บทที่ 11

เขาปิดประตูและหันหลังกลับ เดินไปที่ห้องครัวดูอาหารที่เอ่กลับมาด้วยตัวเอง รู้สึกแค่ว่าน่าหัวเราะอย่างถึงที่สุด จากนั้นก็โยนทุกอย่างเข้าไปในถังขยะ

หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรออก หลังโทรไปสามครั้ง ปลายสายก็ยังไม่มีคนรับ ในขณะที่กำลังจะโมโหอีกครั้งก็นึกได้ว่าโทรศัพท์ของซูมั่วพังไปแล้ว

ฟู่อี้ชวนไม่ได้โทรอีก สีหน้าเย็นชา กลับไปอาบน้ำที่ห้องนอนหลักเตรียมเข้านอน

อยากไปไหนก็ไป จะไปตายก็ไม่เกี่ยวกับเขาเหมือนกัน

ตีสอง บนเตียง

ฟู่อี้ชวนถูกความปั่นป่วนในท้องทำให้รู้สึกเจ็บจนตื่นขึ้นมา ในดวงตาเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด พูดออกมาอย่างขุ่นเคืองโดยไม่รู้ตัว

“ซูมั่ว ซุปสร่างเมา...”

มองประตูห้องที่อยู่เยื้องมุมซึ่งยังเปิดอยู่ ก็ยังคงอยู่ในท่าทีล้มลุก ฟู่อี้ชวนกำมือแน่น เดินไปหายาแก้ปวดท้องอย่างหงุดหงิด

บาร์บีคิวที่กินตอนมื้อเย็นมันเลี่ยนเกินไป เขากินไปไม่เท่าไร ทั้งยังแตะเหล้ากลั่น ตอนนี้ในที่สุดก็เกิดปฏิกิริยา

ในขณะที่ท้องว่าง เขาเดินไปข้างตู้เย็น เขาจำได้ว่าซูมั่วเตรียมอาหารเย็นไว้ให้เขาหลายจาน แต่เมื่อเปิดประตูตู้เย็น ข้างในกลับไม่มีอะไรเลย

เขาไปที่ห้องครัวอีกครั้ง พบว่าเคาน์เตอร์และในตู้สะอาดหมดจด เขาโกรธจัด ทั้งร่างเต็มไปด้วยความกดดันอึมครึมอย่างเดือดดาล

“ต้องทำให้สุดขนาดนี้เลยใช่ไหม? ใครให้เธอมาอวดเก่งแบบนี้? แน่จริงก็อย่ากลับมาอีกตลอดชีวิตเลยแล้วกัน!”

ไปทำงานเช้าวันรุ่งขึ้น

ผู้ช่วยหลี่หยวนรู้สึกได้อย่างชัดเจนมากว่าวันนี้บรรยากาศของประธานฟู่ผิดปกติ น่ากลัวสุด ๆ เพื่อไม่ให้โดนลูกหลง ตอนรายงานเรื่องงานจึงถอยหลังห่างออกไปสามก้าว

“นาย ไปซื้อโทรศัพท์มาเครื่องหนึ่ง” ตอนเช้า ฟู่อี้ชวนส่งเอกสารที่เซ็นชื่อแล้วไป ขณะที่พูด

“ไม่ทราบว่าประธานฟู่ต้องการยี่ห้อและรุ่นอะไรครับ” หลี่หยวนถามอย่างระมัดระวัง

“ตามใจนาย” ฟู่อี้ชวนพูดอย่างหงุดหงิด

“งั้นสีกับฟังก์ชัน...” หลี่หยวนถามอีกครั้ง แต่ถูกขัดจังหวะคำพูดโดยตรง

“ไม่ได้บอกเหรอว่าตามใจนายแล้วยังจะถามอีก? แค่ให้โทรได้ก็พอแล้ว”

หลี่หยวนตัวสั่น รีบหยิบเอกสารถอยออกไปทันที ชั่วขณะที่ปิดประตูห้องทำงานลง เขาก็ถอนหายใจยาว

