04 ฉันไม่ผิด

“มินนี่ ถือกรงให้ฉันหน่อย” พิมพ์พูดเสียงเรียบขณะเดินสวนทางนักศึกษาคนอื่นที่กำลังจะไปเรียน

มินนี่พยักหน้า รับกรงใส่แมวตัวเล็กจากอีกฝ่ายมาอย่างไม่อิดออด ทั้งที่เมื่อก่อน 'มินนี่' คนเดิมจะต้องประชดประชันหรือหาเรื่องทะเลาะ แต่เธอ ที่ไม่ใช่มินนี่คนนั้นอีกต่อไปแค่อยากให้เรื่องมันจบดี ๆ

พิมพ์มองเธอแปลกใจนิด ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แม้ลึก ๆ จะกังวลว่ามินนี่จะหาวิธีแกล้งเธออีก

ในจังหวะนั้นเอง... เสียงรองเท้าหนังส้นหนาที่เร่งรีบกระทบพื้นเดินสวนมาเร็วเกินไป

“อ๊ะ ระวัง!”

นักศึกษาสาวอีกคนที่เดินเล่นมือถืออยู่ชนเข้ากับไหล่ของพิมพ์เต็มแรง ส่งผลให้ร่างบางเซไปด้านข้าง มือที่รับกรงแมวไว้ไม่มั่นทำให้กรงลอยออกจากมือในแรงเฉื่อย มินนี่ที่อยู่ข้าง ๆ รีบพุ่งตัวไปคว้าไว้ตามสัญชาตญาณ

แต่เพราะความตกใจและแรงปะทะ เธอใช้ไหล่ดันพิมพ์ไปด้านข้างโดยไม่ตั้งใจ

ร่างของพิมพ์เซล้มลงไปกับพื้น เข่าครูดกับปูนจนเกิดรอยถลอก ขณะที่มินนี่รับกรงไว้ได้อย่างหวุดหวิด

“โอ๊ย!” พิมพ์ร้องออกมา พร้อมกับเสียงซุบซิบของนักศึกษารอบข้างที่เริ่มมุงดู

“มินนี่ ผลักพิมพ์เหรอวะ?”

“ไม่แปลกใจเลย นิสัยแบบนั้น”

“ทำร้ายคนอื่นต่อหน้าเลยเหรอ?”

มินนี่หน้าชา มองรอยแผลบนเข่าของพิมพ์ที่กำลังพยายามลุกขึ้น เธอเดินเข้าไปจะพยุงอีกฝ่าย

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ… ฉันแค่จะรับกรงแมว…”

“อย่าแตะต้องฉัน” พิมพ์ปัดมือเธอออกทันควัน ดวงตาสวยสั่นระริกด้วยความเจ็บและระแวง เธอไม่เชื่อว่ามินนี่ไม่ตั้งใจ หรือตอนนี้เธอกำลังเล่นละครเป็นคนดีกันแน่

“พอเลยมินนี่!” เสียงเข้มของก๊อตดังขึ้นจากทางด้านหลัง เขาวิ่งเข้ามาพร้อมกับพีทที่อยู่ถัดออกไปเพียงไม่กี่ก้าว

“นายเห็นไหม ฉันไม่ได้ตั้งใจ!” มินนี่หันไปหาพีทด้วยแววตาเว้าวอน เธอหวังว่าเขาจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูด แม้จะมีเรื่องมากมายในอดีตระหว่างพวกเขาก็ตาม

“ฉันเห็นแค่เธอผลักพิมพ์จนล้ม ยังมีหน้ามาแก้ตัวอีก” พีทพูดเสียงเย็น

“แต่ว่า…”

“พอเถอะมินนี่” ก๊อตส่ายหน้า “ถ้าเธอคิดจะขอโทษ ก็รีบทำ”

มินนี่รู้สึกเหมือนถูกบีบคั้นจากทั้งสองด้าน เธอเม้มริมฝีปากแน่น หันไปมองพิมพ์ที่ยังยืนอยู่ด้วยน้ำตาคลอทำไมพวกเขาไม่เชื่อเธอ ทำไมถึงมองเห็นแต่ความเจ็บปวดของพิมพ์ แล้วความเจ็บปวดของเธอมันไม่มีค่าเลยเหรอ

สุดท้ายเธอเลือกเดินออกมาเงียบ ๆ ไม่สนใจคำพูดของใคร เธอไม่อยากพิสูจน์ความจริง ในเมื่อคำตอบมันชัดเจนว่าเธอผิด ทั้งที่ไม่ได้ผิด

