ตอนที่15 คัดเลือกสาวงาม2

มาถึงการวาดภาพศิลปะปลายพู่กัน สตรีอื่นๆต่างวาดภาพเป็นทิวทัศน์ ภูเขา แม่น้ำ บ้างก็วาดภาพรูปบุปผาต่างๆ ดูแล้วงดงามสบายตา แต่หงเหม่ยหลงกลับวาดภาพออกมาเป็นกระบวนท่าของการต่อสู้ต่างๆเต็มหน้ากระดาษ จนเหล่าทหารที่คอยอารักขาอยู่ภายในบริเวณการแข่งขันแทบจะเข้ามาแย่งชิงกัน เพื่อนำมันไปฝึกฝน

จนสุดท้ายที่เรียกเสียงฮือฮาอย่างฉงนจากบรรดาผู้มาร่วมงานก็คือการเล่นดนตรี สาวงามนางอื่นปล่อยพลังนิ้วมือเพื่อเล่นดนตรีล้วนแล้วแต่เป็นเพลงที่มีท่วงทำนองไพเราะเสนาะหู จนได้คะแนนเต็มสิบส่วนกันถ้วนหน้า มีเพียงหงเหม่ยหลงที่ไม่ได้คะแนนเลย

การเล่นดนตรีนั้นนับเป็นเรื่องที่ยากที่สุดสำหรับนาง

เพราะนางฝึกแต่ดาบ ฝึกแต่พลังฝ่ามือ ไม่เคยฝึกเล่นดนตรีใดๆ กิจกรรมทั่วไปสำหรับเหล่าสตรีนางมิเคยได้แตะต้อง

ดังนั้นเมื่อนางเพียงแค่จรดปลายนิ้วเพื่อส่งพลังไปยังเครื่องดนตรีเหล่านั้น เครื่องดนตรีก็เป็นอันต้องเสียหาย บ้างก็สายขาด บ้างก็ปริแตก เปลี่ยนตัวใหม่ก็ยังเหมือนเดิม โจทย์ข้อนี้นางทำเครื่องดนตรีเสียหายไปหลายตัว จนนางต้องยอมแพ้

หลี่ซ่งหมินที่นั่งมองหงเหม่ยหลงอยู่เขารู้ดีถึงสาเหตุนั้น

เขาเคยเห็นพลังงานจากฝ่ามือนั้นของนางมาแล้ว ตอนที่นางช่วยชีวิตเขาเอาไว้ที่ริมแม่น้ำ

มันคล้ายกับว่า นางยังไม่สามารถควบคุมพลังนั้นได้ดีเท่าไหร่นัก

เขาเพียงนึกอยากจะช่วยนางขึ้นมาอยู่หลายส่วน

เขาอยากให้นางผ่านการคัดเลือกสาวงามในวันนี้...

เวลาผ่านไปการแข่งขันต่างๆ ก็เป็นอันสิ้นสุดลง

มีสาวงามผ่านการคัดเลือกอยู่หลายนาง หนึ่งในนั้นมีหงเหม่ยหลงรวมอยู่ด้วย

แม้ว่าหงเหม่ยหลงนั้นจะได้คะแนนน้อย แต่ด้วยแรงกำลังใจอย่างท่วมท้นจากบรรดาสาวใช้ในเรือนที่ส่งไปยังขันที รวมถึงสายตากดดันจากใครบางคนที่นั่งอยู่ตรงจุดสูงสุดของเวที ทำให้เหล่าขันทีเป็นอันเข้าใจได้ตรงกัน

ทำให้หงเหม่ยหลงผ่านการคัดเลือกได้อย่างหวุดหวิด สร้างความแปลกใจระคนขบขันให้สาวงามคนอื่นๆ

แต่หงเหม่ยหลงมิได้สนใจ เพราะถึงอย่างไรก็ถือว่าผ่าน

สิ่งที่นางสนใจและเป็นกังกลอยู่ในยามนี้ก็คือพลังฝ่ามือของนางมากกว่า

พลังฝ่ามือนี้เป็นส่วนหนึ่งของวิชาหมื่นโลกันต์ วิชาที่นางไม่คิดจะฝึกฝนต่อจนจบ ตามที่บิดาของนางบังคับ

เพราะวิชาพลังฝ่ามือนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้มารดาของนางต้องจบชีวิตลง จนนางต้องผิดใจกับบิดาของนาง จนเป็นเหตุให้นางต้องมาอยู่ที่นี่

นางพยายามจะไม่ใช้พลังฝ่ามือนี้ เพราะเมื่อยามใดที่นางใช้มัน  ร่างกายของนางจะบาดเจ็บ จนอวัยวะภายในบอบช้ำไปหลายส่วน เหตุการณ์ที่ริมแม่น้ำนั้นเป็นบทเรียนที่ดี

หงเหม่ยหลงยังคงนอนเหม่อมองฝ่ามือของตนเองพลางถอนหายใจอยู่บนเตียงภายในห้องนอนที่เสี่ยวซิงจัดเอาไว้ให้

นางนอนเหม่อมองฝ่ามืออยู่นาน จนผู้ที่มาเยือนอยู่หน้าประตูห้อง ต้องส่งเสียงกระแอมออกมา

หญิงสาวถึงกับสะดุ้งดีดตัวขึ้นมา จัดเสื้อผ้าหน้าผมเป็นการใหญ่ 

“เป็นท่าน” หญิงสาวถามออกไปเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

“เป็นข้าเอง” หลี่ซ่งหมินตอบคำนิ่งๆด้วยสีหน้าเรียบเฉยตามวิสัยพลางเดินเข้ามานั่งตรงตั่งที่โต๊ะใกล้เตียงของหญิงสาว

“บุรุษไม่ควรเข้ามาในห้องนอนของสตรี”

“ห้องนอนเจ้า แต่เรือนข้า ข้ามีสิทธิ์” เขาตอบเรียบๆ หรี่ตามองนาง “เจ้าเองยังเคยเข้าห้องข้า”

“ท่าน” หญิงสาวถึงกับถลึงตาโตอย่างจนคำพูด

“เฮ่อ... ก็ได้” นางถอนหายใจคำโต แต่ก็ยังเดินไปชงชามารินให้เขาแต่โดยดี พลางคิดในใจ สาวงามคนอื่นไปไหนกันหมด  อู้งานกันหรืออย่างไร 

แต่นางหารู้ไม่ ว่าสาวงามที่นางบ่นถึงนั้น ต้องการที่จะทำในสิ่งที่นางกำลังทำ ใจจะขาด แต่ถูกหลี่ซ่งหมินไล่กลับไป

เขารอนางไปหาเขา แต่นางยังไม่ยอมไปหาเขา

เขารอนางอยู่เป็นนาน

จนทนไม่ไหว

เขาจึงเป็นฝ่ายเดินมาหานางที่ห้องนอนของนางอย่างถือสิทธิ์