แตกสลายแค่ไหนก็ต้องประกอบใหม่อยู่ดี

“ มาแล้วๆ นี่ๆน้ำใสยายซื้อขนมมาเยอะเลย มาเอาเร็วๆ”

“เย้ เย้ ยายซื้อขนมมากฝากด้วย”

*** ชมพูที่พึ่งกลับมาจากข้างนอก พร้อมหิ้วของมาเต็มไม้เต็มมือแบบพะรุงพะรัง พร้อมเรียกหลานสาวมาเอาของฝากจากเธอ.

“ แม่ซื้ออะไรมาเยอะเลยล่ะ ถูกหวยหรอวันนี้”

“ยิ่งกว่าถูกหวยอีกล่ะ วันนี้โชคหล่นทับฉันก้อนใหญ่เลยล่ะ ”

“ อะไรหรอแม่ ถึงทำให้แม่มีเงินซื้อของเยอะขนาดนี้”

“ ฉันจะบอกแกทำไม บอกแกโชคลาภฉันก็หายหมดนะสิ”

*** กะถินได้เอ่ยปากถามแม่ของตนอย่างสงสัย ปกติลำพังเงินเดือนแม่บ้านของเธอยังไม่พอใช้จ่ายเลย ไหนจะค่าแชร์ค่าหวยของเธอกะถินยังต้องเป็นคนแบกรับให้ทุกเดือน แต่การที่กะถินถามแบบนี้กับแม่ของนั้นทำให้แม่ของเธอรู้สึกไม่พอใจ และได้พูดจากระแทกแดกดันกะถินเข้าให้ .

“เอ๊ะๆ นี่คุณลูกมันก็ถามดีๆนะ ทำไมต้องใส่กะถินมันแบบนั้นล่ะ ห่ะ”

“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ล่ะ ก็มันตัวซวยจริงๆอ่ะ ไม่งั้นลูกชายฉันก็ไม่ตาย บริษัทคุณก็ไม่ต้องล้มละลายแบบนี้หรอก เห็นไหมล่ะตอนนี้รำบากกันแค่ไหน”

“ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่เกี่ยวกับกะถินไงมันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น คุณดูตอนนี้สิลูกมันทุกข์ใจขนาดไหน คุณเห็นลูกหัวเราะบ้างไหม”

“ก็สมควรไง รับกรรมไปสิ ถ้าลูกชายฉันไม่ตายตอนนี้ฉันก็สบายไม่ต้องมาเป็นแม่บ้านแบบนี้หรอก ไปๆไปไหนกันก็ไปเวลาฉันมีความสุขอย่ามาขัดฉัน“

“เข้าห้องไปลูกไม่ต้องไปฟังแม่แกเยอะ อย่าคิดมากล่ะ”

*** อิฐ พ่อของกะถินที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่นั้นก็ได้สวนกลับชมพูทันควันเพราะบ่อยครั้งชมพูชอบพูดจาไม่ดีกับกะถิน จนบางทีก็แรงเกินไป เหมือนวันนี้ ทำให้กะถินที่นั่งดูทีวีถึงกับสตั้นและน้ำตาคลอ หน้าตาเริ่มไม่ดี เหมือนแม่ของเธอพูดแทงใจดำเธอเข้าให้ พ่อของเธอหลังเห็นว่าเธออาการเริ่มไม่ดี เลยให้เธอกลับเข้าห้องไปก่อน กะถินที่นั่งน้ำตาคลอมือกำรีโมททีวีไว้แน่นก็ได้ลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปยังห้องนอนของเธอ.

“ ฉันมันตัวซวยจริงๆแหละ ”

*** ร่างบางที่ตอนนี้นัั่งอยู่มุมห้องข้างๆโต๊ะกระจกของเธอ ได้พูดออกมาแบบเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะหล่นทับเธออีกครั้ง มันจุกในอก มันเจ็บจนพูดไม่ออก น้ำใสๆเอ่อล้นออกจากตา ศรีษะที่ตอนนี้เหมือนมีอะไรบีบจนปวดมากๆ ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ ในสมองมีแต่แต่ภาพเหตุการณ์ที่สะเทือนใจอยู่เต็มไปหมด จากนั้นก็มีเสียงกระซิบข้างๆหูเป็นระยะๆ ไม่ไหวแล้วใช่ไหม ไปสิ อยู่ไปก็ไม่มีใครรักเธอหรอก เห็นกระปุกยานั้นไหม ใช่ กะปุกยานั้นแหละ หยิบมาสิ กะถินที่ตอนนี้เหมือนกำลังอยู่ในพะวงความมืดมน พร้อมทอดสายตาตามเสียงกะซิบไปที่กะปุกยาพาราสีขาวที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง ศรีษะของเธอที่ปวดจนพร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายที่กำลังบีบตัวอย่างแรงเหมือนจะกำลังจะหลุดออกมา เสียงกะซิบนั้นก็ยังไม่หยุด จนสติกะถินตอนนี้แทบหลุด กะถินที่ทนเสียงกะซิบไม่ไหวเธอพยุงตัวเองลุกขึ้นค่อยๆสาวเท้าอย่างช้าไปที่โต๊ะกระจกมือน้อยๆที่กำลังยกเอือมหยิบกะปุกยาสีขาวหวังที่จะทำตามเสียงกระซิบข้างหูของเธอ .

“ แม่จ๋า แม่ทำไรอยู่”

*** ทันใดนั้นน้ำใสลูกสาวของเธอก็ได้เปิดประตูเข้ามาแล้วเอ่ยปากถามผู้เป็นแม่ของเขา ทำให้ร่างบางที่กำลังเอื้อมมือหยิบกะปุกยาถึงกลับมีสติอีกครั้ง.

