공유

บทที่ 9

작가: จางเถาเถา
สายตาของลี่เหวินยวนก็มองตามไปที่คอของเจียงอวี้เหยียนเช่นกัน แววตาเย็นเยียบลงเล็กน้อย

“ไม่รู้จัก”

สีหน้าของเจียงอวี้เหยียนก็ดูไม่ค่อยดีนัก

หลินหรูซวงสังเกตสีหน้าของทั้งสองคนอย่างละเอียด ทันใดนั้นเธอก็หลุดหัวเราะเยาะออกมา

“เมื่อกี้คุณเจียงยังพูดอยู่เลยว่าคราวหน้าจะพาแฟนมาแนะนำให้พวกเรารู้จักด้วย ไม่งั้นฉันว่าเอาเป็นอาทิตย์หน้าละกัน”

แววตาของลี่เหวินยวนดูทะมึนลง ไม่รอให้เจียงอวี้เหยียนเอ่ยปาก เขาก็ปฏิเสธแทนแล้ว

“แฟนของคนอื่นไม่เกี่ยวกับพวกเรา จริงสิ เธอเพิ่งเข้าบริษัทมา ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ช่วยแนะนำเธอด้วยนะ ข้อมูลการสำรวจของโปรเจกต์โอเอซิส ฝากเธอดูให้หน่อยแล้วกัน”

หลินหรูซวงฟังจบแล้วก็อยากหัวเราะจริง ๆ ไม่ให้เธอทำโปรเจกต์ ตอนนี้ยังจะให้เธอเป็นพี่เลี้ยงให้เจียงอวี้เหยียนอีก

เขาพูดออกมาได้อย่างไร

เธอฝืนข่มกลั้นอารมณ์ด้านลบในดวงตา

“ฉันยังมีงานอื่นในมือ”

เจียงอวี้เหยียนกัดริมฝีปาก มองหลินหรูซวงอย่างขลาดกลัว แล้วพูดเสียงแผ่วเบา

“อายวน ไม่ต้องทำให้พี่หรูซวงลำบากใจหรอก เป็นเพราะฉันโง่เกินไป แม้แต่เรื่องง่าย ๆ ยังเรียนไม่รู้เรื่องเลย”

“ไม่เป็นไร ค่อย ๆ เดี๋ยวก็เป็น พี่หรูซวงทำงานเก่งมาก ถ้าติดตามเธอ จะได้เรียนรู้อะไรเยอะ”

ลี่เหวินยวนเบนสายตา ถึงแม้น้ำเสียงจะเรียบเฉย ฟังดูเหมือนกำลังให้กำลังใจพนักงานธรรมดา ทว่ามีเพียงหลินหรูซวงรู้ดี

ปกติลี่เหวินยวนไม่เคยพูดซ้ำสองในการทำงาน ถ้าลูกน้องทำพลาด ไม่ว่าจะมีเหตุผลหรือข้ออ้างอะไรก็จะโดนไล่ออกทันที

แต่กับเจียงอวี้เหยียน เขากลับแสดงท่าทีอดทนอย่างยิ่ง ถึงขนาดไม่สนใจปริมาณงานของเธอ โยนคนมาให้เธอสอนทันที

เจียงอวี้เหยียนเชยตามองหลินหรูซวงด้วยความกังวลใจ เสียงฟังดูอ่อนนุ่ม

“พี่หรูซวง ได้หรือเปล่าคะ?”

หลินหรูซวงยักไหล่ “เอาตามที่ประธานลี่ว่าแล้วกัน”

ลี่เหวินยวนตบไหล่หลินหรูซวง แววตามีความชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง

“สอนเธอไว้ จะได้มีผู้ช่วยข้างกายเธอเพิ่มมาอีกคน”

หลินหรูซวงฝืนยกมุมปาก

อยากให้เธออบรมสั่งสอนผู้ช่วยของตัวเอง หรือให้มารับตำแหน่งแทนที่เธอได้กันแน่

หลินหรูซวงตั้งสติอารมณ์ แล้วหันไปพูดกับเจียงอวี้เหยียนที่ยังกระวนกระวายอยู่ทางด้านข้าง

“เอาข้อมูลที่เธอทำมาที่ห้องทำงานของฉัน”

“ได้ค่ะ พี่หรูซวง”

เธอกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองแล้วไปหยิบเอกสารข้อมูล ก่อนจะเดินตามหลินหรูซวงเข้าไปอย่างว่าง่าย

บนโต๊ะทำงานของหลินหรูซวงยังคงมีเอกสารซ้อนกันเหมือนภูเขาลูกเล็ก เธอนวดหว่างคิ้วอย่างเหนื่อยล้า

เจียงอวี้เหยียนยื่นเอกสารข้อมูลที่ตัวเองทำเสร็จแล้วมาตรงหน้าหลินหรูซวง หลินหรูซวงกวาดตามอง สีหน้าก็ดูย่ำแย่มาก

ปลายนิ้วเรียวยาวบอบบางของเธอชี้ไปที่ตารางตัวเลขแถวที่สาม

“ถ้าพอถึงเวลาเริ่มงานแล้วทำตามข้อมูลของเธอ บริษัทจะขาดทุนก้อนใหญ่เลยนะ”

เจียงอวี้เหยียนเขยิบเข้าไปดู แล้วทำหน้าตื่นตกใจ

“ขะ...ขอโทษค่ะ พี่หรูซวง ตอนนั้นอาจเป็นเพราะอายวนอยากให้ฉันไปห้างเป็นเพื่อนเขาเพื่อซื้อของให้คุณพ่อคุณแม่ หลังจากนั้นก็เลยทำผิด ขอโทษจริง ๆ ค่ะ”

เธอได้ยินลี่เหวินยวนบอกว่า หลินหรูซวงอ่านภาษาปากได้ จึงไม่จำเป็นต้องทำไม้ทำมือบอกเธอ

การใช้ท่าทางมือเป็นเพียงการให้เกียรติเธอเท่านั้น

มือที่จับเอกสารของหลินหรูซวงอดกำแน่นไม่ได้ น้ำเสียงฟังดูเย็นชา

“คุณเจียง ที่นี่คือบริษัท เรื่องส่วนตัวของเธอไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันสนใจแค่ผลลัพธ์การทำงานของเธอเท่านั้น”

เธอแค่ว่ากันตามเนื้อผ้า แต่เจียงอวี้เหยียนกลับเหมือนได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างใหญ่หลวง ดวงตาแดงก่ำเหมือนกระต่ายแล้ว

“ขอโทษค่ะ พี่หรูซวง พี่อย่าโกรธเลยนะคะ ฉันจะไปแก้ไขเดี๋ยวนี้ ถ้ายังมีปัญหาอะไรอีก พี่ก็ช่วยชี้แจงฉันด้วยนะคะ”

หลินหรูซวงรู้สึกเหนื่อยใจ เธอไม่มีเวลามากพอที่จะเสียให้กับเจียงอวี้เหยียน

เธออ่านอย่างละเอียด แล้ววงข้อมูลที่ผิดพลาดทั้งหมดออกมา ปรากฏว่าผ่านไปไม่กี่นาที เอกสารก็เต็มไปด้วยวงกลมสีแดง

หลินหรูซวงมุมปากกระตุก เชยตาขึ้นมาถามเธอ

“เธอเคยไปสำรวจแบบเรียลไทม์จริง ๆ เหรอ?”

ถ้าเคยไปสำรวจมาจริง ๆ ก็คงไม่มีทางผิดพลาดเยอะขนาดนี้แน่ ข้อมูลนี้มั่วไปแล้ว

เจียงอวี้เหยียนเห็นหลินหรูซวงทำหน้าเคร่งขรึมเย็นชา เธอก็ตัวเกร็งขึ้นมา อธิบายด้วยความลนลานมากขึ้น

“ฉะ...ฉันได้ยินว่าเอามาจากในไฟล์ข้อมูลที่มีในตอนนี้ได้ ฉันก็เลย...”

