9. รับงานแม้บ้าน

   เช้าวันถัดมาสโรชาก็มาทำงานด้วยชุดเดรสแขนกุดสีชมพู ตามที่รามีนต้องการแต่ก็ไม่ทิ้งความแซ่บ เพราะเธอก็ใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่ามาแทน และก็เอาเสื้อสูทสีชมพูมาทับเสื้อแขนกุดข้างในของตัวเอง

   “ว้าว น้องเอยวันนี้มาเช้าเชียวนะครับ”  ชานนเอ่ยแซวขณะเดินเข้ามาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วเจอสโรชานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานก่อนแล้ว

   “ก็กลัวคุณรามีนเขาจะว่าให้นี่คะเมื่อวานเจอเรื่องชุดไปไม่รู้วันนี้จะโดนอะไรอีก” สโรชาเอ่ยบอกออกไปแล้วลุกขึ้นเอาเอกสารไปให้กับชานนเพื่อเตรียมเอาไปให้รามีนในห้อง

   “วันนี้เอยก็แต่งตัวเรียบร้อยดีออก คงไม่โดนแล้วล่ะครับ”  ชานนเอ่ยบอก ก็มิวายเอ่ย    แซวออกไปอย่างขำๆ

   “หวังว่าคงเป็นอย่างนั้นนะคะ”  สโรชาเอ่ยบอกออกไป

   “อ่าวนั่น พูดถึงก็มาพอดี” ชานนเอ่ยบอกสโรชา แล้วลุกขึ้นไปยืนข้างๆสโรชา แล้วรอเจ้านายที่เดินเข้ามา

   รามีนที่เดินออกมาจากลิฟต์ก็เดินตรงมาที่ห้องทำงานของตัวเอง แล้วเห็นชานนกับสโรชายืนอยู่ด้วยกันก่อนจะสำรวจมองการแต่งตัวของสโรชาที่ใส่เสื้อสูทสีชมพูมาอย่างเรียบร้อย แต่กระโปรงของเธอก็สั้นไปนิดในสายตาของเขา

   “เป็นไงครับคุณราม เมื่อคืนถูกใจใช่ไหมครับ” พอรามีนเดินมาถึงชานนก็เอ่ยแซวเจ้านายของตัวเองออกไป

   “อืม”  รามีนเอ่ยตอบออกไปหน้านิ่ง แล้วใช้สายตาแลไปมองสโรชา

   “ชานนเดี๋ยวเอากาแฟไปให้ผมด้วย” รามีนพูดกับชานนทั้งที่สายตายังแลมองสโรชาอยู่ ก่อนจะละสายตาแล้วเดินเข้าห้องไปทันที เพราะไม่อยากจะพูดคุยอะไรกับสโรชายิ่งเมื่อคืนเขาครางชื่อเธอออกมาตอนมีเซ็กส์กับเทย่า เขาก็ยังนึกถึงเธอ เขาจะต้องอยู่ห่างจาก สโรชามากกว่านี้

   สโรชาก็มองตามร่างของรามีน แล้วหันมาถามชานนกับเรื่องที่เขาแซวรามีนเมื่อกี้ เพราะเธอสกัดยัยนานาไปแล้ว แล้วใครไปสนุกกับเขาอีก

   “เมื่อคืนคุณรามีนเขาไปสนุกกับสาวๆมาหรอคะพี่นน”สโรชาถามออกไปอย่างอยากรู้

   “ใช่ เมื่อคืนถ้าพี่ติดต่อคุณเทย่าไม่ได้ พี่ต้องโดนคุณรามโวยแน่เพราะคนที่พี่ไปติดต่อไว้ดันมาติดงาน” ชานนเอ่ยบอกออกไปอย่างไม่คิดอะไร

   “อ่อๆ พยายามดีนะคะ ขนาดอีกคนไม่ว่างก็หาอีกคนให้พี่นนนี่ก็เป็นลูกน้องที่ดีจริงๆเลยนะคะ” สโรชาพูดออกไปแล้วแอบแขวะชานนไป

   “นี่เราชมพี่หรือว่าพี่เนี่ย ฮ่าๆ” ชานนเอ่ยบอกออกไป แล้วก็นั่งจัดเตรียมเอกสารที่ต้องเอาให้รามีนเซ็น

   “เอยช่วยชงกาแฟให้คุณรามีนแทนพี่ที จำได้ใช่ไหมว่าใส่อะไร” ชานนเอ่ยบอกออกไป ขณะจัดเรียงเอกสารอยู่ เพราะเมื่อวานเขาสอนงานกับสโรชาเกือบจะหมดแล้ว

   “จำได้ค่ะ”  สโรชาเอ่ยบอกออกไป แล้วเดินเข้าไปชงกาแฟให้กับรามีนในห้องครัวที่อยู่ข้างๆโต๊ะของเธอ

   “อยากมากเลยรึไง ทีฉันอ่อยทำไมคุณไม่สนห๊ะ”  สโรชาพูดไปก็ใส่น้ำตาลลงในถ้วยกาแฟหลายช้อนอย่างลืมตัว

