เมีย?

“นึกว่ามึงจะไม่กลับมาซะแล้ว”

ออสตินเอ่ยทักทายต้อนรับแขกคนสำคัญของผับเขาด้วยความเป็นกันเอง  เมื่อคนผู้นั้นเป็นทั้งเพื่อนและก็หุ้นส่วนของกิจการหลายอย่างของเขาที่ทำร่วมกันในฐานะเพื่อน  หลังจากที่อีกฝ่ายหายหน้าหายตาไปร่วมเดือนเพราะเดินทางไปดูแลกิจการที่ต่างประเทศ

นี่เขานึกว่ามันไม่คิดจะกลับมาเสียแล้ว  เห็นหายหน้าไปนานขนาดนี้ราวกับไม่มีห่วงอะไรที่เมืองไทยอีกแล้ว

“ทำไม  มึงคิดจะฮุบหุ้นของกูหรือไง”

เซนต์มองหน้าเพื่อนรักของเขาตอบกลับไปแบบกวนส้นตีนตามแบบฉบับของเขา  พร้อมกับยกส้นเท้าขึ้นมาวางพาดเอาไว้บนโต๊ะ  วางมาดนักเลงหัวไม้เต็มขั้นหวังให้อีกฝ่ายพูดมากอีกนิดเขาจะได้เตะมันสักทีสองที

“เปล่าๆ  กูก็แค่คิดถึงมึงมากก็เท่านั้นเอง”

ออสตินยิ้มตอบกลับไปตามแบบฉบับหน้าตาใจดีแต่นิสัยร้ายเหมือนปีศาจของเขา  พร้อมกับยกส้นเท้าขึ้นมาวางขู่ออกไปเหมือนกัน

“คิดถึงเหี้ยอะไรล่ะ  วันๆเอาแต่กกเมียอยู่บ้าน  ไม่เคยโผล่หัวมาเที่ยวผับสักวัน  นี่ถ้ากูไม่ได้โทรไปชวนมันให้ออกมา  มันก็คงไม่โผล่หัวออกมาหรอก”

บอนเนอร์ผู้เป็นเจ้าของผับตัวจริงเพราะถือหุ้นมากกว่าใครๆอยู่นิดหน่อยเดินเข้ามาร่วมสมทบวงสนทนาพร้อมกับเหล้ามากมายอีกตามเคย

ก็เขาเป็นเจ้าของผับจะเลี้ยงเหล้าเพื่อนเท่าไหร่ก็ได้  อีกอย่างเขากินด้วยก็ต้องเอาให้คุ้มกันไปเลย

“เมีย?”

เซนต์เป็นผู้เปิดขวดเหล้าก่อนใครด้วยนั่งคอแห้งมาสักพักได้แล้ว  พร้อมกันนั้นก็พลางสงสัยไปด้วยว่าไอ้ออสตินมันไปมีเมียตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องนี้เลย

มาเฟียหนุ่มถึงกับเอียงคอถามเพื่อนอย่างอยากรู้อยากเห็นจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่

“ก็เออดิ  ไอ้ออสตินมันมีเมียแล้ว  แม่มันหามาให้แล้วมันก็ดันติดเมียมากด้วยจนลืมเพื่อน”

บอนเนอร์ที่เหงามาสักพักเพราะขาดเพื่อนกินเหล้าด้วยรีบเอ่ยฟ้องไอ้เซนต์เสียยกใหญ่หวังให้ไอ้ออสตินมันคิดได้ออกมาพบปะเพื่อนบ้างไม่ใช่พบปะแต่กับเมียของมัน

“ไอ้บอนเนอร์หุบปากไปเลยมึง”

ออสตินตัวต้นเรื่องถึงกับทนฟังไม่ได้เริ่มโวยวายเสียงดังออกมาทั้งที่ยังไม่เมา  ด้วยเขาไม่ได้ติดเมียเด็กนั้นแต่ทว่ามีเรื่องจำเป็นที่ทำให้ออกมานอกบ้านบ่อยๆไม่ได้แค่นั้นเอง

“หรือไม่จริงว่ะ  ถ้ามึงไม่ติดเมียแล้วมึงหายหัวไปไหนมา”

“ก็น้องเขายังเรียนอยู่  กูก็แค่อยู่ช่วยสอนการบ้านน้องเขาหลังเลิกเรียน  แค่ทำให้แม่กูด่าก็แค่นั้นเอง  มึงจะโวยวายทำไม”

“สอนการบ้านแล้วต้องป้อนข้าวป้อนน้ำ  อาบน้ำแต่งตัว  ส่งเข้านอนด้วยหรือไง  มึงถึงได้หายหัวไป”

“มึงหุบปากเหอะ  คนอย่างมึงจะไปรู้อะไร”

“เลิกพล่ามกันได้หรือยัง  จะแดกไหมเหล้าอ่ะ”

เซนต์ฟังเพื่อนทะเลาะกันไปได้สักพักก็นึกรำคาญ เพราะพวกมันสองคนเริ่มไร้สาระจนเขาทนฟังไม่ได้  ถึงขั้นต้องตะเพิดเสียงดังออกไปให้คนทั้งคู่หุบปากลง

“เออ  แดกก็แดกวะ”

บอนเนอร์จำยอมจบเรื่องทะเลาะลง  ด้วยเถียงไปเขาก็คงไม่ชนะไอ้ออสตินเพราะยังไงมันก็ติดเมียจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว  เอาเวลาไปกินเหล้าให้เมาดีกว่า

เพื่อนทั้งสามคนนั่งดื่มกันไปสักพักพร้อมกับคุยงานกันไปด้วย  เพราะไม่ใช่มีเพียงธุรกิจผับเท่านั้นที่ทำร่วมกันแต่ยังมีธุรกิจอื่นอีกมากมายที่ทำร่วมกัน

