เธอคนนี้แววตาเศร้าจัง

“ครืน! ครืน! เสียงของฟ้าร้องดังสะท้อนความเงียบ..ทำให้เธอรู้สึกถึงความโดดเดี่ยวและว่างเปล่าอยู่ในใจท่ามกลางท้องฟ้าสีดำ พร้อมสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย ทวานั้นเริ่มมีลมกระโชกแรง ทำให้อากาศในตอนนั้นยิ่งหนาวเย็นจนเข้ากระดูก เธอนั้นได้แต่หย่อนตัวบางๆ ของเธอค่อยๆ ลงพร้อมชั้นเข่าทั้งสองข้างเธอมาคู่กันจากนั้นแขนทั้งสองข้างของเธอได้เอื้อมมาโอบกอดตัวของเธอไว้หวังให้ความอบอุ่นต่อร่างกายและหัวใจดวงน้อยที่แตกสลายแล้วแตกสลายอีก อย่างน้อยการโอบกอดตัวเองของเธออาจจะไม่อบอุ่นเท่าไหร่แต่ก็นะจะมีใครเข้าใจเรา เท่าตัวเราเองล่ะจริงไหม.

“เอ่ออ คุณครับเป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรให้ช่วยไหมไม่สบายหรือเปล่าครับทำไมนั่งตัวสั่นแบบนั้น นั่งอยู่ตรงนี้ละอองฝนมันสาดเข้าถึงนะครับ”

***ดินเอ่ยปากถามคนร่างบางที่กำลังนั่งสั่นอยู่ด้วยน้ำเสียงสงสัยแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยปนความงงๆ นิดหน่อยเพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้วทำไมถึงมีคนมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ ร่างบางที่กำลังตัวสั่นจนฟันกะทบกันไปมาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น แล้วก็ตกใจเพระไม่คิดว่าจะมีคนมาสนใจและถามไถ่เธอเช่นนี้ แล้วก็ค่อยก้มหน้าลงไปอีกครั้งเพราะอาการเธอตอนนี้ค่อยข้างที่จะแย่เอาเรื่องแค่จะพูดตอบก็ยังบังคับปากที่สั่นของเธอนั้นไม่ได้เลย ..

“เอ๊ะคุณนั่นเอง”

*** คนร่างสูงถึงกับสตั้นไปพักนึงเพราะเหมือนเขาจะเป็นคนที่เขารู้จักนั้นเองแต่เขาก็ได้แต่ยืนรออยู่แบบนั้นเพราะคนร่างบางไม่ได้ตอบอะไรเขาเลย คนร่างสูงยืนท่ามกลางฝนที่ตกอย่างเรื่อยๆ แต่ในมือของเขาเองก็มีร่มอยู่เขาจึงไม่ได้กลัวที่จะเปียก ได้แต่ยืนอยู่แบบนั้น ทำไงได้เพื่อเขามีอะไรให้ช่วยหรือมีปัญหาอะไร เพราะตอนนี้แถวนี้แทบไม่มีผู้คนแล้วถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง ปกติดินเป็นคนที่ใจเย็นอยู่แล้ว สุขุม ใจดี ค่อนข้างที่จะถูกเลี้ยงดูจากครอบครัวที่อบอุ่นเป็นอย่างดี.

“ฉัน..มะมะไม่ เป็นอะไรค่ะแค่ตอนนี้หนาวนิดหน่อยเหมือนจะไข้ขึ้นคุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะคะคุณรีบกลับเถอะคะฝนกำลังตกหนักเลยคะ”

***ร่างบางได้ใช้พลังทั้งหมดในตัวเธอตอนนี้ค่อยพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วเอนตัวของเธอพิงพนังร้านไว้เพื่อทรงตัว แล้วก็ได้ตอบกลับคนร่างสูงที่ยืนดูอยู่อย่างเป็นห่วงอยู่ตอนนี้ เพื่อให้เขาเป็นห่วงหรือมายืนรอเธอเพราะค่อยข้างที่เกรงใจคนอื่นเอามากๆ ไม่ค่อยอยากรบกวนคนอื่นสักเท่าไหร่หนัก .

“คุณแน่ใจหรอว่าไม่เป็นไร ผมว่าคุณเป็นนะตอนนี้ ผมพาไปโรงพยาบาลใกล้ๆ นี่ไหมครับ ถ้าตอนนี้คุณไม่ไห้ผมช่วยคุณก็ไม่มีใครที่ช่วยคุณได้แล้วนะครับ ไม่ต้องเกรงใจครับผมรู้จักคุณ”

” เอ่ออ คุณรู้จักฉันหรอค่ะ?”

