7.กล้ามกระแทกตา (1)

นาเดียกับคลินตันอยู่ที่บ้านของธิติและอลิซจนบ่ายแก่จึงกลับเพราะรู้สึกว่าท้องฟ้าค่อนข้างครึ้ม และเมื่อรถมาถึงครึ่งทางฝนก็ตกลงมาหนาเม็ดและหนักขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายคลินตันก็จำเป็นต้องหาที่จอดหลบฝน

ชายหนุ่มให้เธอลงไปหลบฝนที่ด้านหน้าร้านกาแฟขนาดย่อมแห่งหนึ่งส่วนตนเองวนไปจอดรถ หญิงสาวพยายามยืนหลบในมุมที่ฝนมาถึงน้อยที่สุด ไม่นานร่างสูงใหญ่ก็ตามเข้ามา

“คุณเข้าไปข้างในดีกว่าไหม ผมขอเขาให้”

คลินตันเสนอ เพราะทั้งคู่เปียกโชกไปทั้งตัวจึงเกรงใจที่จะเข้าไปในร้าน

“ไม่เป็นไร ฉันอยู่ข้างนอกได้”

“มันหนาวนะ”

ใบหน้าคมก้มลงมองเธอ แววตาของเขาดูจริงจัง จนนาเดียอดไม่ได้ที่จะยิ้มบางส่งให้พร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อยยืนยัน ชายหนุ่มดูไม่ถูกใจเท่าไรนัก ทว่าเขาไม่พูดอะไร เธอเองก็พยายามเลี่ยงมองสายฝนด้านนอกแทน แต่อากาศเย็นจัดจนเธอห้ามมือตัวเองไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องยกขึ้นมากอดตัวเอง

ชั่วอึดใจใหญ่ร่างเล็กของหญิงสาวก็รู้สึกถึงความอบอุ่นหนาหนักที่โอบล้อมตนเอง

นาเดียมองเสื้อหนังสีดำที่คลุมทับมาให้พร้อมมือหนา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนใกล้ตัวและเห็นใบหน้าคมมองเธออยู่ก่อนแล้ว

“แล้วคุณ?”

ตาคู่กลมโตฉายแววกังวลขณะถามสั้นๆ เพราะตอนนี้ชายหนุ่มเหลือเพียงเสื้อยืดแขนสั้นสีดำเท่านั้น

“ผมอึดน่า ไม่ป่วยง่ายๆ หรอก”

ทั้งคู่สบตากันครู่หนึ่ง และแขนกำยำยังโอบบนตัวเธอกลายๆ ไม่ได้ชักกลับไป น่าแปลกนักที่นาเดียรู้สึกเหมือนร่างกายเธออุ่นขึ้นจนร้อนเลยทีเดียว แม้ว่าตัวจะสั่นหน่อยและรู้สึกขนลุกก็ตาม

พอเธอจะเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายก็หันออกไปมองด้านนอก คงเพราะเสียงฝนหนาหนักเบาลง

“เบาขึ้นมาหน่อยแล้ว เรารีบไปกันดีกว่า แผลที่คุณเย็บไม่ควรชื้นนานเดี๋ยวจะอักเสบติดเชื้อขึ้นมา”

ชายหนุ่มหันกลับมาพูดกับเธอ

“อยู่ใกล้ๆ ผมเข้าไว้นะ เราจะไปที่รถกัน”

คลินตันบอกแล้วหยิบเสื้อหนังขึ้นสูงไว้เหนือหัวของเขาและเธอ นาเดียเองก็พยักหน้ารับ เมื่อร่างสูงใหญ่ขยับเธอก็ก้าวตาม ทว่าด้วยช่วงขาที่ต่างกันทำให้นาเดียต้องเร่งฝีเท้าจนพลาดลื่น ยังดีที่คว้าเอวสอบเอาไว้ได้ หากก็กลายเป็นว่าเธอกอดอีกฝ่ายเข้าให้ และเขาก็หยุดเดินเช่นกัน

ใบหน้าเล็กร้อนวูบ ไม่กล้าเงยหน้ามองเจ้าของดวงตาคมเข้มด้วยซ้ำ เพราะมั่นใจได้เลยว่าเขาต้องก้มมองเธอเป็นแน่ จึงตั้งใจรีบปล่อยมือโดยเร็วแต่เสียงทุ้มดังขึ้นมานาเดียจึงชะงัก

“จับผมไว้เถอะ เผื่อลื่นอีกจะได้ไม่ล้ม”

หญิงสาวก้มหน้านิ่งหากก็ยังโอบเอวสอบและกำเสื้อเขาเอาไว้เหมือนเดิมโดยไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ คลินตันจึงเดินต่อ

นาเดียแทบจะก้มหน้างุดระหว่างที่เดินมาจนถึงรถมอเตอร์ไซค์ เธอทำตัวไม่ถูกแต่ก็ปฏิเสธสิ่งที่อีกฝ่ายบอกไม่ออก ความใกล้ชิดที่ราวกับคนสนิทสนมเกินกว่าคนรู้จักทำเอานาเดียถึงกับเหงื่อซึมทั้งที่เปียกชุ่มทั้งตัว

“ใส่เสื้อไว้ดีกว่า ขี่มอเตอร์ไซค์จะได้สะดวก”

เมื่อเขาบอกมาอย่างนั้นนาเดียก็ทำตามอย่างว่าง่าย ไม่รู้เพราะอะไร เธอไม่ขุ่นใจสักนิดเวลาที่ชายหนุ่มสั่งนั่นนี่ แม้แต่กฎที่เขาตั้งขึ้นมาในการอยู่ร่วมบ้านกันก็ตาม ทุกครั้งที่คลินตันออกคำสั่งนาเดียมักจะรู้สึกเห็นด้วยและคิดว่าเขามีเหตุผลทุกที

นาเดียเกาะไหล่เขาเหมือนเดิมหลังใส่หมวกและขึ้นมานั่งซ้อนท้ายชายหนุ่ม แต่ก่อนคลินตันจะออกรถเขากลับจับมือทั้งสองข้างของเธอไปโอบเอวของเขาแทน ร่างเล็กถึงกับเกร็งอีกครั้งขณะได้ยินเสียงเข้มแว่วๆ

“แบบนี้ปลอดภัยกว่า”

บอกแล้วชายหนุ่มก็เคลื่อนรถออก ระหว่างทางนั้นเพราะฝนและลมที่ปะทะทำให้นาเดียสั่นไปทั้งร่างแม้จะมีเสื้อหนังของชายหนุ่มคลุมอยู่ แต่คงเพราะเสื้อแขนยาวของเธอเองก็เปียก หญิงสาวจึงยังหนาวอยู่ นั่นยิ่งทำให้แขนบางกระชับเอวสอบแน่นขึ้น ดวงหน้าเล็กซบลงแนบแผ่นหลังกว้าง หลับตาลงโดยไม่สนใจเรื่องช่องว่างระหว่างร่างกายอีกแล้ว

=====