ตอนที่ 22 เหล่าขุนพลตระกูลมาเฟีย

“อย่าบอกนะครับ ว่านายรู้และเห็นตัวจริงของเหล่าขุนพลของตระกูลนี้แล้ว...”

            “เรื่องราวที่ถูกปิดบังไว้ และไม่ชัดเจนในข้อเท็จจริง น่าจะชัดเจนมากขึ้น ว่า อดัม เบนเน็ต กับ อลัน ซาวันเดอร์ น่าจะเกี่ยวข้องกันในแบบที่เราคาดไม่ถึงเลยล่ะ”

            “ให้ลงรายงานมั้ยครับ?” ครูก้าถามกลับทันที เพราะถ้าถึงขั้นลูส เอ่ยออกมาขนาดนี้นั้นเขาต้องมั่นใจในเรื่องนี้อย่างมาก

            “ไม่...เรื่องนี้มีแต่ฉันและนายเท่านั้นที่รู้” ครูก้ารับคำอย่างเข้าใจ เพราะตั้งแต่ที่เขาติดตามลูส ลูเธอร์มา ไม่เคยเห็นลูสเอาอารมณ์ส่วนตัวมาเกี่ยวข้องกับงาน นี้เป็นครั้งแรกที่ลูส ดูจะจริงจังกับอนาสตาเซีย ลูกสาวคนเดียวของอดัม เบนเน็ตเจ้าพ่อมาเฟียแห่งฟิลาเดลเฟีย

            “ครับ!”

            “ฉันมีงานให้นายช่วย และเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับภาระกิจอะไรทั้งนั้น”

            “ครับ” ลูส ยิ้มออกมา ครูก้าไม่ถามเหตุผล เขาจงรักภักดีมาโดยตลอด

            “ฉันต้องการช่วงเวลาส่วนตัว กับ อนาสตาเซีย”

            “ครับ...” คำตอบรับของครูก้า ทำให้ลูสยิ้มออกมา

ไอเดน ซาวันเดอร์ & เชือกฟาง ธรรมบุตร

‘ประเทศไทย’

            “ไอเดน ไอเดน” เชือกฟางตะโกนเรียกไอเดนจากข้างสนามฟุตบอล ที่ไอเดนกำลังเลี้ยงลูกบอลเพื่อที่จะยิงประตูฝ่ายตรงข้าม และ  เชือกฟางวิ่งตามไอเดนเรียบไปกับข้างสนาม พร้อมโบกมือส่งสัญญาณว่าเรื่องด่วน

            “ไม่นะ!!!” ไอเดน ร้องออกมาอย่างเสียดาย เมื่อเขาเสียสมาธิจึงทำให้เขาพลาดการยิงประตูได้ เพื่อนๆต่างร้องเสียดายกัน และนั้นทำให้   ไอเดนหันมาทางเชือกฟางที่เป็นสาเหตุ “หวังว่าคงมีอะไรที่สำคัญมากพอ ที่ทำให้เธอมาทำลายสมาธิของฉัน ยายคนใช้”

            เชือกฟางไม่ถือสาสรรพนามแทนตัวของเธอที่ไอเดนมักจะเปลี่ยนไปตลอดเวลาตามแต่อารมณ์ของเขา ซึ่งส่วนใหญ่เป็นอารมณ์ในด้านลบ แต่เนื่องจากเรื่องในอดีตที่เคยเกิดขึ้น ตอนที่เชือกฟางย้ายมาอยู่เมืองไทยใหม่ๆ เธอเป็นที่ถูกจับตามองตลอดเวลา เพียงเพราะเธออยู่ข้างกายไอเดน      ซาวันเดอร์ มากเกินไป แต่ทุกอย่างก็ผ่านพ้นไป เพียงแค่ประโยคที่ออกมาจากปากของเขาคนนี้ที่ประกาศกร้าวด้วยแววตาแข็งกร้าวและเอาจริง  เชือกฟางไม่เคยลืมมันเลย...

            “…ยายเด็กผู้หญิงคนนี้คือคนใช้ประจำตัวของฉัน...ใครหน้าไหนทั้งหญิงและชายกล้ารังแกเธอ...ฉันไอเดน ซาวันเดอร์คนนี้...พร้อมมีเรื่องกับทุกคน...”