เสียงเปิดประตูคอนโดของมินนี่ดังขึ้น เธอเดินเข้ามาพร้อมกับความเงียบและน้ำตาที่ไหลเป็นสาย เสียงรองเท้าถูกเตะไปมุมห้องอย่างไร้แรง เธอนั่งกอดเข่าที่โซฟา ในหัวมีแต่คำพูดใส่ร้ายจนไม่อาจปล่อยวางได้

ไม่กี่นาทีต่อมา ประตูถูกเปิดอีกครั้ง

พีทยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาคมดุแวววาวด้วยความไม่พอใจ ภาพของพิมพ์กับรอยถลอกยังติดตา ไหนจะถูกก๊อตพาไปรักษาอีกด้วย พิมพ์ยังบอกว่าที่มินนี่ทำร้ายเธอเพราะหวงพีท

คำพูดนั้นทำให้เขาโมโหมาก ไม่คิดว่ามินนี่จะเป็นได้ถึงขนาดนี้ เขาจะไม่ปล่อยให้เธอทำเรื่องแบบนี้อีกแน่

“จะไม่พูดอะไรเลยเหรอ?” เขาถามเสียงเข้ม ทั้งที่ไม่เคยพูดคุยกันเลยจนเกือบจะคิดว่าเขาเป็นใบ้แล้ว

“พูดไปนายก็ไม่ฟังอยู่ดี คำตอบของนายมันชัดเจนอยู่แล้วจะถามทำไม” มินนี่เถียงกลับด้วยน้ำเสียงสั่น

“เธอรู้ไหมว่าพิมพ์เจ็บแค่ไหน? เธอเลือดออก แต่เธอกลับเดินหนีออกมาเฉย ๆ?”

มินนี่กำมือแน่น มือที่มีรอยแผลลึกจนเลือดออกเธอ ดึงมือตัวเองไปด้านหลัง เพราะรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์จะเรียกร้องความสงสารจากเขา

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ! ฉันแค่จะช่วย!”

เมื่อเห็นท่าทีปากแข็งไม่ยอมรับความผิดของเธอความอดทนของเขาก็ไม่เหลือ พีทรวบไหล่บางขึ้นมา ใบหน้าทั้งสองใกล้กันมากขึ้น มือหนาบีบแน่นจนมินนี่น้ำตาตก เธอเจ็บทั้งกายทั้งใจขนาดนี้ เขายังซ้ำเติมอีกเหรอ

“งั้นก็ช่วยด้วยการผลักคนอื่นลงพื้นใช่ไหม? นี้เหรอการช่วยคนอื่นของเธอ”

มินนี่กำหมัดแน่น ใจสั่นไหว ไม่ใช่เพราะกลัวเขา แต่เพราะคำพูดของเขามันบาดลึกเกินทน เขาไม่เชื่อเธอ ไม่มีใครเชื่อ ทำไมมินนี่ถึงโชคร้ายแบบนี้นะ

“นายเคยเชื่ออะไรจากฉันบ้างไหมพีท? หรือมองฉันแค่เป็นตัวปัญหา! เป็นนางร้ายอย่างเดียว” เธอแผดเสียงใส่เขา

เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูดเสียงเข้มกว่าเดิมกับสายตาเย็นเยียบจ้องมองเธอ

“เพราะเธอทำตัวให้คนอื่นมองแบบนั้นไง คิดว่าคำพูดของเธอจะเปลี่ยนการกระทำได้หรอ”

นั่นแหละ... จุดระเบิด

“ถ้าฉันมันแย่ขนาดนั้น แล้วนายจะมาอยู่กับฉันทำไม! ไปอยู่กับพิมพ์ของนายสิ! หรือว่ารำคาญจนอยากจะ...!”

“มินนี่! คิดว่าฉันอยากอยู่กับเธอเหรอ ทำไมต้องทำตัวน่ารำคาญด้วย”ทำไม่ต้องหวงเขา ทั้งที่การหมั้นครั้งนี้ ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่นานก็ถอนหมั้น เธอมีหน้ามาหวงเขาเหรอ

แม้เขาจะขึ้นเสียงใส่ แต่เธอไม่หยุด “ฉันนี่มันน่ารำคาญใช่ไหม? พูดอะไรใครก็ไม่เชื่อ พยายามทำดีแต่ก็ยังถูกเกลียด นายคิดว่าฉันอยากอยู่กับคนที่เกลียดฉันเหรอ!?”

