บทที่ 12

“อี้ชวนเกิดอะไรขึ้น?” เย่ซินหย่าลุกขึ้นมากอดเอวเขาจากด้านหลัง

ฟู่อี้ชวนยกมือขึ้นจับออก น้ำเสียงแหบพร่า “...ขอโทษที เมื่อกี้ฉันล่วงเกินเธอแล้ว เธอพักผ่อนเถอะ”

พูดจบเขารีบลงจากเตียง ราวกับจะหนีจากที่เกิดเหตุ

“อี้ชวน อี้ชวน!” เย่ซินหย่ารีบตามไป แต่หลังจากเปิดประตู ที่ทางเดินก็ไม่มีใครอยู่แล้วสักคน

เธอกัดริมฝีปาก เล็บข่วนกรอบประตู ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ที่ลานจอดรถใต้ดิน

ฟู่อี้ชวนขึ้นรถ แต่ดวงตามัวหมองลง ยังคงตกใจ จากนั้นก็จับหน้าผาก ในใจรู้สึกหงุดหงิดมาก

หางตาเหลือบมองที่นั่งข้างคนขับ ตรงนั้นยังมีโทรศัพท์ใหม่เครื่องหนึ่งวางอยู่ จากนั้นก็ละสายตาไป ท่าทางไม่เป็นธรรมชาติแฝงความรู้สึกผิดหลายส่วน

ในห้องที่โรงแรม

หลังเย่ซินหย่าปิดประตูก็ไปที่ห้องน้ำ มองรอยบนคอตัวเอง คลี่ยิ้มที่เต็มไปด้วยความแค้นออกมา และถ่ายรูปส่งออกไป

......

ขับรถมาถึงบ้านก็ห้าทุ่มครึ่งแล้ว ฟู่อี้ชวนขึ้นลิฟต์ ในมือถือโทรศัพท์เครื่องใหม่

ซูมั่วต้องทำซุปสร่างเมาอุ่น ๆ รอเขาอยู่แน่นอน เหมือนทุกวันที่ไม่ว่าจะดึกแค่ไหนก็เป็นแบบนี้

คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็นึกได้ว่าเมื่อคืนซูมั่วชักสีหน้าใส่เขาทั้งยังหนีออกจากบ้านอีก เขาแค่นเสียงเย็นชาสองครั้ง ปลดล็อกประตูด้วยลายนิ้วมือ

ทันทีที่ประตูเปิดออก มันต่างจากที่เขาจินตนาการไว้ ในห้องนั่งเล่นมืดสนิท อากาศเย็นเล็กน้อย ห้องครัวเงียบไร้สุ้มเสียง

ทันใดนั้น ฟู่อี้ชวนก็พุ่งไปที่ห้องนอนแขกโดยที่ไม่แม้แต่จะเปลี่ยนรองเท้า ประตูยังเปิดอยู่ ไม่ได้ถูกแตะต้อง หมายความว่าซูมั่วยังไม่กลับมา

“ปีกกล้าขาแข็งแล้วนะซูมั่ว เธอก็ไปตายอยู่ข้างนอกเลยแล้วกัน!”

ฟู่อี้ชวนโกรธมาก เดือดดาลจนแขนของเขาเส้นเลือดปูด บีบกล่องโทรศัพท์จนบุ๋มลงไป

โทรศัพท์ถูกเขาโยนเข้าไปบนพื้นของห้องนอนแขก หันหลังกลับห้องนอนหลักเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

หลังจออกมา เขาก็เช็ดผมพลางกดโทรออกครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ปลายสายกลับไม่มีคนรับเลย

หลังจากโทรออกไปหลายสิบครั้งแต่ไม่มีคนรับ ในที่สุด ฟู่อี้ชวนก็โกรธเกรี้ยวขึ้นมา แววตาดุร้าย บนใบหน้าเต็มไปด้วยความมืดครึ้ม

“หลี่หยวน หาคนให้ฉัน” โทรหาผู้ช่วย ฟู่อี้ชวนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ได้รับงานส่วนตัวจากประธานฟู่ยามดึก ผู้ช่วยหลี่หยวนมองชื่อกับเบอร์โทรศัพท์ที่เจ้านายของเขาส่งให้ ก็ชะงักไปชั่วครู่

คุณนาย?

