บทที่ 35

กึง!

เสียงเหล็กปะทะเหล็กดังขึ้นแทบจะพร้อมๆ กับที่อาจูตะโกนคำนั้น พอมองตามก็เห็นแส้เหล็กหนามในมือชายตาเดียวสั่นระริก

ทั้งๆ ที่ตัวแส้ไม่ได้สบัดส่ายรุนแรง แต่เจ้าของแส้กลับทำท่าเหมือนจะจับด้ามแส้ไม่อยู่

“มีด...มีดสั้นอะไรกัน!” ประโยคนี้จากคู่มือท่านจ้าวหุบเขาทำเอาอาจูอยากรู้จนอดใจไม่ไหว ต้องยื่นหน้าออกไปดู

ไม่ทันจะเห็นอะไรก็โดนหลี่หยางกางแขนดันกลับเข้าที่เก่า ส่งเสียงปราม

“แผ่นหลังข้า” เขาย้ำคำเดิมเสียงเข้ม

“บุรุษเทียนจินล้วนสมองมีแต่น้ำ หน้าขาวมือบางยังริเป็นวีรบุรุษปกป้องหญิงงาม เวลาแบบนี้ยังรู้จักกระซิบกระซาบเกี้ยวพาสตรี!” ชายตาเดียวก้าวขาขึ้นมาอีกก้าว ตั้งท่าจะตวัดแส้ซ้ำ นักฆ่ารายที่เคยส่งเสียงปรามจึงส่งสัญญาณมือ สนับสนุน

“คนคนนี้ไม่ธรรมดา ช่วยกันลงมือ!”

สิ้นคำ สองในห้าของพวกระดับหัวหน้าก้าวขึ้นยืนนำชายตาเดียวในตำแหน่งเยื้องไปทางด้านซ้ายและขวา คนซ้ายกำดาบคู่วงพระจันทร์ คนขวากำมีดคู่ปลายเล็กแหลม ม้วนตัวเข้าประมือตามจังหวะตวัดแส้

พุ่งเข้าปะทะแล้วล่าถอย...พุ่งเข้าปะทะแล้วล่าถอย...คนพวกนี้ทำเหมือนจะยั่วยุมากกว่าประมือ ทว่าคนมีตาย่อมรู้ว่าแต่ละการเข้าปะทะรุนแรงเฉียบคมเพียงใด

กว่าจะรู้ตัว พวกผู้ติดตามทั้งหลายก็จับกลุ่มลงมือแบบเดียวกัน มองแล้วชวนให้นึกถึงกระดานหมากล้อมที่เต็มไปด้วยค่ายกลสามดาว ไร้ช่องว่าง

“แม้แต่นักฆ่าชนชั้นนี้ยังรู้จักใช้ค่ายกล...ยิ่งนับวันยุทธภพก็ช่างวุ่นวายดีจริงๆ” ท่านจ้าวหุบเขาประเมินพลางขยับมือขยับไม้รับการโจมตี

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ยิ่งท่านจ้าวหุบเขารับมือนานเข้า อาจูก็ยิ่งรู้สึกว่าร่างกายเขาคล้ายจะมีรังสีชวนอึดอัดบางอย่างแพร่ออกมา

“หนึ่งแส้ หนึ่งดาบ สองมีดคู่ หนึ่งกระบี่ รูปลักษณ์อาวุธแปลกตา วรยุทธไม่ด้อย ดูท่าจะเป็นพี่น้องสกุลเถียนหมู่บ้านเถียหู่กระมัง”

เถียหู่...? อาจูงงเต้ก ไอ้เถียหู่ที่ว่ามันอยู่ส่วนไหนของโลกกัน?

“นับว่ายังมีตา!” ชายตาเดียวซัดอาวุธลับกลุ่มใหญ่เข้าใส่ นักฆ่าระดับหัวหน้าอีกสี่รายเห็นเข้าก็พร้อมใจกันทำตาม จังหวะที่หลี่หยางยกมือขึ้นปัดอาวุธทิ้ง ชายตาเดียวตวัดแส้ออกมาอย่างมุ่งร้าย...

คราวนี้เป้าหมายไม่ใช่จ้าวหุบเขา แต่เป็นคนยืนหลบอยู่ด้านหลังอย่างเธอ!

หมับ!