หลินหรูซวงฟังแล้วก็ตกตะลึงจนคางร่วงไปเลย น้ำเสียงอดหนักแน่นขึ้นไม่ได้

“เธอต้องรู้เอาไว้นะ ข้อมูลมีการเปลี่ยนแปลงตลอด ต่อให้เป็นข้อมูลของเมื่อวาน วันนี้ก็อาจจะไม่เหมือนเดิมแล้ว”

เจียงอวี้เหยียนตกใจกลัวจนหน้าแดงหูแดง มือสองข้างที่อยู่ข้างหน้าตัวขยับนิ้วไม่หยุด เสียงเบาราวกับยุง

“งั้นฉันจะไปทำใหม่เดี๋ยวนี้ค่ะ”

“ความคืบหน้าของโปรเจกต์นี้กระชั้นชิดมาก ในเมื่อคุณเจียงรับโปรเจกต์นี้ไปแล้ว ฉันหวังว่าเธอจะตั้งใจทำนะ”

หลินหรูซวงควบคุมอารมณ์ของตัวเองมาก ถ้าเจียงอวี้เหยียนมีความรับผิดชอบและเป็นมืออาชีพต่อโปรเจกต์นี้มากจริง ๆ เช่นนั้นเธอก็ไม่ใช่คนที่จะเอาความคิดต่ำช้ามาประเมินวิญญูชนเช่นกัน

เธอเสียดายมากที่โปรเจกต์นี้ไม่ได้อยู่ในมือจริง ๆ แต่ถ้าเจียงอวี้เหยียนยังพลาดแม้แต่เรื่องง่าย ๆ แบบนี้ละก็

เธอไม่กล้าคิดจริง ๆ ว่าถ้าเกิดโปรเจกต์นี้เริ่มดำเนินการจริง ๆ จะย่ำแย่มากแค่ไหน

แต่เธอไม่ได้โทษเจียงอวี้เหยียนเลย ปัญหาอยู่ที่ลี่เหวินยวนต่างหาก เธอไม่เชื่อว่าลี่เหวินยวนจะไม่รู้ความสามารถของเจียงอวี้เหยียน

รู้อยู่แก่ใจแต่ก็ยังจงใจทำผิด นี่ถึงจะเป็นคนที่น่ารังเกียจที่สุด

เธอวางเอกสารลงบนโต๊ะอีกครั้ง “ไปตรวจสอบใหม่อีกครั้ง แล้วเอามาให้ฉันก่อนเที่ยง”

“ได้ค่ะ”

เจียงอวี้เหยียนถือเอกสาร เดินออกจากห้องทำงานของหลินหรูซวงโดยที่ขอบตาแดงก่ำ

เพื่อนร่วมงานในออฟฟิศเห็นเจียงอวี้เหยียนที่ดูเหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรมจนเกือบจะร้องไห้ แล้วก็อดซุบซิบกันอีกครั้งไม่ได้

“ผู้อำนวยการหลินด่าจนร้องไห้เลยเหรอ?”

“ผู้อำนวยการหลินต้องแก้นิสัยเจ้าอารมณ์แล้วจริง ๆ จะเห็นแก่ที่ประธานลี่เอ็นดูเธอแล้วด่าเด็กใหม่จนร้องไห้แบบนี้ไม่ได้นะ”

“นี่ยังไม่พูดถึงว่าผู้อำนวยการหลินให้ความสำคัญกับโปรเจกต์โอเอซิสมากแค่ไหน ทุกคนในบริษัทมีใครไม่รู้บ้าง ผลปรากฏว่าเธอไม่ได้รับโปรเจกต์ เธอจะต้องอึดอัดใจอยู่แล้ว”

เพื่อนร่วมงานอีกคนตระหนักได้ทันใด

“ฉันเข้าใจแล้ว ใช้อำนาจในเรื่องส่วนตัว”

คนพวกนี้ไม่รู้เลยว่าเธอได้ยินบทสนทนาของพวกเธอโดยไม่ตกหล่นเลยสักคำ เพียงแต่เธอไม่สนใจเท่านั้น อีกไม่นานเธอก็จะจากสถานที่แห่งนี้ไปอยู่แล้ว

ตอนเที่ยง หลินหรูซวงจัดการโปรเจกต์ที่เหลืออยู่ในความรับผิดชอบของเธอหลายอันเสร็จเกือบหมดแล้ว เตรียมจะลุกไปกินข้าว

แต่เพิ่งเปิดประตูก็เห็นลี่เหวินยวนยืนอยู่ข้าง ๆ เจียงอวี้เหยียน

ดวงหน้าเล็กของเจียงอวี้เหยียนเขียนคำว่าน้อยใจอย่างเต็มเปี่ยม ขอบตาแดงก่ำ ทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกเหมือนเธอโดนคนกลั่นแกล้งมา

ถ้าหลินหรูซวงไม่รู้เรื่อง แม้แต่เธอก็คงเห็นใจเจียงอวี้เหยียนอยู่บ้าง

เธอกัดริมฝีปาก เสียงอ่อนละมุน

“อายวน นายอย่ารอฉันเลย นายไปกินข้าวก่อนเถอะ พี่หรูซวงให้ฉันทำข้อมูลนี้ให้เสร็จก่อนกินข้าวแล้วเอาไปให้เธอทันที ไม่งั้นเธอจะโกรธเอาได้นะ”

ลี่เหวินยวนขมวดคิ้ว “หรูซวงด่าเธอเหรอ?”