ในฐานะผู้ช่วยส่วนตัว มีแค่เขาที่รู้ความจริงว่าประธานฟู่แต่งงานแล้ว เพียงแต่ไม่เคยเปิดเผยต่อสาธารณะ

เขาเคยพบหน้าคุณนายคนนั้นแค่ไม่กี่ครั้งทั้งยังเป็นเพราะไปเอาเอกสารให้ประธานฟู่ ความประทับใจที่มีต่ออีกฝ่ายคืออ่อนโยนงดงาม

หวนนึกถึงน้ำเสียงของประธานฟู่ เขายังคิดว่าอีกฝ่ายราวกับจะให้เขาตรวจสอบศัตรูคู่แค้นที่ฆ่าพ่อเขาเสียอีก...

ไม่กล้าคาดเดาอะไรมาก เขามีหน้าที่เพียงหาว่าคนไปที่ไหน

วันรุ่งขึ้น

เวลาหกโมงเช้า ในโรงพยาบาล

ซูมั่วตื่นแล้ว หยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดเตรียมดูเวลา ผลคือพบสายที่ไม่ได้รับนับร้อยสาย ทั้งหมดล้วนเป็นฟู่อี้ชวน

เหอะ ๆ กลางดึกเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก?

ไม่ใช่แค่สายเรียกเข้า ขณะเดียวกันตอนห้าทุ่มกว่าก็มีข้อความหนึ่งส่งมา โดยข้อความคือ

[มั่วมั่ว ตอนกลางคืนอี้ชวนดื่มเข้าไปนิดหน่อย แต่เธอไม่ต้องกังวล เขาเพิ่งกลับไป]

นอกจากข้อความก็มีภาพส่งมาด้วย พื้นหลังเป็นห้องน้ำของโรงแรม

ผู้หญิงที่เซลฟีในกระจก บนคอและไหล่ยังมีรอยแดงชัดเจนมาก มันเป็นการแสดงอำนาจและโอ้อวดอย่างเปิดเผย

ซูมั่วกำโทรศัพท์แน่น มุมปากยิ้มเยาะ

นึกเชื่อมโยงไปถึงสายโทรเข้าที่ราวกับคนบ้าของฟู่อี้ชวน นี่หลังจากกลับบ้าน คงพบว่าไม่มีใครรอรับใช้เขาอยู่ใช่ไหม?

เธอเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาลจนนอนไม่หลับ สองคนนั้นกลับร่วมเตียงกันอย่างร้อนแรง มีความสุขเสียเหลือเกิน

แต่เย่ซินหย่าส่งมาให้เธอจะมีประโยชน์อะไร? เธอไม่สนใจนานแล้ว

อ้อไม่สิ มีประโยชน์อยู่ หลักฐานนอกใจถูกส่งให้ถึงที่ เธอก็ต้องเก็บไว้ให้ดีสิ

......

ฟู่ซื่อกรุ๊ป

เพียงช่วงเช้าสั้น ๆ หลี่หยวนก็ถูกเจ้านายของเขาเร่งไปสิบครั้งแล้ว

เขาหาคนไปตรวจสอบเครื่องบิน รถไฟรวมถึงเรือแล้ว ทั้งหมดล้วนตรวจไม่พบข้อมูล เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผาก เกรงว่าจะรักษาตำแหน่งไว้ไม่ได้

“ประธานฟู่ คุณนายมีเพื่อนไหมครับ? หรือครอบครัว ถ้าเธอกลับไปบ้าน...” หลี่หยวนพูดเสียงสั่น

“เป็นไปไม่ได้” ฟู่อี้ชวนพูดเสียงทุ้ม

ซูมั่วเป็นเด็กกำพร้า เธอมีบ้านให้กลับที่ไหน? ส่วนเพื่อน...

เธอมีเพื่อนไหม? เขาไม่รู้...

ฟู่อี้ชวนกำมือแน่น เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเขาไม่รู้จักซูมั่วเลย ถึงขั้นที่ไม่รู้จะเริ่มหาจากตรงไหน