CHAPTER 15 ตามหาความจริง

หญิงสาวทั้งจ้างนักสืบ และขอให้เทวัญช่วย ในเรื่องการสืบหาความจริงเกี่ยวกับชีวิตของมิณไอริณคนเดิม และคนร้ายที่ผลักหญิงสาวตกน้ำ

        หากเป็นแพนธารินเขาต้องทิ้งหลักฐานไว้บ้าง แต่ไม่อาจทิ้งความสงสัยได้เขาคือคนที่น่าสงสัยที่สุด

        “หรือจะเป็นคนใกล้ตัวมากๆ” เทวัญคิดวิเคราะห์เขาฟันธงว่าต้องเป็นแพนธาริน

        “...” เธอคิดได้อีกหนึ่งคนคือเพลงนาราก็มีความเป็นไปได้เพราะหญิงสาวชอบแพนธาริน อาจจะอยากกำจัดมิณไอริณให้พ้นทาง

        เทวัญใช้สกิลมีกิ๊กและคู่ขาเป็นตำรวจ จึงวิ่งหากล้องวงจรปิดที่ใกล้จุดที่มิณไอริณ บอกว่าถูกถีบตกลงไป

และแนะนำให้หญิงสาวรู้จักกับตำรวจเพื่อนสนิทที่บางทีก็ลำตัวประสานกัน ชื่อว่าสารวัตรธันวา ซึ่งเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ และสารวัตรธันวาก็ได้ค้นพบว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับอุบัติเหตุของมิณไอริณ

มิณไอริณนั่งดูผลงานและความชั่วร้ายของสามีในอดีตที่ผ่านมา เธอให้อภัยเขาไม่ได้แน่ๆ ภาพในโรงแรมหรูคืนนั้นที่เขากับเพลงนาราหายเข้าไปในห้องนอนด้วยกันและออกมาอีกทีตอนเช้าอีกวัน

“เพลงนารานี่มันจริงๆ เลย”

“...”

พอเห็นคลิปเต็มตาทำให้เธอรู้สึกปวดที่หัวใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนั้นทั้งที่รู้มาตลอดว่าทั้งสองแอบคบชู้กัน

“มีอะไรน่าสงสัยอีกไหมคะอันนี้เบอร์ที่ส่งข้อความเข้ามา”

“ตรวจสอบแล้วเบอร์ถูกเปิดใช้งานที่ต่างประเทศ”

“ฝากสารวัตรด้วยนะคะ” หมดแรงจะเดินต่อบอกว่าไม่รักเขาแล้วแท้ๆ แต่ทำไมถึงเจ็บไปทั้งใจมิณไอริณเดินออกมาราวกับคนไม่มีแรง

เมื่อก่อนมิณไอริณก็วีนและก็ร้ายกับแพนธาริน จนหญิงสาวก็คิดว่าเกินไป แต่ก็คือ... รักมากจนเกินไป จนไม่ได้คิดถึงอีกฝ่ายว่าอึดอัดแค่ไหน หากตัวเองไม่ดันทุรังชายหนุ่มคงไม่เกลียดขนาดนี้

“อุ้ย ขอบคุณค่ะ”

“เดินระวังหน่อยเดี๋ยวล้มหรอก” เทวัญรับตัวหญิงสาวไว้ได้ทัน

“นัดชู้มาพลอดรักกันในบ้านเลยเหรอ!” เสียงแพนธารินดังขึ้นเขาออกไปทำงาน กลับมาเห็นเมียตัวเองยืนให้ผู้ชายคนอื่นกอด ไม่อายฟ้าอายดิน

“ก็ดีกว่าคุณแล้วกัน” ต้องรีบตัดปัญหาเนื้อร้ายอย่างแพนธารินอยู่ด้วยคอยแต่จะทะเลาะกัน

“มึงเหมือนกันชอบมากหรือไงเมียคนอื่น” เขาหันมามองเทวัญ เมื่อเห็นว่ามันยังโอบเอวหญิงสาวอยู่เขาจึงกระชากตัวมิณไอริณอย่างแรง

