บทที่ 29

หลังจากที่ซือฝุผู้ไม่ใคร่จะใส่ใจตัวเองนักผู้นั้นออกจากห้องพักผู้ป่วย อาจูก็ชักแม่น้ำมาหว่านล้อม พร้อมทั้งกวาดต้อนให้ทั้งเขาทั้งบุรุษที่รู้ในภายหลังว่าเป็นถึงประมุขของสมาพันธ์เฮยอิงอะไรสักอย่างนี่นาม เยว่เทียนฟง ไปปลดถอดเสื้อผ้า ชำระล้างร่างกาย กว่าจะนึกได้ว่าภายในห้องมีถังอาบน้ำอยู่เพียงหนึ่งใบ คนทั้งคู่ก็เดินเข้าข้างในไปแล้ว การอาบน้ำร่วมกันของพวกเขาจึงนับว่าน่าสนใจไม่น้อย

ถังเล็กๆ แค่นั้น ถ้าลงไปแช่ด้วยกัน ไม่ใช่ว่าต้องมีคนใดคนหนึ่งนั่งตักอีกคนหรือไง?

หวา... ลูกศิษย์จิตใจสกปรกเริ่มคิดไปไกล

ใครบนใครล่างกันหว่า?

อาจูลอบมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของบุรุษร่างสูงผิวสีทองแดงอย่างพิจารณา ยิ่งเห็นรอยยิ้มมุมปากนั่นกดลึก สาววายพันธุ์ทางก็กลืนน้ำลายดังเอื้อกโดยไม่รู้ตัว

“นี่พวกท่านคงไม่ได้ลงไปแช่น้ำในถังเดียวกันจริงๆ ใช่ไหม?” กว่าจะรู้ตัว อาจูก็ตะครุบปากตัวเองไม่ทันเสียแล้ว ได้แต่ปรับสีหน้า กล่าวขออภัยด้วยท่าทีสุภาพอ่อนหวาน “ครั้งนี้นับว่าลำบากพวกท่านแล้ว...หวังว่าประมุขเยว่จะเห็นใจไม่ถือสา หลังจากควานหาจนทั่ว พวกเราพบเพียงถังแช่ตัวใบนี้เพียงใบเดียวจริงๆ”

เยว่เทียนฟงไม่เพียงไม่ถือสา ยังมีแก่ใจหยอกเย้ากลับอีกด้วย

“จะถือสาได้อย่างไร...ได้แช่ตัวร่วมกับจ้าวหุบเขาย่อมนับเป็นโอกาสอันดี” ประมุขเยว่เอ่ยกลั้วหัวเราะ “เสียดายที่ข้าอยากลง เขาไม่ให้ข้าลงไป เพียงข้าทำท่าจะปลดสายรัดเอวเขาก็ไล่ตะเพิดข้าออกมาแล้ว ช่างเป็นบุรุษที่รักนวลสงวนตัวจริงๆ”

รักนวลสงวนตัวงั้นรึ?

อาจูฟังแล้วได้แต่ลอบค่อนขอดในใจ

เหอะ ท่านไม่เคยเห็นเขาปลดเสื้อถอดผ้าต่อหน้าก็พูดได้นะสิ คนผู้นั้นช่างรักนวลสงวนตัว...ช่างบริสุทธิ์สูงส่งเหมือนดอกบัวขาว[1]ไม่มีผิด!

นึกถึงตรงนี้ภาพแนวไหปลาร้าติดตาก็ลอยขึ้นมาในหัวอีกแล้ว

“โอ๊ะ...ดูจากสีหน้าเจ้าแล้ว ไม่แน่ว่าท่านจ้าวหุบเขาจะไม่ได้หวงเนื้อหวงตัวถึงเพียงนั้นกระมัง เพียงแต่...เขาเลือกคน?”

เปรี๊ยะ!

ถ่านไม้ในเตาแตกตัวดังลั่น พร้อมๆ กับที่ความเขินระเบิดโพลงในหัวเธอเฉียบพลัน สาดความร้อนกระจายไปทั่วใบหน้า

คะ...คนช่างแหย่ ขี้แกล้ง ช่างจับผิด ที่ทำเหมือนเห็นการไล่ต้อนคนอื่นเป็นเรื่องสนุก แถมยังไม่สนใจมารยาทธรรมเนียมคนนี้นี่!

นี่มันบุคคลอันตรายสำหรับสตรีขี้แอ๊บ[2]ชัดๆ!

อาจูแยกเขี้ยวยิงฟันครางฮึ่มๆ ในใจ ต่อให้ใบหน้าร้อนฉ่าแค่ไหนก็ยังฝืนยิ้มสู้

“เข้าใกล้ความร้อนจนเกินไป ใบหน้าจวี๋ฮวาจึงพลอยได้รับความร้อน

จนแดงซ่าน หน้าตาจวี๋ฮวายามนี้คงดูน่าขันมากกระมัง” ลูกศิษย์เพียงหนึ่งเดียวของหุบเขาค้อมศีรษะ หลุบตาลงต่ำ เอ่ยเสียงสุภาพนอบน้อม “เมื่อครู่เพราะเป็นห่วงเกรงว่าประมุขเยว่และซือฝุจะได้รับความลำบากจนเผลอเอ่ยถ้อยคำแปลกประหลาด ยามนี้ก็ใบหน้าเปลี่ยนสีรวดเร็วจนน่าขัน จวี๋ฮวาทำให้ประมุขเยว่ต้องหัวเราะแล้ว”

