ログインรถบนถนนติดยาวเหยียด บรรยากาศภายนอกมืดแล้ว ภายในรถเปิดแอร์เย็นฉ่ำ คนขับรถระเบิดออกมาหมด ไม่มีเหลือ เค้าทำทุกอย่างเพื่อเธอ สายตาที่มี ก็เป็นของเธอ แต่ในเมื่อเธอไม่เห็นค่า ก็จบกันไป เท่านั้น
นักศึกษาสาวที่กำลังตกใจ มองหน้าเค้า แล้วเอามือของตัวเอง ประคองใบหน้าของคนข้างเอาไว้ ให้มองหน้าเธอ แดนไทหันมา สบตากับคนตรงหน้า
" ไท นิ้งขอโทษนะ ที่ไม่ชัดเจนกับไท "
เธอบอกเสียงอ่อนหวาน แล้วมองรถข้างหน้า ที่เคลื่อนตัวไปแล้ว แดนไท หันกลับไปมองที่ถนนข้างหน้า
" หาที่คุยกันก่อนได้ไหม "
เธออยากคุยกับเค้าก่อน คนขับรถที่ตั้งใจจะส่งขึ้นรถไฟฟ้า เปลี่ยนเลนออกขวา แล้วขับรถตรงไปที่บ้านของตัวเอง
มือบอบบางกดโทรศัพท์โทรหาหม่ามี๊ ระหว่างนั่งอยู่ในรถ
" หม่ามี๊ขา นิ้งอยู่กับไท คงกลับดึกนะคะ "
แดนไทมองออกไปนอกกระจก เธอรายงานพ่อแม่ว่าอยู่กับเค้า แล้วจะกลับดึก ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงกว่าเท่านั้น
รถสปอร์ตขับเข้ามาในจอดที่บ้านหลังใหญ่ แดนไทลงจากรถ แล้วเดินมาเปิดประตูห้องอ่านหนังสือของตัวเอง
งานแต่งงานของเพื่อนที่ผ่านพิธีเช้าด้วยความเรียบง่ายอบอุ่น เพื่อนเจ้าบ่าวมองสาวสวยที่เป็นเพื่อนเจ้าสาวตาเป็นมัน เพราะ คุณหนูนิ้ง สวยหวาน เหลือเกิน" คนนั้นสวยมาก " หนุ่มๆในชุดไทยสีขาว บอกกกับเจ้าบ่าว แล้วสะกิดให้ดูสาวๆที่สวมชุดไทยสีชมพูม่วง" ชื่อคุณนิ้ง ลูกสาวเจ้าของเคทีกรุ้ป " คนที่ทำงานอยู่ที่นั่น ดีดนิ้วเปาะ ทันที" ก็ว่า หน้าคุ้นมาก เคยเจอที่ไหน " ลูกน้องระดับปฏิบัติการ นึกขึ้นได้ทันที ลูกสาวท่านประธานนี่เอง" สวยมาก ทำงานเก่งมาก แต่ไม่โสดแล้วนะ " คนในบอกทันที" อ้าว รู้หรอ "" คนในเคที รู้กันหมด ว่าคุณนิ้งแต่งงานกับคุณไท มาหลายปีแล้ว "คนรู้จริงบอกเพื่อน ตบบ่าเพื่อนๆ ที่มองเพื่อนเจ้าสาวตาละห้อย" ตอนแรกก็คิดว่าไม่มีแฟน เพราะไม่เห็นมาด้วยกัน "" ผู้ชายคงไม่ว่าง เค้าเป็นหมอ " เจ้าบ่าวบอกอย่างอารมณ์ดีมีความสุข งานวันน
" ไทจ๋า อ่านหนังสืออยู่หรอ " เสียงที่โทรเข้ามาทำเอาคนที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ ลุกขึ้นทันที แล้วเดินมาที่ห้องแต่งตัว" ไทจ๋า นิ้งเมานิดหน่อย ไทจะดุไหม "" จะกลับหรือยัง " คนที่รออยู่บ้าน ถามเสียงดุ ออกมา" เพิ่งสี่ทุ่มเอง จะรีบกลับไปไหนละ แค่โทรหาเฉยๆ เอง "" นิ้ง เลิกดื่มได้แล้วนะ “ คนเป็นห่วงดุออกมา แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที" รอเลยนะ ตัวดี จะโดนไม่ใช่น้อย " คนเสียงดุ บอกออกมา แล้วสายก็ตัดไป สาวๆที่ได้ยินเสียงดุ ร้องกรี้ดออกมา" พ่อเอ้ย พ่อไทดุแบบนี้ ได้ยังไง "กลุ่มเพื่อนที่เห็นกันมาตั้งแต่ปี1บอกเสียงหวาน น้องไท ไม่ใช่เด็กแล้ว แถมยังดุมาก คนเมาดิบหัวเราะชอบใจ ที่ได้แกล้งเค้าบ้าง อยากอ่านหนังสือมากใช่ไหม ออกมาเดี๋ยวนี้คนรถรับสายคุณไทที่โทรเข้ามาถามพิกัด ว่าอยู่ตรงไหน คุณนิ้งนัดกับเพื่อนๆเอาไว้ที่โรงแรมหรู ยังไม่ออกมาจนถึง
ร้านอาหารในช่วงค่ำ มีแขกเข้ามาใช้บริการจำนวนมาก ที่จอดรถแน่นขนัดเต็มพื้นที่ พนักงานรับรถ ละล้าละลัง ที่เห็นว่า รถคนสำคัญ ขับเข้ามา แต่ไม่มีที่จอด" ไม่เป็นไร เดี๋ยวนิ้งไปจอดทางโน้นเอง "หลานสาวที่พ่วงตำแหน่งสะใภ้ บอกกับพนักงานแล้วขับรถเลยไปจอดรถของตัวเองตรงที่ไกลจากร้านออกไป เกือบร้อยเมตรนักศึกษาแพทย์เดินมาจากอีกทางในเวลาไล่เลี่ยกัน ก่อนจะยิ้มทักทาย กับพนักงานที่ร้าน" คุณหมอครับ คุณนิ้ง ไปจอดรถทางโน้นครับ " คนที่บอกด้วยความเป็นห่วง บอกกับคนที่เพิ่งมาถึง แล้วชี้ไปที่มีรถจอดยาวเหยียด" ขอบคุณมากครับ " คนที่เป็นห่วงอยู่แล้ว เดินไปตามทางทันทีรถยุโรปคันสวยจอดเรียบร้อยแล้ว เตรียมตัวจะลง คนที่เดินตามมา ก็เคาะกระจกทันทีกระเป๋าถือใบสวย ถูกหยิบลงมา พร้อมกับกุญแจรถและโทรศัพท์ คนที่ยืนรออยู่แล้ว คว้ากระเป๋ามาถือ แล้วโอบไหล่คนข้างตัวให้เดินข้างใน เรื่องเล็กน้อย แต่มันมีค่า เหลือเกิน" นิ้งไม่ต้องขับรถเองแล้วมั้ง เหนื่อยแย่ " แดนไทพูดเพราะห่วงมาก ไม่อยากให้วนหาที่จอดรถแบบนี้" ถ้าไทอยากให้นิ้ง ทำแบบนั้น นิ้งก็จะตามใจ
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นก่อนจะสว่าง คนที่เพิ่งหลับไปได้ไม่นาน ลืมตาขึ้นมา แล้วมองคนที่หลับอยู่ข้างๆ ผมยาวสยายที่อยู่บนอก ทำให้ต้องค่อยๆ ระวังมืออ่อนโยนรวบผมอย่างเบามือ แล้วขยับตัวคนที่นอนบนอกของตัวเองให้กลับไปหนุนหมอน ห่มผ้า แล้ว จูบเบาๆอีกครั้งไฟในห้องอ่านหนังสือเปิดขึ้นให้ความสว่าง ข้างนอกยังมืดอยู่ แต่คนที่ต้องตื่นแต่เช้า กลับไม่ง่วงเลย เพราะเมื่อคืน ยอมแลกเวลานอน เวลาอ่านหนังสือ แล้วไปใช้เวลาด้วยกันใบหน้าสุขสมแดงก่ำ ยามถูกขยับโยกบนร่างกายเปลือยเปล่า เป็นความสุข เป็นกำลังใจ ให้คนที่ต้องเรียนหนัก อ่านหนังสือโหดมีแรงขึ้นสู้ เสียงเรียกชื่อที่ดังออกมาจากปาก