บทที่ 8

ลี่เหวินยวนนอนหลับไม่สนิททั้งคืนจริง ๆ วิงเวียนศีรษะ รู้สึกเหนียวตัวไปหมด

หลังจากตื่นขึ้นมารู้สึกแค่ว่าท้องว่างเปล่า ปวดแปลบเป็นระยะ ๆ

เขาพลิกตัวถึงค่อยพบว่าข้างกายว่างเปล่า เขานวดขมับที่บวมขึ้นมา

“ซวงซวง...”

ประตูถูกคนเปิดออก อาเซินยืนอยู่ที่หน้าประตู

“ประธานลี่ ตื่นแล้วเหรอครับ”

ลี่เหวินยวนเลิกผ้าห่มออก “ซวงซวงล่ะ?”

“คุณนายไปบริษัทตั้งแต่เช้าแล้วครับ”

เขาลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าแล้วเดินไปที่ห้องอาหาร แต่บนโต๊ะมีเพียงขนมปังกับนม ทำให้เขาอดขมวดคิ้วไม่ได้

“โจ๊กล่ะ?”

อาเซินก้มหน้า “ขอโทษครับ ประธานลี่ ผมทำโจ๊กไม่เป็น คุณนายบอกว่าเธอมีงานต้องทำ ไม่มีเวลาเหลือพอทำให้คุณแล้ว ให้คุณกินอะไรง่าย ๆ แทนครับ”

หัวใจของลี่เหวินยวนรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ขอเพียงเขาดื่มเหล้า หลังจากตื่นขึ้นมาจากการเมาค้างจะต้องได้กินโจ๊ก

ไม่ว่าเธอยุ่งแค่ไหน ต่อให้ต้องตื่นตีสี่ตีห้า เธอก็จะต้มโจ๊กให้เขาด้วยตัวเอง

นี่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่เขาตื่นขึ้นมาหลังจากอาการเมาค้างแล้วโต๊ะอาหารว่างเปล่า

ความเจ็บปวดส่งมาจากที่ท้องอีกครั้ง ลี่เหวินยวนอดงอตัวลงไม่ได้ กุมท้องไว้ตามจิตใต้สำนึก

“ไปเอายาแก้ปวดท้องให้ฉันที”

อาเซินรีบค้นหาไปทั่วอย่างลนลาน

“ประธานลี่ ยาแก้ปวดท้องอยู่ตรงไหนเหรอครับ?”

ลี่เหวินยวนถึงค่อยรู้สึกตัวว่า ที่ผ่านมาพอปวดท้อง หลินหรูซวงก็จะวางยาแก้ปวดท้องไว้บนโต๊ะแต่เนิ่น ๆ มาตลอด

เขายกมือขึ้น “นายโทรหาหรูซวงแล้วถามเธอสิ”

อาเซินหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาหลินหรูซวง แต่ผ่านไปเนิ่นนานฝั่งนั้นก็ไม่มีการตอบรับเลย

เขาลองอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายก็เก็บมือถือ

“ประธานลี่ คุณนายไม่รับสายครับ”

ท้องที่ปวดบวกกับบ้านที่เงียบเหงา ทำให้ลี่เหวินยวนหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น

“ช่างเถอะ นายออกไปซื้อยาแก้ปวดท้องกับโจ๊กกลับมาละกัน”

“ครับ”

แต่โจ๊กข้างนอกเทียบกับโจ๊กที่หลินหรูซวงต้มเองไม่ได้เลย เขาเองก็ไม่รู้เลยว่าหลินหรูซวงคำนึงถึงกระเพาะที่อ่อนแอของเขา ปกติจึงตื่นตั้งแต่ตีสามเพื่อมาแช่ข้าวให้พอง

โจ๊กที่ต้มออกมาด้วยเวลานานเช่นนี้ถึงจะทั้งเหนียวทั้งหอมกรุ่น

โจ๊กที่อาเซินซื้อมาเป็นโจ๊กในร้านอาหารที่แพงที่สุดของเมืองอวิ๋น แต่ลี่เหวินยวนชิมไปได้สองคำก็หมดความอยากอาหารทันที

“ไม่อร่อยเลย”

.....

