02 ฉันคือมินนี่

กลิ่นแดดอ่อนยามเช้ารำไรลอดผ้าม่านสีอ่อนเข้ามาภายในห้องพักโรงแรมหรูใจกลางเมือง แสงนั้นไม่ได้แรงพอจะปลุกใครให้ตื่นขึ้น หากแต่ความหนาวเย็นของเครื่องปรับอากาศกับอ้อมกอดอุ่นร้อนข้างกายต่างหาก ที่ทำให้ดวงตาของหญิงสาวบนเตียงค่อย ๆ เปิดทีละน้อย

มินนี่รู้สึกถึงความหนักอึ้งบางอย่างรอบกาย ไม่ใช่เพียงร่างกายที่ปวดหนึบเหมือนผ่านอะไรมาอย่างรุนแรง แต่เป็นจิตใจที่แปลกแยกออกจากที่นี่โดยสิ้นเชิง

เธอรู้ตัวทันทีว่า... นี่ไม่ใช่ร่างของเธอและนี่ก็ไม่ใช่โลกที่เธอคุ้นเคย

ภาพเบลอ ๆ ที่เห็นก่อนหน้าหายไปแล้ว เหลือเพียงใบหน้าหล่อจัดเข้มขรึมของชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างเธอในสภาพเปลือยท่อนบน แขนของเขาพาดอยู่บนเอวของเธอราวเจ้าของ

“นี่มันบ้าอะไรกัน...” เสียงแผ่วพร่าของเธอหลุดออกมาในลมหายใจ

พยายามขยับร่างกาย พลันความเจ็บแปลบแล่นขึ้นที่ต้นขา และสิ่งที่ยิ่งยืนยันว่าทุกอย่างไม่ใช่ความฝันคือ... คราบเลือดเล็ก ๆ บนผ้าปูเตียงสีขาว

ใบหน้าของเธอซีดเผือด น้ำตาซึมขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

“นี่มัน... ครั้งแรกของเรา...” เธอพึมพำ

หัวใจเต้นถี่รัวเมื่อความทรงจำที่เธอ ‘รู้’ โดยไม่เคยมีมาก่อนไหลเข้ามาราวเปิดสวิตช์ ภาพจำจากตัวละครในนิยายปรากฏอย่างปุบปับราวกับเธอเคยเป็นเจ้าของมันมาแสนนาน

มินนี่นางร้ายในนิยายเรื่องหนึ่งที่เธอเคยอ่าน

และชายที่นอนอยู่ตรงนี้คือ ‘พีท’ พระรองเจ้าชู้เงียบที่ในนิยายไม่มีวันรักผู้หญิงอย่างมินนี่ ต่อให้ต้องแต่งงานกันเพราะเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ เขาก็จะทอดทิ้งเธอในตอนจบเหมือนที่นิยายเคยบอกไว้

“เราทะลุเข้ามาในนิยายจริง ๆ เหรอ...” เธอเอ่ยกับตัวเองด้วยเสียงสั่น ๆ

เสียงเคลื่อนไหวเบา ๆ จากชายหนุ่มที่กำลังจะตื่นตัวทำให้เธอสะดุ้ง เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้ พลางพยายามขยับถอยห่าง แต่ก็ช้าไป

พีทลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาคมเข้มจับจ้องใบหน้าหวาดหวั่นของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น

“มินนี่?”

เสียงทุ้มต่ำเปล่งออกมาอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง เพราะเมื่อคืนไม่ใช่ พิมพ์เหรอ?

เธอเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นแรงไม่แพ้ตอนรู้ว่าตัวเองอยู่ในโลกนี้ครั้งแรก

“เมื่อคืน... เกิดอะไรขึ้น?” น้ำเสียงเขาเริ่มแข็ง

“...ฉัน...ไม่รู้...” เธอส่ายหน้า น้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนสายลม “ฉันแค่...ตื่นมาแล้วก็...อยู่ที่นี่แล้ว” จะมาให้เธอรับกรรมไม่ได้นะมินนี่

ใบหน้าของเขาแข็งกร้าวไปทันที “อย่ามาแกล้งใสซื่อมินนี่ ฉันรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร ตั้งใจจะวางยาฉันเพื่อจะได้จับฉันใช่ไหม? ... แล้วฉันต้องรับผิดชอบงั้นเหรอ?”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นกับนายเลยจริง ๆ ...” เสียงเธอสั่น เธอพูดจากใจจริง แม้จะรู้ดีว่าไม่มีใครในโลกนี้เชื่อเธอ

