6.ผู้ชายอันตราย (2)

“ฉันอยากไปหาพี่อลิซ”

นาเดียเอ่ยขึ้นในเช้าวันใหม่ เธอลงมาด้านล่างค่อนข้างสายและชายหนุ่มเองก็ไม่ได้ขึ้นมาตาม หญิงสาวเห็นเขาวิ่งอยู่บนลู่วิ่งตรงห้องกระจกข้างระเบียง ทั้งคู่สบตากันเพียงเล็กน้อย เธอไม่อยากรบกวนเขา ทั้งยังรู้สึกไม่กล้าที่จะมองอีกฝ่ายนานนักเพราะสถานการณ์กระอักกระอ่วนใจเมื่อวานทำให้เดินเลี่ยงไปยังห้องครัว

ในนั้นมีจานใส่แซนด์วิช ใกล้ๆ มีกากาแฟอยู่ด้วย และเห็นโน้ตแปะบนโต๊ะอาหาร

‘อาหารเช้าของคุณ มีนมกับน้ำส้มในตู้เย็น’

หญิงสาวนึกทึ่งกับเรื่องอาหารของอีกฝ่ายไม่น้อยตั้งแต่เมื่อวานที่ผ่านมา หน้าโหดอย่างเขาไม่น่าเชื่อว่าจะทำอาหารได้รสชาติดีขนาดนั้น

ทว่านาเดียก็ไม่เสียเวลาคิดเรื่องชายหนุ่มนาน เพราะเธอค่อนข้างหิวจึงลงมือกินแซนด์วิชและเอานมมาใส่กับกาแฟที่ชงไว้เรียบร้อยแล้ว ดื่มทั้งกาแฟและน้ำส้มเพราะได้รสชาติหวานอมเปรี้ยวเพื่มความสดชื่น

ขณะเดียวกันก็คิดว่าเธอคงรู้สึกอึดอัดแน่ๆ หากต้องอยู่ร่วมบ้านกับคลินตันตามลำพัง ถ้าต้องอยู่แค่ในห้องเธอก็เบื่อเพราะอยู่โรงพยาบาลมานาน แล้วก็นึกถึงอลิซขึ้นมา เมื่อเสร็จมื้ออาหารเช้าของตน นาเดียจึงเอ่ยขึ้นขณะที่ออกจากห้องครัวมาแล้วพบเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่มีเหงื่อท่วมตัวกำลังเดินผ่านไป

คลินตันหันมามองเธอ ตาคมเข้มครุ่นคิด จนคนรอฟังถึงกับลุ้นตาม กระทั่งเขาพยักหน้าพร้อมบอก

“เดี๋ยวผมโทรถามแทนดูก็แล้วกันว่าอลิซอยู่บ้านหรือเปล่า”

“ขอบคุณ”

นาเดียส่งยิ้มบางให้เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ขัดอะไร ทว่าชายหนุ่มไม่ได้แสดงท่าทางตอบรับหรือใส่ใจ เขาเดินตรงไปยังมุมหนึ่งที่หญิงสาวมองเห็นว่ามีห้องอยู่โดยไม่พูดอะไรอีก

“อะไรของเขา ไม่สนิทก็ไม่เห็นต้องทำตัวเย็นชาใส่เลยนี่”

เจ้าของร่างเล็กบ่นอยู่คนเดียว แล้วยกแขนสองข้างกางขึ้นเล็กน้อย

“เราก็ออกจะใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย”

เธอมองตัวเองแล้วยักไหล่ เช้านี้เธอใส่เสื้อวอร์มแขนยาวขายาว ทำตามที่ชายหนุ่มตั้งกฎเอาไว้ ไม่มีเหตุผลที่เขาต้องทำท่าเย็นชาใส่เธอแบบนั้น

หลังรอประมาณหนึ่งชั่วโมงคลินตันก็ออกมายังห้องรับแขกที่นาเดียเปิดทีวีดูอยู่

“แทนกับอลิซอยู่บ้าน เขาบอกว่าไปได้ อลิซอยากเจอคุณมาก”

ร่างเล็กผลุดลุกขึ้นในทันที ตาคู่กลมโตวาววาม พร้อมกับยิ้มกว้างอย่างดีใจ

“จริงเหรอ”

“อืม ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ เอาที่ทะมัดทะแมงหน่อยนะ”

“ชุดนี้ก็โอเคแล้วนะ”

ตาคมกวาดมองเธอ เป็นอีกครั้งที่รู้สึกแปลกๆ กับสายตาของอีกฝ่าย แต่เธอไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร เธอหายใจไม่ค่อยสะดวกนัก

