ตอนที่ 23 เชือกฟางหลานสาวกำพร้า

“แล้วใครจะดูแลคุณย่ากับคุณปู่ละคะ?” เชือกฟางถามอย่างเป็นห่วงที่ออกมาจากความรู้สึกที่แท้จริง

            “ย่าและคุณปู่มีคนดูแลมากมาย ไหนจะโนอาห์ แอนนี่ เอ็ดเวิร์ด พวกเขาก็เวียนมาหากันโดยตลอด จริงมั้ย?”

            “ค่ะ เชือกฟางเข้าใจแล้วค่ะ แล้วเชือกฟางต้องเดินทางเมื่อไหร่ค่ะ”

            “ย่าจะให้ทนายเร่งจัดการ เชือกฟางต้องเดินทางโดยทันที เพราะตอนนี้ที่ประเทศไทยกำลังจะเปิดภาคเรียนการศึกษา ย่าไม่อยากให้     เชือกฟางต้องขาดช่วงในการเรียนนะจ๊ะ”

            เชือกฟางเดินตามไอเดนด้วยความเหม่อลอย คิดถึงคุณย่าหนูนาที่เธอไม่ได้กอดท่านนานเหลือเกิน เพราะการเลื่อนการเดินทางไปอังกฤษออกไปนั้นก็รวมถึงการเดินทางไปอเมริกาด้วย

            “คิดถึงคุณย่าละสิ” เชือกฟางเลื่อนสายตาและสติของตัวเองกลับมาสู่ปัจจุบันเมื่อเสียงของไอเดนก็ดังขึ้นพร้อมกับที่เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

            “รู้ได้ไง?”

            “ก็หน้าเธอไม่ต่างกับลูกสุนัขยามมันคิดถึงเจ้าของ”

            “ว่าเชือกฟางเป็นสุนัขเหรอ?”

            “ใช่!” ไอเดนยักคิ้วใส่เชือกฟาง ที่มักจะทำหน้าตูมใส่เขา ยามที่ทำอะไรเขาไม่ได้ แต่แบบนี้ดีกว่าหน้าเศร้าๆของเธอตั้งเยอะ “รีบกลับกันเถอะ คุณตากับคุณยายคงเป็นห่วงแล้ว...อ๊ะ!”ไอเดนคิ้วขมวดหลี่ตามองที่ท่อนแขนของเชือกฟาง “เกิดอะไรขึ้น!”

            “เอ่อ!...เชือกฟางซุ่มซ่ามเอง” เชือกฟางหลบตาตอบไอเดน เมื่อเขาเห็นล่องรอยบนแขนของเธอ

            “ซุ่มซ่าม!...นี่มันรอยเล็บข่วนชัดๆ...บอกมาเดี๋ยวนี้”

            “ไม่มีอะไร เชือกฟางซุ่มซ่ามเอง...” เชือกฟางสะบัดแขนให้หลุดจากการจับของไอเดน และเดินต่อทันทีอย่างรวดเร็ว ไอเดนทำเพียงมองตามอย่างสงสัย และเขารู้เช่นกันว่าเชือกฟางไม่มีทางบอกอย่างแน่นอนว่าใครรังแกเธอตลอดสองปีที่เชือกฟางมาอยู่ที่เมืองไทย เขาคงต้องสืบอย่างเอาจริงเอาจังเสียที เพราะถึงแม้ไม่บ่อยที่เชือกฟางมีล่องรอยแบบนี้ แต่เขาก็เห็นหลายต่อหลายครั้งและทุกครั้งที่ถามเธอก็เอาแต่เดินหนีแบบนี้เรื่อยไป

