LOGINShare
บทที่ 26 เจ้าของอาคารผู้ลึกลับ (ตอนปลาย)
Last Updated:
2025-05-23 21:45:15
Latest chapter
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 26 เจ้าของอาคารผู้ลึกลับ (ตอนปลาย)
บทที่ 26 เจ้าของอาคารผู้ลึกลับ (ตอนปลาย) ในชั่วขณะที่รอสุ่ยหลงไปเรียกเซียวหนิงชิงให้มาพบ แววตาของชายหนุ่มเริ่มสั่นไหว นั่งตรึกตรองว่าเขาควรจะเริ่มสนทนากับนางอย่างไรดี ความประหม่าบังเกิดขึ้นในจิตใจ หากเขาจะขอให้นางทำอาหารให้กินทุกวัน ก่อนที่นางจะย้ายเข้ามาเปิดกิจการนางจะยินดีหรือไม่ เขาจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว…หรือเห็นกินในสายตาของนางหรือเปล่า แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะเริ่มวิตกกังวลไปมากกว่านี้ เสียงของสุ่ยหลงก็ดังขึ้นหน้าห้อง “นายท่าน แม่นางเซียวมาแล้วขอรับ” “แม่นางเซียว ข้าต้องขอชมจากใจจริงว่า อาหารของแม่นางเลิศรสเป็นอย่างยิ่ง ข้าพอใจมากอนุญาตให้ท่านเช่าอาคารแห่งนี้ทำร้านอาหารได้ เพียงแต่ข้ามีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่าง ที่ต้องการความคิดเห็นจากแม่นางมาเสนอ" สุ้มเสียงทุ้มกังวานดังขึ้นจากในห้องส่วนตัว และหยุดลงหลังประโยคสุดท้าย เซียวหนิงชิงมุ่นเรียวคิ้วยามได้ยินเสียงของบุรุษจากในห้อง เสียงที่ได้ยินไยถึงคุ้นหูนักนะ ตอนที่ใช้เนตรปีศาจเพ่งมองก็เห็นเพียงด้านหลัง ก่อนหน้านี้นางมัวแต่ยุ่งกับการทำอาหาร เลยไม่มีเวลาไปสอดส่องสิ่งอื่นรอบกาย แต่สิ่งสำคัญกว่าในเวลานี้ คือนางต้องเจรจาเรื่องสำคัญให้เสร
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 26 เจ้าของอาคารผู้ลึกลับ (ตอนต้น)
บทที่ 26 เจ้าของอาคารผู้ลึกลับ (ตอนต้น) …อาหารจานที่สามวางอยู่ในจานก้นลึกสีนวลที่ถูกทำให้ร้อน ตรงกลางมีสิ่งที่เรียกว่า ตอร์เตลลินี่ วางอยู่แปดชิ้น คนรอกินคิ้วกระตุก พลางคิดว่าเกี๊ยวชิ้นเล็กๆแปดชิ้นมันจะไปพอกินอะไร! ครั้นผู้ช่วยเห็นนายเหนือหัวมุ่นคิ้ว จึงรีบกล่าวสิ่งที่แม่ครัวฝากบอกมาทันที “แม่นางเซียวบอกว่า หลังจากนายท่านได้ชิมอาหารจานสุดท้าย หากอยากได้อาหารจานใดเพิ่มขอให้แจ้งนาง ที่นางจัดมาอย่างละหน่อย เพราะกลัวท่านจะอิ่มเกินไปขอรับ” “อ่า เป็นเช่นนั้น ฉลาดไม่เบานี่” อาหารจานที่สามหมดลงในระยะเวลาเกือบหนึ่งถ้วยชา “อร่อยจริงๆ ช่วยไปบอกนางด้วย หลังจากอาหารจานที่สี่หมดลง ให้ส่งเกี๊ยวชนิดนี้มาอีกรอบ” “ได้ขอรับ” ครู่ต่อมาเสียง ฉ่า ฉ่า ก็ดังขึ้นหน้าห้อง เนื้อย่างชิ้นใหญ่ถูกหั่นเรียบร้อย วางอยู่บนแผ่นเหล็กร้อนรองด้วยไม้เนื้อดี บนชิ้นเนื้อราดน้ำจิ้มสีน้ำตาลแวววาว ข้างๆ กันมีถู่โต้วหรือมันฝรั่ง หั่นเป็นชิ้นผัดเนยเล็กน้อยกับใบโรสแมรี่กินเป็นเครื่องเคียง “แม่นางเซียวแนะนำว่าหลังกินเนื้อ ให้จิบเหล้าองุ่นแดงตามเล็กน้อย จะช่วยเสริมรสกันขอรับ” ผู้ช่วยที่มาด้วยกล่าวกับนายเหนือหัว ตาม
