บทที่ 47

“มีศพอยู่ที่บ่อพักน้ำ!”

ทันทีที่ได้ยินว่ามีศพอยู่ที่บ่อพักน้ำ พวกชาวบ้านในลานพลันหน้าเผือดสี หลังจากส่งต่อประโยคสั้นๆ ประโยคนี้เพียงชั่วครู่ หญิงชาวบ้านจำนวนไม่น้อยถึงขั้นโก่งคออาเจียน ที่ดูคล้ายคนเจ็บไข้ได้ป่วยกันอยู่แล้วก็ยิ่งดูเหมือนคนล้มป่วยยิ่งขึ้น

สวรรค์! เกิดโรคระบาดก็แย่แล้ว ต้นคลองส่งน้ำเข้าหมู่บ้านยังมีศพแช่อีกรึ!

“ท่านประมุข หรือว่าศพนั่นจะเป็นตัวก่อโรค!” ชาวบ้านชายที่รูปร่างกำยำที่สุดในกลุ่มถามเสียงเครือ ดวงตาแดงก่ำบนใบหน้าอิดโรยเหมือนพร้อมจะหลั่งน้ำตาออกมาทุกเมื่อ “เช่นนั้นพวกเราทุกคน...”

“ต้องรอตรวจโรคกันก่อนจึงจะบอกได้” ท่านประมุขผู้ถูกถาม ตอบเสียงขรึม “ระหว่างนี้บอกให้ทุกคนเลิกแตะต้องน้ำจากคลองส่งน้ำนั่น หากจำเป็นต้องนำมาใช้ ต้องต้มให้นานๆ หน่อยถึงจะดี” รับมือกับโรคระบาดชนิดนี้มานาน เยว่เทียนฟงเองก็ได้พื้นความรู้ติดตัวมาไม่น้อยเหมือนกัน

“จ้าวหุบเขา เชิญ” เยว่เทียนฟงเอ่ยสีหน้าจริงจัง ในดวงตาไม่เหลือแววขี้เล่นรักสนุกใดใดอีก

อาจูอยากจะบอกว่าจะช่วยคัดแยกผู้ป่วยอยู่ตรงนี้ แต่ติดที่อาจารย์ป้าผู้ยามนี้น่าจะได้วรยุทธกลับคืนมาแล้วดูน่ากลัวจนเกินไป หลังจากชั่งตวงวัดในใจก็ตัดสินใจเผชิญหน้ากับศพ เดินตามซือฝุผู้สงบนิ่งคล้ายไม่หือไม่อือต่อสิ่งใดไปอย่างว่าง่าย

บ่อพักน้ำของหมู่บ้านสือหู ก็คือจุดที่น้ำไหลจากรางหินซึ่งทอดยาวตามแนวเขาลงมารวมกันนั่นเอง หากไม่นับเรื่องที่ว่าข้างหน้านี้มีศพนอนแช่อยู่ แนวการขุดรางหินตามภูเขาและต้นไม้ที่ขึ้นอยู่รอบบ่อขับให้พื้นที่ส่วนนี้ดูน่าเจริญหูเจริญตาไม่เบา

น่าเสียดายที่สาวเท้าไปข้างหน้าอีกแค่ไม่กี่วา ภาพทิวทัศน์งดงามก็ถูกทำลายลงด้วยภาพเล้าหมูที่ตั้งอยู่บนแอ่งดินขนาดใหญ่ และกลิ่นเหม็นหมักหมมที่ชวนให้คนไม่คุ้นชินแสบจมูกปนคลื่นไส้

อาจูกลั้นหายใจโดยอัตโนมัติ อันที่จริงแล้ว ตอนที่อยู่ในเขตที่พักอาศัยก็ได้กลิ่นชนิดนี้โชยมาเป็นระยะเหมือนกัน แต่เพราะมีผ้าคล้องปิดปากและจมูกกั้นอยู่อีกชั้น ทั้งยังไม่ได้อยู่ใกล้บริเวณนี้เท่าไหร่นัก กลิ่นที่จำเป็นต้องสูดเข้าไปจึงไม่นับว่าย่ำแย่เกินรับไหว

ทีแรกเธอนึกว่าจะเป็นกลิ่นที่เกิดเพราะโรคระบาดหรือการใช้ชีวิตชนิดไม่ถูกสุขอนามัยของพวกชาวบ้าน นึกไม่ถึงว่าจะเป็นกลิ่นปศุสัตว์...มิหนำซ้ำยังเป็นการทำปศุสัตว์ที่สกปรกไร้ระเบียบเอามากๆ

พื้นที่แถบนี้ไม่ใช่แค่มีคอกหมู เวลานี้เจ้าสัตว์สารร่างอ้วนตันหลายตัวยังหลุดออกมาเดินเพ่นพ่านไปทั่ว แต่ละตัวทั้งสกปรกมอมแมม ทั้งตะกละ ตะกลาม ดวงตาขวางๆ กับพฤติกรรมก้มหน้าก้มตากินผักกินหญ้าเหมือนอดอาหารมานานทำเอาอาจูอดนึกถึงข่าวน่าตกใจที่เคยอ่านในโลกอนาคตไม่ได้

หลายปีก่อนหน้าที่เธอจะทะลุมิติข้ามกาลเวลามาอยู่ในร่างนี้ ที่รัฐโอเรกอนในสหรัฐอเมริกามีคนเลี้ยงหมูโดนหมูของตัวเองรุมกินเนื้อจนมีคนเอาไปสร้างเป็นละครสยองขวัญสั่นประสาท ต่อมาในมลฑลเจียงซูของจีนก็เกิดคดีเด็กตัวเล็กๆ โดนแม่หมูจับกิน ทั้งละครและข่าวเรื่องนี้ทำเอาอาจูขยาดหมูตัวเป็นๆ จนเก็บไปนอนฝันร้ายอยู่พักใหญ่ ในฝันร้ายจิตใต้สำนึกยังสั่งให้วิ่งหนีหมูไปกอดงู ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นเคยทั้งเกลียดทั้งกลัวสัตว์เลื้อยคลานยิ่งกว่าอะไร

