บทที่ 30

ใครสักคนเคยว่าไว้...

“เวลาไม่มีเรื่องอะไรให้ทำ วันเวลาจะผ่านไปอย่างเชื่องช้า แต่เวลามีเรื่องให้จัดการดูแล เวลากลับผ่านไปเร็วจนน่าตกใจ”

ไม่ว่าจะเป็นชาติก่อนตอนอยู่ในร่างอาจูหรือชาตินี้ อาจูก็รู้สึกว่า “จริง”

คืนนี้เป็นคืนที่สองแล้วที่อาจูและท่านจ้าวหุบเขาไม่ได้พักค้างในหุบเขาเดียวดาย แต่เป็นวัดร้างบนเขาด้านล่าง[1]

การมาของเยว่เทียนฟงทำให้รายการ “สิ่งต้องทำ ประจำวัน” ของอาจูและท่านจ้าวหุบเขาเพิ่มขึ้นจากสองวันก่อนจนน่าตกใจ สำหรับอาจูที่ตอนนี้ไม่ต้องทนนั่งจับสังเกตลมหายใจและการไหลเวียนของกระแสต่างๆ ในร่างกายตัวเองตั้งแต่เช้าจรดเย็น นับเป็นเรื่องดี แต่สำหรับท่านจ้าวหุบเขาที่เป็นผู้รักษาสัญญาจนน่าตกใจผู้นี้...ไม่แน่ว่าการมาของเยว่เทียนฟงจะทำให้เขาลำบากตรากตรำจนเกินไป

“ซือฝุ จะอย่างไรพักดื่มชาสักหน่อย...” อาจูรินน้ำชาดอกเบญจมาศลงถ้วยแล้วเลื่อนให้

เห็นจ้าวหุบเขาหลี่ยังคงมีสมาธิจดจ่อ ไม่ยอมวางมือจากแท่นบดยา

คนอุตส่าห์ตั้งใจรินน้ำชาให้ก็จนใจ ได้แต่ช่วยหยิบสมุนไพรเติมให้เงียบๆ ขณะช่วยเติมสมุนไพรก็ลอบมองริมฝีปากหยักได้รูปบนใบหน้าไร้ร่องรอยอารมณ์ ต่อให้ริมฝีปากน่ากัดนั่นจะล่อลวงใจแค่ไหนก็ไม่มีแก่ใจจะคิดฟุ้งซ่าน

เวลานี้ ไม่เพียงท่านจ้าวหุบเขาต้องเร่งคิดค้นยาถอนพิษให้ศิษย์พี่หญิงแซ่เซี่ย เขายังต้องคอยรักษาและเฝ้าดูอาการผู้ป่วยโรคระบาดอาการหนักอีกด้วย ผลก็คือ ตลอดสองวันมานี้ ชายคนนี้ถ้าไม่บดยาก็ต้องตรวจรักษาโรคที่พวกเขาต่างเรียกกันว่า “ฝีเมล็ดถั่ว” แทบไม่มีเวลาหยุดพัก

ก่อนหน้านี้ใครกันที่ค่อนขอดว่าเขาใจดำ? เป็นแค่พวกชาวบ้านหาของป่าไม่รู้ความ หรือรวมกระทั่งตัวเธอเอง...ที่ไม่มีตา

ถ้าจ้าวหุบเขาหลี่ใจดำจริง หลังจากยอมเขียนตอบทุกอย่างที่เยว่เทียนฟงต้องการรู้ออกมาจนหมดแบบนี้ ชายวัยกลางคนโชคร้ายคนนั้นอาจโดนฝังกลบลงใต้ดินเพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นๆ ต้องพลอยติดโรคร้ายไปแล้วก็ได้

ทุกครั้งที่จ้าวหุบเขาเดียวดายใช้ทักษะการแพทย์ผู้ติดต่อต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนแล้วสำคัญตรงไหน ดูจากทองสองหมื่นตำลึงที่นอนรออยู่ในหุบเขาและอำนาจบารมีที่ไม่ธรรมดา ท่านจ้าวหุบเขาผู้นี้จะยังมีอะไรให้ขัดสน ที่เขาเรียกเก็บค่ารักษาราคาแพงมาจนถึงตอนนี้ ไม่แน่ว่าจะเป็นเพราะต้องการปลีกตัวจากเรื่องยุ่งยาก ป้องกันผู้คนเอะอะก็มาคุกเข่าหน้าปากทางเข้าหุบเขาอ้อนวอนให้เขาช่วยแก้ปัญหาน้อยใหญ่จนไม่คิดพึ่งพาตนเองหรือหมอคนอื่นๆ มากกว่า...เรียกได้ว่าเป็นการคัดกรองผู้ป่วยด้วยวิธีการที่ดูร้ายกาจใจดำ เพียงเพื่อให้เหล่าผู้มาย่ำธรณีประตูหุบเขารายที่เหลือ เหลือเฉพาะรายที่อาการหนักหนาสาหัส อับจนหนทางแล้วจริงๆ เท่านั้น