เวลานี้หลินหรูซวงกำลังนั่งเอ้อระเหยดื่มกาแฟ กินอาหารเช้าอยู่ในร้านกาแฟ เธอมองหน้าจอมือถือที่ขึ้นว่ามีสายเรียกเข้า มุมปากก็ผุดรอยยิ้มเย็นเยียบ

โดยพื้นฐานที่เธอดีกับลี่เหวินยวน ก็เพราะผู้ชายคนนี้ต้องรักตนเพียงคนเดียวเช่นกัน

แต่เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาไม่เพียงเป็นของคนอื่น แม้แต่หัวใจก็ลอยตามไปแล้วด้วย เธอยังไม่น่าสมเพชถึงขั้นนี้

เหลือเวลาอีกไม่ถึงสิบวัน เธอก็สามารถตัดขาดจากความรู้สึกที่เน่าเฟะนี้ได้โดยสมบูรณ์แล้ว

เพียงแต่ว่าสิ่งที่ทำให้เธอปวดหัวคือจะต้องพูดเกลี้ยกล่อมเฮ่อถิงเชินในช่วงเวลานี้ให้ได้ แต่ผู้ชายคนนี้ยังดื้อรั้นยิ่งกว่าคอนกรีตเสริมเหล็กเสียอีก

เฮ่อถิงเชินเป็นนักธุรกิจเต็มตัว ไม่สนใจเรื่องอื่น สนใจแค่ผลลัพธ์เท่านั้น ยิ่งไม่มีทางคำนึงถึงเรื่องส่วนตัวเลยสักนิดเดียว ถ้าอยากทำให้คนแบบนี้หวั่นไหวขึ้นมา ก็ได้แต่เสนอเงื่อนไขที่เขาพึงพอใจเท่านั้น

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ถ้าไม่ถึงวินาทีสุดท้าย เธอจะไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด

หลินหรูซวงยกมือขึ้นดูเวลาบนข้อมือ หลังจากดื่มกาแฟที่เหลือจนหมดแล้วก็ลุกขึ้นไปที่บริษัท

ทันทีที่เข้าไปก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งห้อมล้อมเจียงอวี้เหยียนอยู่ สีหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉา

“อวี้เหยียน สร้อยเส้นนี้ของเธอสวยจังเลย ฉันจำได้ว่าเป็นของสะสมที่มีแค่ในงานประมูลนี่นา แพงมากเลยนะ”

เจียงอวี้เหยียนถูกคนห้อมล้อม ดวงหน้าเล็กที่ขาวผุดผ่องนั้นก็เปี่ยมไปด้วยความสุข ยังมีความอับอายในงานประมูลเมื่อคืนนี้ที่ไหนกัน

เธอลูบสร้อยที่คออย่างชอบมากจนปล่อยมือไม่ลง

“อืม แฟนฉันซื้อให้ฉันน่ะ เขาบอกว่าของที่คนอื่นมี เจ้าหญิงน้อยที่บ้านพวกเขาก็ต้องมีเหมือนกัน”

คำพูดนี้ทำให้บรรดาเพื่อนร่วมงานสาว ๆ ร้องอุทานอีกครั้ง

“แฟนของเธอรักเธอมากจริง ๆ”

ทันทีที่เจียงอวี้เหยียนพูดถึงแฟน ดวงตาก็มีความเขินอายแบบเด็กสาว

“แฟนฉันบอกว่ารอให้ฉันท้องแล้ว ยังมีของขวัญที่ใหญ่กว่านี้มอบให้ฉันด้วยนะ”

หลินหรูซวงที่อยู่ไม่ไกลฟังแล้ว ร่างกายเหมือนกับขึ้นสนิม ไม่อาจขยับเขยื้อนได้เลย

มีคนตาแหลมเห็นหลินหรูซวงที่อยู่ไม่ไกล ก็ทำสีหน้าตื่นตระหนกเล็กน้อย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ผู้อำนวยการหลิน”

หลินหรูซวงดึงสติกลับมา สีหน้าดูเรียบนิ่ง

“อรุณสวัสดิ์”

มีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปทำไม้ทำมือให้กับหลินหรูซวง

“ผู้อำนวยการหลินคะ คุณรีบมาดูสร้อยที่คอเจียงอวี้เหยียนสิ สวยมากเลยใช่ไหมคะ”

สายตาของหลินหรูซวงทอดมองไปที่สร้อยสีเงินเส้นนั้นบนคอของเจียงอวี้เหยียนทันที ก่อนจะยกมุมปาก

สร้อยเส้นนี้คือหัวใจนิรันดร์ที่อยู่ในงานประมูลไม่ใช่เหรอ?

