3. นี่ชุดมาสมัครงานเหรอ?

พอเช้าของอีกวันรามีนก็เข้าประชุมด่วน เนื่องจากงานมีปัญหา

   “นี่มันอะไรกัน ผมบอกให้พวกคุณแก้งานประชาสัมพันธ์ง่ายๆ แล้วทำไมมันไม่มีอะไรคืบหน้าเลยสักอย่างห๊ะ”รามีนเอ่ยอย่างไม่พอใจ เมื่องานออกมาไม่ได้ตามที่เขาสั่ง

   “ใจเย็นๆนะคะคุณราม เรากำลังเร่งคิดเร่งสร้างรับรองไม่เกินพรุ่งนี้ค่ะ” ดาหลันหัวหน้าแผนกดีไซน์เอ่ยขอออกไปอย่างขอร้อง

   “ผมให้คุณไม่เกินพรุ่งนี้เช้า ส่วนคุณประสานผมสั่งเครื่องบ่มไวน์มาเพิ่ม หากมีปัญหาก็ให้แจ้งผมหรือไม่ก็ริสาให้จัดการแทน ถ้าผมไม่ว่าง  ส่วนคุณบัวชม ผมอยากให้คุณตรวจไฟล์งานของไร่ในเชียงใหม่มาให้ผมใหม่  แล้วใส่อัตราการผลิตมาด้วย เข้าใจนะครับ” รามีนเอ่ยออกไปพร้อมกับมองทุกคนรอบๆโต๊ะประชุม

   “ค่ะๆ บัวเข้าใจค่ะคุณรามีน” บัวชมเอ่ยบอกออกไป   

“อ่อ พี่รามคะแล้วงานการกุศลที่เขาให้เราไปร่วม เขาให้เราส่งนางแบบไปสามคนนะคะ พี่รามจะส่งใครไป” มาริสาถามพี่ชายออกไป

 “เราจัดการเลยละกัน จะส่งคนของเราหรือนางแบบที่มีก็ได้ เอาที่เราเห็นสมควร”  รามีนเอ่ยบอกอย่างไม่คิดอะไร เพราะงานเหลืออีกตั้งอาทิตย์กว่า

   “มีใครมีอะไรอีกไหม ผมจะได้จบการประชุม”  รามีนเอ่ยพูดแล้วมอง เมื่อไม่มีใครพูดอะไรเขาก็ปิดการประชุมแล้วเดินไปยังห้องสัมภาษณ์งานต่อ

   “เดี๋ยวครับคุณราม สายด่วนจากคุณสตีฟครับ ท่านบอกว่าต้องการพบคุณราม ก่อนจะกลับอเมริกาเย็นนี้ครับ” ชานนเอ่ยบอกเมื่อเดินออกมานอกห้อง

   “อืม งั้นเดี๋ยวเราไปกันเลยแล้วกัน ริสาพี่ฝากเราสัมภาษณ์เลขาแทนพี่ด้วย เอาดีๆนะพี่ไม่ชอบอะไรเราคงรู้ดีนะริสา” รามีนเอ่ยบอกน้องสาวที่เดินตามเขาออกมาเพราะเขาติดธุระด่วน

  “แต่ริสาต้องไปพบลูกค้า” ริสาเอ่ยบอกออกไป

   “งั้นก็ให้คุณโตมรสัมภาษณ์แทนแล้วกัน เพราะผมไม่มีคิวว่างแล้ว คุณเลือกแทนผมได้ใช่ไหมคุณโตมร” รามีนเอ่ยบอกเลขาของน้องสาวแทน เพราะยังไงโตมรก็ทำงานที่นี่มาหลายปี คงจะรู้ว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร

   “ได้ค่ะคุณราม เดี๋ยวตั้มจัดให้ค่ะรับรองโดนใจคุณรามแน่นอน” โตมรพูดออกไปแล้วอยากจะหัวเราะดังๆ เพราะช่างเป็นโชคของยัยเอยซะจริงที่เขาได้สัมภาษณ์แทน

   “ผมฝากด้วยนะ หวังว่าคุณคงไม่ทำให้ผมผิดหวังนะ” รามีนเอ่ยออกไป ก็เดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง เพื่อเตรียมตัวออกไปพบลูกค้าคนสำคัญ

   “นี่สัญญาสามเดือนครับ คุณรามเซ็นต์รับรองแล้ว”ชานนเอ่ยบอกก็ยื่นสัญญาให้กับโตมร

   “ขอบคุณค่ะ คุณนน” โตมรพูดแล้วยิ้มบิดตัวไปมา

  “ให้มันน้อยๆหน่อยค่ะคุณตั้ม ต่อหน้าริสาเลยนะคะเนี่ย” มาริสาเอ่ยออกไปอย่างแกล้งๆ

   “อุ้ยขอโทษค่ะ พอดีตั้มเพลินไปนิดนึง” โตมรพูดแล้วทำหน้าทำตาตลกๆออกไป

   “มัวแต่เล่นอยู่นั่น ไปสัมภาษณ์งานได้แล้วไป เลือกดีๆล่ะถ้าเป็นผู้หญิงได้ก็ดี”  มาริสาเอ่ยบอกก็เดินออกไป