จู่ๆ น้ำค้างหยดหนึ่งก็ร่วงลงจากหลังคา ตกกระทบแอ่งน้ำเล็กๆ ด้านหน้า แม้จะร่วงลงมาแค่หยดเดียว ก็ทำให้อาจูได้สติว่าตอนนี้เป็นเวลาอะไร

ต่อให้เป็นคนที่สุขภาพแข็งแรงแค่ไหน ร่างกายคนเราก็มีขีดจำกัด ตอนนี้เริ่มดึก น้ำค้างพรม ท่านจ้าวหุบเขาที่วุ่นวายกับการหยิบนั่นจับนี่ทั้งวันไม่ได้หยุด สมควรพักผ่อนได้แล้ว

“ซือฝุ...สมุนไพรชนิดนี้ไม่ใช่ว่าบดมากเกินไปแล้วหรือ พวกเราหยุดพักกันสักหน่อยดีหรือไม่” อาจูถามพลางใช้สองมือกอบสมุนไพรหั่นฝอยตากแห้งขึ้นชู จำได้แค่เรื่องที่ตัวยาชนิดนี้เป็นหนึ่งในบรรดาส่วนผสมหลักของยาลดไข้

อยู่ร่วมกันกับท่านจ้าวหุบเขามาจนถึงตอนนี้ เธอก็ยังจำชื่อสมุนไพรได้ไม่มากอยู่ดี ที่จำได้แม่นหน่อยก็มีแค่พวกที่พอจะคุ้นชื่อกับหน้าตาอยู่ก่อนแล้วกับพวกที่ใช้ปรุงอาหารต่างเครื่องเทศ เพราะฉะนั้น เลือกสื่อสารกันด้วยการชี้หรือหยิบให้ดู อย่าฝืนเรียกชื่อเลยดีกว่า...ถึงจะชวนให้รู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นพวกหัวช้าจนน่าหดหู่ แต่ความจริงก็คือความจริง แต่ไหนแต่ไรมาเธอเป็นคนประเภท จำได้แต่รูปร่างหน้าตา จำชื่อไม่เก่ง อยู่แล้ว...ไม่ว่าจะกับคนหรือกับสมุนไพรก็ไม่ต่างกัน

ท่านจ้าวหุบเขาเองก็ดูจะไม่ได้ติดใจอะไร ตรงกันข้าม คนที่เริ่มสื่อสารด้วยวิธีการแบบนี้ เป็นเขาเองเสียด้วยซ้ำ

เห็นจ้าวหุบเขาหลี่ยังคงนิ่งอยู่ อาจูก็อดตวัดสายตาค้อนไม่ได้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสายตานั้นหรือเปล่า สุดท้ายท่านจ้าวหุบเขาก็ยอมเปิดปากเอ่ย ไม่ดัง ไม่เบา

“ชีวิตคนยามเจ็บป่วยก็เหมือนขาข้างหนึ่งก้าวเข้าเหยียบยมโลก พลาดไปชั่วพริบตาก็เรียกกลับคืนมาไม่ได้แล้ว” ความหมายของท่านจ้าวหุบเขาก็คือ ถ้าคนป่วยอาการยังไม่ดีขึ้น ก็ต้องคอยเฝ้าดูเอาไว้เช่นนี้ ย่อมไม่อาจวางใจ

เขายังเอ่ยต่อไป “เมื่อบ่ายเยว่เทียนฟงส่งคนมารายงาน ยาพวกนี้ ดูจากรูปการแล้ว ไม่แน่ว่าจะต้องใช้อีกเยอะ”

เอ๋?

“หมายความว่าโรคระบาด...”

“อาจแพร่ออกไปแล้วหรือยังไม่แพร่ออกไปก็ได้” ท่านจ้าวหุบเขายังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนเคย คล้ายไม่ใส่ใจ แต่เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ไม่ใส่ใจ

[1] ถ้ายังจำกันได้ หุบเขาเดียวดายเป็นหุบเขาที่ตั้งอยู่บนเทือกเขาอีกชั้น