***ดินตอบกลับด้วยน้ำเสียบเรียบนิ่งเต็มไปด้วยความห่วงใยคนตรงหน้าของเขาในใจเขาก็คิดทำไมนะก็เห็นๆ อยู่ว่าอาการไม่ดีแต่มาบอกว่าไม่เป็นไรได้ยังไงมันขัดกับการสิ่งที่เขาเห็นเป็นอย่างมากเพราะอาการของคนร่างบางนั้นเห็นได้ชัดถึงเธอจะพยายามกดอาการของเธอเอาไว้อยู่แต่มันก็ไม่ทันแล้วเพราะว่าดินได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว.

“ไปเถอะครับเชื่อผมนะ ส่งกระเป๋ามาให้ผม ผมช่วยถือเองครับไม่ต้องเกรงใจนะ ผมบอกแล้วว่าผมรู้จักคุณ”

***ท่ามกลางความมืดของท้องฟ้าที่มีเสียงร้องของฟ้าอยู่เป็นระยะๆ ในขณะที่เม็ดฝนก็ร่วงล่นลงพื้นอย่างนับไม่ได้ คนร่างบางตอนนั้นไม่ได้ทันได้คิดอะไรก็เลยยื่นกระเป๋าใบน้อยของเธอให้กับคนสูงไปพลางค่อยๆ ขยับเท้าก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นก็มีมือหนาที่อุ่นมาจับที่แขนของเธอเพื่อที่จะประคองเธอไปทำให้คนร่างน้อยสดุ้งนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายเพราะเธอก็คิดว่าไปหาหมอก็ดีเพราะเธอรู้สึกทรมานมากๆ ในตอนนี้ในใจก็คิดถึงแต่ลูกสาวของเธอตลอดเวลาพลางคิดในใจว่าถ้าเป็นอะไรไปตอนนี้ลูกของเธอจะเป็นยังไง จึงได้แต่ทำตามคนตัวสูงบอกอย่างดีๆ.

*** ณ โรงพยาบาลตำรวจย่านปทุมวัน เวลาตอนนี้ 22:05 น. เป็นโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดแล้วในแถวนี้ สองคนใช้เวลาไม่นานในการเดินมาถึงโรงพยาบาล เพราะห่างจากร้านที่ทำงานของกะถินประมานไม่ถึง200เมตร

“เอาบัตรประชาชนมาให้ผมแล้วคุณก็นั่งรออยู่ตรงนี้นะเดียวผมไปยื่นประวัติให้ อ่ะนี่กระเป๋าของคุณครับ”

***พอมาถึงจุดซักประวัติดินไม่รีรอเอ่ยปากขอบัตรประชาชนกับกะถินทันทีเพราะดูอาการกะถินน่าจะไม่ไหวถ้าจะให้เดินไปเองพลางบอกให้นั่งรอตรงเก้าอี้สำหรับผู้ป่วยหรือญาติที่มาติดต่อขอการรักษาของโรงพยาบาล แล้วรีบส่งกระเป๋าให้กับคนร่างบางเพื่อจะได้ให้เธอหยิบบัตรให้ กะถินก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรจึงรีบรับกระเป๋าจากคนร่างสูงนั้นแล้วก้มหน้าลงค้นหากระเป๋าสะตางค์ใบเล็กอีกใบของเธอเพื่อเอาบัตรให้กับดิน แล้วกระถินก็ได้บัตรแล้วยื่นให้กับดินไป ทันใดที่ดินได้บัตรจากคนร่างบางปั๊บก็รีบเดินดิ่งที่เคาน์เตอร์พยาบาลเพื่อเช็คประวัติ.

“คนไข้เป็นอะไรมาค่ะ มีอาการอย่างไรบ้าง”

“เอ่อเธอน่าจะมีใข้นะครับมีอาการหนาวสั่นอยู่ตลอดเลยครับคุณพยาบาล”

“งั้นเดียวขอวัดไข้หน่อยนะคะคนไข้อยู่ทางไหนคะ

***ทันใดที่ดินยื่นบัตรให้กับพยาบาลที่หน้าเคาน์เตอร์พยาบาลที่อยู่เวรตอนนั้นก็เอ่ยปากถามดิน พอได้คุยรายละเอียดกันนิดหน่อยแล้วพยาบาลก็ขอวัดใข้ ดินก็เดินนำหน้าพยาบาลมาหาคนร่างบางที่นั่งเอามือกุ้มกันไว้อย่างแน่นเพื่อบังคับตัวเองไม่ให้สั่นมากไปกว่านี้เพราะในโรงพยาบาลแห่งนี้เปิดแอร์เย็นมากๆ บวกกับที่เธอหนาวอยู่แล้วทำให้หนาวขึ้นไปใหญ่ ทวานั้นไม่นานดินกับคุณพยาบาลท่านนั้นก็เดินมาถึงตัวกะถินแล้วพยาบาลก็ได้ขอวัดไข้กะถินยังไม่ทันผ่านไปถึง10วิ เสียงของเครื่องวัดใข้ก็ดังขึ้น นั้นแสดงว่าไข้ต้องสูงมากๆ ถึงได้ส่งเสียงไวขนาดนั้น .