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 25 วันทดสอบ (ตอนปลาย)
บทที่ 25 วันทดสอบ (ตอนปลาย) ลำดับถัดมาคือการหมักเนื้อส่วนที่เรียกว่า ริบอาย หรือเนื้อสันแหลมส่วนซี่โครงซึ่งมีไขมันแทรกทั่วชิ้น เนื้อจึงนุ่มชุ่มฉ่ำและมีรสชาติดีตลอดชิ้น นางใช้เพียงน้ำมันมะกอก พริกไทยดำ เกลือป่น และเหล้าจีนเพียงนิดหน่อยเพื่อดับคาว จากนั้นจึงหันไปตวงแป้งสาลีและร่อนใส่ชามใบใหญ่ ใส่เกลือป่นละเอียดเล็กตามลงไปคลุกให้เข้ากัน เทไข่แดงซึ่งแยกออกจากไข่ขาวเรียบร้อยลงไปนวดกับแป้ง จากนั้นใส่น้ำมันมะกอกอีกราวสองช้อนโต๊ะ นวดจนแป้งเนียนไม่ติดมือ ทำเป็นก้อนกลม ใช้ผ้าคลุมชามและพักไว้ และหันกลับไปหั่นเนื้อช่วงหัวไหล่ ที่หมักไว้ชิ้นหนึ่งให้เป็นลูกเต่า ผัดในหม้อสำหรับตุ๋นจนหอมและผิวสุก จากนั้นจึงใส่เหล้าองุ่นแดงรอจนแอลกอฮอล์ระเหย ตามด้วยใส่น้ำต้มกระดูกและใบกระวานตามลงไปตุ๋น อาหารจานแรกที่จะเอาขึ้นโต๊ะเพื่อเรียกน้ำย่อยคือ น้ำซุปกระดูกไก๋ตุ่นกับโรสแมรี่และหัวหอมผัดจนเหลือง กรองเอาแต่น้ำซุปใส ในถ้วยมีลูกชิ้นเนื้อกุ้งผสมหมูสับละเอียด ปั้นเป็นก้อนห่อด้วยแป้งบางๆ หน้าตาดูคล้าย เสี่ยวหลงเปา ลวกให้สุกก่อนใส่ลงไปในถ้วยซุป อาหารจานที่สอง คืออาหารเรียบง่ายอย่าง ซีซาร์สลัด โดยหั่นผักมิน
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 25 วันทดสอบ (ตอนต้น)
บทที่ 25 วันทดสอบ (ตอนต้น) ซวินเหิงเยว่หยัดกายขึ้นเต็มความสูง ตบบ่าสหายรักเบาๆ รับสั่งขอบคุณเซียวเฟิงและหันไปทักทายชาวบ้านแถวนั้นด้วยดวงพักตร์ยิ้มแย้มก่อนหันมาสบตาเซียวหนิงชิง "ขอบคุณแม่นางเซียวที่ทำอาหารรสชาติอร่อย ราคาไม่แพงมาขายให้กับชาวเมืองอี้เฉิงได้ลิ้มรส เปิ่นหวางเป็นคนกินยาก พอได้ชิมอาหารจากร้านของแม่นางเซียวแล้วรู้สึกถูกปากจึงกลับมากินช้ำ การได้กินอาหารที่เพิ่งปรุงเสร็จใหม่ๆ ช่างดีจริงๆ" รับสั่งเสียงดังฟังชัดได้ยินกันถ้วนทั่ว ชาวบ้านทุกคนแถวนั้น ต่างพยักหน้าและเอ่ยว่าเห็นด้วยกับสิ่งที่ท่านเจ้าเมืองเพิ่งกล่าวไป “ท่านเจ้าเมืองพูดถูก ทั้งอร่อยและไม่แพง ยิ่งได้กินตอนทำเสร็จใหม่ยิ่งเลิศรส” ซวินเหิงเยว่สาวเท้าจากไปด้วยความรู้สึกวูบโหวงในอก สีหน้ารื่นรมย์ก่อนหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งทันทีที่หันหลัง ดวงเนตรคู่คมหม่นหมองลงหลายส่วน ‘หวังว่าสิ่งที่ข้าพึ่งทำลงไป จะช่วยลบข่าวลือพวกนั้นได้นะเซียวหนิงชิง ขอโทษด้วยที่ทำให้เจ้าไม่สบายใจ' ชิวยวี่เดินมาจ่ายเงินตามหน้าที่ อ้าปากเหมือนต้องการจะพูดอะไรกับหญิงสาว ทว่าก็เปลี่ยนใจเร่งสาวเท้าตามหลังนายเหนือหัวที่ล่วงหน้าไปกับชิวเยี่ยแท