“ขอร้อง... เชื่อฉันเถอะ”

“ไม่มีใครเชื่อผู้หญิงอย่างเธอหรอก” พีทกระแทกเสียงแล้วลุกออกจากเตียง คว้าเสื้อเชิ้ตมาสวมอย่างรวดเร็ว

เธอมองแผ่นหลังกว้างของเขาด้วยหัวใจที่เต้นสะท้าน

แม้ไม่ใช่ร่างของเธอ แม้เรื่องราวจะไม่ใช่ของเธอ... แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน คือของจริง

แม้ไม่มีเจตนา เธอก็รู้ว่าต้องรับผิดชอบต่อทุกอย่าง

“นายไม่ต้องมารับผิดชอบฉันหรอก อีกอย่างเรื่องนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากล”

เขาหยุดเท้าไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดโดยไม่หันมา

“ก็ดี...คิดว่าฉันอยากนอนกับเธอมากเหรอ” หลังจากที่รู้ว่าคนที่นอนด้วยไม่ใช่พิมพ์ เขาก็หัวเสียเอามากๆ ไม่คิดว่าจะกลายเป็นมินนี่ไปซะได้

เธอเงยหน้าขึ้น น้ำตารื้น “คนเลว...” เธอพูดเสียงเบา

“เก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วยละ”

แล้วเขาก็เดินออกจากห้อง ไม่มองหน้าเธอแม้แต่นิดเดียว ทิ้งไว้เพียงเสียงในอกของเธอที่ดังกึกก้องกว่าเดิม

“ฉัน...จะเปลี่ยนทุกอย่างให้ได้”

ถ้าไม่แต่งงานกับเขา เธอก็ไม่ต้องถูกทิ้ง ไม่ถูกเขาทำร้ายจิตใจ ถ้าอยากมีชีวิตรอดก็อยู่ห่างจากคนชื่อพีทให้ไกล

แต่พอเธอกลับมาถึงบ้าน ตามความทรงจำของเธอที่เคยอ่าน ต้องมีคนเอาคลิปมาปล่อยแน่ ก่อนจะกลับเธอไปขอคลิปกล้องหน้าห้องมาแล้ว คงไม่ต้องกลัวอะไร

ทว่าพอเข้ามาก็เห็นพีท กับพ่อแม่ของเขามาอยู่ที่บ้านเธอ กับสายตาของพีท ที่มองเธอเหมือนคาดโทษ เขาเป็นอะไร

“งามหน้าแล้วไหมลูก จะคบกันพ่อแม่ก็ไม่ว่า แต่ดูสิคนอื่นคิดไปไหนต่อไหนแล้ว”

“อย่าโทษลูมินนี่เลย ตาพีทสิไม่ระวัง ทำไมให้คนอื่นสร้างข่าวขึ้นมาได้ จะคบกับน้องต้องคบจริงจังนะ ไม่ใช่คบเล่น ๆ”

มินนี่งงมากตั้งแต่มานั่งข้างแม่ก็ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง ก่อนที่มือถือของเธอจะดังขึ้น เป็นข้อความจากพีท พร้อมกับวิดีโอที่ทั้งสองคนเข้าห้องเดียวกันในเวลาห่างกันไม่ถึงนาที

:เธอกล้าเอาคลิปมาปล่อย ฉันจะจัดการเธอแน่

:ฉันเปล่านะ ฝีมือคนอื่นแน่

:อย่ามาตอแหล ไม่ใช่เธอจะเป็นใคร

:ฉันเปล่าจริงนะ คิดว่าฉันอยากแต่งงานกับนายขนาดนั้นเลยเหรอ

:นั่นมันคำพูดของฉัน

:จะคิดอะไรก็ช่างฉันไม่ได้ทำ

:เธอเจอดีแน่คอยดูเถอะ

เขาไม่สนคำแก้ตัวของเธอ เอาแต่คาดโทษให้เธอทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร ดูหน้ายักษ์ของเขาสิราวกับจะกลืนกินเธอทั้งตัว ตอนนี้ได้แต่ฟังผู้ใหญ่คุยกันจะขาดก็ไม่ได้ด้วยสิ เพราะคลิปวีดีโอถูกคนเห็นไปแล้ว แถมครอบครัวทั้งสองก็มีหน้ามีตาในสังคม กระทบกับภาพลักษณ์ รวมถึงบริษัทด้วย