“ฉันเจ็บนะ”

“มึงอย่าเสือก ให้ตายเถอะ! เธอคิดจะอ่อยใครอีกห๊ะ!” เธอสะดุ้ง หันไปมองต้นเสียงอย่างตกใจ เขายืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าเขาบึ้งตึง ดวงตาลุกวาวไปด้วยความโกรธ มือทั้งสองกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น

“มะ...ไม่ใช่นะ ฉันแค่ล้มพี่เทวัญเลยเข้ามาช่วย”

“ช่วย? หรือเธอแกล้งล้มเองกันแน่!”

เธอชะงักใจเต้นแรงด้วยความตกใจ ไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มาก่อน

“ชอบมากใช่ไหมอ่อยผู้ชายไปทั่ว”

“คุณพูดบ้าอะไร!” เธอเริ่มขึ้นเสียง รู้สึกทั้งโกรธและเสียใจ

“ฉันพูดความจริง! หรือเธอจะเถียงว่าตัวเองไม่เคยทำตัวให้ผู้ชายคนอื่นเข้าหา!” ตอนนั้นไอ้หมอชีวิตมีแต่ผู้ชายล้อมหน้าล้อมหลัง

“ฉันแค่ล้ม”

“ก็เพราะเธอโง่ไงถึงได้ล้ม ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้าง หรือเธออยากให้ใครมาสัมผัสเธอขนาดนั้น” เขาต่อว่าด้วยความโกรธ

เธอเม้มปากแน่น ดวงตาร้อนผ่าวกับคำพูดร้ายกาจของเขา

        “ฉันว่านายใจเย็นๆ ก่อนดีกว่า” เทวัญเห็นว่าเรื่องเริ่มบานปลายเขาจึงเข้ามาห้าม แต่เหมือนเป็นการเติมเชื้อไฟลงไปเพิ่ม

        “มึงอย่าเสือกออกไปจากบ้านกู”

        “พะ..พี่เทวัญกลับไปก่อนนะคะ” ไม่อยากให้คนอื่นมารับรู้เรื่องภายในครอบครัว และเกรงใจเทวัญมากที่ถูกเข้าใจผิด

        “รับไม่ได้หรือไงที่ฉันพูดความจริง”

“พอได้แล้ว!” เทวัญของเธอก้าวเข้ามาขวางกลาง น้ำเสียงเย็นชา “ถ้านายไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ตัวเอง ก็อย่ามาทำให้เธอเสียใจ” เทวัญจึงกลับไปก่อนมิณไอริณทนอยู่กับคนประสาทแบบนี้ได้ยังไง

“นี่เธอร้องไห้ทำไม? เสียใจที่ถูกจับได้เหรอ”

แพนธารินกัดฟันแน่นดวงตาสั่นไหวไปชั่วครู่ ก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง มือกำแน่นเหมือนพยายามอดกลั้นบางอย่าง

เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตา หัวใจเจ็บจนแทบทนไม่ไหว

“ถ้าคุณไม่เชื่อกันขนาดนี้ ก็หย่ากันไปเลยดีไหม?”

ประโยคนั้นทำให้เขาชะงัก ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความโกรธเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนกแทน

"อย่าพูดแบบนั้น!" น้ำเสียงของเขาแผ่วลงทันที ราวกับจะเสียเธอไปจริงๆ

แต่มันจะพอไหม… เมื่อสิ่งที่เขาทำมันทำให้เธอเจ็บขนาดนี้

“ฉันพูดจริงนะเราควรแยกย้ายกันไปเติบโต ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งปวดหัว”

หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องไม่ว่าจะทำตัวอย่างไรแพนธารินไม่ยอมหย่าเสียที

เสียงฝีเท้าหนักๆ ของแพนธารินก้าวเข้ามาใกล้หลังจากที่เขาผลักประตูปิดอย่างแรง ความเงียบภายในห้องกลับอึดอัดเสียยิ่งกว่า