ลี่เหวินยวนปฎิบัติอย่างเท่าเทียมกันจริง ๆ ต้องทุ่มเทเอาใจทั้งสองฝ่าย แถมยังต้องจัดการเรื่องของลี่เต๋ออีกมากมายขนาดนี้ เขาไม่เหนื่อยหรือไง?

หลินหรูซวงเอ่ยอย่างตรงประเด็นมากว่า “สวยมากเลย แต่ในงานประมูลเมื่อคืน ทำไมฉันไม่เห็นแฟนของคุณเจียงเลย ไว้มีเวลาว่างก็พาออกมาให้พวกเราเห็นบ้างนะ”

ดวงตาของเจียงอวี้เหยียนโค้งเป็นจันทร์เสี้ยวทันที

“ไว้มีโอกาสจะแนะนำให้พี่หรูซวงรู้จักแน่นอนค่ะ”

สายตาของหลินหรูซวงยังคงจับจ้องไปที่หัวใจนิรันดร์เส้นนั้นบนคอของเธอ ก่อนจะยื่นมือไปลูบสร้อยคอเย็นเฉียบเบา ๆ

“สร้อยเส้นนี้ราคาไม่น้อยเลย คิดว่าแฟนของคุณเจียงน่าจะเป็นคนในวงการธุรกิจเหมือนกัน พอจะสะดวกบอกให้รู้ได้หรือเปล่าว่าแซ่อะไร? เผื่อฉันอาจจะรู้จักก็ได้”

เพื่อนร่วมงานที่อยู่รอบ ๆ ถูกกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา

“ใช่แล้ว ถ้าเป็นคนในวงการธุรกิจ ผู้อำนวยการหลินจะต้องรู้จักอยู่แล้ว รีบบอกพวกเราเถอะ”

“ใช่ ๆ รีบบอกหน่อยสิ”

เจียงอวี้เหยียนที่เมื่อครู่ยังยิ้มละไม พอได้ยินหลินหรูซวงให้เธอบอกชื่อนามสกุลของแฟนออกมา รอยยิ้มบนใบหน้าก็เลือนหายไปทีละนิด

นัยน์ตาที่เหมือนคบเพลิงของหลินหรูซวงจับจ้องไปยังดวงหน้าเล็กที่ดูตึงเครียดเล็กน้อยของเจียงอวี้เหยียน

“ทำไมล่ะ ไม่สะดวกบอกเหรอ หรือว่า...มีเรื่องที่ปิดบังอยู่?”

คำพูดประโยคเดียวของเธอก็ทำให้ทุกคนผุดความคิดมากมายขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย

ถ้าคบแฟนตามปกติ แถมยังฐานะดีขนาดนี้ จะไม่กล้าบอกชื่อนามสกุลได้อย่างไร นอกเสียจากว่าเบื้องหลังยังมีความลับอะไรบางอย่างที่บอกให้รู้ไม่ได้

ทุกคนก็ไม่ได้โง่เช่นกัน ย่อมคาดเดาได้เล็กน้อย

“เช้าแล้ว ยังมายืนล้อมกันอยู่ตรงนี้อีก ไม่ต้องทำงานกันแล้วหรือไง?”

ทันใดนั้นเอง เสียงเฉียบขาดของชายหนุ่มก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“ประธานลี่มาแล้ว...”

คนอื่น ๆ ต่างรีบกลับไปยังที่นั่งของตัวเองทันที

ลี่เหวินยวนเอามือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง หลังจากเมาค้างมาทั้งคืน สีหน้าจึงดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย แต่ยังคงยากจะปกปิดดวงหน้าที่หล่อเหลาจนน่าตกตะลึงของเขา ดวงตาคมกริบราวกับเหยี่ยว

เขาเดินมาอยู่ตรงหน้าทั้งสองคน สายตาทอดมองไปที่หลินหรูซวง ก่อนจะชูมือถือขึ้นมาหาเธอ

“โทรไปแล้วทำไมไม่รับ?”

หลินหรูซวงเผลอเหลือบมองเจียงอวี้เหยียนแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง

“ไม่ได้สังเกต เมื่อกี้ทุกคนกำลังคุยเรื่องหัวใจนิรันดร์บนคอของคุณเจียงอยู่ บอกว่าเป็นสร้อยที่แฟนของเธอให้ นายรู้จักหรือเปล่า?”