บทที่ 7 หอโอสถเสียนเย่า (ตอนต้น)

บทที่ 7 หอโอสถเสียนเย่า

สองฝั่งฟากถนนของเมืองอี้เฉิง เต็มไปด้วยร้านรวงต่างๆ ตามหน้าร้านเหล่านั้นล้วนแขวนโคมประดับสีสันแตกต่างกันไป เพิ่มความสดใสมีชีวิตชีวาให้กับย่านการค้าของเมือง

ประชาชนมากมายเดินจับจ่ายใช้สอยกันขวักไขว่ เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจจากการพูดคุย ผสานกับเสียงร้องเรียกลูกค้า จากบรรดาลูกจ้างหรือพ่อค้าแม่ค้าแผงลอย กลิ่นอาหารปรุงสุกใหม่ลอยกรุ่น บันดาลให้บรรยากาศถนนฝั่งทิศเหนือของเมืองอี้เฉิงคึกคักเป็นพิเศษ

ดวงตาเมล็ดซิ่งของมู่หนิงชิงพราวระยับ สว่างไสวตื่นตาตื่นใจกับทัศนียภาพที่เห็น ตึกรามบ้านช่องรวมถึงผู้คนทั้งหมดล้วนเป็นของจริง มิใช่ฉากหรือตัวประกอบในซีรีย์อย่างที่เคยเห็น! นางคงต้องหาเวลามาเดินเล่นในเมืองอี้เฉิงแห่งนี้บ่อยๆแล้ว

มู่เฟิงบอกนางว่า ตลาดแห่งนี้คือตลาดทางทิศเหนือ ตั้งอยู่บนถนนที่มีชื่อว่า เสินเป่ย

นอกจากตลาดที่นางได้ประจักษ์กับตา บนถนนเสินเป่ยยังเป็นที่ตั้งของสถานที่ราชการ และสถานศึกษาของเมืองนี้ หอโอสถซึ่งใหญ่และดีที่สุดของเมืองอี้เฉิง ก็ตั้งอยู่บนถนนเสินเป่ยเช่นเดียวกัน

ส่วนทางด้านทิศตะวันออก ซึ่งเป็นเขตที่อยู่อาศัยของบรรดาขุนนางและคหบดีใหญ่ของเมือง ตลาดของที่นั่นจึงมีแต่ร้านค้าและสินค้าราคาแพง…

ตลาดทางทิศตะวันตกและทิศใต้ อยู่ติดกับท่าเรือและแหล่งที่อยู่อาศัยของประชาชนฐานะปานกลาง รวมถึงแหล่งชุมชนแออัด สินค้าที่ขายส่วนใหญ่จึงเป็นจำพวกอาหารทะเล และสินค้าจากโพ้นทะเลซึ่งบรรทุกมากับเรือสำเภา

มู่หนิงชิงวางแผนเรื่องการไปเยือนตลาดท่าเรือในคราวหน้า ภาพของอาหารทะเลสดล่องลอยอยู่ในความคิด ทุกอย่างน่ากินจนนางต้องลอบกลืนน้ำลาย

และเมื่อเดินถึงหน้าร้านขายสมุนไพรที่เป็นจุดหมาย ตั้งอยู่ใกล้กับร้านขายตำราขนาดใหญ่

"ถึงแล้วชิงเอ๋อร์ ที่นี่แหละ หอโอสถเสียนเย่า" เบื้องหน้าครอบครัวสกุลมู่บ้านรอง คืออาคารสูงห้าชั้นสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถัน รูปแบบเรียบง่ายทว่าสง่างาม

พื้นที่ด้านหน้ากว้างราวสามสิบจั้ง ถือว่าเป็นอาคารขนาดใหญ่ที่สุดในย่านการค้าบนถนนเสินเป่ย

หน้าหอโอสถมีปี่เซียะแกะสลักจากหินสูงราวหนึ่งจั้งตั้งอยู่สองตัว ตัวอักษรชื่อร้านสีทองที่อยู่บนป้ายไม้สักทองงดงามอ่อนช้อยทว่าทรงพลังยิ่ง มู่หนิงชิงรู้สึกทึ่งในลายมือ เงยหน้ามองตัวอักษรสองตัวนั้นด้วยแววตาชื่นชมเต็มเปี่ยม นางอยากรู้เหลือเกินว่าใครกันคือเจ้าของฝีพู่กันงดงามนี้!