“แปลกจริง ๆ ประธานฟู่บอกว่าอยากซื้อ ทั้งยังบอกให้ซื้อตามใจอีก งั้นถ้าซื้อแล้วเขาไม่ชอบจะทำยังไง?” หลี่หยวนพึมพำเสียงเบา ส่ายศีรษะ รู้สึกว่าอยู่ใกล้เขาต้องระวังเหมือนอยู่ใกล้เสือ

ตอนนี้ ในโรงพยาบาล

ซูมั่วนอนคว่ำอยู่บนเตียงในห้องคนพักผู้ป่วย ช่วงล่างของเอวยังเจ็บปวดมาก เมื่อคืนเข้านอนเร็ว แต่ก็นอนไม่หลับ รู้สึกเจ็บจนตื่นขึ้นมากลางดึก

ตอนเช้าดูโทรศัพท์ ฟู่อี้ชวนโทรมาสามสาย เธอไม่ได้โทรกลับ และเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อวานตัวเองไม่ได้เอาแล็บท็อปมาด้วย จึงทำได้เพียงดูวิดีโอเรียนรู้ผ่านโทรศัพท์

ตอนบ่าย ผลเอกซเรย์ออกแล้ว กระดูกก้นกบร้าว

ซูมั่วมองแผ่นฟิล์มเอกซเรย์ แววตาเย็นชา

ถูกโยนลงบนพื้นครั้งหนึ่ง ถูกผลักครั้งหนึ่ง เมื่อคืนฟู่อี้ชวนยังบอกว่าเธอมีเจตนาจะฆ่า เห็นได้ชัดว่าคนที่มีเจตนาฆ่าคือเขาต่างหาก

“ถ้าคุณเจอความรุนแรงในครอบครัวสามารถขอความช่วยเหลือทางกฎหมายได้นะคะ” พยาบาลที่ประคบร้อนให้เธออดไม่ได้ที่จะพูด

“ขอบคุณค่ะ ถ้าจำเป็นฉันก็จะขอค่ะ” ซูมั่วตอบกลับเธอ เอาแผ่นฟิล์มเอกซเรย์ใส่กลับไปเก็บในกระเป๋า

บาดแผลเหล่านี้เป็นวัตถุพยาน ถ้าฟู่อี้ชวนไม่หย่า ถึงตอนนั้นความรุนแรงในครอบครัวรวมถึงการนอกใจระหว่างแต่งงานจะเป็นหลักฐานแน่นหนาที่ใช้ตัดสินโทษได้

ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง ในร้านอาหารห้าดาวแห่งหนึ่ง

“อี้ชวน นายไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันทุกวันหรอก มั่วมั่วคงไม่พอใจ” เย่ซินหย่าถือมีดกับส้อมในมือ มองฟู่อี้ชวนที่ส่งสเต๊กที่หั่นแล้วให้ตน กัดริมฝีปากพูดเสียงเบา

“เธอมีความสุขก็พอแล้ว ใครจะไปสนใจยัยนั่นกัน” ฟู่อี้ชวนไม่แสดงอารมณ์ใด พูดอย่างเย็นชา

มุมปากเย่ซินหย่ายกขึ้นจาง ๆ และคลายลงอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนชนแก้วไวน์แดงกัน

“พรุ่งนี้นายจะมาดูการเดินแคตวอล์กของฉันไหม? ฉันจะให้บัตรโซนด้านในนาย” เย่ซินหย่าพูดอย่างเขินอาย

แต่ยิ้มอยู่สองวินาที ชายตรงหน้าก็ไม่ตอบกลับ เธอเงยหน้าขึ้นมองไป และเรียก “อี้ชวน?”

ฟู่อี้ชวนได้สติกลับมา มองเธอและถาม “อะไรเหรอ?”

