5 จวนตระกูลหลี่

5 จวนตระกูลหลี่

จวนตระกูลหลี่

แม่ทัพหนุ่มแหงนดวงหน้าแกร่งคมสันกร้าวดุดันมองป้ายตระกูลก่อนกระโดดลงจากหลังม้า เดินตรงมุ่งหน้าขึ้นบันไดกว้างของจวน

“หยุด!!”

ทหารตัวน้อยร่างผอมยื่นทวนยาวขวางหน้าทันควัน สีหน้าขึงขังน่าหัวร่อจนหลี่เหว่ยยิ้มมุมปาก มือสะบัดยกทวนออกแล้วสาวเท้าออกเดินพลันมีทหารหนุ่มอีกคนดูบึกบึนกว่ายกทวนขวางไว้เช่นกัน

“เจ้าบังอาจนัก จวนตระกูลหลี่หากจะเข้าต้องแจ้งชื่อ เจตจำนงเสียก่อน”

หลี่เหว่ยก้มมองร่างเล็กของทหารหนุ่มแล้วส่ายหน้า เพียงจากไปรบสองปี จวนตระกูลหลี่ตกต่ำถึงขนาดให้ทหารอายุน้อยซ้ำผอมโกรกเดินยามเฝ้าหน้าประตู ดูแล้วช่างน่าอับอายยิ่ง

“พวกเจ้าอยากรู้ชื่อข้า”

หลี่เหว่ยเอ่ยด้วยเสียงทุ้มดังไร้ความกลัว ขยับเท้าจะเดินแต่ทวนสองทวนยังขวางไว้

“หากเจ้ายังขืนดึงดัน ข้าคงต้องทำร้ายเจ้า”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทำร้ายข้า คงเป็นเจ้ามากกว่าทหารน้อย”

สิ้นคำหลี่เหว่ยรวบทวนสองทวนไว้มือเดียวสะบัดโยนทหารน้อยผอมหล่นลงบันไดแล้วก้าวอาดเข้าจวน

“เจ้า เจ้า”

สองทหารน้อยวิ่งตามทุลักทุเลหน้าตื่น ยกทวนตั้งท่าแทงจากด้านหลังพลันเสียงตะคอกดังขึ้น

“เจ้าโง่ เจ้าโง่บัดซบ”

พ่อบ้านตระกูลหลี่ เทียนหยูตะโกนเสียงกร้าวรีบวิ่งซอยเท้าด้วยวัยเกือบห้าสิบหน้าตาตื่นตระหนก หยุดลงตรงหน้าร่างแกร่งสูงใหญ่โค้งคำนับฝ่ามือซ้ายประกบมือขวา ก้มโค้งต่ำยิ่งสีหน้าสำนึกผิด เอียงหน้าไปทางทหารหน้าเซ่อสองนาย

“ยังไม่รีบสำนึกผิด นี่ท่านแม่ทัพหลี่เหว่ย”

สองทหารตัวสั่นทิ้งทวน หัวเข่ากระแทกพื้นโขกศีรษะแนบพื้นเอ่ยเสียงสั่น

“ข้า ข้า มิรู้ที่ต่ำที่สูง ขอท่านแม่ทัพโปรดอภัย”

หลี่เหว่ยชายตามองแล้วปัดมืออย่างไม่ใส่ใจก่อนมองพ่อบ้าน

“พ่อบ้านเทียนหยู ท่านแม่อยู่ไหน”

“ฮูหยินอยู่เรือนกุ๋ยฮวาด้านหลัง เออ กำลังดื่มชากับคุณหนูจวนกั๋วกง”

คิ้วเข้มกระตุก รู้ทั้งรู้ว่ากองทัพมาถึงวันนี้ยังนัดคุณหนูห้องหอมา คงคิดแผนการจับคู่กระมัง

“ถ้าเช่นนั้น เชิญท่านแม่ตามสบาย ข้าค่อยไปคารวะช่วงเย็น”

“เดี๋ยวท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพ”

พ่อบ้านเทียนหยูวิ่งตามร่างใหญ่ของท่านแม่ทัพทันที เขาได้รับคำสั่งมาโดยเฉพาะให้พาท่านแม่ทัพไปยังเรือนเล็กเพื่อทำความรู้จักให้ได้ ไม่เช่นนั้นจะโดนตัดเงิน สีหน้าร้อนรนยิ่ง

หลี่เหว่ยยังเดินก้าวยาวไม่ใส่ใจกระทั่งใกล้ถึงเรือนหลงจึงหยุดเท้าหันกลับไปมองพ่อบ้านหอบฮักวิ่งตามเกือบถึงตัว

“ท่านหยุดเถิดพ่อบ้าน ข้าต้องการพักผ่อน เพิ่งกลับจากการรบ ขืนให้ข้าไปทำความรู้จักแม่นางน้อย ข้าคงได้ทำให้คุณหนูอะไรนั่นกลัวเสียเปล่า ๆ อีกเรื่อง เจ้าสองคนหน้าจวนปลดออกเสีย ข้าจะให้มู่เฉินหาทหารคนใหม่มาแทน”

ปัง!!