เจียงอวี้เหยียนยิ่งดูน้อยอกน้อยใจมากกว่าเดิม กัดริมฝีปากแล้วส่ายหน้า เสียงฟังดูอู้อี้

“ปะ...เปล่าเลย พี่หรูซวงเป็นรุ่นพี่ ต่อว่าฉันนิดหน่อยก็สมควรแล้ว”

ลี่เหวินยวนถอนหายใจจนแทบไม่ได้ยิน ยกมือขึ้นไปลูบศีรษะของเจียงอวี้เหยียน

“โปรเจกต์นี้ไม่ได้ทำออกมาได้ในเวลาสั้น ๆ หรอก กินข้าวก่อนสำคัญกว่า นี่มันกี่โมงแล้ว ฉันจะพาเธอไปที่ร้านจุ้ยเซียนโหลวที่เธอชอบกินที่สุด”

เมื่อได้ยินคำกล่าว ดวงตาของเจียงอวี้เหยียนก็เป็นประกาย

“นายจองร้านนั้นได้แล้วเหรอ? ก่อนหน้านี้ฉันโทรไปจองตั้งหลายรอบก็ยังจองไม่ได้เลย”

ลมหายใจของหลินหรูซวงติดขัดอยู่ครู่หนึ่ง สองวันก่อนเธอยังอยากพูดว่าจะกินกุ้งของร้านจุ้ยเซียนโหลวอยู่เลย ลี่เหวินยวนก็บอกมาตลอดว่าจองที่นั่งไม่ได้ รออาเซินจองได้แล้วค่อยพาเธอไป

ที่แท้ไม่ใช่ว่าไม่มีที่นั่ง แต่ไม่อยากพาเธอไปเท่านั้น

ลี่เหวินยวนดึงตัวคนขึ้นมา “ไปกันเถอะ”

เจียงอวี้เหยียนยังคงลังเลเล็กน้อย “แต่พี่หรูซวง...”

“เธออย่ามองว่าหรูซวงดูเข้มงวด ความจริงแล้วเธอเป็นคนคุยง่ายมาก ฉันกลับมาอธิบายให้หรูซวงฟังสักหน่อย หรูซวงก็ไม่ตำหนิเธอแล้ว”

ลี่เหวินยวนปิดโน้ตบุ๊กของเจียงอวี้เหยียนลง กำลังเตรียมตัวจะเดินไป พอเชยตาขึ้นมากลับสบเข้ากับหลินหรูซวงที่อยู่ตรงหน้าประตูห้องทำงาน

นัยน์ตาสีดำสนิทของชายหนุ่มฉายแววลนลานอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็กลับมามีสีหน้าสงบนิ่งอย่างรวดเร็ว

เขาทำท่ากินข้าว

“หรูซวง เธอยังไม่ไปกินข้าวอีกเหรอ?”
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • นับถอยหลังหย่า! ใครจะทนรับใช้ผัวเฮงซวยอีก!   บทที่ 100