“แน่ใจนะ”

“ใช่สิ”

นาเดียยืนยัน อีกฝ่ายจึงพยักหน้า แต่เธอเห็นเขายิ้มตรงมุมปากจึงอดสงสัยไม่ได้ ทว่าก็ไม่ได้ซักไซ้อะไร

“งั้นก็ลุยกันเลย”

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน แต่ก็บอกอีกฝ่ายว่าขอไปหยิบกระเป๋ากับโทรศัพท์มือถือก่อน ชายหนุ่มจึงบอกว่าจะไปรอข้างนอก ทว่าเมื่อเธอไปเอาของแล้วออกไปตรงหน้าบ้านนาเดียก็ต้องชะงักเท้า

“เราจะไปด้วยไอ้นี่เหรอ”

“งั้นสิ”

หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ มองเจ้าสองล้อคันโตที่เดาได้ว่าราคาคงแพงอย่างไม่ธรรมดา แต่เธอไม่เคยขึ้นอะไรที่น้อยกว่าสี่ล้อมาก่อนในชีวิต

“แต่ฉัน...”

“ไปเถอะ นี่ก็กลางวันแล้ว เดี๋ยวทางนั้นจะรอนาน อลิซบอกว่าจะรอกินข้าวกับคุณ”

เมื่อชายหนุ่มบอกมาอย่างนั้นนาเดียก็ไม่อยากเรื่องมาก จำใจเดินไปยังเจ้าสองล้อคันใหญ่ ขณะเดียวกันร่างสูงใหญ่ของคลินตันก็ขึ้นไปนั่งคร่อมเตรียมพร้อม ทว่าหญิงสาวลังเลไม่รู้จะขึ้นอย่างไร

คลินตันหันมองพร้อมกับส่งหมวกมาให้เธอ โดยเขาใส่หมวกอยู่ก่อนแล้ว แต่คนร่างเล็กกลับยืนมองด้วยสายตางุนงงเขาจึงพยักพเยิดบอกซ้ำ หญิงสาวก็สวมหมวกลงเบาๆ อย่างระวัง ขณะที่ชายหนุ่มมองอยู่ด้วย เมื่อเห็นอีกฝ่ายใส่ยังไม่กระชับเรียบร้อยเขาก็วางมือกดลงไป จับให้พอดีกับใบหน้าเล็กแล้วล็อกให้

นาเดียมองคนที่จัดการกับหมวกให้ตนเองแวบเดียวแล้วหลบสายตาคมลงต่ำแทน ด้วยอาการหายใจติดขัดกลับมาอีกครั้ง

“ไม่ขึ้นมาล่ะ”

ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อเขาดูหมวกให้เสร็จแล้วสตาร์ตรถทว่าหญิงสาวยังยืนนิ่ง

“เอ่อ ฉัน...ไม่เคยขึ้นน่ะ”

เขามองเธอราวกับไม่เคยเห็นก่อนจะถอนหายใจยาวอย่างปลงๆ

“เหยียบข้างล่าง จับไหล่ผม แล้วก้าวขาข้ามมาเลย”

คนบอกบอกง่ายๆ ทว่าคนต้องทำกลับรู้สึกว่ามันยาก หากก็ยอมทำตามโดยไม่บ่นสักคำ พอมือบางวางบนไหล่กว้างเขาก็พูดขึ้นอีก

“จับทั้งสองข้างเลยก็ได้จะได้มั่นคง”

นาเดียวางมือเกาะไหล่หนาสองข้างเกร็งเล็กน้อยก่อนจะทำตามคำแนะนำจนขึ้นไปนั่งซ้อนหลังบนมอเตอร์ไซค์คันโต ทว่ากลับรู้สึกว่าเบาะนั่งมันลาดเอียงและสั้นเกินไป เพราะมันทำให้เธอไหลลงไปหาชายหนุ่มในทันที แต่เธอพยายามวางแขนทาบหลังเขาอย่างป้องกันตัวเองไม่ให้ใกล้ชิดอีกฝ่ายมากเกินไป

“ไปกันเลยนะ”

พร้อมคำพูดสองล้อคันโตก็เคลื่อนตัวออกอย่างรวดเร็วทำเอานาเดียถึงกับกัดริมฝีปากตัวเอง หลับตาก้มหน้าลงเมื่อเริ่มรู้สึกถึงลมที่ตีผ่านข้างตัวแล้วนั่งเกร็งมือบางกำจิกไหล่หนาไปตลอดทาง

=====