“ซือฝุ...” ลูกศิษย์ที่กลัวหมูยิ่งกว่างูเผลอขยับเข้าคว้าแขนเสื้ออาจารย์อีกจนได้

หมะ...หมูพวกนั้นทั้งอวบอ้วนทั้งตัวใหญ่ ถ้าโดนพวกมันพุ่งเข้าใส่ สาวน้อยสารร่างเล็กจ้อยกระดูกบางอย่างจวี๋ฮวาต้องเอาตัวรอดไม่ไหวแน่ๆ!

“ปล่อยให้พวกกินล้างกินผลาญพวกนี้หลุดออกมาได้ที่ไหน รีบๆ มาช่วยกันไล่ต้อน เร็วเข้า!” ชาวบ้านสักคนตะโกนบอกพวกพ้องเสียงดังลั่น เพียงเท่านั้นชาวบ้านชายหลายคนก็ช่วยกันไล่ต้อน ล้อมจับหมูพัลวัน

“ชาวบ้านสร้างคอกเลี้ยงสุกรบังทางลม มิน่า ก่อนหน้านี้ประมุขเยว่ถึงได้ไม่ทันเอะใจอะไร” จ้าวหุบเขาหลี่เอ่ยไม่ดังไม่เบา

ฟังท่านจ้าวหุบเขาพูดแล้ว อาจูก็เข้าอกเข้าใจขึ้นมาทันที

มีคนสร้างคอกเลี้ยงหมูขวางทางลมอยู่แบบนี้...ทั้งกลิ่นสาบ ทั้งกลิ่นเหม็นๆ จากอาหารและมูลสัตว์ คงช่วยกลบกลิ่นศพเด็กเคราะห์ร้ายรายนั้นเอาไว้จนเกือบมิด

ห่างออกไปไม่มาก หญิงชราที่กัดฟันแน่นมาตลอดทาง มองพวกชาวบ้านชายไล่ต้อนหมูแล้วเปิดปากถ่มน้ำลาย “หึ! นึกเอาไว้ไม่มีผิด สักวันตัวสกปรกพวกนี้ต้องก่อเรื่องใหญ่!” แม่เฒ่าแผดเสียงดังขึ้น เหมือนต้องตะโกนถึงจะสาแก่ใจ “พวกเจ้าดู ดูซากกระดูกนั่น!” นางถลึงตา ชี้มือชี้ไม้ “เจ้าตัวสกปรกพวกนี้ไม่ใช่กินแค่ผักกับหญ้าแต่ยังรู้จักกินเนื้อกินซากสัตว์! มาถึงตอนนี้ตาเฒ่านั่นกับลูกชายล้มป่วย ไม่มีคนดูแล ที่นี่เหม็นเน่าจนกลบกลิ่นอัปมงคลที่ควรได้กลิ่นเช่นนี้ จะนับว่าเป็นเรื่องแปลกอะไร!”

หญิงชรากำมือเหี่ยวแห้ง ออกท่าออกทางเหมือนอยากท้าตีท้าต่อย ทำเอาแม่นางคนงามที่ตามประคองหน้าเสีย

“ล้วนเป็นเรื่องสุดวิสัย...ท่านแม่อย่าโมโหเกินไป หากกระทบถึงสุขภาพ...”

“สุดวิสัยอะไรกัน ลูกสะใภ้ใจดีเกินไปแล้ว!” หญิงชราตวาดลั่น “ตาเฒ่าดื้อดึงนั่นกับความตะกละของคนพวกนี้ทำให้พวกเราต้องกรอกน้ำแช่ซากศพลงท้องตั้งไม่รู้กี่วัน โรคระบาดที่เกิดขึ้นจะเป็นเพราะศพนั่นหรือไม่ก็ไม่รู้! บางทีโรคระบาดอาจเกิดจากตัวสกปรกพวกนี้ก็ได้!”

ตอนนี้แม่เฒ่าพาลเอาเรื่องหมูกับเรื่องโรคระบาดมาเชื่อมโยงกันมั่วซั่ว

ไปหมด ยิ่งลูกสะใภ้ห้ามปรามก็ยิ่งโวยวาย พวกชาวบ้านที่ตามมาด้วยกันก็พลอยพยักหน้าเออออ ขอโทษขอโพยที่เคยเห็นแก่กินจนพลอยเห็นดีเห็นงามตามผู้เฒ่าสือ ละเลยความเห็นแม่เฒ่าสวี... ฟังจากที่พวกชาวบ้านร่วมกันก่นด่าแล้ว อาจูค่อนข้างแน่ใจว่าอีกไม่นานหมูพวกนี้คงมีอันต้องกลายร่างเป็นหมูย่าง หมูตุ๋น กับหมูตากแห้งแน่ๆ

ท่ามกลางความวุ่นวายมีเพียงจ้าวหุบเขาหลี่ที่สงบนิ่ง มองเผินๆ จึงดูคล้ายเทพเซียนสูงส่งผู้เดินทางมาโปรดสัตว์ก็ไม่ปาน

“แผ่นหลังข้า” ท่านจ้าวหุบเขาสั่งคำเดิมสั้นๆ อาจูจึงละสายตาจากงิ้ว

ฉากเด็ดของหญิงชรานักปลุกปั่น เดินตามหลังอาจารย์อย่างว่าง่าย