“ฉันทำอะไรของฉัน ฉันกำลังทำบ้าอะไรอยู่ ไม่ ไม่ ฉันทำแบบนี้ไม่ได้ น้ำใสยังต้องการต้องฉัน ”

*** เสียงของลูกสาวเธอทำให้เธอมีสติและคิดได้ เธอไม่ควรคิดแบบนี้ ลูกของเธอยังต้องการเธอ เธอจะทำแบบนั้นไม่ได้ มน้อยๆรีบปาดน้ำใสๆที่ใหลอาบแก้มเพื่อไม่ให้ลูกสาวของเธอเห็น .

“ อ่อ ป่ะ.ป่าวลูก แม่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยเลยจะหยิบยามากินน่ะ นี่ก็ถึงเวลานอนแล้วมาๆแม่พานอนนะ พรุ่งนี้ยังต้องไปโรงเรียนอีกหนึ่งวันนะลูก”

***กะถินได้เอ่ยปากตอบลูกสาวของเธอ แล้วก็รีบพาลูกเธอนอน เพราะด้วยความเป็นเด็กก็จะมีความสงสัยเธอไม่อยากให้ลูกเธอถามเยอะ เดียวจะยุ่งยาก หลังจากห่มผ้าให้ลูกเธอเสร็จ เธอก็ได้ล้มตัวลงนอนข้างๆในหัวก็เต็มไปด้วยเรื่องมากมายแต่พรุ่งนี้เธอต้องทำงานต่อจึงต้องข่มตานอน แล้วก็ค่อยๆหลับไป เพราะแม้ว่าวันนี้เธอจะแตกสลายแค่ไหน พรุ่งนี้เธอก็ต้องประกอบร่างขึ้นมาใหม่เพื่อทำหน้าที่เธอต่อไป.

*** 09.00น .

“ เอ่อคุณกะถินครับ คุณกะถินครับ เดียวก่อนครับ ”

“ ค่ะ อ้อคุณดินเองหรอ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ ”

“ พอดีผมเวะซื้อชามาแล้วมันมีโปร หนึ่งแถมหนึ่ง ผมกินไม่หมด ไม่รู้จะให้ใคร เลยเห็นคุณเดินมาพอดีเลยว่าจะให้คุณนะครับ ไม่ต้องเกรงใจแก้วนี้มันแถมฟรีนะครับ”

” เอ่อ งั้นก็ขอบคุณมากนะค่ะ ถ้าไม่มีไรแล้วฉันขอตัวไปร้านก่อนนะค่ะ ไว้เจอกันนะค่ะ ”

“ คะ. ครับ ไว้เจอกันครับ ทานให้อร่อยนะครับตัวเล็ก”

*** ร่างบางที่พึ่งลงจากวินมอเตอร์ไซค์ แล้วกำลังรีบเดินไปยังร้านที่ทำงานของเธอนั้นถึงกับต้องหยุดเดิน เพราะมีเสียงเรียกชื่อเธอตามหลังมาติดๆ เธอจึงหันกลับไปดูพบคนที่กำลังลังสาเท้าแบบเร่งรีบและเขาคนนั้นก็คือคนที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี เธอจึงหยุดและยืนรอ ด้านดินที่กำลังยืนรออยู่หน้าหน้าเซเว่นตรงข้ามวินมอเตอร์ไซค์จากที่เห็นกะถินมาถึงจึงรีบเดินไปหาเพื่อที่จะเอาชาที่ซื้อมาฝากไปให้กะถิน แต่ทวาถ้าบอกว่าซื้อมาฝากอาจะทำให้คนรับรู้สึกอึดอัดจึงโกหกไปว่าเป็นของแถม อีกอย่างกัน กะถินปฏิเสธรับของจากเขาด้วย .

“ เอ้ากะถินมาแล้วหรอ แหมวันนี้ซื้อชามากินด้วย ฝนจะตกไหมเนี้ย ปกติเธอเสียดายเงินที่จะซื้อของกินแบบนี้ตลอดวันนี้อารมณ์ไหนค่า”

“ อ่อฉันไม่ได้ซื้อน่ะ มีคนให้มาน่ะเขาว่าเป็นโปร หนึ่งแถมหนึ่ง เขากินไม่หมดเลยให้ฉันมาน่ะ”

“ เอ๋.. ใครกันน๊าที่ให้เธอมา”

“เอ่อคือ คนที่รู้จักน่ะ ไม่มีอะไรเตรียมตัวทำงานเถอะ”

“ คนที่รู้จักหรอ มีใครที่ฉันไม่รู้จักด้วยหรอ แปลกๆนะ”

*** กะถินที่พึ่งมาถึงร้านก็โดน นินิวเพื่อนรักแซว เพราะปกติกะถินจะไม่ค่อยซื้อของกินเล่นแบบนี้สักเท่าไหร่ทวาเธอเสียดายเงินเก็บไว้ซื้อขนมให้ลูกสาวเธอดีกว่า ด้านกะถินที่ไม่อยากพูดความจริงเพราะนินิวเพื่อนรักเธอจะต้องมาถามซักไซร้เธอแน่ๆ ทำให้เธอต้องโกหกไปตามสถานการณ์ จากนั้นก็แยกย้ายกันทำงาน.

“แต่ นะ ได้ถามไหมว่าร้านไหนมีโปรนี้ฉันจะได้ไปซื้อบ้าง ”

“ฉันก็ไม่ได้ถามอ่ะ เลยไม่รู้ว่าร้านไหน ”