“เข้ามาทำไมหรือยังไม่พอใจอีก” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว

แพนธารินกำหมัดแน่น ร่างสูงยืนนิ่งเหมือนไม่รู้จะตอบอะไร สายตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความหงุดหงิดปนสับสน

"เธอทำให้ฉันหงุดหงิด..." เขาพูดเสียงต่ำ เดินเข้ามาประชิดตัวเธอ "ทำไมต้องให้ผู้ชายคนอื่นมาแตะตัวเธอด้วย?"

“พี่เทวัญไม่ใช่ผู้ชายคนอื่น” เธอเน้นเสียงขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกอึดอัดที่ถูกเขาต่อว่าแบบนั้น

“แล้วยังไง”

ชายหนุ่มขบกรามแน่นเขารู้ว่าเธอพูดถูก แต่ความหึงหวงมันทำให้สมองเขาไม่อาจคิดเหตุผลได้เลย

“แล้วเธอเข้าใจไหมว่าฉันรู้สึกยังไง” เขากระชากเสียง ดวงตาคมเต็มไปด้วยอารมณ์ปั่นป่วน “ฉันทนไม่ได้... แค่คิดว่าเธออยู่ในอ้อมแขนของใครที่ไม่ใช่ฉัน แค่นั้นมันก็เหมือนจะบ้าตายแล้ว”

เธอสบตาเขา รู้สึกถึงความสั่นไหวในน้ำเสียงนั้น

        แพนธารินกำลังตกหลุมรักภรรยาตัวเอง หญิงสาวนิ่งเพราะคำพูดของเขากำลังหึงหวงเธอ แต่คนแบบเขาเชื่อไม่ได้อาจจะกำลังเล่นละครตบตาเธอ

        “ฉันถามอีกครั้งทำไมคุณถึงไม่หย่า”

        “หย่าเพื่อให้เธอไปมีความสุขกับคนอื่นเหรอไม่มีทาง” เขาไม่มีความสุขมิณไอริณต้องไม่มีความสุขเช่นกัน ทนมาได้ตั้งหลายปี ทนอีกหน่อยจะเป็นอะไรไป

        “ทำไมเธอเปลี่ยนไปขนาดนี้เพราะอะไร” คนตรงหน้าไม่ใช่มิณไอริณคนที่เขารู้จัก ผู้หญิงคนนี้เขาสัมผัสได้ถึงความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว

        “จะให้ฉันพูดอีกกี่ครั้งว่าหมดรักคุณไปแล้ว”

        “ไม่ต้องพูดคำนี้ได้ไหม” รับไม่ได้กับคำว่าหมดรักพูดอีกกี่ร้อยครั้งก็เจ็บเหมือนเดิม ทำไมความรู้สึกเขาถึงเปลี่ยนไปในตอนที่หญิงสาวหมดรักเขา

        “เชิญคุณไปพลอดรักกับชู้ของคุณตามสบายอย่าหาว่าฉันร้ายแล้วกัน ขอความเป็นส่วนตัวให้ฉันด้วยและอย่าเข้ามาในห้องฉันอีก”

        หญิงสาวหันหลังเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูจึงหันกลับมา เธอเหนื่อยและหัวใจเหมือนจะตกหลุมรักแพนธารินเข้าให้

        “เธอต้องรีบตามหาความจริงและหย่ากับเขานะ เขาไม่ใช่สามีของเธอ”

        หากรักผู้ชายคนนั้นเจ้าของร่างตัวจริงคงไม่พอใจเป็นอย่างมาก ชีวิตคนรวยที่มีเงินรวยล้นฟ้าทำไมถึงเลือกที่จะรักคนอื่นมากกว่ารักตัวเอง

        “ฉันไม่ได้ต้องการเจ้าชาย... เพราะฉันมีปราสาทและมงกุฎของตัวเองแล้ว”