03 เขาคือพระเอก

แววตาเย็นชาของเขาแทงลึกไปในอก มินนี่สูดหายใจลึก กลืนคำปฏิเสธลงคอ

เขายังไม่เชื่อเธอ ยังคิดว่าเธอเป็นนางร้ายในนิยายคนนั้น ที่วางแผนจะจับเขาให้ได้

“ถ้านายไม่เชื่อ ก็ตามสบายเลยค่ะ ฉันไม่คิดจะพิสูจน์อะไรให้ใครดูอยู่แล้ว” เธอยิ้มบาง ๆ พลางเดินผ่านเขาเข้าห้องนอน

คืนนี้ไม่มีคำว่าเจ้าบ่าวเจ้าสาว ไม่มีเสียงหัวเราะหรือเสียงถ่ายรูป มีเพียงสองหัวใจที่เงียบงัน รอให้พายุคลายตัวลงตามกาลเวลา

แต่ในพายุที่ว่า... อาจมีประกายของบางสิ่งที่กำลังเริ่มก่อตัว โดยไม่มีใครรู้ตัวเลยสักคน

เธอตื่นขึ้นมาแต่เช้าก่อนจะทำอาหารง่ายๆ 2-3 อย่าง เธอเดินไปปลุกเขาที่นอนขี้เซาไม่ยอมลุก พอเดินเข้ามาในห้องเขายังนอนอยู่บนเตียงท่าทางสบาย เห็นแล้วก็หมั่นไส้อยากจะตีสักครั้งคนอะไรโง่จริงๆ

“นายจะกินข้าวเช้าไหมถ้าจะกินก็ลุกขึ้นมา”

เขาไม่พูดอะไรสงสัยจะหลับอยู่ เธอจึงโน้มตัวลงเอานิ้วชี้ขยับเข้าไปใกล้รูจมูกเพื่อเช็คว่าเขายังไม่ตาย

“ทำอะไรของเธอ...”

มินนี่ตกใจแทบจะถอยออกมาโดยอัตโนมัติ แต่มือของพีทไวกว่าตัวเธอเอามาไว้จนเธอล้มทับเขา

“โอ๊ย...จะดึงฉันทำไมปล่อยนะ”

พีทมองหน้าเธอด้วยความไม่พอใจ เธอเข้ามาที่นี่คงมีจุดประสงค์อื่นแน่ อยากให้เขาเอาเธออีกรอบเหรอฝันไปเถอะ

“คิดจะทำอะไรของเธอ เอาให้แก้ผ้ามาฉันก็ไม่เอาเธอหรอกนะ”

“นายนี่มันคิดอะไรลามกจริงๆ ฉันแค่มาปลุกนึกว่านายจะหิวข้าว ไม่กินฉันจะกินคนเดียว”

เขาคงไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม เธอบอกว่าเธอทำกับข้าวรอเขาเนี่ยนะ คนอย่างเธอจะทำอะไรได้

“ปล่อยก่อนสิจะกอดฉันทำไม อย่ามาคิดอะไรกับฉันนะ นายไม่ใช่สเปคซะเลย” มินนี่ร้องโอดครวญเพราะเขากอดแน่น

“ปล่อยก็ได้...ใครอยากกอดเธอ”

มินนี่ลุกขึ้นมายางรวดเร็วก่อนจะเดินออกมา เขาปล่อยเธอแล้วลุกขึ้นเดินไปห้องครัวตามหลัง ก่อนจะเห็นอาหารบนโต๊ะ เขาไม่คิดว่าเธอจะทำเองแต่ก็ไม่เห็นว่ามีเศษอาหารสำเร็จรูปตรงนี้เลย

ทั้งสองคนกินอาหารโดยไม่พูดไม่จากันสักคำ มีบางครั้งที่แอบมองหน้าเขาอยู่บ้าง ‘ก็หล่อดีนะแต่โง่ไปหน่อย รู้ทั้งรู้ว่ายายพิมพ์ชอบก๊อต แต่ก็ยังดื้อไปรักเขาอีก”

วันต่อมาเธอมาเรียนตามปกติ แม้จะอยู่คอนโดเดียวกัน แต่ทั้งสองก็ขับขับรถคนละคันมาเรียน มาถึงก็มีเรื่องซุบซิบจากเพื่อนในคณะ จะว่าทั้งมหาวิทยาลัยก็ว่าได้

เรื่องที่เธอจับพีทในคืนนั้น ถูกพูดถึงจนคนรู้จักหมด ดีที่คลิปถูกลบจนหมด แม้แต่คนที่เก็บไว้ก็ไม่มีโอกาสดูอีก