“เธอ…” พีทกัดฟันแน่น ดวงตาวาวโรจน์จากความโกรธปนสับสน หัวใจของเขาเต้นแรง มองดูมินนี่ลุกขึ้นยืนเถียงตนราวกับถูกท้าทายความอดทน

ถ้าวันนี้ไม่จัดการเธอให้จำ อย่าเรียกเขาว่าพีท ให้เรียกลูกหมาได้เลย เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าท้าทายเขาถึงขนาดนี้

“เกลียดฉันนัก ก็เชิญเกลียดไปเลยสิ!” มินนี่ตะโกน แล้วเบือนหน้าหนี น้ำตาไหลไม่หยุด

วินาทีนั้นเอง พีทกระชากแขนเธอให้หันกลับมา ริมฝีปากเขาเฉียดใกล้ใบหน้าของเธอ

“อย่าท้า...” เสียงเขาแหบพร่า

บรรยากาศเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา อารมณ์อัดอั้นระเบิดออกมาโดยไร้คำเตือน ก่อนจะประกบจูบปากหวานของเธอ

เขารุนแรงมากจนรู้สึกแสบร้อนที่ริมฝีปาก ก่อนที่มือสองข้างจะถูกรวบไว้ไม่ให้ขัดขืน เธอกลัวเขาขึ้นมา พลันน้ำตาไหลพรั่งพรู

“อย่าสำออย เธอก็ชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”

เขาผละออกจากปากหวานแถมยังมีหน้ามาพูดดูถูกเธอ มินนี่ไม่สนใจดึงมือออกสุดแรงก่อนจะตบลงบนหน้าเขาจนเกิดเสียงดัง

ยิ่งทำให้เขารุ่นแรงมากขึ้นก่อนที่ร่างของเธอจะลอยขึ้นจากพื้น ไม่นานก็ถูกโยนลงบนเตียงจนจุกบริเวณท้องน้อย ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกทับด้วยร่างใหญ่

เธอสู้แรงเขาไม่ได้ พีทฉีกชุดนักศึกษาสีขาวของเธอออกอย่างง่ายดายเผยเนินอกขาวนวลก่อนที่ร่างของเธอจะไม่เหลื่ออะไร

“อย่าทำแบบนี้...ไม่นะ” เธอพูดทั้งน้ำตา แต่เขาไม่ฟัง

ปากหนาดูดดึงเม็ดชมพูสวยราวกับถูกสะกดจิต มืออีกข้างบีบคลึงเนื้อนุ่มอย่างถือสิทธิ์ มินนี่ได้แต่เก็บเสียงเอาไว้ไม่อยากให้เขาได้ยิน มันน่าอาย

ยังไม่พอ ยิ่งกินยิ่งอยากจนห้ามตัวเองไม่ได้ พีทไม่คิดว่าคนที่เขาไม่ชอบ แต่พอได้ลองทำเอาติดใจ หรือเพราะเขาเกลียดเธอ เลยอยากทำมากกว่าเดิมหรือเปล่า

ตัวของเธอหวานราวน้ำเชื่อมหอม เนินอกเย้ายวนจนเขาไม่ลืมทิ้งลอยเอาไว้ ไหนจะยอดชมพูสวยที่ดูดีเท่าไหร่ก็ไม่พอใจ เขาเงยหน้ามองเธอที่หันไปด้านข้าง

“ทำไม ตอนนั้นไม่เห็นเธอกลัว อยากจับฉันจนตัวสั่นไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ไม่ต้องเล่นละครหรอกนะ”

“คิดว่าฉันอยากจับนายเหรอ บอกให้ก็ได้เป้าหมายของฉันคือพี่ก๊อต ไม่ใช่นาย” มินนี่หมดความอดทน เธอบอกเขาเรื่องนี้ เพราะความโกรธทำให้ขาดสติ

พีทอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดในคืนนั้น เป็นก๊อตอีกแล้วเหรอ ทำไมถึงกลายเป็นว่า เขาทำให้แผนของเธอล้มเหลว แต่ยิ่งทำให้เลือดในกายร้อนรุ่ม ราวกับว่าไม่ยอมรับการปฏิเสธของเธอ

“ได้ ในเมื่อเธอไม่ชอบฉันก็ดี ฉันจะทำให้เธอลืมฉันไม่ลงเลยคอยดู” เขาไม่มีทางกลายเป็นเครื่องมือของเธอ สักวันเธอจะต้องชดใช้สิ่งที่ทำแน่