            เชือกฟางกระชับเป้ที่สะพายและเร่งฝีเท้าของตัวเอง หลีกหนีจากการต้องตอบคำถาม เธอรู้จักไอเดนเป็นอย่างดีในช่วงสองปีมานี้ ไอเดนเป็นคนที่ไม่ยอมคนและยอมลงกับใครง่ายๆ เขาสามารถมีเรื่องกับทุกคนได้อย่างไม่มีการไตร่ตรองแม้สักนิด เพียงแค่เหตุผลว่าเขาไม่ผิดและไม่เคยรังแกใครก่อน ที่นี่เป็นโรงเรียนนานาชาติของจังหวัดที่ค่าใช้จ่ายสูงมากต่อภาคเรียน เด็กส่วนใหญ่จึงมาจากครอบครัวที่ฐานะดี และเกินครึ่งเป็นลูกครึ่งไทยกับหลายๆเชื้อชาติ อย่างไอเดนเองก็เป็นลูกเสี้ยวไทย-อเมริกัน เขาพูดและสื่อสารได้สองภาษาระดับความสามารถเท่าเทียมกัน แต่เขาจะไม่ใช้ภาษาไทยกับเธอเลย ถึงแม้เธอจะไม่มีเชื้อสายทางนี้ แต่เธอก็ได้รับการเลี้ยงดูจากคุณย่าหนูนาที่ท่านสอนภาษาไทยให้กับเธอและเมื่อเธอมาอยู่เมืองไทย นอกจากในโรงเรียนกับไอเดนแล้ว ผู้คนส่วนใหญ่ที่นี่เธอก็จะใช้ภาษาไทย และชื่อเล่นนี้คุณย่าหนูนาก็เป็นคนตั้งให้เธอ ชื่อจริงของเธอคือ เซเลน่า ซึ่งเธอคือเด็กที่ได้รับการอุปถัมภ์จากครอบครัวนี้เท่านั้น

            ไอเดนกับเชือกฟางกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็น โรงเรียนกับบ้านอยู่ห่างกันเกือบหนึ่งกิโลเมตร ซึ่งเชือกฟางก็ไม่ได้มีปัญหาในการที่ต้องเดินทางด้วยเท้าทั้งไปและกลับตั้งแต่เธอมาเรียนที่นี่ และเธอก็ไม่ได้เดินทางเพียงลำพัง เธอจะเดินไปและกลับจากโรงเรียนเป็นประจำกับไอเดน และนี้ก็เป็นเรื่องใหม่ที่เธอเองพึ่งรู้ว่า ไอเดนต้องการแบบนี้ตั้งแต่เธอมาอยู่เมืองไทย เพราะก่อนหน้านี้จะเป็นลุงกายเสียส่วนใหญ่ที่คอยรับส่ง  ไอเดน ซึ่งเรื่องนี้เธอก็รู้มาจากคุณยายนีออน

            คุณยายยืนรอรับเธอและไอเดนที่หน้าประตู เธอกับไอเดนกลับไม่เป็นเวลา เพราะนั้นขึ้นอยู่กับไอเดน ว่าเขาจะเล่นกีฬาหลังเลิกเรียนนานแค่ไหน และวันนี้ถือว่าพวกเธอกลับเร็ว ทั้งๆที่นี่เป็นช่วงฤดูสอบปลายภาค

            “ไปล้างมือและไปกินข้าวเย็นกัน” คุณยายนีออนพูดออกมาอย่างใจดีเสมอ เมื่อไอเดนและเชือกฟางทำความเคารพและเข้าไปหอมแก้ม    คุณยายเหมือนที่ทำตามปกติ และบนโต๊ะอาหารที่พร้อมกันทุกคนรวมถึง   ลุงกายด้วย เชือกฟางจะเรียก กาย ผู้ติดตามและคุ้มครองไปเดนมาตั้งแต่เกิด ลุงกายจะต้องมาร่วมรับประทานเป็นปกติ เพราะสำหรับไอเดนแล้ว   ลุงกายไม่ได้เป็นเพียงบอร์ดิการ์ดประจำตัว ลุงกายเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งของเขาที่ไอเดนทั้งเคารพและรักมากคนหนึ่ง เพราะกายติดตามและเป็นหนึ่งในผู้คนที่เลี้ยงดูไอเดนมาโดยตลอด

            “หนูขอตัวก่อนนะคะ พรุ่งนี้หนูมีสอบสองวิชา อยากจะทบทวนหนังสือก่อนเข้านอนนะคะ” เชือกฟางกล่าวออกมา เมื่อทานมื้อเย็นไปเพียงเล็กน้อย นั้นเพราะเธออึดอัดที่ไอเดนเอาแต่จ้องจับผิดเธอตลอด

            “ไอเดน แกล้งอะไรเชือกฟางอีกใช่มั้ย?” นีออนหันไปถามหลานชายโดยทันที เมื่อเชือกฟางวิ่งขึ้นข้างบนไปแล้ว