บทที่ 10 ความเครียด

ฟ้าใสสะบัดมือออกจากการจับกุมผลักหน้าชายหนุ่มออกพร้อมกับมองหน้าเขาด้วยอาการโกรธจัด ‘เล่นอย่างนี้ใช่มั้ย ได้’

“เรียกก็เรียกคะ พี่กรณ์ พอใจมั้ยคะ แค่นี้ ไม่ทำให้ฟ้าทนไม่ได้หรอกคะ ก็ดีมีพี่กับเขา จะได้มีที่พึ่งพิง มีคนปกป้องจริงมั้ยค่ะ พี่กรณ์” เสียงขุ่นเขียวเปลี่ยนมาเป็นเสียงหวานหยาดเยิ้ม จนปกรณ์ ต้องถอยห่าง และมองหน้าอย่างงงกับอาการที่เปลี่ยนไปของหญิงสาว ‘ได้ปกป้องหนักแน่คุณพี่กรณ์ อยากเป็นพี่นักใช่มั้ย’

“พี่กรณ์อยากอยู่กับฟ้าต่อเหรอค่ะ งั้นเราไปที่อื่นกันต่อมั้ยคะ” คราวนี้เป็นฟ้าใสที่เป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปหาปกรณ์พร้อมส่งสายตาหยาดเยิ้มไปให้

“ไม่เป็นไรครับ วันนี้พี่ไม่สะดวกแล้วครับ ไว้วันหลังแล้วกันนะครับ” ว่าพลางพร้อมปลดล็อคทันที เมื่อสาวหน้าหวานยื่นหน้าเข้าใกล้อย่างไม่ทันตั้งตัว

“งั้นฟ้ากลับก่อนนะคะ ไว้เจอกันวันหลัง” ฟ้าใสเปิดประตูยิ้มหวาน เพราะยกนี้เธอเป็นฝ่ายชนะทำให้อีกฝ่ายไปต่อไม่เป็น พร้อมกับปิดประตูรถดังสนั่น เมื่อหันหลัง หน้าที่ยิ้มก็เริ่มกลับมาเครียดอีกครั้ง ต้องเขียนแผนใหม่ทั้งหมด แต่ก่อนอื่นต้องปรึกษายัยแป้งด่วนเลย

เมื่อเห็นหญิงสาวขึ้นตึกไปแล้ว ปกรณ์รีบต่อสายหาเพื่อนสนิททันที

@คอนโดฟ้าใส

หลังจากกลับมาที่ห้อง ฟ้าใสรีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเตรียมความพร้อมนอนทันที หากคืนนี้คุยกับยัยแป้งดึกเกิน ว่าแล้วก็เปิดโปรแกรมแชทสีเขียว ส่งสติ๊กเกอร์ไปก่อน

ฟ้าใสใส: ยัยแป้ง สะดวกคุยเปล่า

แป้งเด็กแต่ไม่เด็กนะจ๊ะ: ว่าไงเพื่อน ไปทานข้าวกับว่าที่สามี อร่อยมั้ย

ฟ้าใสใส: อร่อยอะไรหละ อาหารอะน่ากิน แต่กินไม่ลง นายนั่นนะ พูดมาแต่ละประโยคเนี่ย อยากจะเอาอะไรยัดปากจริงๆ ทำให้ความอยากอาหารฉันลดลงไปครึ่งนึงเลย

แป้งเด็กแต่ไม่เด็กนะจ๊ะ: อ้าว อุตส่าห์ได้ไปกินร้านหรูบนโรงแรมระดับหกดาว กินไม่ลงเสียดายของจริงๆ

ฟ้าใสใส: แกก็ อย่าเพิ่งเห็นแก่กิน ว่าแต่แกว่างเปล่า ขอคอลหน่อยดิ อยากปรึกษาอะ

หลังประโยคสุดท้ายที่พิมพ์ไป พร้อมขึ้นสถานะอ่านแล้ว แป้งก็วีดีโอคอลเข้าหาฟ้าใสทันที

“ว่าไงเพื่อน มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” เสียงใสจากเพื่อนสาวออกมาทันที เมื่อฟ้าใสรับสาย

“ตานั่นน่าจะรับมือยากนะ แผนที่วางไว้ ไม่น่าจะได้ผล” ฟ้าใสรีบเกริ่นทันที

“ตานั่นนี่ตาไหนเหรอ”

“อ้าวก็ตาปกรณ์ ว่าที่คู่หมั้นฉันไง”

“อ้าวเหรอ ว่าแต่เค้าหน้าตาเป็นอย่างไรบ้างคะ หล่อมะ”

