บทที่ 46

ถึงแม้จะพยายามบอกตัวเองสักแค่ไหน ความรู้สึกแปลกประหลาดในใจกลับไม่ได้ลดลงเลยสักนิด

คนข้างกายอย่างอาจูติดใจสงสัย แต่ท่านจ้าวหุบเขากลับดูคล้ายไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย “เช่นนั้นก็ดี...” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ย น้ำเสียงเรียบเรื่อย “ที่นี่มีคนไม่พอซ้ำยังขาดแคลนผู้รู้วิชาแพทย์ แม้ตำหนักพันพิษจะได้ชื่อว่าเป็นสำนักฝ่ายมารที่เชี่ยวชาญแต่เรื่องพิษ ทว่าแต่เดิมประมุขเซี่ยเคยเป็นศิษย์ของหุบเขาเดียวดาย น่าจะพอจดจำวิธีรักษาดูแลผู้ป่วยโรคระบาดชนิดนี้ได้กระมัง”

“ย่อมต้องจดจำได้”

“เช่นนั้นเริ่มจากคัดแยกผู้ป่วยกันก่อนก็แล้วกัน” ท่านจ้าวหุบเขาพูดเรื่องความเป็นสำนักฝ่ายมารแล้วมอบหมายหน้าที่ให้อย่างไม่ขัดเขิน กิริยาอาการลื่นไหลเสียจนเซี่ยอะไรสักอย่างเหยาๆ สีหน้าแข็งค้างไปชั่วครู่ แม้แต่อาจูยังรู้สึกว่าพฤติกรรมเน้นงานไม่เน้นความสัมพันธ์ จู่ๆ ก็เรียกใช้งานผู้อื่นหน้าตาเฉยพรรค์นี้ ติดจะดูแล้งน้ำใจไร้มารยาทจนเกินไป

โถ...ซือฝุเจ้าขา ท่านก็ช่วยแกล้งถามไถ่แสดงความเป็นห่วงเป็นใยนางสักหน่อยไม่ได้หรือ...ฮื้ม?

อาจารย์ป้าผู้นี้ก็ช่างมีรสนิยมน่าตกใจดีจริงๆ ผู้ชายเขาเคยทำดีด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เหตุใดจึงงมงายไม่เลิก?

หรือเมื่อก่อนตอนที่พวกท่านยังเยาว์ จ้าวหุบเขาหลี่ยังไม่ได้มีเพียงสีหน้าเดียว ไม่ได้มีอุปนิสัยแปลกประหลาดเย็นชาถึงเพียงนี้?

อาจูเหลียวมองท่านบุรุษข้างกาย สองมือน้อยๆ ยังคงจับแขนเสื้อนอกสีน้ำเงินเข้มเอาไว้แน่น ยิ่งมองก็ยิ่งนึกภาพท่านจ้าวหุบเขาคลี่ยิ้มอ่อนโยนพูดจาน่าฟังไม่ออกเลยสักนิด ลืมไปเสียสนิทว่าท่านจ้าวหุบเขาก็ไม่เคยพูดจาอ่อนโยนน่าฟังต่อหน้าตัวเองด้วยเหมือนกัน

อา...คอแห้งจังเลยแฮะ อีกเดี๋ยวท่านจ้าวหุบเขาก็คงคอแห้งแล้วเหมือนกัน ที่หุบเขาเดียวดายใช้วิธีขุดบ่อน้ำ และผันน้ำบริสุทธิ์จากภูเขา ปล่อยให้น้ำค้าง น้ำที่รากไม้คายออกมา และน้ำจากตาน้ำ ไหลลงมาตามรางหิน น้ำใสสะอาดกรุ่นกลิ่นป่าเขาลำเนาไพรที่รองรับจากรางหินชนิดนี้โดยตรงเอามาใช้ชงชาได้รสชาติดี ต่อให้ใช่หรือไม่ใช่รสชาติที่ถูกปากจ้าวหุบเขาหลี่ที่สุดก็เป็นรสชาติที่คุ้นชิน ไม่รู้ว่าในหุบเขาเล็กๆ นี่จะหาน้ำแบบนั้นได้จากที่ไหน...

อาจูกวาดสายตามองไปรอบๆ จนเจอลำคลองแปลกๆ ที่ไม่มีดิน

ลำคลองที่ว่านี้ทอดตัวเป็นเส้นยาว ตำแหน่งที่ตีวงเป็นเส้นโค้งก็ตีวงได้งดงามหมดจดเหมือนภาพวาด ตำแหน่งที่ทอดตัวเป็นเส้นตรงก็ดูตรงดิ่งจนผิดธรรมชาติ ยิ่งเพ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าคุ้นตามากจริงๆ

“นั่นคลองหินขุด” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยเรียบๆ

“คลองนั่นดูคล้ายรางหินในหุบเขาเดียวดาย...”

“เป็นเพราะปรมาจารย์จ้าวหุบเขารุ่นก่อนเป็นผู้เดินทางมาชี้แนะให้สร้างไว้”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้...

อาจูจ้องน้ำสีใสในรางหินขุด ดวงตาเป็นประกาย

ระบบรางน้ำหินขุดของท่านปรมาจารย์จ้าวหุบเขารุ่นก่อนไม่เพียงใช้การได้ดียังคล้ายมีระบบกรองน้ำ กว่าน้ำจะไหลมาถึงปลายรางก็ใสสะอาดเสียยิ่งกว่าใส ไม่รู้ว่าน้ำใสๆ ในคลองนั่นจะสะอาดบริสุทธิ์แถมยังเอามาใช้ชงชาได้ดีเหมือนน้ำในหุบเขาเดียวดายหรือเปล่า...

ขณะคนทั้งหมดกำลังจะแยกย้ายกันไปเริ่มงานตามหน้าที่ องครักษ์ผู้หนึ่งของสมาพันธ์เฮยอิงก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาประสานมือรายงาน

“เรียนท่านประมุข แย่แล้ว...พบแล้ว...พบเด็กคนนั้นแล้วขอรับ!”

อาจูไม่ค่อยเข้าใจนักว่าเป็นเรื่องอะไร ได้แต่เหลียวสบตาท่านจ้าวหุบเขา เกิดสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา

มีเด็กหายไปงั้นเรอะ...?

จะเป็นเด็กที่ไหนก็ช่างเถอะ...ในเมื่อตอนนี้เจอตัวแล้วจะนับว่าเป็นเรื่อง “แย่” ได้ยังไง นอกเสียจากว่าเด็กคนนั้นจะเป็นตัวอันตรายหรือไม่ก็...

“พูด!” เยว่เทียนฟงกระชากเสียงถาม ไม่มีแก่ใจจะเล่นเป็นประมุขหนุ่มผู้สุภาพสำรวมอีกต่อไป

“อยู่ต้นคลอง...ศพอยู่ในบ่อพักน้ำต้นคลองส่งน้ำเข้าหมู่บ้านขอรับ!” ผู้รายงานเค้นเสียงบอก “ตอนนี้ศพเริ่มเน่าเปื่อยจึงได้กลิ่น ดูจากสภาพศพ

เดาว่า...” องครักษ์หนุ่มลังเลที่จะพูดเล็กน้อย สุดท้ายก็กลั้นใจเอ่ยออกมาจนได้ “เดาว่าศพคงแช่อยู่ตรงนั้นมาแล้วไม่ต่ำกว่าสามวัน!”

ต้นคลองส่งน้ำเข้าหมู่บ้านมีศพนอนแช่อยู่ในนั้นมากกว่าสามวัน...

ตอนนี้อาจูหายคอแห้งแล้ว