ตัดหน้า

“มึงว่าอะไรนะไอ้มาลิค  มึงพูดอีกครั้งซิวะ”

ค่ำคืนอันแสนเงียบสงบที่ท่าเรือส่วนตัวของตระกูลเอสเซียโนที่มีเซนต์เป็นผู้กุมอำนาจและดูแลกิจการทั้งหมด

ธุรกิจสีดำของเขากำลังดำเนินไปด้วยเรียบร้อยตามปกติ  แต่คำรายงานของลูกน้องผู้เป็นมือขวากำลังทำให้ธุรกิจสีดำของเขาสะดุด  จนเขานั้นต้องเอ่ยถามออกไปอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าได้ยินไม่ผิด

“พวกของแกรนด์เดย์ขายของตัดหน้าเราครับนาย  พวกมันยอมลดราคาลงเพื่อให้ลูกค้ายอมซื้อกับพวกมัน”

มาลิครายงานสถานการณ์ที่ได้ข่าวมาจากลูกน้องที่เป็นสายข่าวให้เขาอีกทีให้เจ้านายได้ฟัง 

พวกตระกูลแกรนด์เดย์ที่เดิมทีก็เป็นศัตรูกับเจ้านายของเขาอยู่แล้ว  มันกำลังอวดดีขายของตัดหน้าเจ้านายของเขา

“ไอ้เวร”

เสียงหนาสบถด่าเสียงดังลั่นห้องทำงานที่อยู่ภายในโกดังริมท่าเรือ  มือหน้าหยิบเอาแก้วเหล้าที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาปาไปยังประตูห้องทำงานอย่างแรงจนแก้วนั้นแตกกระจายไปทั่วบริเวณ

“และกำลังจะมีลูกค้ารายอื่นๆหันหน้าไปหามันกันครับ”

เรื่องราวยังไม่จบแค่นั้นเมื่อความเสียหายไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่ลูกค้ารายเดียว  แต่กำลังจะเกิดขึ้นกับลูกค้าอีกหลายราย  เมื่อทางฝั่งนั้นลดราคาของเป็นว่าเล่นราวกับเป็นสิ่งของในตลาดนัด

“ไอ้เหี้ยอัลวินมึงไม่อยากตายดีใช่ไหม  ได้ถ้ามึงอยากเล่นกับกูแบบนี้  กูก็จะเล่นกับมึงกลับไป”

“นายจะให้ผมจัดการยังไงดีครับ”

“ใครหน้าไหนที่ไปซื้อของกับมันถือเป็นศัตรูกับกู  ถ้ามันกล้ามากระจายของในถิ่นกูยิงทิ้งให้หมด”

“ครับนาย”

“คืนนี้พวกมันมีส่งของกันที่ไหน”

สายตาคมจ้องมองไปยังรูปของเพียงพอใจที่ถูกกรีดด้วยมีดจนไม่เหลือชิ้นดี  ที่ยังคงถูกวางเอาไว้บนโต๊ะทำงานของเขาโดยมีมีดปักอยู่กับรูปนั้น

เธอต้องเป็นผู้รับกรรมที่พ่อของเธอก่อเอาไว้  และเป็นที่ระบายความคับแค้นใจของเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“พวกมันยังไม่ขยับตัวเลยครับ  ยังคงนิ่งกันอยู่”

มาลิคในฐานะที่ทำงานกับเซนต์มานานเอ่ยรายงานสถานการณ์อย่างรู้ใจเจ้านาย  เพราะก่อนหน้าที่เขาจะเข้ามาภายในห้องทำงานนี้  เขาติดตามสถานการณ์ของอีกฝ่ายมาอย่างใกล้ชิดแล้ว  เรียกได้ว่าเขาแทบจะย้ายตัวเองไปอยู่ทางฝั่งนั้นเพื่อจะได้ข่าวมารายงานเจ้านายทางนี้

“จับตาดูให้ดี  ได้สถานที่เมื่อไหร่รีบมารายงานกู”

“ครับนาย”

“ได้เรื่องหรือยัง”

เซนต์นั่งรออยู่ภายในห้องทำงานของเขาราวครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้  พอยังไม่ได้รับข่าวจากลูกน้องก็ออกมาตามเรื่องนั้นด้วยตัวเอง  ด้วยนิสัยใจร้อนที่ไม่เคยนั่งรออะไรได้นานเลย