อ่อนหวานกว่าอะไรทั้งนั้น จนคนที่กำลังจะยั้งใจ ก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้วนักศึกษาแพทย์ยิ้มกว้างแล้วเปิดตำรา ตั้งสมาธิโฟกัสกับหนังสือตรงหน้า ก่อนที่จะไม่ทันไปมากกว่านี้เสียงนาฬิกาที่ปลุกตามเวลาของตัวเอง ทำให้คนที่รู้สึกตัว ลืมตาขึ้นมา หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลาก่อน แล้วพลิกตัวนอนหงายเลื่อนมือไปข้างๆ หมอนอีกใบเย็นเฉียบ เพราะคนข้างตัว คงจะตื่นนา
แฟ้มเอกสารปิดลง พร้อมเสียงปรบมือ ดีล ลงทุนครั้งแรก ของคุณนิ้ง เสร็จสมบูรณ์ไปแล้ว คู่ค้า ยิ้มให้กับ ท่านรอง ก่อนจะยื่นมือออกไป สัมผัสเบาๆ แล้วถ่ายรูปด้วยกัน เป็นที่ระลึก" ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริงๆ ที่ไว้ใจเคทีกรุ้ปของเรา นิ้งจะทำให้เต็มที่ "ดีลแรกมูลค่าเกือบเก้าหลัก ทำให้พนักงานที่ทำงานด้วยกัน เห็นฝีมือ คุณนิ้ง ไม่ใช่เด็กเส้น อย่างเดียว แต่เป็นเด็กเส้น ที่มีฝีมือพนักงานในห้องประชุมทยอยเดินออกกันไปหมดแล้ว มีเพียงเลขาสาว และ คู่ค้า ที่ยังนั่งคุยกันอยู่" ไม่เจอกันนาน นิ้งดู มีความสุขมากๆ " ชายหนุ่มบอกยิ้มๆ มองรุ่นน้องที่ตัวเองเคยสนใจ แล้วบอกออกมา" นิ้ง หมั้นแล้วค่ะ พี่คอป แต่ไม่ได้บอกใครเลย เพราะว่า ไทเค้ายังเรียนไม่จบ " คนที่พอรู้ข่าวมาบ้าง พยักหน้า รับรู้" ยินดีด้วยนะครับ วันไหนว่างๆ นัดมาเจอกันหน่อย พี่จะเลี้ยงข้าว แสดงความยินดี " 
" ไท ไปแล้วนะครับ ค่ำนี้เจอกันนะ " คนที่ต้องไปเรียนแต่เช้า ดึงภรรยามากอด แล้วมองถุงกระดาษสีชมพูหวาน ที่อยู่ในมือ" ขอบคุณสำหรับอาหารเช้านะครับ " เค้าบอกอีกที ทำเอาคนทำอาหารเช้า ยิ้มแก้มปริ" ไปได้แล้ว พูดเยอะจัง " คนเขินจัด แก้เขินด้วยการไล่ให้เค้าออกไป แต่มือยังไม่ยอมปล่อยออกจากเอว" อ้าว ไหนจะให้ไป ทำไมไม่ปล่อยมือ "" ไท อะ ล้อหรอ "" ไม่ได้ล้อซักหน่อย ก็นิ้งของไท น่ารักขึ้นทุกวันแบบนี้ จะให้ไท ทำยังไงได้ " แดนไท กอดแล้วหอมแก้มบางอีกครั้ง" ไปจริงๆแล้วครับ พี่ปีสี่ต้องไปแล้ว " พี่ปีสี่บอกเสียงเข้ม แล้วเปิดประตูห้อง เดินออกไปอย่างรวดเร็วคนที่อยู่ในห้อง ยิ้มเต็มหน้า มองมือของตัวเอง ที่สวมแหวนหมั้นเอาไว้ แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องแต่งตัวเสื้อผ้าชุดทำงานที่ถูกเตรียมเอาไว้เรียบร้อย ถูกหยิบนำมา สวมใส่เพื่อเตรียมตัวไปทำงาน ร่างกายบอบบา