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 24 ท่านมาทำอะไรตรงนี้ (ตอนปลาย)
บทที่ 24 ท่านมาทำอะไรตรงนี้ (ตอนปลาย) "แม่นางเซียวสบายดีนะขอรับ ข้าติดธุระมาไม่ได้สองวัน คิดถึง…อาหารของแม่นางมาก” โทนเสียงเซ็กซี่ฟังกี่ทีก็รื่นหู หยุดตรงคำว่า คิดถึง ไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา แม่ค้าคนงามอมยิ้มแก้มแทบปริ รีบก้มหน้าหลบสายตาหวานซึ้งของทหารหนุ่มรูปงามด้วยความขัดเขิน ‘นอกจากรูปหล่อ เสียงก็เซ็กซี่แล้ว ยังหยอดสาวเก่งอีกต่างหาก เขินนะ’ ในชั่วขณะที่บรรยากาศรอบกายคนทั้งสอง กำลังเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูละมุนละไมอยู่นั้น… แคร่กกกก!! เสียงจอกชาแตกร้าวจากใต้ต้นแปะก๊วยได้ดังขึ้น ตามมาด้วยสุรเสียงเย็นชาของซวินเหิงเยว่ “หย่งหนานโหว! สายจนป่านนี้ไฉนยังไม่ไปค่ายทหาร มาเอ้อระเหยลอยชายอะไรอยู่แถวนี้” “…” จ้าวหลิวเหว่ย ‘เจ้าเมืองจอมกวนมาได้อย่างไรเนี่ย!' สรรพนามที่ซวินเหิงเยว่ใช้เรียกอีกฝ่าย ทำเอาเซียวหนิงชิงหายจากอาการเคลิ้มทันที พี่ชายทหารเสียงเซ็กซี่คือหย่งหนานโหว!!! แม่เจ้าาาาาา นี่นางโดนท่านโหวเต๊าะอยู่หรือเนี่ย โอ้ย จะบ้าตาย! ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก! ทั้งท่านอ๋องทั้งท่านโหวไม่มีอะไรจะทำกันหรืออย่างไรเจ้าคะ ถึงได้มาป่วนแผงขายอาหารของนางเล่น! อุตส่าห์เลิกเ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 24 ท่านมาทำอะไรตรงนี้ (ตอนต้น)
บทที่ 24 ท่านมาทำอะไรตรงนี้! (ตอนต้น) เซียวหนิงชิงคิ้วกระตุก ยามได้ยินแก้วเสียงคุ้นเคยตรงหน้า ดวงตาเมล็ดซิ่งฉ่ำน้ำฉายแววละเหี่ยใจวาบหนึ่ง ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนน้อมยามเงยหน้าสบตาเจ้าเมืองอี้เฉิง “ถวายพระพรท่านอ๋อง คือว่ากำไลวงนั้นล้ำค่าเกินไปเลยไม่กล้าใส่เพคะ ไม่ทราบว่าวันนี้ท่านอ๋องมาเดินตรวจตราความเป็นอยู่ของราษฎร หรือว่าจะทรงมาแกล้งหม่อมฉันเล่นแก้เบื่ออีกเพคะ” น้ำเสียงยามเอื้อนเอ่ยไพเราะเสนาะหู ทว่ายังคงแอบจิกกัดเล็กน้อย! ดูท่าว่าวันนี้นางคงก้าวขาผิดข้างตอนออกจากบ้าน เจ้ากรรมนายเวรถึงได้ตามมาหลอกหลอนถึงที่อีกวัน! ส่วนเรื่องที่นางไม่ได้ใส่กำไลที่ได้รับมา เพราะนางทำงานไม่ถนัด กำไลหยกจักรพรรดิล้ำค่าขนาดนั้น เกิดนางไม่ระวังไปกระแทกอะไรแตกขึ้นมา