“เฮ้อ หล่อ ก็หล่อแหละ สูง ขาว หน้าเหมือนพระเอกเกาหลีที่แกชอบ แต่ปากเสียชะมัด” ฉันคิดอะไรไปเนี่ย

“หน้าเหมือน ชาอึนอูเลยหรอ หูว หล่อมากเลยนะแก แต่ปากเสียเหรอ ทำไมช่วงนี้ เจอแต่ผู้ชายหล่อแต่ปากเสียนะ” อยู่ๆ แป้งร่ำก็นึกถึงคนบ้าที่เดินชนกันเมื่ออาทิตย์ก่อนตอนไปหาฟ้าใสที่คอนโด `แล้วเราไปคิดถึงเขาทำไมเนี่ย’

“อืม หน้าคล้ายๆ นั่นแหละ แต่ปากเสียสุดๆ แถมมาใช้มุขเราเคยเจอกันไหนมาก่อนด้วยนะ น่าจะเจ้าชู้สุดๆ ไปเลย ขากลับมา ฉันลองคุยกับนายนั่นเรื่องยกเลิกงานหมั้น แต่เขาไม่ยอมท่าเดียว”

“เขาชอบแกแหงเลย ถึงไม่ยอม ยกเลิกหมั้นหนะ” แป้งโพล่งออกมาเสียงใส สงสัยเพื่อนเราจะตกหนุ่มหล่อได้

“หึ ชอบบ้าอะไรอะแก ไม่ได้บอกไม่ยอม แต่นายนั่นบอกฉันว่า ถ้าฉันอยากยกเลิกให้ไปบอกแม่เอง แล้วบอกด้วยนะว่าเขาไม่ติดปัญหาอะไร เพียงแต่ฉันจะทนเขาได้หรือเปล่าก็เท่านั้น” ฟ้าใสเผลอเสียงดัง เมื่อนึกถึงหน้ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับปกรณ์ระหว่างทางกลับบ้าน

“อ้าว อย่างนี้ก็เหมือนเล่นเกมส์ประสาทกันหนะสิ ประมาณว่าใครทนได้ ก็ทน ใครทนไม่ได้ก็บอกแม่ซะ ประมาณนั้นใช่มั้ย”

“อืม ประมาณนั้นแหละ ทีนี้ทำไงอะแก ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้วอะ ดูแล้วฉันน่าจะต้องเสียเวลากับตานั่นมากแน่เลย” ฟ้าใสถอนหายใจ เมื่อนึกถึงว่าจะจัดการตาปกรณ์ไม่ง่ายอย่างที่คิดแล้ว เสียเวลาชะมัด

“ฉันว่าแกเครียดไปนะ วันนี้เพิ่งเจอหน้ากัน เขาทำให้แกลำบากขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ฉันแค่ไม่อยากเสียเวลากับเรื่องพวกนี้ แกก็รู้ มันไม่อยู่ในแผนชีวิตฉันเลย ฉันควบคุมอะไรก็ไม่ได้” ฟ้าใสพูดเสียงเรียบ

“ฉันว่าแกใจเย็นๆ ค่อยๆ คิดดีมั้ย” แป้งรับรู้ถึงความเครียดของเพื่อน เพราะรู้ว่าฟ้าใสไม่ชอบอยู่ในสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้เลย และเรื่องความสัมพันธ์เป็นเรื่องที่ฟ้าใสไม่ชอบมากที่สุด เพื่อนสาวพยายามที่จะไม่พาตัวเองไปอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ขนาดรู้ล่วงหน้า ยังพยายามยามหนี แล้วนี้ ไม่ทันตั้งตัว เพื่อนจะทนไหวได้อย่างไร

“ฉะ ฉันกดดันอะแก ฉันไม่รู้จะทำยังไง ฉันรู้สึกถึงความยุ่งยาก ฉันไม่ชอบจริงๆ” ฟ้าใสเริ่มเสียงสั่นเครือ

“แก ใจเย็น ฉันว่านี่ดึกแล้ว แกไปพักผ่อนก่อนมั้ย เดี๋ยวพรุ่งนี้ ฉันไปนอนเป็นเพื่อนแล้วเราค่อยคิดกัน วันนี้ฉันว่าความคิดแกกำลังตีกันยุ่ง ไม่พร้อมหรอก”

“อืม ดี เหมือนกัน งั้นพรุ่งนี้แกมาหาฉันนะ”

“ได้สิ หลับฝันดีนะเพื่อน”

ฟ้าใสวางหูเพื่อนคนสนิท พร้อมทั้งเดินไปหยิบยาคลายเครียดทานลงไป เพื่อคืนนี้จะได้หลับดีๆ หน่อย พร้อมสำหรับรับมือวันพรุ่งนี้ต่อไป