   “ค่าคุณริสา”  โตมรเอ่ยออกไปอย่างเป็นกันเอง เพราะมาริสาก็อายุพอๆกับเขาแถมยังพูดง่ายใจดี ต่างจากพี่ชายลิบลับ โตมรคิดในใจ

    ด้านสโรชาก็มานั่งเม้าท์ต่อที่ร้านของปัทมา ที่อยู่ข้างๆบริษัทเพราะเธอได้งานโดยไม่ต้องไปสัมภาษณ์แล้ว

   “แกนี่มันโชคดีเกินไปเปล่าวะยัยเอย เจ้ตั้มเขาก็เริ่ดเนอะ เอาแกไปเป็นเลขาคุณรามีนจนได้” ปัทมาเอ่ยออกไปเมื่อรู้ข่าวจากเพื่อนสาว

   “สวรรค์เป็นใจไง ถึงเวลาที่ฉันจะได้ลงจากคานสักที”  สโรชาพูดออกไป เพราะวันนี้เธอไม่ต้องไปสัมภาษณ์งานแล้ว และพรุ่งนี้เธอก็จะได้เจอกับรามีนแบบพูดคุยกันสักที หลังจากที่ไปเจอเขาที่ร้านอาหารมาเมื่อวาน

   “ลงทุนนะแกเนี่ย อกหักมาเถอะจะสมน้ำหน้าให้”  ปัทมาพูดอย่างแซวๆ

   “แกนี่นะ ชอบแช่งฉัน เดี๋ยวเถอะจะแช่งกลับให้ผัวแกอยู่จีนนานๆเลย” สโรชาเอ่ยออกไปแล้วนั่งคิดว่าจะเริ่มแผนไหนก่อนดี

   “อีกอาทิตย์เดียวก็กลับมาแล้วย่ะ แล้วนั่นแกคิดอะไรอีกนั่น” ปัทมาถามออกไปเมื่อเห็นเพื่อนสาวนั่งคิดทำหน้าเพ้อ

   “เออน่า เดี๋ยวฉันกลับไปบำรุงตัวเองรอเจอพ่อของลูกฉันพรุ่งนี้ดีกว่า ไปละ”  สโรชาเอ่ยบอกออกไป ก็สะพายกระเป๋าออกไป

   “เอ๊ะ นั่นนางฟ้าคนเมื่อวานนี่ครับนาย วันนี้เรียบร้อยเชียว” ชานนพูดขึ้นเมื่อจอดรถรอไฟแดงที่ข้างๆบริษัทแล้วเจอสาวสวยคนเมื่อวาน ที่มาพร้อมกับชุดที่มีความเรียบร้อย 

รามีนก็มองตาม ก่อนจะมองพิจารณากับการแต่งตัวของเธอที่ดูจะมิดชิดกว่าเมื่อวาน

สโรชาเดินออกมาจากร้านอาหารของเพื่อนสาว ก็เห็นเด็กขายดอกไม้ กำลังถูกด่าไล่ให้ไปขายที่อื่น เธอก็เข้าไปห้ามและด่ากลับใส่แม่บ้านของบริษัทที่ไม่มีน้ำใจช่วยเด็กตาดำๆ จากนั้นเธอก็ช่วยซื้อดอกไม้ไว้จนหมด พร้อมกับแถมเงินให้เด็กไปอีก แล้วลูบผมเด็กอย่างเอ็นดู

   “ทั้งสวยทั้งใจดี” ชานนพูดไปก็มองอย่างเพลินตา

   “ชอบรึไง พูดเพ้ออยู่นั่นแหละ” รามีนพูดไปแต่สายตาก็มองการกระทำของเธอที่ไม่ได้สวยแพ้หน้าตาของเธอเลย

   “ชอบครับนาย สเปคผมเลยนะเนี่ย”  ชานนบอกออกไป ก่อนจะขับรถออกไปเมื่อไฟเขียวแล้ว

   พอเช้าของอีกวันโตมรก็มารอสโรชาที่หน้าบริษัทแต่เช้า เพราะสโรชาต้องไปรายงานตัวกับรามีนแต่เช้า

   “ยัยเอย นี่แกมาทำงานหรอยะ ฉันนึกว่าแกจะไปเต้นอาโกโก้” โตมรพูดออกไปเมื่อเห็นชุดที่สโรชาใส่มา แทบจะทำให้ลมจับเลยทีเดียว

   “ทำไมอะเจ้ก็แค่เกาะอกเอง เอยก็ใส่เสื้อคลุมแล้วไง” สโรชาเอ่ยบอกออกไป

   “ก็นมแกที่มันล้นออกมาน่ะ เก็บก่อนเถอะจ๊ะ แล้วค่อยไปเปิดโชว์สวยๆตอนเจอคุณรามีนนู้น” โตมรเอ่ยบอกออกไป

   “อ่อ ลืมอะเจ้”  สโรชาเอ่ยแล้วดึงเกาะอกให้มันสูงจนบังทุกอย่าง

   “ไปได้แล้ว ป่านนี้คุณรามคงมาแล้ว ดีนะที่แกแต่งหน้าไม่จัดมาไม่งั้นแกอดงานนี้แน่” โตมรเอ่ยบอกออกไป เพราะรามีนไม่ชอบผู้หญิงแรงๆ จากนั้นก็รีบพาสโรชาเข้าไปในบริษัท