หลี่หยางจับปลายแส้เอาไว้ก่อนจะโดนตัวลูกศิษย์

เขากระชากอาวุธที่คว้าได้ แย่งแส้มาไว้ในมือเฉียบพลัน ทว่ามือซ้ายก็โดนคมหนามบาด หลั่งเลือดไม่น้อย

“ซือ...ซือฝุ!”

“หยุดมือซะ เรื่องของพวกเจ้ากับเยว่เทียนฟง หุบเขาเดียวดายไม่คิดก้าวก่าย”

เพียงคำว่าหุบเขาเดียวดายดังขึ้น เหล่านักฆ่าก็พลันชะงักค้าง

หุบ...หุบเขาเดียวดายรึ จ้าวหุบเขาปีศาจนั่น...

“ที่แท้เป็นจ้าวหุบเขา” พี่ใหญ่ของกลุ่มนักฆ่าที่นิ่งเงียบมานานกัดฟัน

ข่มความกลัว ตวาดเสียงเหี้ยม “รามือวันนี้พวกเราพี่น้อง พ่อแม่ ลูกเมีย ก็ต้องตายอยู่ดี ไม่ต้องลงมือทีละกลุ่มแล้ว ลงมือพร้อมกัน!”

จบคำ คนนับสิบก็กัดฟันข่มอาการละล้าละลัง กำอาวุธ พุ่งเข้าใส่

แม้จะพูดว่าให้ลงมือพร้อมกัน แต่เพราะสถานที่คับแคบเกินไป พวกที่หาช่องว่างพุ่งเข้าโจมตีได้จึงมีเพียงระดับหัวหน้าแค่ห้าคนเท่านั้น

“หลับตา” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยเสียงเข้ม

ชั่วพริบตานั้น ร่างสูงสง่าดึงลูกศิษย์เข้าแนบอก หมุนตัวตวัดแส้

ไม่ทันที่อาจูจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น รอบด้านก็มีเสียงของเหลวสาดกระเซ็น ตามมาด้วยเสียงสำลักดังอึกอักและเสียงฮือฮา

เหล่าผู้ติดตามเห็นศัตรูใช้แส้เดียวปลิดชีวิตหัวหน้าถึงสี่คนก็หน้าถอดสี กำลังจะถอยหนี แต่ชายตาเดียวที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้นชิงตะโกนเรื่องสำคัญ

“ยาพิษ...บนแส้มียาพิษ! รีบบั่นคอมันซะ!”

ยาพิษเรอะ?

พอได้ยินนักฆ่าตาเดียวนั่นพูดถึงยาพิษ อาจูก็รู้สึกว่าจ้าวหุบเขาหลี่ผิดปกติมากจริงๆ

ตอนนี้เขาเริ่มหายใจเสียงดัง มือที่โอบร่างจวี๋ฮวาก็ชุ่มเหงื่อ...ดูเกร็งแน่นจนน่ากลัว

แย่แล้ว...

อาจูหัวสมองชาหนึบ ทั้งร้อนรนทั้งเย็บวาบไปทั้งตัว อยากก้มลงหยิบกระบี่มาช่วยสู้ แต่หลี่หยางกลับกอดร่างเล็กๆ นี่ไว้แน่น อยากดิ้นรนก็กลัวทำคนน่าตายนี่เสียจังหวะ สมาธิ

“ซือฝุ...ปล่อย...” ยิ่งเขาไม่ปล่อย อาจูก็ยิ่งกัดฟันแน่นขึ้น “ปล่อยข้า ข้างล่างมีกระบี่ตกอยู่!” ประโยคนี้เธอแทบจะตะคอกใส่เขาด้วยซ้ำ

“หลับตาไว้” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยเสียงต่ำ

ไม่ทันที่อาจูจะได้พูดอะไร หลี่หยางพาร่างลูกศิษย์พลิ้วตัวหลบพลางตวัดแส้ตอบโต้พายุดาบ เมื่อได้จังหวะก็ตวัดอาวุธในมือรวดเดียวสามสี่ครั้ง กรีดของเหลวข้นคลั่กสาดกระเซ็นไปทั่ว

ปึก!

เสียงที่ดังแทรกขึ้นทำเอาอาจูลมหายใจสะดุด พอลองเลื่อนมือขึ้นคลำตามทิศที่แน่ใจว่าเป็นต้นกำเนิดเสียง มือน้อยๆ ก็แข็งค้างเพราะความเปียกแฉะและของแข็งเย็นเฉียบทรงเล็กยาว

นี่มัน...ลูกดอก...? ลูกธนู?