หญิงสาวซึ่งในเวลานี้สวมผ้าคาดปิดหน้าเพื่อปิดบังความโทรม! แผ่นหลังของนางเหยียดตรงเชิดคางขึ้นเล็กน้อย มือทั้งสองประสานไว้ที่หน้าท้อง เหมือนอย่างในซีรีย์จีนที่เคยเห็น ขยับขาก้าวเข้าไปในหอโอสถเพียงลำพัง…

คราแรกมู่เฟิงไม่เห็นด้วย แต่เมื่อได้ฟังเหตุผลของบุตรสาว เขาจึงยอมพาซูเหม่ยและเจ้าหัวผักกาดน้อยทั้งสอง ไปนั่งรอที่ม้านั่งหินใต้ต้นซิ่งข้างหอโอสถ

“ท่านพ่อเจ้าคะ ข้าอยากให้ท่านเชื่อใจข้า ถึงเวลาที่ข้าต้องเติบโตและต้องเริ่มทำหลายสิ่งด้วยตนเองบ้างแล้ว ไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ หากหอโอสถแห่งนี้ ให้ราคายุติธรรมอย่างที่สหายของท่านพ่อกล่าวจริง พวกเราก็ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล และข้าก็จะไม่ยอมให้ใครเอาเปรียบแน่นอนเจ้าค่ะ!“

ชั้นแรกของหอโอสถเป็นห้องโถงเปิดกว้างสะอาดสะอ้าน กลิ่นสมุนไพรลอยกรุ่นอยู่ในอากาศ ทว่ากลับมิได้ฉุนจนแสบจมูก หลงจู๊ชายที่คอยดูแลลูกค้า ก้าวมาหามู่หนิงชิงด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้ม ยามเห็นว่ามีลูกค้ามาใหม่

"แม่นางน้อยท่านนี้ ไม่ทราบว่าวันนี้มาซื้อหรือมาขายสมุนไพรขอรับ"

คำทักทายจากปากหลงจู๊ สร้างความประทับใจกึ่งประหลาดใจให้มู่หนิงชิงไม่น้อย ทั้งที่นางแต่งกายซอมซ่อ ร่างกายผ่ายผอม มองมุมไหนก็รู้ว่าเป็นคน..จน แต่กลับได้รับการต้อนรับที่ดีเช่นนี้

"ข้ามาขายสมุนไพรเจ้าค่ะ" เสียงไพเราะเป็นเอกลักษณ์ของนางดังขึ้น ลอบเพ่งมองกำแพงซึ่งเต็มไปด้วยชั้นใส่สมุนไพรสูงจรดเพดาน ทว่าด้านหลังกลับมีห้องลับซ่อนอยู่…น่าสนใจจริงๆ

"วันนี้เอาสมุนไพรชนิดไหนมาขายหรือขอรับ ข้าจะได้ให้ผู้เชี่ยวชาญช่วยประเมิน"

มือบางปลดถุงผ้าที่สะพายมาด้วย ยกริมผ้าที่ปิดทับหลินจือแดงออกเล็กน้อย และยื่นให้หลงจู๊ผู้นั้นดู

"สิ่งนี้เจ้าค่ะ"

ครั้นได้เห็นสิ่งที่อยู่ในห่อผ้า หลงจู๊รีบพานางขึ้นไปยังชั้นสามทันที

หน้าห้องประเมิน มีองครักษ์รูปร่างสูงท่าทางแข็งแรงยืนเฝ้าประตูอยู่สองนาย มู่หนิงชิงลอบมองด้วยความสนใจ เพียงแค่ห้องประเมินสมุนไพรต้องคุ้มกันขนาดนี้เชียวหรือ

"เชิญแม่นางรอสักครู่ ข้าจะเชิญผู้ประเมินมาพบท่านเดี๋ยวนี้ขอรับ" หลงจู๊ผละไปหลังจากพานางไปนั่งยังเก้าอี้รับรอง

คล้อยหลังหลงจู๊ มู่หนิงชิงเพ่งเนตรปีศาจ กวาดมองสำรวจรายละเอียดภายในห้อง ตามประสาดรุณีขี้สงสัย…

ภายในห้องประเมิน เครื่องเรือนทุกชิ้นทำขึ้นจากไม้จันทร์ สลักเสลาลวดลายฝีมือประณีต นางชื่นชมคนออกแบบ จัดวางของตกแต่งในห้องด้วยใจจริง ถึงขั้นอยากรู้จักคนผู้นั้น

'รสนิยมใช้ได้เลยนะเนี่ย ใครกันนะที่เป็นนักออกแบบภายในของหอโอสถแห่งนี้ เผื่ออนาคตจะจ้างไปออกแบบให้ข้าบ้าง'

มู่หนิงชิงกวาดตามองเครื่องเรือนทีละชิ้น จนกระทั่งสายตาไปตกอยู่ที่หลังตู้วางของตกแต่ง ซึ่งด้านหลังปิดทึบ…

บุรุษรูปร่างสูงสง่าหน้าตาหล่อเหลา สวมชุดผ้าไหมสีดำเนื้อดีปักดิ้นสีทองแดง ถือพัดในมือยืนหลบซ่อนอยู่หลังตู้ใบนั้น