6 จินเยว่

6 จินเยว่

“ท่านแม่”

“เข้ามา”

หลี่เหว่ยก้าวข้ามธรณีประตูตรงไปยังห้องทานข้าวเย็นของเรือน มองเห็นหญิงสาวคนเดิมตรงกลางโถงยืนด้านข้าง ก้มหน้านิ่ง ตวัดตาเหลือบเพียงครู่จึงค่อยส่งรอยยิ้มพร้อมทำความเคารพให้มารดา

“ลูกมาทำความเคารพช้า ขอท่านแม่โปรดให้อภัย”

ท่านแม่ทัพใหญ่โค้งคำนับงดงามมือประสานให้มารดาบังเกิดเกล้า

“ลูกเหว่ย”

ฮูหยินหลี่ปรี่ตรงเข้าหาลูกชายยิ้มทั้งน้ำตาประคองร่างลูกชายเพียงคนเดียวให้นั่งลง

“ไม่เป็นไร เจ้าเหน็ดเหนื่อยตรากตรำลำบากมาสองปี ย่อมต้องการพักผ่อน เป็นแม่เองที่ผิด รู้ทั้งรู้ว่าเจ้าจะมายังนัดคุณหนูสามจวนกั๋วกงจางมา”

“ท่านแม่ ข้าโทษตัวเอง ย่อมเป็นข้าที่ผิด”

“มา ๆ ทานข้าว ค่ำนี้แม่ให้พ่อครัวทำแพะตุ๋นบำรุงร่างกาย”

หลี่เหว่ยกำลังหยิบตะเกียบพลันแม่นางน้อยด้านข้างเคลื่อนร่างเข้าใกล้ตักน้ำแกงใส่ถ้วยยื่นมาวางตรงหน้า ก่อนถอยหลังกลับไปอย่างรู้งาน

“อ๋อ เกือบลืมไปเสียสนิท นี่หลานสาวลุงไห่ เจ้าจำได้หรือไม่ ตอนเล็ก ๆ ข้าเคยพาไปกวางโจวครั้งหนึ่ง”

“ลุงไห่ ข้าจำได้”

“มา ๆ เยว่เอ่อร์ มาใกล้ ๆ พี่”

“ท่านพี่ ข้าจินเยว่”

คิ้วกระบี่ถึงกับกระตุกเบายามสาวงามย่อกายด้านข้างเอ่ยเสียงแผ่วเบาด้วยถ้อยคำสนิทสนม

หลี่ฉือถึงกับหน้าม้านเมื่อบุตรชายนิ่งเงียบคีบกับข้าวใส่ถ้วยพุ้ยข้าวต่อหาได้ใส่ใจแม่นางน้อยที่นางสู้อุตส่าห์เรียกมาจากกวางโจว หวังให้บุตรชื่นชอบ นางไม่หวังให้หลี่เหว่ยตกแต่งเป็นฮูหยิน อย่างจินเยว่เป็นได้เพียงอนุเท่านั้น

“ลูกเหว่ย ไม่ทักทายน้องเสียหน่อยหรือ”

หลี่เหว่ยยังนั่งเงียบมือพุ้ยข่าวหาได้ใส่ใจจนหลี่ฮูหยินหน้าแดงซ่านอับอายหลานสาว กำลังเอ่ยซ้ำบุตรชายพลันวางตะเกียบ

“ข้าอิ่มแล้ว ต้องออกไปข้างนอก”

“ลูกเหว่ย อาเหว่ย!”

หลี่ฮูหยินร้องเรียกตามหลังบุตรชายยามหลี่เหว่ยผลุนผลันออกจากห้องทานอาหารเรือนซิ่วอิง นางถอนหายใจยาวเบือนหน้ามองหลานสาวหน้าตาหาได้ขี้ริ้วขี้เหร่ เหตุไฉนบุตรชายจึงมิชำเลืองมอง หรือว่า ... ข่าวลือจะเป็นจริง

“เร่เข้ามา เร่เข้ามา เชิญคุณชาย เชิญคุณชาย ค่ำนี้หอเยว่โหลวมีประมูลสาวงาม เร่เข้ามา”

“หาวววววว”

ยี่หวาปิดปากหาวนั่งชะโงกลงมองเจ้าไห่เทาคนเดิมยังร้องเรียกไม่หยุด

“เจ้าไห่เทานี่สมควรได้เงินเพิ่มสักเล็กน้อย”

มือสะบัดพัดกระพือใส่หน้า เพ่งมองไปยังถนนเบื้องล่างในยามชวี[1] ยังมากคนที่มักออกหาของกินตามภัตรคารเหลาหรูหราริมฝั่งน้ำ อย่างเช่นหอเยว่โหลวของนายแม่ คืนนี้ผู้คนหลั่งไหลดั่งสายน้ำเพียงได้ข่าวประมูลสาวงามเป็นเครื่องบรรณาการของแม่ทัพใหญ่

“อาเจี่ย ท่านยังมิเตรียมตัวอีกหรือ”

“เตรียมตัว?”

