บทที่ 7 หอโอสถเสียนเย่า (ตอนปลาย)

บทที่ 7 หอโอสถเสียนเย่า

‘โอ๋ว! มีอาหารตาให้ดูเล่นด้วยแฮะ หล่อยิ่งกว่าพระเอกหมายเลขหนึ่งของวงการบันเทิงอีก ว่าแต่ทำไมเขาต้องไปแอบตรงนั้นด้วยเล่า เล่นซ่อนหากับใครอยู่หรือ? เอ๊ะ! หรือว่าจะเป็นคนร้ายแอบมาดักปล้นสมุนไพรราคาแพงที่มีคนนำมาขายกัน!! ไม่ได้การ ต้องหาอาวุธป้องกันตัวเสียหน่อยแล้ว'

อาการหวาดระแวงผุดขึ้นในหัวจารชนสายอาหารอย่างมู่หนิงชิง เจ้าตัวแวบหายเข้าไปในมิติ พุ่งตรงไปยังตู้เซฟหลังกำแพง หยิบปืนเลเซอร์ออกมากระบอกหนึ่งไว้ป้องกันตัว ร่างกายของนางตอนนี้อ่อนแอเกินไป มิอาจต่อสู้ด้วยมือเปล่าได้เลยต้องใช้เครื่องทุ่นแรง

ด้วยประสิทธิภาพของปืนกระบอกนี้ ต่อให้เป็นยอดฝีมือหากโดนยิงเข้าไปอย่างไรก็เจ็บหนัก!

หลังกลับออกมาจากมิติ ร่างบางแสร้งลุกขึ้นยืน หันหน้ามองไปรอบๆห้อง ค่อยๆย่างเท้าเข้าไปหาตู้วางของตกแต่งใบนั้น กระชับปืนเลเซอร์ในมือใต้แขนเสื้อแน่นเตรียมพร้อมใช้งาน

เวลานี้นางยืนอยู่ในตำแหน่งตรงข้ามกับเขา โดยมีเพียงตู้ใบนั้นกั้นไว้ ที่นางทำเช่นนี้เพราะสังเกตเห็นว่า หน้าต่างภายในห้องทุกบานยังคงถูกลงกลอนจากภายใน นั่นแสดงว่าบุรุษชุดดำคงอยู่ที่นี่ตั้งแต่ก่อนที่หลงจู๊จะพานางเข้ามา…แล้วจะไปแอบเพื่อ? ร้อนก็ร้อน หนุ่มหล่อในยุคโบราณนี่นิสัยแปลกประหลาดดีแท้

เสียงไพเราะเป็นเอกลักษณ์ของหญิงสาวดังขึ้น ประหนึ่งกำลังพูดอยู่คนเดียว

"แหม ตู้ไม้จันทร์ใบนี้เนื้อดีจริงๆ แจกันใบนี้งดงามมากเลย ราคาคงไม่ถูกแน่ๆ อุ้ย! คฑาหยกหรูอี้อันนี้ก็ด้วย ภาพเขียนอันนั้นก็อีก ในห้องนี้มีแต่ของล้ำค่าทั้งนั้นเลย หากถูกขโมยไปเจ้าของคงเสียใจแย่” กล่าวจบนางก็เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้รับรองตามเดิม

องครักษ์หน้าห้องลอบมองหน้ากัน แม่นางน้อยผู้นั้นกำลังพูดอยู่กับใคร หรือว่า…

บุรุษชุดดำหลังตู้มุ่นคิ้วกระบี่สีหน้างวยงง ยามได้ยินวาจาพิลึกพิลั่นจากปากหญิงสาว นี่นางรู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้อย่างนั้นรึ และกำลังคิดว่าเขาเป็นขโมยสินะ! ใครมันจะบ้าขโมยทรัพย์สินของตัวเองกัน!!

ราวจิบชาผู้ประเมินซึ่งเป็นชายวัยกลางคนอายุราวห้าสิบก็มาถึง ดวงตาสีนิลคู่นั้นฉายแววฉลาดล้ำรอบคอบชัดเจน

“แม่นางน้อยขอโทษที่ให้รอ ข้ามีนามว่า จวงฉือ แต่คนของหอโอสถต่างเรียกข้าว่า เหล่าจวง เป็นผู้ประเมินสมุนไพรของหอโอสถเสียนเย่า หลงจู๊บอกว่าแม่นางมีหลินเจือแดงมาขายอย่างนั้นหรือ”

“เจ้าค่ะ” มู่หนิงชิงยกห่อผ้าขึ้นมาวางบนโต๊ะอย่างเบามือ และเมื่อเปิดห่อผ้าออก สิ่งที่อยู่ภายในก็ปรากฏแก่สายตาของผู้ประเมิน สีหน้าของเขาดูตื่นเต้นดวงตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ยามได้เห็นหลินจือแดงขนาดใหญ่ ซึ่งมีสภาพสมบูรณ์ทั้งสองดอกตรงหน้า