หลี่เหว่ยปิดประตูใส่หน้าทันทีเมื่อเอ่ยจบ ถอนหายใจออกยาวแล้วสะบัดเสื้อเกราะเหม็นอับออกพร้อมหมวกเหล็ก เดินไปทางห้องน้ำที่บัดนี้ทางเรือนได้จัดเตรียมไว้คอยท่าแล้ว หย่อนร่างเปลือยเปล่าลงแช่ เอนดวงหน้าแหงนเงยพิงขอบอ่างยิ้มมุมปาก

“ยี่หวา ชื่อแปลกประหลาดนัก”

¨    ¨    ¨    ¨    ¨    ¨    ¨    ¨

ยามโหย่วของจวนเริ่มวุ่นวาย บ่าวในจวนเตรียมตั้งสำรับ กลิ่นอาหารหอมกรุ่นโชยกระทบนาสิก เป็นเวลานานมากแล้วที่หลี่เหว่ยมิได้กลิ่นอาหารหอมเยี่ยงนี้ ขยับร่างลุกขึ้นจากตั่งนอนเล่นยามบ่าย

“ท่านแม่ทัพ”

มู่เฉินเมื่อได้ยินเสียงภายในห้องพักจึงค่อยส่งเสียงเรียกหน้าห้อง

“มีอะไร”

“ฮูหยินหลี่เรียกหาขอรับ”

มู่เฉินยืนนิ่งรอกระทั่งประตูเปิดออกพร้อมร่างของท่านแม่ทัพสูงใหญ่แต่งกายเรียบร้อยเกล้าผมสูงเป็นมวยด้านบนสวมกว้านหยกงดงาม ใบหน้าไร้หนวดเคราสะอาดสะอ้าน เสียเพียงผิวยังคล้ำแดดจากการกรำศึกมายาวนาน

หลี่เหว่ยเดินผ่านมู่เฉินมุ่งตรงไปยังเรือนซิ่วอิง แสงอาทิตย์ลำสุดท้ายกำลังสาดกระเบื้องหลังคากระทบยอดจั่วลายเสือฉาบสีทอง

“ท่านแม่ทัพ ยังอีกเรื่อง”

หลี่เหว่ยยังก้าวยาวไม่หยุดเดิน บ่าวรับใช้ย่อกายทำความเคารพตลอดทาง หางตาเห็นหญิงแปลกหน้ารูปร่างอรชร หน้าตางดงามยิ่ง ย่อกายทำความเคารพหน้าบันไดทางขึ้นเรือนฮูหยินหลี่ เขาเพียงชำเลืองหางตา หาได้ใส่ใจ

“คืนนี้ เพื่อเป็นการตกรางวัลจากทางการได้เปิดประมูลสาวงามหอคณิกามาให้ท่านแม่ทัพหนึ่งคน”

เรื่องนี้ทำให้หลี่เหว่ยหยุดเท้าได้ในที่สุด หันกลับมามองมู่เฉินเต็มตัว หรี่ตาเหยี่ยวลง

“ขยายความ”

“นอกจากเงินรางวัล ตำแหน่งที่ฮ่องเต้พระราชทานลงมาแล้ว พวกอำมาต ข้ามิรู้ว่าผู้ใดเป็นคนโพล่งพูดขึ้นมาว่าเห็นควรตกรางวัลด้วยหญิงงาม”

“หญิงงามกระนั้นหรือ”

“ขอรับ จากนั้นก็เกิดเสียงเซ็งแซ่แตกออกดังระงมท้องพระโรงกระทั่งฝ่าบาทต้องถึงกับทุบโต๊ะ”

หลี่เหว่ยพยักหน้ารับรู้ มือหนึ่งไพล่หลังอีกมือเผลอลูบเคราทั้งที่โกนสะอาดเรียบร้อย

“แล้วสรุป”

“สรุปความแล้ว ฮ่องเต้ทรงมีพระประสงค์เปิดประมูลสาวงามขอรับ คืนนี้ที่หอเย่วโหลวกับหอซีหยางโหลว”

“ซีหยางโหลว นั่นมันหอคณิกาชายมิใช่หรือ”

“เออ...ว่ากันว่า” มู่เฉินกลืนน้ำลาย “มีคนในท้องพระโรงพูดกันหนาหูว่าท่านแม่ทัพพึงใจชายหนุ่มขอรับ”

“ว่าอะไรนะ” หลี่เหว่ยส่งเสียงตะคอกดังจนมู่เฉินต้องรีบคุกเข่ากับพื้น

“ท่านแม่ทัพ เป็นเพียงข่าวลืออย่าได้ใส่ใจ”

คิ้วกระบี่กระตุกถี่ก้มมองมู่เฉินดวงตาแข็งกร้าวก่อนฉุกคิดได้ค่อยคลี่ยิ้มออกมาจากนั้นจึงแหงนหน้าหัวเราะลั่น

“ท่านแม่ทัพ”

“ลุกขึ้นเถอะมู่เฉิน ฮ่า ฮ่า ดียิ่ง ฮ่า ฮ่า”

มู่เฉินยืนเกาศีรษะตาค้าง ได้แต่สงสัยว่าเหตุใดท่านแม่ทัพจึงเห็นเรื่องนี้เป็นสิ่งดี หรือ ... ท่านแม่ทัพชื่นชอบบุรุษจริง ๆ

ส่วนท่านแม่ทัพยังเดินไปพลางยิ้มในหน้ากระหยิ่มดีใจยิ่งที่ชื่อเสียงป่นปี้  กระทั่งถึงหน้าประตูเรือนจึงได้หุบยิ้มทอดถอนใจยาวเหนื่อยอ่อน