บทที่ 24

“ใต้หล้านี้ไม่ว่าผู้ใดก็ล้วนมีกำลังภายในทั้งสิ้น ทั้งยังสามารถรับพลังจากภายนอก เช่น ฟ้า ดิน อาทิตย์ จันทร์ และจักรวาล มาใช้ให้เกิดประโยชน์ แต่ผู้ที่สามารถสั่งสม พลิกแพลง ใช้ประโยชน์จากกำลังทั้งจากภายในและภายนอกที่ว่านี้ให้เห็นเป็นรูปธรรมกลับมีนับคนได้...” ท่านจ้าวหุบเขาจัดการแบ่งข้าวสวยอุ่นร้อนจากชามของตนเองใส่ถ้วยสำรองอีกใบแล้วเลื่อนมาวางลงตรงหน้าเธอ ปากก็เอ่ยต่อไปด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “ยังไม่จำเป็นต้องใส่ใจเรื่องใดให้มากนัก ที่ควรใส่ใจยามนี้คือขั้นแรกที่สำคัญที่สุดอย่างการฝึกควบคุมลมหายใจตนเอง หากทำได้

เช่นที่ว่าเมื่อใด ค่อยมาพูดถึงขั้นต่อไป” ว่าจบ ท่านจ้าวหุบเขาก็คีบเนื้อไก่ตุ๋นฉ่ำน้ำใส่ชามให้แล้วมองหน้าราวกับจะบอกให้เริ่มกินเสียที อาจูจึงเอาใจท่านจ้าวหุบเขาด้วยการเลี้ยงดูปูเสื่อตนเองอย่างเต็มที่ สองหูฟังไปสองมือก็ขยับคีบอาหารเข้าปากด้วยกริยานุ่มนวลงามสง่าทว่าไม่เคยขาดตอน

จะว่าไปแล้ว การได้มาอยู่ที่นี่และได้ลองทำอาหารสูตรของท่านจ้าวหุบเขาก็นับเป็นเรื่องดีเหมือนกัน ครึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ นับว่าได้เขาช่วยเปิดโลกทัศน์ด้านการปรุงอาหารให้อร่อยโดยไม่ต้องใช้เครื่องปรุงรสให้เธอไม่น้อย...

หลังจากฟังท่านจ้าวหุบเขาบรรยาย อาจูก็เข้าใจแล้วว่านับจากนี้ตัวเองจะต้องโดนบังคับให้นั่งสมาธิเป็นบ้าเป็นหลัง เพราะขั้นแรกที่สำคัญที่สุดของการฝึกฝนกำลังภายใน ก็คือการควบคุมลมหายใจ ควบรวมไปถึงการรับรู้ถึงกระแสชีพจรและการเคลื่อนที่ของอากาศภายในร่าง

เพื่อให้มั่นใจได้ว่าลูกศิษย์อย่างเธอจะฝึกฝนอย่างตั้งใจ ล่วงเข้ายามซื่อ ท่านจ้าวหุบเขาก็สั่งให้ลูกศิษย์เพียงคนเดียวที่มีอยู่มานั่งหลับตาทำสมาธิเพื่อ

จับสังเกตลมหายใจและชีพจรของนางเองในห้องปรุงยา นัยว่าในขณะที่ปรุงยา

ถอนพิษให้ “ศิษย์พี่” เขาก็จะได้จับตาดูลูกศิษย์ผู้นี้ไปพร้อมๆ กัน

สองคนศิษย์อาจารย์ คนหนึ่งทดสอบพิษ ปรุงยา อีกคนต้องพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่กระทำตัวเนรคุณด้วยการแช่งชักหักกระดูกหรือลอบก่นด่าบรรพบุรุษอาจารย์ เพราะนอกจากเขาจะไม่ยอมให้เธอลุกจากที่นั่งหรือขยับแข้งขยับขา

แม้เพียงนิด คนที่สั่งให้เธอทำสมาธิอย่างเขากลับดูคล้ายจะพยายามทำลายสมาธิเธอทุกทาง ตั้งแต่ทำเสียงดังกุกกักตลอดเวลา ยันสั่งให้เธองดมื้อกลางวันในขณะที่ตนเองเที่ยวรับเอาอาหารและของว่างกลิ่นชวนน้ำลายสอจากอาจารย์ป้าแซ่เซี่ยอะไรนั่นมาเลี้ยงดูปูเสื่อตัวเองเสียเต็มที่ ซ้ำยังฝากผู้ติดตามที่เอาอาหารมาส่ง

ให้ไปบอกอาจารย์ป้าแซ่เซี่ยผู้นั้นว่าตนเองไม่ได้ยินเสียงนางดีดผีผา[1]มานานแล้ว

หากได้ฟังสักนิดก็คงดี ทำให้นับแต่นั้นอาจารย์ป้าผู้มาเยือนเกิดครึ้มอกครึ้มใจ

นั่งดีดพิณผีผาเช้ากลางวันเย็นแทบไม่หยุดพัก

เดาว่านางคงหยุดดีดผีผานั่นก็แค่ตอนกินข้าวกับตอนเข้าห้องน้ำนั่นแหละ!

