All Chapters of นางฟ้าในกรงพยัคฆ์: Chapter 1 - Chapter 10

เมื่อหลายวันก่อน...มือบางชื้นเหงื่อกำแล้วคลายบ่อยครั้ง ดวงหน้าภายใต้ฮูดก้มต่ำและเหลือบขึ้นมองเป็นระยะขณะยืนรอคนที่นัดเอาไว้อยู่ตรงมุมข้างตึกห่างจากโรงแรมขนาดเล็กไปสองล็อก เลยเวลานัดไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ขณะที่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรระหว่างกลับหรือรอต่ออีกสักหน่อย ร่างเล็กกะทัดรัดไล่เลี่ยกันก็ปรากฏตัวขึ้น อีกฝ่ายกำลังตรงมาทางเธอ ด้วยความรู้จักคุ้นเคยกันมามากกว่าสิบปี หญิงสาวจึงรู้ว่าผู้ที่เดินมาเป็นคนที่ตนนัด“ซูจิน”เธอเรียกอีกฝ่ายเสียงเบา ทำให้ร่างบางรีบเร่งมากขึ้น“นาเดีย”ฝ่ายตรงข้ามเอ่ยเสียงเครียดเมื่อมาถึง“ไปคุยกันทางโน้นดีกว่า”มือเย็นเฉียบจับมือเธอดึงเบาๆ“ไปไหน”“ตรงโน้น อยู่ตรงนี้ไม่ปลอดภัย เผื่อมีคนออกมาข้างนอก”ซูจินหันหน้าไปทางฝั่งตรงข้ามที่เป็นสวนสาธารณะเล็กๆ“เธอแค่เอาพาสปอร์ตมาเราก็ไปกันได้เลยนี่”นาเดียกระซิบ มองซ้ายมองขวาอย่างไม่สบายใจ คิดว่าไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปคุยที่อื่นเพราะเธออยากรีบไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดใบหน้าขาวของอีกฝ่ายที่เห็นจากแสงไฟสาดส่องทำให้คนมองเริ่มขมวดคิ้ว ซูจินดูอึกอัก คิ้วขมวดมุ่น ปากเม้มเข้าหากัน“ทำไม เธอไม่ได้เอามาเหรอ”ความรู้สึกของเธอบอกอย่าง

“วันนี้ทุกคนทำได้ดีมาก โดยเฉพาะนาเดีย ถึงจะไม่ได้ซ้อม”หัวหน้าวงเอ่ยพร้อมยิ้มให้ สายตาบ่งบอกถึงบางอย่างที่อยากพูด แต่ไม่พูดอะไรเพราะในห้องนี้มีพี่ๆ โคดี้อยู่ด้วย“ขอบคุณค่ะ”แม้จะมีเรื่องเครียดแค่ไหนนาเดียก็พยายามทั้งร้องเต้นและพบปะแฟนๆ พร้อมรอยยิ้มสดใสในงานมีต พวกเธอถูกฝึกมาอย่างหนักในเรื่องนี้ การเป็นไอดอลนอกจากหน้าตาแล้วสิ่งสำคัญคือความอดทนของสภาพร่างกายและจิตใจ แม้ว่าจะผ่านการออดิชั่นเข้ามาฝึกแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้เดบิวต์ หากไม่ขยันฝึกฝนจนสามารถเผยออร่าในตัวเองออกมาได้ ความฝันก็เป็นได้เพียงแค่ฝันนาเดียเป็นดาวเด่นน่าจับตามองตั้งแต่เข้ามาออดิชั่น เพราะความสวยหาตัวจับยากจากหลายเชื้อชาติ ทั้งอเมริกันเกาหลีและไทยผสมจึงดึงดูดความสนใจ และเธอก็ทำได้ดีในช่วงที่เป็นเด็กฝึก มีความมุ่งมั่นตั้งใจ อดทน บวกกับพรสวรรค์ที่มีอยู่ในตัวทำให้แสดงศักยภาพออกมาได้ดี เป็นที่ยอมรับของทั้งครูฝึกและผู้บริหารในการทดสอบทุกครั้งที่จัดขึ้น เธอกับซูจินเป็นเพื่อนที่เรียนเต้นโมเดิร์นแจ๊สมาด้วยกันตั้งแต่อยู่อเมริกา และตัดสินใจมาตามความฝันที่เกาหลี พวกเธอเข้าบริษัทมาเพียงปีเดียวก็ได้เดบิวต์กับรุ่นพี่ที่ฝึกมาหล