เธอยังคงรักษาเอกลักษณ์นางร้าย แต่ไม่ร้ายแบบเดิม เธอนั่งนิ่งไม่สนใจใคร ปกติเธอเป็นสาวเฉิ่ม ไม่มีคนสนใจ ตอนนี้มาอยู่ในร่างของนางร้ายสวยเปรี้ยว ก็ดูหยิ่งแบบไม่ตั้งใจ

เสียงหวีดร้องของผู้คนจากข้างสนามดังกระหึ่ม มหาวิทยาลัยในบ่ายวันนี้ไม่เงียบเหงาเหมือนวันอื่น เพราะวันนี้คือการแข่งขันฟุตบอลเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างคณะวิศวกรรมศาสตร์และสัตวแพทย์ คณะยอดฮิตของมหาวิทยาลัยแห่งนี้

"มินนี่ ไปดูบอลกันไหม?"

เสียงใส ๆ ของอริช เด็กสาวหน้าใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อเทอมนี้ดังขึ้นข้างหูเธอ

อริชเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ว่า "มินนี่" เคยเป็นใครมาก่อนในนิยายเรื่องนี้—ไม่รู้ว่าเธอเคยเป็นนางร้ายที่ไล่ตบตีผู้หญิงที่เข้าใกล้พระเอก ไม่รู้ว่าเธอเคยตะโกนด่ากลางคณะเพราะความหึงหวง และไม่รู้ว่าเธอเพิ่งแต่งงานกับ "พีท" พระรองผู้เงียบขรึมในนิยายต้นฉบับ

"ก็ได้" เธอตอบง่าย ๆ แค่อยากหลบจากความอึดอัดในห้อง และใจลึก ๆ ก็อยากเห็นหน้า 'พีท' อีกครั้ง แม้จะเพิ่งทะเลาะกันเมื่อคืนก่อน เพราะเขาก็หล่อดี เสียได้เลวเกินไป

เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ทีมไหน

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ‘ก๊อต’ ที่เคยเป็นพระเอกในนิยายต้นฉบับหน้าตาเป็นอย่างไร เธอได้แค่จำจากในนิยายที่อ่านมา แต่นั่นก็เป็นแค่อักษร ไม่ใช่คนจริง ๆ

เสียงนกหวีดดังขึ้น เกมเริ่มต้น

"หมายเลข 7 ของวิศวะนั่นหล่อมากเลยอะ!"

อริชกระซิบ ขณะจ้องหนุ่มร่างสูงในชุดแข่งสีกรมท่า ผิวขาวจัดจนโดดเด่น และท่าทางจริงจังขณะเลี้ยงบอล

เธอพยักหน้า ทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาคือใคร

เกมดำเนินไปอย่างสูสี แต่สิ่งที่ทำให้มินนี่หยุดหายใจไปหนึ่งจังหวะคือเมื่อหมายเลข 17 จากทีมตรงข้ามกระโดดยิงบอลเข้าประตู แล้วหันมายิ้มกว้างอย่างภูมิใจ

นั่นคือรอยยิ้มที่เธอไม่คุ้นเคย

นั่นคือ...พีท?

เธอกะพริบตาถี่ ๆ เธอรู้จักเขาแค่ในชุดนักศึกษากับสีหน้าทะมึนไม่เคยยิ้ม แต่ตอนนี้เขายิ้ม แถมยังส่งสายตาไปทางฝั่งกองเชียร์อีกต่างหาก

“พีท ส่งยิ้มให้พิมพ์รึเปล่า?” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง และนั้นก็เป็นเรื่องจริง เขาชอบพิมพ์หลังจากที่ยิงลูกได้ เขาก็หันไปยิ้มให้ยัยพิมพ์ ทั้งที่คู่หมั้นนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้

เสียงนกหวีดจบครึ่งแรกดังขึ้น

เธอเห็นพีทเดินออกจากสนาม คิ้วขมวด ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อ และสายตากำลังไล่หาใครสักคน

เธอก้มลงหยิบน้ำจากถุงพลาสติกใสที่อริชซื้อมาด้วย ก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนไปด้านข้างสนาม ตอนแรกจะเอาไปให้พีทตามมารยาท แต่เพราะคิดว่าเขาคงไม่ต้องการเลยให้คนอื่น เพราะไม่รู้ว่าจะให้ใคร เธอจึงยื่นน้ำขวดนั้นให้กับ...คนที่ยิ้มกว้างที่สุด