“ได้แล้วครับนาย  พวกมันใช้ท่าเรือของรัฐบาล  ใช้ข้ออ้างจัดงานการกุศลบังหน้าครับนาย”

มาลิคที่กำลังติดต่อกับสายข่าวของเขาอยู่  รีบเดินเข้ามารายงานในทันทีหลังจากที่คุยกับสายข่าวของเขาเรียบร้อยแล้ว

พวกแกรนด์เดย์กำลังออกหน้าออกตาทางสังคมด้วยการจัดงานการกุศลที่มีแต่พวกลูกค้าของมันกับหญิงสาวขายบริการมาร่วมงาน  โดยที่พวกมันอาศัยท่าเรือที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานนั้นเป็นที่ซื้อขายสินค้ากันในคืนนี้

“ไปเหมาโรงแรมที่อยู่ตรงกันข้ามกับท่าเรือนั้น  แล้วลากตัวลูกของมันตามไปหากูที่นั้น”

เซนต์ออกคำสั่งกับลูกน้องเรียบร้อยแล้วก็เดินไปขึ้นรถ  เขาว่าจะไปนั่งรถเล่นเข้าไปบริเวณงานรื่นเริงนั้นซะหน่อย  ก่อนจะเข้าไปที่โรงแรมที่สั่งให้ลูกน้องไปเหมาทั้งชั้นเพื่อใช้สนุกในค่ำคืนนี้

“ครับนาย”

“สายเลือดของแกรนด์เดย์มันต้องชดใช้  ไอ้อัลวินมันต้องได้กระอักเลือดจนตายเมื่อรู้ว่าลูกสาวของมันต้องเจอกับอะไรบ้าง  หึ”

เสียงหนาสบถทิ้งท้ายเอาไว้อย่างเลือดเย็น  เพราะคนที่รับกรรมไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน  แต่เป็นสาวน้อยผู้น่าสงสารลูกสาวเพียงคนเดียวของไอ้อัลวิน  แถมเธอยังเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลที่ผู้ชายมักเป็นหมันเมียมักตายก่อนวัยอันควรอีกตั้งหาก

“รีบๆเดินเข้าซิวะ”

มาลิคพาตัวหญิงสาวออกจากบ้านพักตามคำสั่งของเจ้านาย  พามายังโรงแรมหรูริมแม่น้ำที่อยู่ตรงกันข้ามกับท่าเรือที่พ่อของเธอใช้ขนของเถื่อน

“พวกคุณจะพาฉันไปไหน”

ร่างเล็กถูกพาตัวออกมาจากบ้านโดยที่เธอไม่รู้อะไรเลยแม้แต่นิดจนกระทั่งมาถึงยังโรงแรมแห่งหนึ่งที่เธอเองก็ไม่ได้รู้จักหรือเคยมา

ทำเอาเธออดไม่ได้ที่จะถามออกไปด้วยความสงสัย  แม้จะหวาดกลัวว่าพวกเขาจะทำร้ายเธอกลับก็ตาม

“ไม่ต้องมาทำตัวปากมาก  กูบอกให้เดินก็เดินไปซิวะ”

มาลิคไม่ได้ตอบคำถามโง่ๆของเธอแต่เขากลับยกมือขึ้นมาหมายจะตบหน้าเธอด้วยซ้ำเพื่อระบายความคับแค้นใจ  แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเธอเป็นนางบำเรอของเจ้านายเขาก็เลยยั้งมือเอาไว้  แล้วผลักไสร่างเล็กนั้นให้เดินต่อไปให้ถึงยังห้องที่เจ้านายรออยู่

“มานี่ซิ”

เซนต์นั่งรอหญิงสาวอยู่ที่โซฟาริมหน้าต่างกระจกบ้านใหญ่อยู่สักพักแล้วเพราะเขาเดินทางมาถึงก่อนเธอ

พอเธอกับลูกน้องของเขาเปิดประตูเข้ามา  เขาก็รีบเชื้อเชิญเธอให้มาหาเขาในทันทีเพื่อจะได้เห็นอะไรดีๆในแบบที่เขากำลังเห็น

“ให้ฉันถอดเสื้อผ้าเลยใช่ไหมคะ”