คนให้รู้เรื่องเข้านางคงโดนเขากินหัวเป็นแน่! “อ้อ ที่แท้แม่นางเซียวคิดกับเปิ่นหวางเช่นนี้เองสินะ” ซวินเหิงเยว่รับสั่งเสียงลอดไรฟัน พัดในมือสั่นระริก อยากจับเด็กดื้อตรงหน้ามาให้ฟาดก้นลาย! ตัวแค่นี้แต่กวนประสาทเก่งเหลือเกิน องครักษ์คนสนิททั้งสอง สูดหายใจเข้าพร้อมโดยมิได้นัดหมาย ยามได้น้ำเสียงของซวินเหิงเยว่ ‘ท่านอ๋องอย่าทรงกริ้วนะพะย
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 23 สำรวจที่ทาง (ตอนปลาย)
บทที่ 23 สำรวจที่ทาง (ตอนปลาย) พี่สาวอย่างเซียวหนิงชิงแทบหลุดขำกร๊าก น้องๆของนางช่างขี้สงสัยกันเสียจริงๆ ‘ยัยแก่ปากมากนั่น บทจะหมดสภาพก็ปุบปับกลายเป็นผักขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ก็ดีเหมือนกัน จะได้เลิกมารังควานท่านพ่อแบบถาวร‘ แต่ด้วยความที่เซียวเฟิงเป็นบุตรกตัญญู แม้ว่าจะแยกบ้านและตั้งสกุลขึ้นมาเป็นของตน ทว่าจิตใต้สำนึกยังคงห่วงใยบุพการี เขาจึงไปขอให้ท่านหมอหูช่วยจัดยาบำรุงร่างกาย สำหรับคนเป็นอัมพาตให้มารดา โดยค่าใช้จ่ายในส่วนนี้ เขาใช้เงินทองส่วนตัวที่เก็บไว้ออกมาจ่ายเอง มิได้รบกวนเงินทองในส่วนที่บุตรสาวหามาได้แต่อย่างใด ตกบ่ายในวันเดียวกันหลังจากที่หมอหูมาดูอาการของมู่ซาน ซึ่งเกิดอาการโรคหัวใจแบบเฉียบพลัน หมู่บ้านเต๋อถังก็มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นอีกครั้ง หัวหน้าหมู่บ้านได้รับแจ้งจากบ้านสกุลมู่ว่า พวกเขาถูกยกเค้า!! ขอให้หัวหน้าหมู่บ้านช่วยตรวจสอบ มู่อวิ๋นเรียกร้องขอให้ค้นบ้านทุกหลัง ทว่าชาวบ้านส่วนใหญ่คัดค้าน การค้นบ้านโดยไม่มีหลักฐาน ถือเป็นการละเมิดสิทธิ์ของพวกเขา ก่วงเทียนจึงตัดสินใจนำเรื่องที่เกิดไปแจ้งยังที่ว่าการอำเภอเวินเก๋อ ขอให้ช่วยส่งมือปราบมาตรวจสอบแทน คนยกเค้าบ้านสกุล
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 23 สำรวจที่ทาง (ตอนต้น)
บทที่ 23 สำรวจที่ทาง (ตอนต้น) ร้านอาหารไฉ่ฝูหลงเป็นอาคารสามชั้น ตั้งอยู่ละแวกเดียวกันกับหอโอสถเสียนเย่า ด้านหลังร้านมีเรือนสี่ประสานขนาดกลางรวมอยู่ในขอบรั้วด้วย หากจะเช่าร้านด้านหน้าก็ต้องเช่าเรือนด้านหลังไปด้วย นี่คือข้อกำหนดที่เถ้าแก่เฮ่อ ผู้เช่าปัจจุบันซึ่งจะย้ายออกในอีกเดือนครึ่งกล่าวกับเซียวหนิงชิง หญิงสาวและครอบครัวรวมถึงฟ่านฮุ่ยเจิน จึงขอเข้าไปดูเรือนด้านหลังว่าคุ้มค่ากับราคาที่กำหนดไว้หรือไม่ พวกเขาเดินผ่านออกมาทางหลังร้าน ซึ่งทางเดินปูด้วยด้วยหิน สองข้างทางมีพุ่มกุหลาบและไม้ดอกปลูกประดับไว้อย่างสวยงามไปจนถึงประตูรั้วทางเข้าเรือน เถ้าแก่เฮ่อเปิดประตูเข้าไป เรือนสี่ประสานขนาดกลางสภาพดี