แม้ไม่มั่นใจว่าจะเจอชายหนุ่มอีกครั้งเมื่อไร หากนาเดียก็เชื่อว่าเขาจะมาพบเธอในเมื่อบอกให้เธอกลับไปคิด หญิงสาวต้องการความมั่นใจเพื่อการตัดสินใจ และอย่างน้อยอีกฝ่ายก็ไม่มีสิทธิ์บังคับหากเธอเลือกที่จะไม่ร่วมมือกับเขาวันต่อมาพวกเธอมีถ่ายแจ๊กเก็ตอัลบัมที่สถานที่แห่งหนึ่งต้องตื่นออกไปจากที่พักแต่เช้าตรู่ พวกเธอจึงไม่ได้ทานอาหารเช้าที่โรงแรม นาเดียเก็บความคิดว้าวุ่นไว้ในใจเพียงคนเดียว เธอยังไม่กล้าบอกเล่าสิ่งที่ได้รับรู้กับใครด้วยยังไม่แน่ใจว่าสุดท้ายแล้วตนเองควรเสี่ยงกับชายแปลกหน้าหรือไม่กว่างานจะเสร็จก็เลยเช้าวันใหม่ไปหลายชั่วโมง พวกเธอจึงต่างก็ตื่นสายในวันพักผ่อนที่ได้อีกหนึ่งวัน แล้วต่างก็ลงมากินข้าวเช้าช้า นาเดียกวาดตามองรอบห้องอาหาร เธอมาเวลาไล่เลี่ยกับเมื่อวันก่อนด้วยความคาดหวังว่าจะเจอผู้ชายคนนั้น ทว่ากลับไร้วี่แววเจ้าของร่างสูงใหญ่ หญิงสาวได้แต่ลอบถอนหายใจเมื่อไม่เป็นอย่างที่หวังหรือเพราะเขามาเมื่อวานแต่ไม่เจอเธอ วันนี้ก็เลยไม่มาแล้ว“ไม่อร่อยเหรอ”ซูจินถามเธออย่างแปลกใจ เพราะอาหารเช้าที่นาเดียกินมักจะเดิมๆ คือขนมปังปิ้ง ซุป กาแฟอ่อนๆ แต่กลับเล็มทีละนิดราวไม่อยากกิน“เปล่า แค่ยังง

ใจดวงน้อยเต้นตึกตักถี่ยิบ แม้จะพยายามเป่าปากเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลายแค่ไหนก็ไม่เป็นผล เธอกำลังเดินเข้าสู่ประตูนรก ความรู้สึกบอกอย่างนั้น ที่นี่ไม่ปลอดภัย เต็มไปด้วยเงื้อมเงาทะมึนแห่งความหดหูและน่ารังเกียจนาเดียฝืนตัวเองให้ก้าวตามทุกคนเข้าไปในห้องหนึ่งอย่างเกร็งๆ ทุกคนต่างเงียบ ไม่มีใครเอ่ยอะไรแม้ตอนที่ผู้จัดการออกไปแล้ว ราวกับต่างก็ยอมจำนนต่อโชคชะตา รอแขกที่ต้องรับรองเข้ามาในบรรยากาศแสนกดดัน“ซูจิน”หญิงสาวกระซิบกับเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างกัน อีกฝ่ายกุมมือแน่นบนหน้าตัก เหลือบมองเธอด้วยสายตาสับสนหวาดหวั่นระคนกัน แล้วกวาดมองพี่ๆ ในวงอีกสามคน แต่ละคนสีหน้าไม่ดีเอาเสียเลย นั่นทำให้นาเดียเม้มปากอย่างขุ่นเคืองใจเธอจะไม่ให้อภัยคนพวกนี้เด็ดขาด!หากหาทางออกไปได้ ซีอีโอและผู้จัดการที่หากินใต้กระโปรงผู้หญิงพวกนี้ต้องจบไม่สวยแน่นาเดียมองนาฬิกาที่มือถือของตนเอง ขณะเดียวกันประตูก็เปิดขึ้น หญิงสาวเงยหน้ามองพร้อมความรู้สึกใจหาย เพื่อนร่วมวงเองก็สะดุ้งไปตามๆ กันเหมือนเธอผู้จัดการพาแขกที่มีทั้งชาวต่างชาติและเกาหลีเข้ามาในห้องสี่คน แล้วก็มีคนยกเครื่องดื่มกับอาหารตามมาในทันทีเธอกับเพื่อนต่างก็นั่งตัว

นาเดียเหลือบมองเจ้าของใบหน้าคมเข้มด้วยไรเคราที่ก้าวเข้ามาในห้องพักพิเศษ นับตั้งแต่เธอรู้สึกตัวขึ้นมาทั้งคู่คุยกันเพียงไม่กี่คำ เพราะหญิงสาวถามถึงแค่เพื่อนของตนเอง ไม่มีเรื่องอื่นที่อยากรู้ อีกฝ่ายก็บอกเพียงว่าเธอยังเจอเพื่อนไม่ได้ แต่ทุกคนได้รับการช่วยเหลืออย่างปลอดภัย และยืนยันการตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว ว่าพวกเธอเป็นเหยื่อขององค์กรค้ามนุษย์ข้ามชาติ“ฉันอยากได้พาสปอร์ต มือถือ อยากออกจากโรงพยาบาล อยากเจอเพื่อนๆ”หญิงสาวเอ่ยขึ้นทันทีอย่างไม่ต้องการให้เสียเวลา“พวกเราต้องกลับเกาหลี”เลยกำหนดกลับสำหรับพวกเธอแล้ว นั่นยิ่งทำให้นาเดียกังวลใจว่าเพื่อนๆ ของเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง“มือถือคุณตรวจสอบเสร็จแล้ว หัวหน้าผมจะเอามาให้พร้อมพาสปอร์ตอีกวันสองวัน”“แล้วจะไม่มีปัญหาอะไรเหรอคะ”“ทางเราจัดการให้เรียบร้อยแล้ว เพื่อนคุณจะได้กลับอาทิตย์หน้า ส่วนคุณรอหายดี ระหว่างนี้เราจะดูแลคุณ”“ฉันไม่ได้กลับพร้อมพวกเขาเหรอ”นาเดียชักไม่สบายใจขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมวงของเธอกลับไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง อย่างน้อยก็คงต้องเผชิญหน้ากับสื่ออย่างแน่นอน เธออยากยืนอยู่ข้างพวกเขาเมื่อเจอปัญหา ทว่าสิ่งที่ยังพอโล่งใจได้บ้างคื