    เวลานี้คนผ่านไปมาเยอะเกินไป และคงเพราะสีหน้าเฮ่อถิงเชินดูผิดปกติมาก จึงดึงดูดสายตาของคนที่เดินผ่านไปมาไม่น้อยเลยน้ำเสียงทุ้มต่ำของเฮ่อถิงเชินพูดอยู่ข้างหูเธอ“พยุงผมกลับไปที่ห้องก่อน”หลินหรูซวงก็ไม่กล้ารอช้า หากยาในตัวเฮ่อถิงเชินออกฤทธิ์ขึ้นมาในที่สาธารณะแบบนี้ละก็...พรุ่งนี้จะต้องเป็นข่าวหน้าหนึ่งแน่ ๆ ถึงตอนนั้นแม้แต่ตระกูลหลินก็คงโดนลูกหลงไปด้วยหลินอวี่ซียัยโง่คนนี้ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าวางยาเฮ่อถิงเชิน เธอทำได้เพียงพยุงเฮ่อถิงเชินเดินไปตามทิศทางที่เขาชี้ พอมาถึงหน้าประตูห้องโรงแรม หลินหรูซวงก็ถามเขา“คีย์การ์ดห้องคุณล่ะ?”“ในกระเป๋ากางเกง”“อ้อ” ตอนนี้หลินหรูซวงก็ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องอื่น รีบเอื้อมมือเข้าไปล้วงในกระเป๋ากางเกงของเฮ่อถิงเชิน กระเป๋ากางเกงชุดสูทของผู้ชายมักจะลึก หลินหรูซวงต้องคอยประคองร่างกายเขาไปด้วย พร้อมกับพยายามหยิบหาคีย์การ์ดไปด้วยนิ้วทั้งห้าของเธอเหมือนจะจมเข้าไปในหลุมดำที่มองไม่เห็นก้น เธอทำได้แค่ใช้วิธีสัมผัสเท่านั้น“ซี๊ด...เธอหาดี ๆ สิ จะจับมั่วซั่วทำไม?”เฮ่อถิงเชินขมวดคิ้วพร้อมกับพูดเสียงต่ำใบหน้าของหลินหรูซวงพลันแดงก่ำทันที “ฉันจับมั่วตอน

  • นับถอยหลังหย่า! ใครจะทนรับใช้ผัวเฮงซวยอีก!   บทที่ 99

    “หลินหรูซวง”น้ำเสียงของเฮ่อถิงเชินทุ้มต่ำ ทั้งราวกับมีความเย็นชาผสมอยู่หลายส่วน“หืม?”เธอตอบรับโดยไม่รู้ตัวเสียงหนึ่งมือที่อุ่นร้อนของเฮ่อถิงเชินจับคางของเธอไว้ สายตาที่แหลมคมราวกับนกเหยี่ยวคู่นั้นจ้องมองเธอพร้อมกับถามขึ้น“ผมยังไม่ได้เปิดเผยความลับของคุณออกมาเลย ทำไมเผลอแป๊บเดียวถึงถูกคุณขายความลับผมแล้ว ตระกูลหลินให้ผลประโยชน์อะไรกับคุณกันแน่?”หลินหรูซวงรู้ว่าตัวเองปิดบังเฮ่อถิงเชินไม่ได้ ผู้ชายคนนี้มีสัญชาตญาณที่น่าทึ่งอยู่เสมอ ถึงตัวเองคิดจะปิดบัง ก็เกรงว่าจะปิดบังไม่มิดถ้าปล่อยให้เขาสืบรู้ว่าตัวเองตั้งใจวางแผนเล่นงานเขา กลับยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เธอก็เลยเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เฮ่อถิงเชินฟังเฮ่อถิงเชินพยักหน้าอย่างครุ่นคิด จากนั้นก็พูดอย่างประชดประชัน“ผมเป็นทรัพย์สินส่วนตัวอะไรของคุณ? คุณมั่นใจได้ยังไงว่าคนที่คุณยัดเยียดมาให้ ผมจะชอบ?”หลินหรูซวงเอียงศีรษะ รีบร้อนเลยเผลอหลุดปากพูดออกมาว่า “หลินอวี่ซีคุณก็ยังจะไม่ชอบอีก? งั้นคุณอยากหาแบบไหน ประเภทอย่างเจียงอวี้เหยียนที่ชอบแอ๊บแบ๊ว เอะอะอะไรก็ร้องไห้อย่างนั้นเหรอ”เธอคิดว่านอกจากนิสัยกับพื้นเพที่ไม่ค่อยดีของหลินอวี่ซี