สุดท้ายก็ต้องลงเอยด้วยการหมั้นอยู่ดี

งานหมั้นจัดขึ้นอย่างเงียบ ๆ ในห้องรับรองของโรงแรมหรูกลางกรุงเทพฯ ไม่มีสื่อ ไม่มีแสงแฟลช ไม่มีบรรยากาศชื่นมื่นแบบงานของคนรักกัน มีเพียงบรรยากาศอึดอัดเงียบงัน ที่อบอวลไปด้วยคำถามในใจของทุกคน

มินนี่ในร่างใหม่สวมชุดลูกไม้สีขาวที่คุณหญิงแม่พีทเลือกให้ สีขาวที่ควรจะเป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ กลับกลายเป็นเสมือนตราประทับความผิดพลาดที่ไม่มีใครอยากเอ่ยถึง

พีทยืนข้างเธอในชุดสูทสีเทาเข้ม สีหน้าเรียบเฉยจนแทบเย็นชา ริมฝีปากแน่นสนิท ไม่มีคำใด ๆ เอื้อนเอ่ยตั้งแต่ต้นจนจบพิธีการ เขาไม่ได้แม้แต่จะมองหน้าเธอ

มินนี่ยิ้มบาง ๆ พยายามไม่คิดมาก เธอรู้ว่าเขาไม่เต็มใจ แต่นั่นก็ไม่ต่างจากเธอเลยสักนิด

“ถ่ายรูปก็ยิ้มด้วยสิ” เธอกระซิบบอกเขา ตอนนี้จะมาทำหน้านิ่งทำไมสร้างภาพหน่อยไม่ได้เลย

“ไม่ต้องมาบอก...” เขาพูดแล้วดึงเอวของเธอมาแนบชิดเพราะหมั่นไส้

“อย่าดึงสิ...”

“ใครสนล่ะ"

มินนี่ได้แต่กัดฟันแน่นเก็บความโกรธเอาไว้ในใจ ส่วนพีทที่เห็นสีหน้าของเธอก็ยิ่งชอบใจ

หลังพิธีจบลง ทั้งสองถูกพามาส่งที่คอนโดของพีท ซึ่งเป็นเรือนหอชั่วคราวตามที่ผู้ใหญ่จัดการ

เสียงล็อกประตูดังแกร๊กเมื่อพีทเปิดประตูห้อง เขาเดินนำเข้าไป ไม่แม้แต่จะผายมือเชิญเธอเข้าไปด้วยซ้ำ

"ฉันจะนอนห้องทำงาน ห้องนอนเธออยู่ทางขวา อะไรจำเป็นบอกแม่บ้าน จะมีคนมาทำความสะอาดอาทิตย์ละสองครั้ง"

น้ำเสียงเรียบเย็นของเขาไม่ต่างจากคำประกาศสถานะชัดเจนว่า นี่คือการอยู่ร่วมกันเพียงเพื่อรอเวลาให้ทุกอย่างเงียบลง

มินนี่พยักหน้าเบา ๆ "ค่ะ... ขอบคุณที่ให้เกียรติพูดตรง ๆ"

พีทชะงักเล็กน้อย ไม่คิดว่าเธอจะตอบกลับมาแบบนี้ถ้าเป็นเธอปกติน่าจะอาละวาดใหญ่ไปแล้ว วันนี้เธอดูเรียบร้อยนิสัยก็ไม่ได้แย่ หรือเขาคิดมากไปเองหรือเปล่าเธอก็ยังเป็นเธอนั่นแหละ

"ฉันไม่ได้อยากผูกมัดอะไรหรอกค่ะ แค่... อยากให้มันจบด้วยดี ไม่กระทบใครไปมากกว่านี้ พอเรื่องเงียบ เราค่อยยื่นเรื่องถอนหมั้นก็ได้"

เขาหันกลับมามองเธอเต็มตาเป็นครั้งแรกตั้งแต่เช้า

"เธอไม่ต้องทำเป็นเข้าใจหรอกมินนี่ ถ้ายังอยากจะเล่นละครต่อ ก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง"

เธอได้แต่กัดฟันแน่นอยากตีกบาลเขาจริงๆ คิดว่าเธออยากหมั้นกับเขาขนาดนั้นเลยเหรอ หลงตัวเองจริงๆคนต่อแถวจีบเธอยาวกว่าทางไปดาวอังคารซะอีก

“ไม่เชื่อก็แล้ว...อย่ามายุ่งกับฉันก็พอ”