ยิ่งเห็นเสี่ยวจวี๋ฮวาพยายามข่มอาการ ทำตัวสุภาพ แววตาเยว่เทียนฟงก็ยิ่งเปล่งประกายรื่นเริงขบขัน เขาทำท่าจะเอ่ยอะไรบางอย่าง ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยก็มีเสียงเข้มขรึมทรงอำนาจดังขัดขึ้นเสียก่อน

“ไม่ใช่ว่าประมุขเยว่มีเรื่องต้องเร่งสะสางหรือ”

เยว่เทียนฟงชะงักไปเล็กน้อย

“ซือฝุ...” อาจูรีบส่งไม้ในมือเข้าเตาไฟ ปลีกตัวจากประมุขสมาพันธ์น่าตายด้วยการย่างเท้าเข้าหลบด้านหลังท่านจ้าวหุบเขาด้วยกิริยาเรียบร้อย งามสง่า ทว่าก้มหน้างุดคล้ายหวาดกลัว

ซือฝุเจ้าขา...คนผู้นั้นกลั่นแกล้งรังแกศิษย์เจ้าค่ะ!

ภาพกุลสตรีร่างบางดุจกิ่งหลิวกำลังอดทนต่อการโดนอันธพาลข่มเหงรังแกเช่นนี้ ไม่ว่าใครได้เห็นก็ต้องเอ็นดูสงสาร กระทั่งผู้ติดตามเยว่เทียนฟงรายที่ดูคล้ายสนใจเพียงคำสั่งไม่สนใจสิ่งอื่นใดในโลกนี้ก็ยังลอบส่ายหน้า

ท่านประมุขหนอท่านประมุข เที่ยวหยอกเย้ารังแกแม่นางน้อยของผู้อื่นเล่นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน? หากจ้าวหุบเขาเดียวดายไม่พอใจขึ้นมาจะทำอย่างไร?

“อา...น้ำส้ม[3]ไหนี้ช่างร้ายนัก” เยว่เทียนฟงทอดถอนใจ ทว่าหางเสียง

ยังติดสำเนียงหยอกเย้า

“วางใจเถอะ...” ประมุขสมาพันธ์เฮยอิงเบนสายตา จ้องลึกลงในดวงตาเสี่ยวจวี๋ฮวา เอ่ยทีเล่นทีจริง “ของบางอย่างต้องเฝ้ามองจากที่ไกลจึงจะสนุก...คุณชายผู้นี้ไม่มีเจตนาจะแย่งชิงท่านจ้าวหุบเขาจากเจ้าแม้แต่น้อย”

“...”

ท่ามกลางความเงียบงัน เหล่าบุรุษชุดดำในลานล้วนลอบเหลียวสบตากันไปมา

ทะ...ท่านประมุข...

ประโยคเมื่อครู่นี้...ใช่มีสิ่งใดกล่าวผิดไปหรือไม่?

[1] เป็นคำประชด เสียดสี หมายถึงคนที่ภายนอกดูบริสุทธิ์ซื่อใส แต่ที่จริงแล้วไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น

[2] สแลง เป็นภาษาวัยรุ่น ตัดทอนมาจากคำว่าแอ๊บแบ๊ว คำว่าแอ๊บ มาจาก abnormal ที่แปลว่าไม่ปรกติ ส่วนคำว่าแบ๊ว มาจากคำว่าบ้องแบ๊วที่หมายถึงน่ารักเหมือนเด็กซื่อใส รวมแล้วหมายถึงการทำตัวให้ดูน่ารักใสซื่อเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา

[3] ในสมัยราชวงศ์ถังมีขุนนางผู้หนึ่งเป็นผู้มีความชอบ ฮ่องเต้ราชวงศ์ถังต้องการพระราชทานสาวงามให้เป็นรางวัล ทว่าขุนนางผู้นั้นเอาแต่ปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า ยืนกรานว่าฮูหยินของตนเป็นสตรี

ขี้หึง ยอมตายก็ไม่ยอมให้สามีมีหญิงอื่น ฮ่องเต้ไม่ทรงเชื่อว่าจะมีสตรีที่หึงหวงสามีรุนแรงถึงขั้นยอมตายก็ไม่ยอมให้สามีของตนมีหญิงอื่นเช่นนั้น จึงพระราชทานน้ำส้มสายชู หลอกลวงนางว่าน้ำส้มถ้วยนั้นเป็นยาพิษ และให้นางเลือกว่าจะยอมให้สามีรับอนุหรือดื่มยาพิษถ้วยนั้น ปรากฏว่านางยอมดื่มยาพิษปลอมๆ ถ้วยนั้นจนหมดถ้วยแต่ไม่ยอมให้สามีรับหญิงอื่นเข้าจวน ฮ่องเต้เห็นดังนี้เข้าก็จนพระทัย ได้แต่รำพึงว่า พบเจอสตรีเช่นนี้ กระทั่งตัวพระองค์เองก็ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรดีเหมือนกัน นับแต่นั้นจึงมีการใช้คำว่า กินน้ำส้ม หรือ น้ำส้มสายชู แทนความหึงหวง