หญิงสาวถามออกไปตรงๆเมื่อพอจะเดาออกได้แล้วว่าพวกเขาพาเธอมาทำอะไร  และเธอก็ควรจะเต็มใจรีบทำให้เพื่อแลกกับการไม่ต้องเจ็บตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่านั้นอีก

“ออกไปให้หมด”

เมื่อเธอพูดถึงเรือนกายของเธอที่มันอยู่ใต้เสื้อผ้านั้น  เซนต์ก็รีบไล่ลูกน้องออกไปจากห้องพักของเขาก่อนอย่างไม่มีเหตุผล  ใจเขามันร้อนรนจนไม่อยากให้มีใครอยู่ในห้องมากกว่าเขาและก็เธอ

“ครับนาย”

“ฉันถามว่าให้ฉันถอดเสื้อผ้าเลยใช่ไหม”

เพียงพอใจถามย้ำอีกครั้งเพื่อที่เธอจะได้เร่งมือทำทุกอย่างตามใจเขาให้มันจบๆไปสักทีจะได้กลับออกไป  เธอไม่อยากเห็นตัวเองต้องไร้ค่าไร้ศักดิ์ศรีในสภาพนั้นให้นานอีกแล้ว

“ชู่ว์  ไม่ต้องรีบ  เธอได้สนุกกับฉันแน่แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”

“แล้วคุณจะทำอะไร”

“มานั่งตรงนี้ซิ”

เขาจะเล่นสนุกกับเธออย่างแน่นอนแต่ยังไม่ใช่เวลานี้  เขาอยากให้เธอเห็นอะไรดีๆก่อนเพื่อว่าเธอจะได้เกิดอารมณ์ขึ้นมาบ้าง  ไม่ใช่เอาแต่นอนร้องไห้น่าเบื่อแบบที่ผ่านๆมาแบบนั้น

“จำไอ้นี่ได้ใช่ไหม”

แล้วเขาก็ยื่นกล้องส่องทางไกลที่มองเห็นในเวลากลางคืนให้กับเธอ

“ค่ะ”

“มองดูคนที่เธอรู้จัก  พวกมันอยู่ตรงนั้น”

ก่อนจะชี้นิ้วไปยังจุดที่อยากให้เธอใช้ไอ้กล้องนั้นมองออกไป

“เขา...คนนั้น”

เพียงพอใจทำตามคำสั่งเขาอย่างว่าง่าย  แล้วเธอก็ได้เห็นกับคนที่เธอคิดว่าเขาคืออดีตสามีของเธออีกครั้ง

“ใช่  เขา....คนนั้นของเธอ”

“เขาขายฉันให้คุณทำไม”

คำถามคำเดิมวนเวียนกลับมาหาเธออีกครั้งเมื่อได้เห็นหน้าผู้ชายคนนั้น  ความรู้สึกสนิทสนมเริ่มก่อเกิดขึ้นเมื่อได้เห็นหนากันอีก

เธออยากรู้นักหนาว่าผู้ชายท่าทางใจดีคนนั้นที่มีแต่ผู้คนรายล้อมเขาอยู่ตรงนั้น  ขายเธอมาให้กับซาตานตัวร้ายนี้ทำไมกัน

“ก็คนอย่างมันไร้ศักดิ์ศรีหน้าด้านหน้าทนเหมือนหมาไง  มันเลยขายเธอกิน  จำเอาไว้”

“ฉันขอคุยกับเขาได้ไหม”

“กับผัวเก่าเธออ่ะเหรอ”

“ค่ะ”

“ฝันไปเถอะ”

มือหนาคว้าเอาลำคอเล็กมาไว้ในเงื้อมมืออย่างรวดเร็ว  ออกแรงบีบเต็มแรงมือราวกับหมายจะเอาชีวิตของเธอ

“อื้อ”

หญิงสาวตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอดจนแทบตกจากโซฟาที่นั่งอยู่  ริมฝีปากเปิดยกขึ้นเพื่อหวังหายใจเอาอากาศเข้าไปภายในร่างกาย

ความใกล้ตายมาเยือนเธออีกครั้ง  จนร่างเล็กนั้นเริ่มหมดแรงจะดิ้นหนีเพื่อเอาชีวิตรอด

โชคของเธอยังดีอยู่  เขายอมปล่อยมือออกจากลำคอของเธอ  คืนลมหายใจให้เธออีกครั้ง