            “พี่เอริค โทร.มา และบอกว่าให้นายมาคุยให้ได้ ตอนนี้” ไอเดน หันไปส่งสัญญาณกับเพื่อนๆว่าเขาต้องขอตัวกลับบ้านแล้ว ไอเดนวิ่งออกจากสนามไปยังเป้ที่วางไว้ เชือกฟางส่งผ้าขนหนูผืนเล็กให้

            ไอเดนรับผ้า สะพายเป้และขยับเดินทันที โดยที่เชือกฟางเดินตามพร้อมกับสะพายเป้ของตน

            “ครับพี่...” ไอเดนหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาเอริคทันที ช่วงเวลาที่ต่างกันแต่นั้นไม่ใช่ปัญหา

            “ไอเดน เลื่อนการเดินทางมาที่ลอนดอนออกไปก่อน”

            “เกิดอะไรขึ้น”

            “ยัง ยังไม่เกิดขึ้น แต่ไอเดนอยู่ที่นั้นจะปลอดภัยมากกว่า พี่โดนสอดแนมแต่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร”

            “ครับ พี่เอาอยู่ใช่มั้ย?”

            “แน่นอน แล้วจะบอกอีกทีว่ามาได้เมื่อไหร่ ออ! เชือกฟางทำตามที่พี่ขอร้อง...เข้าใจตรงกันนะ”เอริคย้ำเตือนไอเดนเรื่องเชือกฟาง เพราะทุกคนรู้ดีว่าไอเดนมักจะชอบอาละวาดใส่เชือกฟางตลอดตั้งแต่ที่เธอมาอยู่ในความดูแลของคุณตา(เอกวุฒิ)และคุณยาย(นีออน)

            เชือกฟางเดินตามไอเดนเงียบๆอย่างที่ทำมาโดยตลอดสองปีที่เธอมาอยู่ที่นี่ แต่เดิมเชือกฟางอยู่ที่ซอล เลค ซิตี้ ในความดูแลของคุณย่าหนูนา กับคุณปู่พีท เธอมาอยู่กับท่านทั้งสองได้แค่ไม่กี่เดือน หลังจากที่ไอเดนเดินทางไปเยี่ยมพวกท่านหลังจากนั้นไม่นานคุณย่าหนูนาก็เรียกเธอมาคุย

            “เชือกฟาง หนูโกรธไอเดนมั้ย ที่เขาเอาแต่แกล้งหนูตลอดเวลาที่เขาอยู่ที่นี่”

            “ไม่ค่ะ เขาไม่ได้ทำร้ายเชือกฟางนะคะคุณย่า” หนูนายิ้มและเธอก็รู้ดีว่านั้นเป็นเรื่องจริง

            “ย่าดีใจที่ได้ยินแบบนั้น เชือกฟางจะโกรธย่ามั้ย ถ้าย่าจะให้เชือกฟางไปอยู่ที่ประเทศไทยภายใต้การดูแลของคุณยายนีออน”

            “ไม่ค่ะ เชือกฟางไม่มีทางโกรธคุณย่า หลายเดือนที่เชือกฟางมาอยู่กับคุณย่า คุณย่ากับคุณปู่ใจดีกับเชือกฟางมาก จนเชือกฟางคิดว่าตัวเองเป็นหลานแท้ๆของคุณย่ากับคุณปู่”

            “สำหรับย่าและคุณปู่แล้ว เชือกฟางเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรานะจ๊ะ...ย่าอยากให้เชือกฟางรู้สึกแบบนั้นไปตลอด ซึ่งมันดีต่อย่าและคุณปู่มาก” เชือกฟางยิ้มและกอดคุณย่าหนูนา เธอแสนจะดีใจกับความโชคดีของตัวเองเหลือเกิน

          “เชือกฟางถามได้มั้ยคะ ว่าทำไมคุณย่าถึงต้องการให้เชือกฟางไปอยู่ที่ประเทศไทย” หนูนายิ้มก่อนจะตอบ

            “ที่นั้นมีเพียงไอเดน ที่คอยดูแลคุณยายนีออนกับคุณตาวุฒิ ถึงจะมีกายที่เป็นคนติดตามไอเดนอยู่ด้วยก็ตาม แต่ย่าคิดว่าถ้าที่นั้นมีหนูอีกสักคนน่าจะดีกว่า”