“ไข้สูงถึง 39.4 เลยนะคะคนใข้ทนมาได้ยังไงคะเนี้ย แล้วคนไข้ได้ทานยาลดใข้มาก่อนหรือยังคะ”

“เอ่ออยังไม่ได้กินมาเลยค่ะคุณพยาบาล”

*** หลังจากวัดไข้ไปแล้วไข้ขึ้นสูงมากพยาบาลก็ได้ถามว่าเธอทานยาลดไข้มาหรือยเพราะถ้ายังไม่ได้ทานมาส่วนมากพยาบาลจะให้ยาลดไข้มากินก่อนพบคุณหมออยู่แล้วถ้าเป็นเด็กน้อยพยาบาลจะให้ผู้ปกครองพาไปเช็ดตัวให้ใข้ลดก่อนเพื่อกันเกิดอาการชักได้ แต่กรณีของกะถินเธอโตแล้วให้ทานยาลดใข้ก็พอ พยาบาลก็เดินนำยาลดไข้มาให้กะถินทานแล้วถามอาการเบื้องต้นกับเธออีกครั้ง.

“เดี๋ยวผมไปกดน้ำให้นะครับคุณนั่งอยู่นี่แหละ”

***ดินก็เอ่ยปากบอกกับกะถินว่าให้นั่งรอตรงนี้เดี๋ยวเขาเองจะไปกดน้ำมาให้เธอทานยาเองทำให้กะถินได้แต่คิดอยู่ในใจว่าทำไมเขาคนนี้ถึงดีกับเธอจังทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อนทวาไม่นานดินก็เดินกับมาพร้อมแก้วน้ำกระดาษสีขาว ส่วนมากโรงพยาบาลจะใช้แก้วน้ำแบบนี้สะส่วนมาก พอเดินมาถึงกะถินดินก็ได้ยื่นแก้วน้ำในมือของเขาให้เธอทันทีกะถินก็รับแก้วน้ำแล้วพยักหน้าเบาๆแทนคำขอบคุณพอทานเสร็จทั้งสองก็ได้แต่นั่งรอพยาบาลเรียกพบแพทย์ (เวลานี้ส่วนใหญ่จะได้พบแพทย์เวรประจำห้องฉุกเฉินเท่านั้น ซึ่งถ้าคนไข้ไม่เยอะหรือมีเคสฉุกเฉินก็จะได้พบแพทย์ได้ไวกว่าตอนกลางวัน) หลังจากนั้นไม่นานพยาบาลก็ได้เรียกกะถินเข้าพบพบแพทย์เวรที่ห้องฉุกเฉิน .

“เอ่ออคุณเขาเรียกคุณแล้วครับ คุณไปไหวไหมให้ผมไปด้วยไหม.

” ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปไหวค่ะ รำบากคุณมานานแล้วค่ะคุณกลับก่อนเลยได้นะค่ะฉันไม่เป็นไรคะ ขอบคุณคุณมากๆ เลยนะค่ะ”

“ไม่รำบากเลยครับผมเต็มใจ เดี๋ยวผมรอคุณอยู่ตรงนี้นะครับมีอะไรเรียกผมได้ตลอด”

***หลังจากที่กะถินบอกขอบคุณดินและให้ดินกลับบ้านได้เลยไม่ต้องรอเธอ แต่ดินก็ได้ปฏิเสธและบอกว่าเขาเต็มใจอยู่ไม่ต้องเกรงใจ ทวานั้นกะถินได้ฟังที่ดินพูดจบก็พยักหน้าเบาๆ ตอบรับก่อนที่จะเดินตรงไปที่ห้องฉุกเฉินเพื่อพบคุณหมอ ดินที่นั่งมองกะถินเดินไปอยู่ข้างหลัง แล้วพึ่มพอำอกมาว่า ทำไมถึงแววตาศร้าตลอดเวลาขนาดนี้ล่ะ เธอมีอะไรในใจขนาดไหนกันนะ.