วังวนความคิด

“ซู่..ซู่..” เสียงฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสายราวกบฟ้าร้องกำลังต่อว่าใครบางคนน้ำฝนไหลรวมกันเป็นสายตามพื้นถนนภาพที่เห็นเบื้องหน้าพร่ามัวด้วยหยาดฝนที่กระเซ็นความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายแต่ในใจของฉันกลับร้อนรุ่มด้วยความหวัง หวังว่าฝนจะพัดพาความทุกข์โศกทั้งหมดไปเสียที”

“แต่ว่านะพยากรณ์อากาศไม่ค่อยแม่นหรอช่วงนี้ ทำไมฝนถึงตกทั้งที่ไม่ได้มีการแจ้งเตือนมาก่อนเลยนะ หรือเราทำงานจนไม่ได้สนใจโลกภายนอก นั้นสิน่าจะอย่างหลังมากกว่าสินะ ฮ่าๆๆ กะถินเอ้ยกะถินจะได้กลับบ้านไปหาลูกสาวตอนไหนน่ะ ป่านี้น่านอนหลับไปแล้วล่ะ ตอนนี้ก็เวลา สามทุ่มกว่าๆ แล้วยังไม่มีแววที่ฝนจะหยุดเลยเริ่มมีอาการหนาวสั่นแล้วสิเรา”

“ขอเพิ่มเติมส่วนนี้หน่อยนะคะที่กะถินไม่ได้รีบกลับบ้านขนาดนั้นหรือทุกคนที่คิดว่าไม่เป็นห่วงลูกหรอหรือลูกอยู่บ้านกับใครนั้นไม่ต้องห่วงนะคะหลานสาวของทุกคนอยู่กับตากับยายหรือพ่อและแม่ของกะถินคะ”

“กะถินพลางบ่นพึมพำกับตัวเอง เพราะเวลานี้เธอยังติดฝนอยู่ที่ร้านที่เธอทำงานอยู่เลยท่ามกลางสายฝนกระหน่ำ และดูเหมือนว่าจะแรงขึ้นด้วยซ้ำ กะถินได้แต่ยืดกอดตัวเองด้วยอาการหนาวสั่น อาการนี้มักเกิดตอนที่อากาศเย็นมากๆ หรือช่วงฝนตกย้อนเหตุการณ์ไปตอนที่กะถินคลอดลูกสาวใหม่ๆ เธอเสียเลือดมากเลยเป็นโรคโลหิตจางเข้ามาด้วยหรืออีกอย่างคือโรคซีดและไม่ได้กินยาบำรุงสักเท่าไหร่บวกที่เธอต้องเลี้ยงลูกคนเดียวเพราะสามีเก่าของเธอที่เป็นพ่อของลูกนั้นยังเด็กมากๆ ซึ่งตอนนั้นพวกเธอพึ่งจะอายุ18 ปี ก็ถือว่ายังเด็กอยู่ไม่มีประสบการณ์อะไรในตอนนั้นเลยและพ่อของลูกเธอนั้นเป็นคนติดเกมส์เอามากๆ ไม่ช่วยอะไรเธอเลยสักอย่าง แต่ดีหน่อยช่วงนั้นได้แม่กับพ่อของเธอช่วยเลี้ยงด้วยเธอจึงได้มีเวลาอาบน้ำกินข้าวกับเขาบ้าง อย่างที่ทุกคนเข้าใจว่าการเลี้ยงลูกอ่อนนั้นลำบากมากไม่มีเวลาแม้แต่จะตักข้าวเข้าปากหรือในบางทีกำลังจะกินข้าวลูกดันอึออกมาต้องละถ้วยข้าวแล้วไปเช็ดก้นให้ลูกก่อนบางทีตัวก็มีกลิ่นอึของลูกติดตามเสื้อผ้าบ้างเพราะไม่มีเวลาที่จะเปลี่ยนแม่ๆ หลายๆ คนน่าจะเข้าใจจุดนี้ดีอยู่แล้ว .

