6.ผู้ชายอันตราย (3)

“พี่ดีใจที่เธอมานาเดีย”

อลิซก้าวมากอดเธอทันทีที่ประตูบ้านเปิดออกรับพวกเธอ นาเดียยังรู้สึกหวิวและยืนไม่ค่อยมั่นคงนักหลังจากลงจากมอเตอร์ไซค์ แต่ก็ยิ้มและกอดตอบสาวสวยรูปร่างสูงเพรียวที่เธอนับถือเหมือนพี่สาว

“เข้ามากันเถอะ”

สาวหุ่นนางแบบบอกหลังผละออกจากเธอแล้วโอบไหล่ให้เดินไปพร้อมกัน โดยมีร่างสูงใหญ่ของคลินตันตามเข้ามาในแบบที่เจ้าของบ้านไม่ค่อยสนใจนัก

“มาสักที ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว”

เสียงเข้มดังขึ้นจากฟากหนึ่งของตัวบ้าน นาเดียหันมองตามก็เห็นธิติพี่ชายของคลินตันยืนกอดอกพิงขอบประตูอยู่

“เสียมารยาทจัง”

อลิซบ่นสามี ทว่าเขากลับยักไหล่

“ผมบ่นคลินต่างหาก”

“แต่คุณก็ไม่ควรพูดต่อหน้านาเดียนะคะ เธอจะเข้าใจผิดได้”

“โอเคครับ โอเค”

ชายหนุ่มตอบรับอย่างไพเราะ

อลิซยิ้มหวานแล้วพาเธอไปยังห้องอาหารด้านในทันที ส่วนคลินตันก็ยังก้าวตามมาเงียบๆ เหมือนเดิม

“กินเต็มที่เลยนะจ๊ะ พี่ช่วยแทนทำทุกอย่างเลย ตั้งใจต้อนรับเธอออกจากโรงพยาบาล”

คนฟังขมวดคิ้วกับคำบอกของอีกฝ่าย และเหมือนคลินตันจะมองอยู่เขาจึงพูดขึ้น

“ไม่ต้องแปลกใจหรอก ยายนี่ทำอะไรเป็นซะที่ไหน ต้องพึ่งแทนทั้งนั้นแหละถึงไม่อดอยาก”

“หยาบคาย ถึงไม่เก่งฉันก็พอทำได้ย่ะ”

อลิซสวนคนที่หาเรื่องกวนเธอในทันที

“มาว่าแต่ฉัน อย่างกับนายทำเป็นนักนี่”

“เขาทำได้นะคะ อร่อยดีด้วย”

นาเดียบอกไปตามความคิดของเธออย่างลืมตัว ทำให้ทั้งโต๊ะเงียบขณะที่ทุกสายตาหันมามองเธอ

ส่วนคลินตันยกยิ้มมุมปาก ไม่คิดว่าจะมีคนแก้ตัวแทน ทั้งที่เขาเองกำลังนึกหาคำกวนอลิซกลับอยู่ในใจแต่ก็ช้ากว่านาเดีย

“นายเนี่ยนะ ทำอาการได้”

อลิซหันกลับมาถามกับเขาอย่างสงสัย

“นั่นสิ”

พี่ชายนอกไส้ของเขาเองก็ทำหน้าแปลกใจเช่นกัน แน่นอนในเมื่อเขาไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับพ่อและแม่มาเนิ่นนานหลายปี จึงไม่มีใครรู้ว่าระหว่างที่ใช้ชีวิตข้างนอกนั้นเขาดูแลตัวเองอย่างไร และช่วงที่มาขออยู่กับพี่ชายเขาก็ไม่เคยทำอะไร อาศัยกินกับธิติหรือไม่ก็ซื้อและกินมาจากข้างนอกเรียบร้อย

“เรื่องเล็กน่ะ”

คลินตันยักไหล่ ไม่อธิบายอะไร ทว่าอลิซกลับยิ่งสนใจมากขึ้น

“นาเดียไปเคยกินได้ยังไง เห็นว่าเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อวานไม่ใช่เหรอ”

“เขาทำพาสต้าให้เมื่อวานน่ะค่ะ เมื่อเช้าก็แซนด์วิช”

หญิงสาวตอบไปตามตรง แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอเบาๆ จากธิติ ก่อนชายหนุ่มจะพูดขึ้น

“คุณเป็นคนแรกเลยนะที่หมอนี่ดูแลดีขนาดนี้ แม่เขายังไม่ใส่ใจเท่าคุณเลย”

“นายพูดเกินไปแล้วแทน ทำเหมือนฉันเป็นลูกเนรคุณไปได้”

“ปีหนึ่งนายไปหาแม่กี่ครั้งล่ะ”

คนเป็นพี่ชายสวนกลับทำเอาคลินตันมองอีกฝ่ายตาดุหากก็จำใจปิดปากเงียบ

“นายไปเฝ้าเธอที่โรงพยาบาลทุกวัน ตอนโดนยิงก็เป็นคนรีบอุ้มหนีออกมาจากที่นั่นด้วย ฉันพูดผิดที่ไหน นายเจอหน้าเธอมากกว่าไปแม่ที่บ้านอีกจริงไหม”

คนเป็นน้องเถียงไม่ออก ได้แต่ขบเขี้ยวในใจว่าตัวเองฝีปากไม่เก่งเท่าหนุ่มนักกฎหมาย หากความจริงแล้วเขาก็รู้แก่ใจดีว่าธิติพูดถูก

ส่วนอลิซก็ได้แต่ทำหน้าแหย ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคลินตันจะทำตัวแย่กับครอบครัวขนาดนี้

คนที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มเองก็ยังถึงกับอึ้งกับข้อมูลที่ได้รับรู้เช่นกัน ทว่าเธอกลับรู้สึกแตกต่างจากทุกคน นาเดียไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่ใส่ใจครอบครัวของเขา แต่คำพูดที่ว่าเขาดูแลเธออย่างดีกลับทำให้ใจดวงน้อยรู้สึกเต็มตื้นปริ่มขึ้นมาชอบกล

นั่นทำให้นาเดียยิ่งมั่นใจว่า คลินตันคือผู้ชายอันตราย

เขาอันตรายต่อความรู้สึก อันตรายต่อหัวใจดวงเล็กๆ ที่ไม่เคยมีใครย่างกรายเข้ามาเคาะประตูเลยของเธอ

=====