  • นับถอยหลังหย่า! ใครจะทนรับใช้ผัวเฮงซวยอีก!   บทที่ 98

    หลินอวี่ซีตกตะลึงอยู่ข้าง ๆ เธอแทบจะมองไปทางหลินหรูซวงโดยไม่รู้ตัวแล้ว“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ก่อนหน้านี้เธอไม่เห็นบอกฉันเลยว่าเขามีปัญหาเรื่องรสนิยมทางเพศ”หลินหรูซวงยืนงงอยู่กับที่ ชั่วขณะนั้นก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับอย่างไรดี แต่หากเรื่องนี้จัดการไม่ได้ อย่างนั้นเรื่องของแม่ก็จะยุ่งยากขึ้นแล้วแต่เธอก็คิดไม่ถึงว่าเฮ่อถิงเชินจะกล้าพูดว่าตัวเองชอบผู้ชายเธอมองไปทางเฮ่อถิงเชิน “คุณพูดอะไร คุณชอบผู้ชายตั้งแต่เมื่อไร?”ปลายเท้าของเฮ่อถิงเชินแตะกันเบา ๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้มอย่างหยอกเย้า ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง เส้นกรามเรียวชัดเจน ส่วนมุมกรามก็คมกริบราวกับสลักเอาไว้หลินหรูซวงเห็นแววตาที่เย็นชาคู่นั้นของเขา กำลังมองเธออย่างล้อเลียน“ทำไม คุณรู้จักรสนิยมทางเพศดีกว่าตัวผมเองอีกเหรอ หรือว่าคุณเคยลองมาแล้ว?”หลินหรูซวงถูกเขาพูดจาจนแก้มแดงก่ำ เธอไม่เคยลอง แต่เคยเห็นเธอจำได้ชัดเจนว่า ตอนที่ตัวเองถูกวางยา เฮ่อถิงเชินมีปฏิกิริยา ถ้าเขาชอบผู้ชายจริง ๆ ก็คงจะไม่มีปฏิกิริยาแบบนั้นเขาจงใจชัด ๆ หลินอวี่ซีอยู่ เธอพูดอะไรไม่ได้มาก จึงทำได้แค่กระซิบที่ข้างหูของเธอ“เธออยากแต่งงานเข้าบ้านเศรษฐีมาโด

  • นับถอยหลังหย่า! ใครจะทนรับใช้ผัวเฮงซวยอีก!   บทที่ 97

    แต่ก็จนปัญญา หากไม่เซ็นสัญญานี้ เธอก็จะไปจากที่นี่ไม่ได้สักทีแม้เธอจะไม่มองไปทางเจียงอวี้เหยียนกับลี่เหวินยวน แต่ก็ยังรู้สึกถึงสายตาที่แหลมคมราวกับเข็มของทั้งสองคนเฮ่อถิงเชินทำแบบนี้ คนอื่นคงมั่นใจแล้วว่าตัวเองเป็นพวกเดียวกับเขา ไม่อย่างนั้นสัญญาที่สำคัญขนาดนั้นทำไมเขาไม่ดูเอาเองเธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ยังยื่นมือไปรับมา พอฝืนใจอ่านจนจบ เธอก็พูดกับเฮ่อถิงเชิน“ประธานเฮ่อ อ่านจบแล้วค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร”เฮ่อถิงเชินโบกมือไปมา “ได้ งั้นเซ็นเลย”พอเซ็นสัญญาเสร็จ เจียงอวี้เหยียนก็ทนอยู่เฉยไม่ไหวเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้น“พวกคุณค่อย ๆ คุยกันนะคะ ฉันขอตัวไปสูดอากาศข้างนอกก่อน”ลี่เหวินยวนรับเอกสาร มองไปทางหลินหรูซวงโดยไม่รู้ตัว หลินหรูซวงก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรไม่ว่าอย่างไร จะให้ลี่เหวินยวนเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดกับเธอก่อนก็ไม่ได้ เดี๋ยวหลินอวี่ซีจะหัวเราะเยาะเอาเธอจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นว่า “นายไปดูเธอเถอะ น้องใหม่อาจจะรับแรงกดดันได้ไม่ค่อยดี”“อืม เดี๋ยวตอนจะกลับโทรหาฉันด้วยนะ”ลี่เหวินยวนหยิบสัญญาแล้วก้าวผ่านเธอไป แววตาของหลินหรูซวงก็ยิ่งเย็นชาขึ้นไปอีกจากนั้น เธอยกไวน์ที่หลินอวี่