***ในขณะที่บางคนกำลังเก็บของหนีฝน หรือบางคนรีบสาวเท้าไวๆ เพื่อที่จะถึงที่หมายเร็วๆ และมีบางคนที่นั่งอยู่บนรถยนต์เปิดแอร์เย็นฉ่ำท่ามกลางรถที่ติดไฟแดงเป็นจำนวนมาก ในขณะที่ฝนก็ยังกระหน่ำลงมาเรื่อยๆ อย่างไม่หยุดหย่อน แต่มีบางคนที่ยืนเงียบๆ หลังผิงพนังร้านอยู่นั้น กำลังมีการหนาวสั่นอย่างเห็นได้ชัด ปากน้อยๆ สั่นจนฟันกะทบกันไปมาท่ามกลางผู้คนที่วิ่งสวนกันไปมาในเมืองใหญ่แห่งนี้ไม่มีใครสนใจใครทั้งนั้นเพราะเป็นเวลาส่วนใหญ่ของคนที่เลิกงานใครๆ เขาก็อยากถึงบ้านกันไวอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ แต่ในวังวนความคิดของสาวร่างบางนามว่ากะถินคนนี้กับคิดถึงช่วงเวลานึงอยู่ เป็นช่วงเวลาที่โหดร้ายช่วงนึงในชีวิตของเธอ .

“ตึ๊ก..ตึ๊ก…” ในบรรยากาศที่เงียบสงัดตอนนี้ไม่มีผู้คนวิ่งหรือเดินกันไปมามีแต่เสียงฝนที่กระหน่ำซัดลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน ทวานั้นมีเสียงของเท้าของใครคนนึงค่อยๆ ก้าวอย่างช้าๆ แบบดูไม่รีบร้อนสักเท่าไหร่นัก ในมือของเขาได้ถือร่มสีดำแล้วกลางเพื่อป้องกันเม็ดฝนที่ร่วงลงมายังพื้นดินไม่ให้เปียกตัวเองแล้วเสียงนั้นก็ได้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านเสริมสวยแห่งนึง แล้วก็ค่อยๆ หันใบหน้าคมกรามที่ชัดได้รูปทรงของคนที่หน้าตาคมเข้มไปที่ช่องแคบเล็กๆ ช่องนึงที่อยู่กลางระหว่างตึกสองตึกเพื่อเป็นทางให้ผู้คนเดินเข้าไปยังตึกด้านหลังได้ สายตาเขาก็ได้ไปสดุดกับคนคนนึงที่ตอนนี้ได้นั่งกอดเข่าของตัวเองในขณะที่ตัวนั้นก็สั่นเหมือนเจ้าเข้า เนื้อตัวก็เต็มไปด้วยละอองฝนที่พัดพานใส่อยู่ตลอดเวลาในใจเริ่มครุ่นคิดว่าใครน๊าที่มานั่งสั่นเป็นเจ้าเข้าแบบนี้ก่อนจะหันตัวไปแล้วสาวเท้าย่างเข้าไปหาอย่างไม่ลังเลหวังว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง.

“เอ่อคุณครับคุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับมีอะไรให้ช่วยไหมครับ”

*** ดิน (ผู้จัดการหนุ่ม ธนาคารสีเขียวสาขาห้างมาบุญคลองย่านปทุมวัน ) อายุ31ปี รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ตัดผมทรงมัลเล็ต ใส่สูตรสีดำผูกเน็กไทลายคาดสีน้ำเงิน ที่พึ่งเลิกงานแล้วกำลังจะกับคอนโดของตนเองเขาเดินผ่านทางนี้เป็นประจำทุกวัน ทวานั้นก็ไม่ได้สังเกตุอะไรมากหนักเพราะเป็นคนค่อยข้างที่เคร่งขึม เงียบ ไม่ค่อยพูดและไม่ค่อยสุงสิงกับใครส่วนมากจะคุยกับคนอื่นก็แค่เรื่องงานส่ะส่วนมาก.