1.วิมลิน อ่านว่า วิ มา ลิน

“นางสาว วิมาลิน ภักดีมาก เกียรตินิยมอันดับ1”

เสียงประกาศชื่อ วันรับปริญญาบัตรดังกึกก้องทั่วหอประชุมของมหาวิทยาลัย หญิงสาวรูปร่าง ผอมบาง แต่งกายถูกระเบียบเรียบร้อย รับปริญญาบัตร ด้วยท่าทีสง่างามเหลือเกิน เมื่อพิธีการเสร็จสิ้นแล้ว บัณฑิตนับพันคน ก็เดินเรียงแถวกันออกมา เพื่อพบปะกับพ่อแม่ ญาติพี่น้อง ที่ยืนรอรับอยู่ นับพันคน

หญิงวัยกลางคน สวมเสื้อลูกไม้เนื้อดี ราคาแพงลิบ กับผ้าถุงตัดสำเร็จเข้าชุดกัน สวมรองเท้าคัทชูสีดำ สุภาพเรียบร้อย เหมาะสมแก่สถานที่ ดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ ที่ถือรอลูกสาวคนเดียว เริ่มเหี่ยวเฉา แต่หัวใจของแม่เลี้ยงเดี่ยว กลับมีแต่ความอิ่มเอมในหัวใจ

บุตรสาวเดินนำหน้าขบวนมาก่อนใคร โผเข้ากอดผู้เป็นแม่ แล้วก้มลงกราบที่เท้า ท่ามกลางแสงแดด และความร้อนระอุของพื้นผิวถนน เสียงปรบมือจากคนข้างเคียงดังลั่น เพื่อแสดงความยินดี กับสองแม่ลูก

“ลูกกราบขอบพระคุณ ทุกหยาดเหงื่อของแม่ ในวันที่ลูกประสบความสำเร็จไปอีกขั้นนะคะ “ บุตรสาวบอกแม่แล้วกอดกันแน่น สองคนแม่ลูก ที่ลำบากกันมามากกว่าจะมีวันนี้

มือเหี่ยวย่นหยาบกร้าน จับแก้มลูกสาวประคองเอาไว้ แล้วยิ้มทั้งน้ำตา

“มาลินของแม่ เก่งที่สุด แม่ภูมิใจในตัวลูกเหลือเกิน “

เด็กหญิงมาลินของแม่ เติบโตขึ้นมา เป็นเด็กดี เป็นคนดี และ เป็นลูกสาวที่ดี เท่านี้ ก็พอแล้ว

“พี่มาลินคะ ถ่ายรูปกับคุณแม่ไหมคะ พวกหนูถ่ายให้ “ รุ่นน้องเข้ามาถามไถ่ อย่างมีน้ำใจ เมื่อเห็นว่า พี่สาวคนสวย ไม่มีใครเป็นช่างภาพประจำตัวให้เลย

“รบกวนด้วยนะคะ “ บัณฑิตยิ้มกว้าง แล้วยืนเคียงข้างกับผู้เป็นแม่ ยิ้มเคียงคู่กัน ท่ามกลางแสงแดด ตอนบ่ายแก่

รุ่นน้องส่งโทรศัพท์มือถือ ให้คืนรุ่นพี่ แล้วมอบดอกไม้ที่เตรียมมาให้กับรุ่นพี่สาว ที่เคยติวหนังสือให้ ของขวัญในถุงเป็นรองเท้ายี่ห้อดี ราคาหลายพันบาทสำหรับ การเริ่มต้นทำงาน

“พวกเราจะไม่ลืมความใจดีของพี่มาลินเลยค่ะ “

ผู้เป็นแม่ยิ้มกว้าง ทั้งน้ำตา มาลินของแม่ เป็นคนดี จริงๆ

แม่เลี้ยงเดี่ยว 

นายทหารสัญญาบัตรหลายคน มายืนที่หน้าร้านตัดเสื้อ วิมลิน ในช่วงบ่าย ลูกจ้างที่อยู่หน้าร้าน เดินเข้ามาตามช่างใหญ่ ที่เป็นเจ้าของร้านตัดเสื้อ

เสียงพูดคุยที่ชายชาติทหารบอกวันนั้น ได้ยินเพียงจับใจความได้ว่า พ่อของลูก เสียชีวิตลงแล้ว เนื่องจากเหตุปะทะ ที่แดนไกล

ลูกจ้างเข้ามาประคองช่างใหญ่ที่แทบล้มทั้งยืน ก่อนจะรับเอกสารที่นายทหารมาแจ้งข่าว แล้วยืนทำความเคารพ ภรรยาผู้สูญเสีย พร้อมกับ การแสดงความเสียใจอันสุดซึ้ง ที่กองทัพ ต้องเสียบุคคลที่ดี มีคุณภาพไป ในวัยสามสิบกว่าเท่านั้น

ภาพในกระเป๋าสตางค์ของผู้เสียชีวิต เป็นภาพเด็กหญิงวัยสิบขวบ ที่ยิ้มกว้างอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ นายทหารที่นำรูปมาคืน แทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว บอกสั้นๆแค่เพียงว่า

“เราจะดูแล ครอบครัว ไม่ให้ลำบาก แน่นอน “

เด็กหญิงวัยสิบขวบ มองดูรูปพ่อ ที่ตั้งอยู่บนศาลา ลุงๆอาๆเข้ามาลูบผม แล้วยิ้มให้ด้วยความสงสาร

“มาลิน ต้องดูแลแม่นะลูก “ คุณลุงที่เป็นเพื่อนพ่อ บอกกับเด็กหญิง แล้วหยิบเงิน ยัดใส่กระเป๋าเจ้าหญิง ที่ผู้เป็นพ่อ ซื้อให้ ก่อนไปราชการ

“พ่อ จะกลับมาเมื่อไหร่คะ มาลิน จะรอ “ คำถามของเด็กหญิง ทำเอาชายชาติทหาร กลั้นน้ำตา แล้วอุ้มลูกสาวเพื่อนมานั่งตัก แล้วชี้ไปที่บนท้องฟ้า

“คุณพ่อมาลิน มาไม่ได้แล้วลูก ภารกิจบนฟ้า ยาวนานมาก คงกลับมาไม่ได้อีกแล้ว มาลินคิดถึงพ่อ มาลินก็มองขึ้นไปบนฟ้านะลูก แล้วพ่อก็จะมองลงมาหามาลินเหมือนกัน “

ผู้เป็นแม่ร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ กอดลูกสาวคนเดียวเอาไว้ ความเสียใจ คงอยู่กับครอบครัวไปอีกหลายปี แต่ข่าวคราวของฮีโร่ เงียบหายไปกับกาลเวลา สิ่งที่กองทัพตอบแทนมา เป็นธงชาติคลุมร่างกายไร้วิญญาณกลับมา เงินชดเชยอีกหลักล้านบาทและทุนการศึกษาปีละหมื่น ของเด็กหญิงวัยสิบขวบ ที่ต้องกำพร้าพ่อ และ เช่าบ้าน อยู่ตามลำพังกับผู้เป็นแม่ สองคน

ห้องเสื้อ วิมลิน เงียบเหงา ก่อนจะปิดตัวลง เนื่องจากช่างใหญ่ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานอีกต่อไป