   “คนบ้า ไอ้หื่น ไอ้เย็นชา ไอ้หน้านิ่ง”  สโรชาพูดไปก็ตักเกลือใส่ลงไปด้วย

   “ว้าย ลืมจนได้” สโรชาพูดออกไป เมื่อคิดได้ว่าชงกาแฟผิดจึงรีบทำใหม่แล้วก็เอากาแฟไปให้กับรามีนในห้องทำงาน

   “นี่กาแฟค่ะคุณรามีน”  พอเข้ามาถึงในห้อง สโรชาก็เอากาแฟวางลงบนโต๊ะทำงานของรามีน แล้วมองดูรามีนที่ไม่พูดอะไรกับเธอเลยสักคำ

   “อยากจะทานอะไรไหมคะ เอยจะได้หามาให้”  สโรชาเอ่ยถามออกไปเมื่อเขาไม่พูดกับเธอ เธอก็พูดกับเขาเองก็ได้

   “ผมดูหิวมากเลยรึไง”  รามีนพูดออกไป แล้วจ้องมองหน้าของสโรชา

   “อ่อ เปล่าค่ะ”  สโรชาพูดออกไป ก็เดินออกไปทันที จนรามีนอึ้งที่สโรชากล้าสะบัดตัวหนีออกไป ทั้งๆที่เขากำลังคุยกับเธออยู่ รามีนพยายามสงบอารมณ์ไม่ให้ตัวเองโมโห จากนั้นก็กลับมาอ่านเอกสารต่อ จนกระทั่งชานนเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับเอกสารกองโต

   “ชานน วันนี้นอกจากเซ็นเอกสารพวกนี้แล้วฉันไม่มีอะไรต่อแล้วใช่ไหม” รามีนเอ่ยถามออกไป

   “ครับคุณราม คุณรามมีอะไรไหมครับ”  ชานนเอ่ยถามออกไป เมื่อเห็นรามีนเอ่ยถามตารางงานจากเขา

   “นายช่วยหาแม่บ้านไปแทนป้าแววสักสองสามวันนะ พอดีป้าแววเขาขอลากลับต่างจังหวัด เริ่มเย็นนี้เลยละกัน” รามีนเอ่ยบอกออกไป เพราะเขาต้องมีแม่บ้านคอยดูแลเรื่องเสื้อผ้าและอาหารเช้าให้กับเขาทุกๆวัน

   “ได้ครับคุณราม เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะหาแม่บ้านให้นะครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ชานนเอ่ยบอกออกไปแล้วเดินออกจากห้องไป

  จากนั้นรามีนก็จัดการเซ็นเอกสารต่อ แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อมองไปที่แก้วกาแฟของสโรชา

   “เมื่อไหร่เธอจะออกไปจากหัวของฉันสักทีสโรชา” รามีนพูดไป ก็ขยี้ผมของตัวเองอย่างรำคาญ ต่อไปเขาต้องอยู่ให้ห่างยัยนี่ซะแล้วไม่งั้นเขาได้วุ่นวายแน่ รามีนคิดในใจก่อนจะกดโทรศัพท์หาเพื่อนสนิทของเขา

   “ฮัลโหล ไอ้คุณชายเย็นชา วันนี้มีอะไรถึงโทรหาฉันได้วะ”  พีรพลเจ้าของคลับและโรงแรมชื่อดังเอ่ยถามเพื่อนหนุ่มออกไปอย่างแซวๆ

   “เย็นนี้ฉันจะไปคลับแกบอกไอ้ชาร์ลด้วย”  รามีนพูดออกไปเพราะเขาอยากจะไประบายอารมณ์ดื่มให้เมาจนลืมเรื่องบ้าๆนี่

   “เออๆ เดี๋ยวฉันบอกมันให้ เย็นนี้เจอกันไอ้เพื่อนยาก”  พีรพลเอ่ยบอกออกไป

   “เออ เย็นนี้เจอกัน” รามีนบอกออกไป ก็กดวางสายไป

   “น้องเอยครับ พอจะรู้จักแม่บ้านที่ไหนบ้างไหม พอดีคุณรามเขาจะจ้างสักสองสามวันน่ะ” ชานนเอ่ยถามสโรชา เพราะเขาลองหาดูแล้วแต่ก็ไม่มีใครว่าง

   “แม่บ้านหรอคะ ไม่รู้จักหรอกค่ะ ถ้าหาไม่ได้เดี๋ยวเอยไปทำแทนก็ได้นะคะ” สโรชาเอ่ยบอกออกไปเพราะเธออยากจะไปเห็นบ้านของรามีนเต็มแก่

   “จริงนะ น้องเอยทำได้แน่นะครับงานแม่บ้านมันหนักนะ”  ชานนเอ่ยถามย้ำ

   “ได้สิคะ เห็นแบบนี้เอยก็ทำงานบ้านเป็นทุกอย่างนะคะ”  สโรชาเอ่ยบอกออกไป

   “โอเค งั้นเริ่มเย็นนี้เลย น้องเอยทำตามตารางนี้นะพี่จัดไว้แล้ว” ชานนเอ่ยออกไปอย่างโล่งใจ เมื่อสโรชาเอ่ยว่าจะไปเป็นแม่บ้านให้ พร้อมกับเอากระดาษและกุญแจบ้านส่งให้กับสโรชา

   “ค่ะ เดี๋ยวเอยจัดการเองค่ะ”  สโรชาเอ่ยบอกออกไปแล้วยิ้มๆ