และก็ผลัดกันเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่เพื่อเป็นเจ้าของกิจการกันทั่วหน้า  อย่างไม่มีใครได้น้อยหน้าใครเลยสักนิดเดียว

“แล้วนี่มึงกลับบ้านหรือยัง”

จนกระทั่งเริ่มเมาได้ที่  บอนเนอร์ก็กล้าที่จะพูดถึงบ้านของไอ้เซนต์ทั้งที่ปกติเขาแทบจะไม่แตะต้องทรัพย์สินของมันสักเท่าไหร่  เพราะไอ้นี่มันหวงของจะตายห่าไป

“ยัง”

เซนต์ที่มักจะพักผ่อนในเพ้นท์เฮ้าส์หรูมากกว่าบ้านตอบปฏิเสธออกไป  เขายังไม่ได้กลับบ้านเลยแม้จะเดินทางถึงเมืองไทยตั้งแต่เมื่อวานแล้ว  เขาเข้าพักที่เพ้นท์เฮ้าส์เป็นหลักอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องรีบกลับบ้าน

“เอ้า  มึงไม่รีบไปดูแลนางบำเรอของมึงหรือไง  มึงหายหน้าไปเป็นเดือนแบบนี้น้องเขาแห้งตายไปแล้วมึง  ไม่รีบกลับไปเติมน้ำหรือไง”

“แคร่กๆ”

เซนต์สำลักเหล้าออกมาอย่างรุนแรงทั้งที่กำลังดื่มเพียงอึกเล็กๆเท่านั้น  เหล้าถึงกับพุ่งกระจายออกมาจากปากเลอะเทอะเต็มโต๊ะที่ตั้งอยู่ตรงด้านหน้าเต็มไปหมด แค่เพียงเพื่อนเอ่ยถึงเรื่องส่วนตัวที่เขาไม่เคยบอกใครเท่านั้นเอง

“ไอ้เซนต์  ตายห่าแล้วมั้งมึง  ตกใจถึงกับสำลักน้ำออกมา”

ออสตินเข้าลูบหลังเพื่อนด้วยความเป็นห่วง  กลัวว่าจะต้องวุ่นวายเรื่องธุรกิจอีกถ้าเกิดมีคนใดคนหนึ่งตายก่อนวัยอันควรและยังไม่มีทายาทเข้ามารับช่วงธุรกิจต่อ

“ใครบอกพวกมึง”

เซนต์มองเพื่อนๆของเขาด้วยอาการตาขวางเตรียมพร้อมจะฆ่าทุกคนถ้าเกิดมีใครพูดมากขึ้นมาอีก

เรื่องนางบำเรอของเขาถือเป็นความลับเมื่อเธอไม่ใช่เพียงแค่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไปแต่เป็นถึงลูกสาวของศัตรู

“สาวๆของกูไง  ฮือฮากันน่าดูเลยวะ  มีคนแสดงหนังสดให้ดู”

“ไอ้บอนเนอร์”

“เหอะๆ  ขอโทษวะ”

“สั่งปิดปากคนของมึงให้หมด  ก่อนที่กูจะฆ่าล้างโคตรพวกมัน”

เซนต์ถึงกับนั่งไม่ลง  ลุกขึ้นยืนแล้วอาละวาดออกมาใส่หน้าเพื่อนๆภายในห้องกินเหล้าแบบวีไอพีที่มีไว้สำหรับพวกเขาสามคนเท่านั้น

“เออๆ  กูจัดการเรียบร้อยแล้ว  ใจเย็นๆนั่งลงก่อน”

บอนเนอร์รู้ดีว่าถ้าใครกล้าพูดถึงเรื่องของไอ้เซนต์คนผู้นั้นเตรียมจบชีวิตเอาไว้ได้เลย  เขาก็เลยจัดการปิดปากสาวๆพวกนั้นไปหมดแล้วด้วยการจ่ายเงินซื้อชีวิตพวกเธอ  และส่งเธอไปอยู่ต่างประเทศ  ทำบุญทำทานไปหลายล้านเลยล่ะ 

“ค่าเหล้าส่งบิลไปเก็บก็แล้วกัน”

“เออๆ  เอาไว้เจอกันวันหลังนะ”

“ไอ้พวกเหี้ย”

แล้วเขาก็เดินออกจากผับไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวจนหายเมา  รีบกลับไปที่บ้านในทันทีหลังจากที่ก่อนหน้านี้ไม่คิดจะกลับมาก่อน

“มึงเสือกปากหมาเองไอ้บอนเนอร์  มึงซวยแน่”

ออสตินเอ่ยกระซิบกระซาบกับไอ้บอนเนอร์หลังจากที่ตัวต้นเรื่องเดินออกไปแล้ว  เพราะความปากมากของไอ้บอนเนอร์แท้ๆที่ทำให้การพบเจอกันในรอบหนึ่งเดือนเกือบได้นองเลือด

“กูไม่ซวยหรอก  เพราะถ้าคนอย่างไอ้เซนต์มันโมโหมันคงเผาผับกูไปตั้งแต่เมื่อตะกี้นี้แล้ว  นี่มันแค่รีบกลับไป”

“มันคิดถึงคนของมันเหรอวะ”

“กูไม่รู้  มึงคิดเอาเองเหอะ”

“รอดูต่อไปก็แล้วกัน”

“หึๆ”

สองคนกระซิบกระซาบกันเสร็จก็ต่างพากันแยกย้ายกันไป  เพราะถ้าขืนอยู่นานแล้วไอ้เซนต์มีสายสืบแฝงตัวคอยจับดูแล้วล่ะก็  อาจมีคนกลับมาซวยก็เป็นได้  พวกเขาไม่เสี่ยงจะดีกว่า