4.ก้าวย่างสู่นรก (1)

ใจดวงน้อยเต้นตึกตักถี่ยิบ แม้จะพยายามเป่าปากเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลายแค่ไหนก็ไม่เป็นผล เธอกำลังเดินเข้าสู่ประตูนรก ความรู้สึกบอกอย่างนั้น ที่นี่ไม่ปลอดภัย เต็มไปด้วยเงื้อมเงาทะมึนแห่งความหดหูและน่ารังเกียจ

นาเดียฝืนตัวเองให้ก้าวตามทุกคนเข้าไปในห้องหนึ่งอย่างเกร็งๆ ทุกคนต่างเงียบ ไม่มีใครเอ่ยอะไรแม้ตอนที่ผู้จัดการออกไปแล้ว ราวกับต่างก็ยอมจำนนต่อโชคชะตา รอแขกที่ต้องรับรองเข้ามาในบรรยากาศแสนกดดัน

“ซูจิน”

หญิงสาวกระซิบกับเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างกัน อีกฝ่ายกุมมือแน่นบนหน้าตัก เหลือบมองเธอด้วยสายตาสับสนหวาดหวั่นระคนกัน แล้วกวาดมองพี่ๆ ในวงอีกสามคน แต่ละคนสีหน้าไม่ดีเอาเสียเลย นั่นทำให้นาเดียเม้มปากอย่างขุ่นเคืองใจ

เธอจะไม่ให้อภัยคนพวกนี้เด็ดขาด!

หากหาทางออกไปได้ ซีอีโอและผู้จัดการที่หากินใต้กระโปรงผู้หญิงพวกนี้ต้องจบไม่สวยแน่

นาเดียมองนาฬิกาที่มือถือของตนเอง ขณะเดียวกันประตูก็เปิดขึ้น หญิงสาวเงยหน้ามองพร้อมความรู้สึกใจหาย เพื่อนร่วมวงเองก็สะดุ้งไปตามๆ กันเหมือนเธอ

ผู้จัดการพาแขกที่มีทั้งชาวต่างชาติและเกาหลีเข้ามาในห้องสี่คน แล้วก็มีคนยกเครื่องดื่มกับอาหารตามมาในทันที

เธอกับเพื่อนต่างก็นั่งตัวแข็งเพราะแขกแต่ละคนมานั่งลงข้างๆ ผู้จัดการมองพวกเธอตาดุอย่างบังคับ หัวหน้าวงของเธอกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปรินเหล้าชงให้พวกเขา นาเดียพยายามทำหน้าให้นิ่งที่สุดทั้งที่ในใจร้อนรน เมื่อดูความเรียบร้อยและพฤติกรรมของพวกเธอครู่หนึ่งผู้จัดการก็ออกไป

“ชงให้ผมบ้างสิ”

คนต่างชาติที่นั่งข้างตัวเอ่ยกับเธอจนริมฝีปากแทบจะชิดลำคอทำเอาร่างเล็กสะดุ้งนิดๆ ทว่าก็ข่มใจพูดออกไปเสียงเบา

“ฉันชงไม่เป็นน่ะ”

เธอกับซูจินคล่องภาษาอังกฤษ ผู้จัดการจึงให้แขกต่างชาตินั่งข้างพวกเธอ

“เดี่ยวฉันจัดการเอง”

ซูจินรีบบอก หลังจากชงให้แขกที่นั่งข้างตนเองแล้วก็ชงให้แขกของเธอด้วย

นาเดียรับรู้ได้ถึงสายตาที่จับจ้องเธอบ่อยครั้งแม้พวกเขาจะหันไปคุยกันเองอย่างสนุกสนานก็ตาม

“ตักปลาดิบมาหน่อย”

อีกฝ่ายกระซิบชิดคอเธออีกครั้ง นาเดียรู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวกนักแต่ก็ทำตามที่เขาขออย่างฝืนใจ ทว่าอีกฝ่ายกลับอ้าปากรอ นาเดียขมวดคิ้วมุ่น หากสุดท้ายก็กัดฟันป้อนเขาไปด้วยความแสลงในใจ ทั้งอีกฝ่ายยังเอ่ยขอบคุณใกล้ๆ แล้วยังวางมือลงบนหน้าขาของเธอ หญิงสาวสะดุ้งขยับหนีในทันใดแม้จะมีกระโปรงยาวเหนือเข่าปกคลุมอยู่แต่ก็สร้างความรู้สึกน่าขยะแขยงให้เต็มทน

ร่างหนาของชาวต่างชาติขยับตามมาจนนาเดียต้องเอนหนี ขณะที่เขามองเธออย่างไม่พอใจ

“ทำไมทำหน้าแบบนี้ รังเกียจหรือไง”

“ปละ...เปล่า”

นาเดียปฏิเสธทั้งที่ในใจกรีดร้องว่า ‘รังเกียจที่สุด!’

“ฉันมึนหัวน่ะ ฉันแพ้กลิ่นเหล้า”

เธออ้างไปก่อนจะเอ่ยขอตัวเพราะไม่อาจทนอยู่ในนี้ได้อีกต่อไปแล้ว

“ฉันขออีกไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ”

หลังบอกกับแขกแล้วนาเดียก็เอ่ยกับซูจิน

“ซูจิน ฉันไปเข้าห้องน้ำนะ”

เพื่อนสาวของเธอชะงักมือที่กำลังชงเหล้า แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเธอนิ่งชั่วอึดใจ ทว่าไม่ได้เอ่ยทักท้วงอะไรนอกจากยิ้มบางและพยักหน้ารับเล็กน้อย

ร่างเล็กในชุดแสกพอดีตัวลุกขึ้น มือกำโทรศัพท์แน่น หยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กออกจากห้องนั้นมาด้วย

=====