  • นับถอยหลังหย่า! ใครจะทนรับใช้ผัวเฮงซวยอีก!   บทที่ 96

    เฮ่อถิงเชินจ้องเจียงอวี้เหยียนพร้อมกับพูดลากเสียงว่า “เป็นไง พิจารณาดูหน่อยไหม”เจียงอวี้เหยียนเม้มริมฝีปาก จมอยู่กับความคิด ถ้าเธอตอบตกลงเฮ่อถึงเชิน เช่นนั้นไปพัฒนาที่แอลเอสก็น่าจะดีกว่า เพราะถึงอย่างไรตอนนี้ลี่เต๋อก็ไม่ใช่คู่แข่งของเฮ่อถิงเชินอีกต่อไปแล้ว แต่อยู่ที่ลี่เต๋อ เธอมีลี่เหวินยวนคอยปกป้อง เลยจะใช้ชีวิตสบายกว่าหน่อยแต่เฮ่อถิงเชินดูน่าดึงดูดใจมากกว่า ได้ยินมาว่าพื้นเพของเฮ่อถิงเชินแข็งแกร่งมาก แถมยังลึกลับมากอีกด้วย จนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครรู้เลยว่าเขามีภูมิหลังเป็นมาอย่างไรแต่สิ่งที่สำคัญคือ หากตัวเองทำให้เฮ่อถิงเชินชอบได้...เจียงอวี้เหยียนหันศีรษะไปมองลี่เหวินยวนอย่างระมัดระวัง คล้ายกับกำลังรอฟังความคิดเห็นของลี่เหวินยวน“อายวน ฉันขอลองไปทำงานกับประธานเฮ่อก่อนได้ไหม ถ้าฉันถเรียนรู้จากที่นั่นได้มาก บางทีกลับมาอาจจะช่วยคุณได้ดียิ่งขึ้นก็ได้”ลี่เหวินยวนขมวดคิ้วแน่น ทันใดนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้น“เธอจะไปแอลเอสจริง ๆ เหรอ?”ใครก็รู้ว่า ที่เฮ่อถิงเชินต้องการคนต่อหน้าลี่เหวินยวนแบบนี้ ก็เท่ากับตบหน้าเขาอย่างไม่ไว้หน้าคนอื่นเวลาแย่งคนก็แอบทำอย่างลับ ๆ มีที่ไหนเหมือนเ

  • นับถอยหลังหย่า! ใครจะทนรับใช้ผัวเฮงซวยอีก!   บทที่ 95

    หลินอวี่ซีมองดูด้วยความเพลิดเพลิน แล้วพูดกับหลินหรูซวง“เขาเก่งจริง ๆ หลินหรูซวง ฉันว่าเธอไม่มีทางสู้ได้แน่ ๆ อาจจะถึงขั้นที่เธอจะต้องเปลี่ยนผู้รับผิดชอบโปรเกจต์นี้แล้ว ผู้ชายรับมือไม่ไหวเวลาที่ผู้หญิงออดอ้อน แต่ก็ดูเหมือนเธอจะอ้อนไม่เป็นอีก”หลินหรูซวงไม่สามารถเถียงได้จริง ๆ ใครจะคิดว่าเจียงอวี้เหยียนจะยอมเสียหน้าร้องไห้ต่อหน้าเฮ่อถิงเชินได้ขนาดนี้ร้องไห้จนน้ำตานองหน้า ดูแล้วน่าสงสารเหมือนลูกแกะ จนแข็งใจรังแกไม่ลงพอมองไปที่เฮ่อถิงเชินอีกครั้ง กลับไม่ได้โต้แย้งทันที ตราบใดที่ไม่โต้แย้งทันที เช่นนั้นก็ยังมีโอกาสอยู่เธออดไม่ได้ที่จะบีบมือแน่น ดวงตาใสแจ๋วและเย็นเฉียบจ้องเฮ่อถิงเชินไม่กะพริบหากเขาเปลี่ยนใจ ความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมาของตัวเองก็จะสูญเปล่าเฮ่อถิงเชินโหนกคิ้วสูงตรง ดวงตาเรียวแหลม โครงหน้าละมุน ส่งผลให้ความหล่อเหลานั้นมีออร่าสะกดทุกสายตาเขายกมือขึ้นนวดคลึงหว่างคิ้วเบา ๆ จากนั้นก็ถอนหายใจ“พอคุณเจียงร้องไห้ขึ้นมา ผมก็รู้สึกสะเทือนใจไปถึงข้างในแล้วนะเนี่ย”หลินหรูซวงหายใจเข้าลึก ๆ คิ้วขมวดเล็กน้อย คนทั้งคนก็เหมือนกับลูกบอลที่ถูกปล่อยลม ไหล่ทั้งสองข้างตกลงมาอย่างหม

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status