ภายในเขตกำแพงมีต้นไม้ปลูกไว้หลายต้นให้ความร่มรื่น สระบัวขนาดเล็กเสียงน้ำพุไหลรินฟังแล้วรู้สึกจิตใจสงบ กลิ่นหอมของดอกไม้และสมุนไพรล่องลอยอยู่ในอากาศ เซียวหนิงชิงตกหลุมรักเรือนหลังนี้ทันที “สวยมากเลยเจ้าค่ะเถ้าแก่ ท่านตกแต่งสวนของเรือนแห่งนี้ได้งดงามและเป็นสมบูรณ์แบบจริงๆ” เซียวหนิงชิงเอ่ยปากชื่นชมชายชราอย่างจริงใจ คนถูกชมหัวเราะเล็กน้อย ก่อนบอกว่าเขาหาใช่คนตกแต่งสวนแห่งนี้ เจ้าของที่แท้
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 22 ความกังวลของซวินเหิงเยว่ (ตอนปลาย)
บทที่ 22 ความกังวลของซวินเหิงเยว่ (ตอนปลาย) ว่านไทเฮาทะเยอทะยานตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นสาวยันแก่ และยิ่งกระหายอำนาจมากขึ้นเรื่อยๆ ขุนนางในท้องพระโรงครึ่งหนึ่งเป็นคนของนาง โดยเฉพาะขุนนางตำแหน่งสำคัญ ว่านไทเฮาแอบลักขื่อเปลี่ยนเสาในราชสำนักมานาน ตั้งแต่สมัยที่ฮ่องเต้องค์ก่อนยังมีพระชนม์ชีพ ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันประสูติจากอดีตไท่กุ้ยเฟยซึ่งล่วงลับไปแล้ว นับจากวันที่ทรงนั่งบัลลังก์จนถึงวันนี้ ก็ทรงลำบากพระทัยมาตลอด จะทำสิ่งใดก็มิใคร่ถนัด ด้วยว่าโดนว่านไทเฮาคอยสอดส่องขัดแข้งขัดขาอยู่เป็นนิจ และนี่คือสาเหตุสำคัญที่ทำให้รุ่ยอ๋องคุกเข่าขอพระบิดา ให้ทรงส่งเขามาเป็นอ๋องครองเมืองไกลถึงที่นี่ ซวินเหิงเยว่ที่ไม่อยากเข้าไปวุ่นวายกับขั้วอำนาจหลายฝ่ายในเมืองหลวง จึงหลีกเลี่ยงการพบปะหรือติดต่อกับขุนนางคนอื่นที่มิใช่คนที่ฮ่องเต้ส่งมา แต่กระนั้นว่านไทเฮาก็ยังพยายามยื่นมือ มาดึงเขากลับเข้าวังวนแห่งการแย่งชิงอำนาจ “คราวนี้ถึงกับส่งน้องชายมาเอง พวกเขาคงวางแผนมาเป็นอย่างดีแน่ แต่หากแผนการที่วางไว้ไม่สำเร็จ และไม่ยอมถอดใจเรื่องที่จะดึงท่านเข้าไปเป็นพวก ทว่าเปลี่ยนแผนไปกดดันฝ่าบาท เพื่อขอสมรสพระราชทานให้ท่าน
You may also like
สามี ท่านหย่ากับข้าเถอะ
กะปอมพ่นไฟ15.2K viewsเสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน
อันอี่หราน102.7K viewsทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายเลี้ยงครอบครัวสามียุค70
Ainthira06 / โจวเหว่ยฟาง8.8K viewsสนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
ม่อเยี่ยน659.9K viewsวสันต์ในห้วงฝัน
อิ่น เยว่3.6K viewsบุรุษอัปลักษณ์ท้ายหมู่บ้านผู้นี้คือสามีข้า
คุณหนูหยางเอิน1.3K viewsข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก
ไฉ่เลี่ยงหรง5.6K viewsยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี
ดอกถังร่วงหล่น234.9K views