“นายคิดอะไรถึงได้ใจลอยขนาดนี้?” เย่ซินหย่าถาม

“ไม่มีอะไร” ฟู่อี้ชวนเม้มปากพูด

“นายคงไม่ได้...คิดถึงมั่วมั่วหรอกนะ” เย่ซินหย่าแอบกัดฟัน ถามเขา

“จะเป็นไปได้ยังไง ฉันคิดเรื่องงาน” ฟู่อี้ชวนแย้งทันที ดวงตาหลุบลง หาข้อแก้ตัว

เย่ซินหย่าพิจารณาการแสดงออกของเขา เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง พูดชวนเขาไปร่วมงานแฟชั่นโชว์อีกครั้ง

ฟู่อี้ชวนตอบรับ คลี่ยิ้มครั้งหนึ่งขณะที่ชนแก้วกับอีกฝ่าย

“ซินหย่า เธอโอเคไหม?” มาส่งคนถึงนอกโรงแรม ฟู่อี้ชวนก็เขย่าผู้หญิงที่พิงไหล่เขาเบา ๆ

เย่ซินหย่าหลับตา แขนโอบเอวเขาหลวม ๆ ไม่มีการตอบสนอง เมาโดยสิ้นเชิง

ฟู่อี้ชวนทำได้เพียงอุ้มเธอกลับโรงแรม เปิดกระเป๋า ไปที่ชั้นห้าตามหมายเลขห้องบนบัตร

เสียง “ติ๊ด” ดังขึ้นครั้งหนึ่ง ประตูห้องเปิดออก ขณะที่กำลังจะวางเธอลงบนเตียง แขนคู่นั้นกลับโอบรอบคอเขาแน่นไม่ยอมปล่อย

“ซินหย่า...” ฟู่อี้ชวนถูกดึงลงไปบนเตียงด้วยกัน กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงโชยมา ขณะเดียวกันก็พึมพำออกมา

“ฮือ ๆ อี้ชวน อย่าไปนะ...”

“นายอย่าชอบมั่วมั่วนะ ฉันรักนายมาก ฉันรักนาย...”

“ฉันไม่ชอบยัยนั่นหรอก” ฟู่อี้ชวนพูด กำลังจะดิ้นหลุดจากแขนอีกฝ่าย ผลคือริมฝีปากถูกจูบ

“ไม่ นายรักเธอ นายแต่งงานกับเธอ แล้วนายยังจะกลับไปอยู่กับเธออีก...” เย่ซินหย่าพูดพึมพำ

ฟู่อี้ชวนได้ยินคำพูดนี้ก็แย้งเสียงดังในใจ

เขาไม่ได้รักซูมั่ว! ไม่ได้รักเลยสักนิด! ที่แต่งกับเธอก็เพราะถูกปู่บังคับ! ชีวิตนี้เขาไม่มีทางตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้น!!

แต่การกระทำมีประโยชน์กว่าคำพูด เพื่อพิสูจน์ว่าเขาจะไม่กลับไปอยู่กับซูมั่ว เขาลูบหลังศีรษะของเย่ซินหย่า เพิ่มความลึกซึ้งให้จูบนี้

บรรยากาศในห้องร้อนรุ่มขึ้น และมีความเย้ายวนมากขึ้น

แขนโอบรอบเอวฟู่อี้ชวน ทั้งสองฝ่ายแนบชิดกัน จูบจากริมฝีปากมาที่ลำคออีกครั้ง และมาถึงกระดูกไหปลาร้า

ในหัวปรากฏเพียงใบหน้าของซูมั่ว ซึ่งเต็มไปด้วยความโกรธที่ระเบิดออกมา และกัดอย่างบ้าคลั่ง

ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งแนบที่เขา สัมผัสอ่อนโยนทำให้เขาได้สติโดยพลัน และหยุดชะงักทันที

เย่ซินหย่าลืมตาด้วยความสับสนและลุ่มหลง ฟู่อี้ชวนยันตัวลุกขึ้นมองเธอ สีหน้าแฝงความตกใจและนิ่งงัน หลังจากนั้นหนึ่งวินาทีก็พลิกตัวไปด้านข้าง