“อ้าว ท่านยังไม่รู้หรือ ค่ำนี้นายแม่ให้ท่านเป็นคนขึ้นไป ... อะไรนะ ท่านเคยพูดให้ข้าฟังหลายครั้งแล้วแต่ข้าจำไม่ได้สักที” เยี่ยนฟางยกมือขยี้ขมับซ้ายพยายามนึกคำแสนยากคำนั้น

“เชียร์แขกใช่หรือไม่”

“อ๋า ใช่แล้ว เชียร์แขก นายแม่สั่งมาให้ท่านขึ้นเวที”

“คราแรกปกปิดเป็นความลับ กลัวข้าทำเสียเรื่อง แต่พอจวนตัว..ฮึ คงเห็นว่าข้านั่นพูดจาเรียกเงินลูกค้าได้ เลยหวังรีดเงินจากกระเป๋าเถ้าแก่หน้าหม้อทั้งหลายักย้ายมาเข้ากระเป๋าตัวเอง” รวบพัดในมือแล้วเคาะใช้ความคิด “เจ้ารู้กติกาหรือไม่ คืนนี้งานประมูลเป็นแบบใด”

เยี่ยนฟางพลิ้วกายในชุดสีแดงเพลิง เสื้อคลุมผ้าเนื้อบางอวดนิ้วนวลราวหยก แต้มฮวาเตี้ยนดอกเหมยกลางหน้าผาก ปากเล็กจิ้มลิ้มสีแดงสด ยกพัดโค้งสีแดงเข้าชุดปิดปากยิ้มยั่ว

“เหล่าคุณชายจะเป็นผู้ประมูลแข่งขันกัน สาวใดได้ราคาสูงสุดคนนั้นเป็นฝ่ายชนะ”

“ข้าไม่เข้าใจ เจ้าช่วยขยายความทีเยี่ยนฟาง”

“ปัดโธ่! อาเจี่ย ง่าย ๆ บรรดาสาวงามในหอเราเลือกเฉพาะหญิงคณิกาขายความรู้ความสามารถ ไม่ขายตัว หรือพูดให้ง่ายเข้า ประมูลเฉพาะหญิงบริสุทธิ์ หญิงใดได้ราคาสูงสุด หญิงผู้นั้นจะได้เข้าไปอยู่ในจวนท่านแม่ทัพ”

“นี่แล่ะที่ข้ามึนงง ในเมื่อเหล่าคุณชายเป็นผู้ประมูล แล้วเหตุใดจึงยกของที่ประมูลส่งเข้าจวน ไม่เก็บไว้เอง”

“คิก คิก เจี่ยเจีย งานนี้ทางการเป็นผู้จัดขึ้นเพื่อความสนุกสนาน ให้ราษฎรได้ครื้นเครงร่วมยินดีที่ท่านแม่ทัพผู้กล้ารบชนะ ส่วนใครจ่ายเท่าไรให้นำตั๋วแลกเงินไปขึ้นเงินกับทางการ ทางวังจ่ายคืนให้สองเท่าตัว”

ยี่หวาตาเบิกกว้างรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดเหนือริมฝีปากสะบัดคลี่พัดเจ๋อซาน (พัดพับได้) ลวดลายอักษรจีนและภาพวาดของจิตรกรชื่อดังแห่งยุค

“ข้าว่าไม่ดีแน่ อาเจี่ยยิ้มแบบนี้ข้าชักเสียวสันหลัง”

เยี่ยนฟางหน้านิ่วก้มมองหญิงงามคณิกานั่งกิริยาไม่เป็นกุลสตรี ชันเข่าหนึ่งข้าง มือโบกพัดปิดเสียงหัวเราะ ดูราวปีศาจผมขาวชั่วร้าย

“เจ้า เยี่ยนฟาง” ยี่หวาตบพัดในมือแล้วชี้ไปยังน้องสาวร่วมหอ “ไปตามอากุยมาให้ข้า เราจะได้เป็นเศรษฐีกันก็คราวนี้แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

[1] 19.00-20.59