"น้ำค่ะ"

หนุ่มหล่อคนนั้นซึ่งบังเอิญคือ ‘ก๊อต’ มองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะเลิกคิ้วแล้วปฏิเสธอย่างสุภาพ

"แฟนคุณอยู่ตรงนั้น"

เธอหันขวับไปตามสายตาเขา และพบว่า พีทกำลังยืนอยู่ตรงนั้นมองเธออยู่นิ่งและเย็นเยียบ ไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำเรื่องแบบนั้นอีกครั้งหลังจากที่หมั้นกันกับเขา

คอนโดฯ คืนนั้น

เสียงปิดประตูดังปังจนเธอสะดุ้ง ก่อนจะเห็นพีทเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

"นี่มันตั้งใจจะยั่วโมโหกับฉันใช่ไหม ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบมันหรือเปล่าแต่ก็รักษาระยะห่างไว้บ้างสิเธอเป็นคู่หมั้นของฉันนะ" เสียงเขาเย็นเฉียบ ร่างสูงยืนพิงกรอบประตู ขณะที่เธอนั่งห่มผ้าอยู่ที่โซฟา

"อะไรอีกล่ะ..." เธอพ่นลมหายใจ หงุดหงิดกับท่าทางเขา

"ไปยื่นน้ำให้ก๊อต ทั้งที่ฉันยืนอยู่ตรงนั้น" เขาเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ทำไมผู้หญิงถึงชอบคนแบบนั้น

ทั้งพิมพ์แล้วยังมีเธอที่เป็นคู่หมั้นของเขา อย่างน้อยก็รักษาหน้าเขาบ้าง

เธอขมวดคิ้ว “ก๊อตเหรอ? ฉันไม่รู้ว่าเป็นเขา แล้วคุณล่ะเบอร์อะไร?”

"สิบเจ็ด" เขาตอบเสียงเรียบ

เธอเบิกตากว้าง “ฉัน...ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณเป็นใครในสนาม”

"โกหกเก่งเหมือนเดิม"

"ก็คุณไม่เคยยิ้มให้ใครนี่! อยู่ ๆ ไปส่งยิ้มให้พิมพ์แบบนั้น ฉันก็คิดว่านายกำลังรอให้เธอเอาน้ำมาให้อยู่"

เธอลุกขึ้นยืน เถียงกลับแบบไม่ลดราวาศอก พีทเองก็ไม่ถอย

"อย่ามาโยนเรื่องให้ฉัน มินนี่ ถ้าไม่อยากให้คนอื่นหาว่าเธอ...แรด!"

เพียะ!

ฝ่ามือของเธอฟาดลงบนใบหน้าเขาโดยไม่ทันคิด

เขานิ่งไปเพียงครู่ ก่อนจะหัวเราะในลำคออย่างสมเพช

"อย่างน้อย เธอก็ยังเป็นเธออยู่วันยังค่ำ"

"นายนั่นแหละที่ไม่มีเหตุผล..." เธอพูดเสียงเบา ดวงตาสั่นไหว

เขาเงียบไปชั่วขณะ สบตาเธอด้วยความสับสนที่แว่บเข้ามาในแววตา ก่อนจะหันหลังให้เธอแล้วเดินเข้าห้องนอน ปิดประตูดังปัง

เหลือไว้แค่ความเงียบ

เธอใช้ชีวิตในชื่อนางร้ายเดือนหนึ่งแล้ว แต่เธอยังถูกมองเป็นนางร้ายทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรใครเลย โดยเฉพาะพีทที่ไม่พูดกับเธอ ทั้งสองกลับไปพักที่บ้านเป็นบางครั้ง เช่นสุดสัปดาห์ เหมือนถูกตั้งค่าเอาไว้แล้ว

และวันนี้อากาศในมหาวิทยาลัยช่วงสายวันพุธร้อนอบอ้าว ราวกับสะท้อนอารมณ์ของใครบางคนที่กำลังเดือดดาลจากความเข้าใจผิด...

มินนี่เดินตามหลังพิมพ์อย่างเงียบ ๆ ไปยังอาคารสัตวแพทย์เก่า เพื่อไปรับแมวที่ต้องเลี้ยงดูเป็นงานกลุ่มช่วงกลางภาค การจับคู่ของทั้งสองเป็นเรื่องที่อาจารย์สุ่มโดยไม่รู้ถึงประวัติความไม่ลงรอยกันระหว่างสองสาว หรือบางทีอาจารย์จะรู้อยู่แล้วก็เป็นได้