“หากอยากผ่านพ้นช่วงน่ารำคาญนี้โดยเร็ว ก็จงเร่งทำให้ตนเองมีสมาธิ

จดจ่ออยู่กับชีพจรและลมหายใจ” อิตาจ้าวหุบเขาผู้นี้ยังมีหน้ามาบอกพลางริน

ชากลิ่นดอกไม้หอมสดชื่นที่ไม่ต้องบอกก็เดาออกว่ารับมาจากศิษย์พี่โฉมงามผู้นั้นให้ตนเอง

ราวกับเดาใจเธอออก หลังจากดื่มชาไปครู่หนึ่ง ท่านจ้าวหุบเขาใจโหด

ชาติหินก็ขยับริมฝีปากเอ่ยขึ้นมาเรียบๆ

“ข้าไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำและยิ่งไม่ต้องการฝืนใจผู้ใด หากทนไม่ไหว

ก็สามารถถอดใจ หยุดทำสมาธิได้ทุกเมื่อ”

อาจูดีใจจนแทบจะเป็นบ้า แต่เพราะไม่เชื่อว่าชายที่ทรมานเธอมาทั้งวัน

จะเกิดใจดีอยากเปลี่ยนวิธีฝึกให้กะทันหัน จึงลังเลใจ ไม่กล้าขยับตัว

แล้วก็เป็นไปตามคาด...

“แต่จงจำไว้ หากคิดถอดใจแม้เพียงครั้ง ข้าจะไม่เสียเวลาสอนสั่งอะไรเพิ่มให้อีกแล้ว”

ประโยคไร้เยื่อใยพรรค์นี้ ไม่ได้ผิดไปจากที่คาดไว้แม้แต่น้อย...

เพราะแต่ละวันวนเวียนอยู่เช่นนี้ หลังผ่านมาสามวัน ในที่สุดอาจูก็อดมองในเชิงลบไม่ได้

นี่มันการกลั่นแกล้งกัน...

คนรู้สึกคล้ายโดนรังแกอยากจะร้องไห้ แต่ไม่อาจปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาขัดภาพลักษณ์ลูกศิษย์สาวใจซื่อผู้มีจิตใจมั่นคงและมีความมุมานะพยายาม

ต้องใช่แน่ๆ นี่มันการกลั่นแกล้งกัน...

ร่างน้อยๆ ที่ได้แต่นั่งนิ่งขบฟันแน่น อยากกัดริมฝีปากระบายอารมณ์ อยากจะโวยวาย แต่ก็กลัวจะทำริมฝีปากงามๆ แตกเลือดซิบ ทั้งยังกังวลว่าจะดูเป็นสตรีเก็บกดที่เนื้อแท้แล้วอารมณ์รุนแรงน่าหวาดหวั่น

ฮือออ นี่มันการกลั่นแกล้งกัน!!!

คนเผลอขุดหลุมฝังตัวเองด้วยการสร้างภาพลักษณ์ไว้เสียดีงามเกินจริง

ได้แต่ตะโกนในใจแล้วอดทนทำสมาธิต่อไป ในใจก็พยายามคิดเสียว่ากำลังชดใช้เวรกรรมที่ไม่รู้ว่าไปก่อไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ให้อิตาจ้าวหุบเขาโฉดจิตใจเหี้ยมโหดผู้นี้

เผื่อว่าเทพเซียนที่อาจมีอยู่จริงจะเห็นใจ ช่วยดลบันดาลให้ฝึกสำเร็จโดยไว ผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความทรมานนี้ไปได้เสียที

แม้จะทำใจได้ถึงเพียงนั้น...พอล่วงเข้าช่วงมื้อเที่ยงของวันที่สี่ กลิ่นไก่ย่างหอมเครื่องเทศก็ทำให้อาจูเริ่มคิดแล้วว่าถ้าแกล้งตกน้ำตกท่า หรือแกล้งเป็นลมหมดสติ หมอเถื่อนมีวรยุทธ์อย่างท่านจ้าวหุบเขาผู้นี้จะช่วยแก้ไขสถานการณ์ไว้ได้ทันท่วงทีหรือจับไต๋เธอได้หรือไม่

โดยที่ไม่คาดคิด ไม่ทันที่อาจูจะได้ตัดสินใจทำอะไร พายุหมุนลูกย่อมๆ

ก็พัดเข้ามาในห้องปรุงยา พัดรุนแรงเสียจนผ้าเนื้อหนาสัมผัสเคยคุ้นเคลื่อนมา

ปกคลุมเธอไว้ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

นะ...นี่มันอะไรกัน การฝึกฝนรูปแบบใหม่งั้นเรอะ?

นั่งนิ่งเป็นพระพุทธรูปใต้ผ้าคลุมเช่นนี้แล้วจะช่วยให้ศิษย์ท่านมีสมาธิขึ้นหรืออย่างไร?

กำลังจะอ้าปากถาม เสียงบุรุษแปลกหน้าก็ดังขึ้นเสียก่อน

“คนของสมาพันธ์พบของน่าสนใจเข้า จ้าวหุบเขารีบตามมาดูเถอะ”

น้ำเสียงยามบุรุษแปลกหน้าเอ่ยประโยคนี้ ไม่คล้ายตื่นเต้นยินดีแม้แต่น้อย

[1] ผีผา(琵琶) เป็นเครื่องดนตรีจีนชนิดหนึ่ง มีลักษณะเป็นเครื่องสาย บรรเลงโดยการดีด รูปทรงคล้ายลูกแพร์