“ขอข้าจับดูหน่อยนะแม่นาง”

“เชิญเจ้าค่ะท่านผู้ประเมิน”

ผู้ประเมินสวมถุงมือผ้าที่พกมาด้วย ค่อยๆประคองเห็ดหลินจือดอกแรกขึ้นมาพินิจ รอยยิ้มแห่งความพอใจผุดขึ้นบนใบหน้า ก่อนที่จะหยิบหลินจือแดงอีกดอก ขึ้นมาตรวจสอบเช่นกัน จากนั้นจึงเอ่ยบอกราคาประเมิน

“ยอดเยี่ยมจริงๆ ข้าไม่ได้เห็นหลินจือแดงคุณภาพระดับนี้มานานแล้ว แม่นางจะขายทั้งสองดอกเลยหรือไม่ ข้าให้ราคาดอกละสามร้อยตำลึงเงิน หอโอสถเสียนเย่าไม่เคยคดโกงราคาสมุนไพรผู้นำมาขาย ราคานี้ถือว่ายุติธรรมสำหรับหลินจือแดงที่แม่นางนำมาแน่นอน"

มู่หนิงชิงพอใจกับราคาที่ได้รับ จำนวนของตัวเลขไม่ขาดไม่เกิน เหมือนอย่างที่ซินดี้บอกนางเปี๊ยบ มาตรฐานสูงจริงๆ!

“ข้าตกลงขายทั้งสองดอกเจ้าค่ะ ขอรับเป็นตั๋วเงินใบละห้าสิบตำลึง จำนวนสิบเอ็ดใบ ที่เหลือขอเป็นก้อนตำลึงจะได้หรือไม่เจ้าคะท่านผู้ประเมิน”

เหล่าจวงรับปากตามที่นางต้องการ เขาห่อหลินจือแดงไว้อย่างเดิม เดินถือนำหน้าออกจากห้องประมูล มู่หนิงชิงหันไปมองยังตำแหน่งตู้วางของตกแต่งอีกครั้งด้วยแววตาล้ำลึก จากนั้นจึงก้าวตามผู้ประเมินออกไป

เมื่อได้ยินเสียงประตูปิดลง บุรุษในชุดดำจึงออกมาจากที่ซ่อน สะบัดคลี่พัดในมือ ยกขึ้นมาโบกด้วยท่าทางเกียจคร้าน

“หึ! ชิวยวี่ เปิ่นหวางอยากรู้ว่านางเป็นใคร!” สุรเสียงทรงอำนาจเปล่งวาจาสั่งองครักษ์

“พะย่ะค่ะ”

บุรุษชุดดำก้าวมาเปิดหน้าต่าง ดวงเนตรเย็นชามองผ่านลงไปยังถนน ที่ผู้คนกำลังเดินขวักไขว่ เขามั่นใจว่าเก็บกลิ่นอายของตนได้อย่างมิดชิด ต่อให้เป็นผู้มีวรยุทธเก่งกาจก็ยากที่จะรู้ว่าเขาซ่อนตัวอยู่ ทว่าสตรีผู้นั้นกลับรู้ถึงการมีตัวตนของเขา…ดูท่าว่านางคงมิใช่คนธรรมดา

ในชั่วขณะที่ครุ่นคิดเรื่องสตรีแปลกหน้าอยู่นั้น สายตาพลันสะดุดเข้ากับแผ่นหลังบอบบางของหญิงสาวนางหนึ่ง กำลังเดินปะปนอยู่กับฝูงชน หากมองผ่านๆก็มิต่างหญิงชาวบ้าน ที่มาเดินในเมืองกับครอบครัว นางจับจูงมือน้อยของเด็กหญิงตัวเล็ก แกว่งไปมาอย่างอารมณ์ดี ทว่าลางสังหรณ์บอกกับเขาว่า หญิงสาวนางนี้มีบางอย่างไม่เหมือนคนอื่น…

ดวงเนตรคู่คมพิศมองนางไม่วางตา จะใช่คนที่ตามหาหรือไม่นั้น คงต้องรอคำตอบจากชิวยวี่

จู่ๆมู่หนิงชิงรู้สึกเย็นวาบที่ต้นคอแปลกๆ นางหันขวับเพ่งสายตากวาดมองไปถ้วนทั่ว จนสะดุดเข้ากับร่างสูงสง่าของชายหนุ่มรูปงาม ยืนอยู่ริมหน้าต่างชั้นสามของหอโอสถเสียนเย่า

"นึกว่าใครแอบมองที่แท้ก็พ่อหนุ่มรูปงามหลังตู้นี่เอง" หญิงสาวกระตุกยิ้มพึมพำเสียงเบา ผินหน้ากลับไปหาครอบครัว