บทที่ 9 สาเหตุแห่งความเกลียดชัง (ตอนต้น)

บทที่ 9 สาเหตุแห่งความเกลียดชัง

"ฮ่าๆๆๆๆ เอ่ยออกมาได้ไม่อายปากเลยนะเจ้าคะท่านปู่ เป็นคนครอบครัวเดียวกันอย่างนั้นหรือ! ผายลมล่ะซิไม่ว่า! ท่านกับภรรยาใช้งานบิดามารดาของข้าไม่ต่างจากทาส ยังกล้ามาเอ่ยคำว่าสายเลือดเดียวกัน และครอบครัวเดียวกันอีกหรือเจ้าคะ

ก่อนหน้านี้ไยถึงคิดไม่ได้ แต่พอจะเสียผลประโยชน์ขึ้นมาเลยคิดได้? ถึงขั้นบากหน้ามาเจรจาเกลี้ยกล่อมด้วยถ้อยคำสวยหรู มันไม่สายเกินไปหน่อยหรือเจ้าคะ!" มู่หนิงชิงทนฟังไม่ได้อีกต่อไป โผล่หน้าออกมาจากห้องครัว เอ่ยวาจาฉะฉานย้อนคำมู่ซานด้วยสีหน้าและแววตาเย้ยหยัน

มู่หนิงชิงคนเดิมมีนิสัยขี้อายพูดน้อย หัวอ่อนและเชื่อฟังมักหลุบตาต่ำเสมอ แทบไม่เคยออกความเห็นใดๆ เกี่ยวกับเรื่องภายในบ้าน อีกทั้งเป็นคนขยันขันแข็งไม่เกี่ยงงาน ใครใช้ให้ทำอะไรก็ทำ

ทว่ามู่หนิงชิงคนที่อยู่ตรงหน้ามู่ซานในเวลานี้ กลับดูแตกต่างราวกับมิใช่คนเดิม กิริยาท่าทางรวมถึงสายตาเด็ดเดี่ยวไม่ยอมคน วาจาฉะฉานเสียดแทง นี่ใช่หลานสาวของเขาจริงๆหรือ!

"มู่หนิงชิง! นี่เจ้า เดี๋ยวนี้หัดกำเริบเสิบสาน พูดจากับผู้หลักใหญ่เยี่ยงนี้ได้อย่างไร! ซูซื่อ! มาพาบุตรสาวของเจ้าออกไป เรื่องของข้ากับมู่เฟิงพวกเจ้าไม่มีสิทธิ์มาสอดปาก!"

"ทำไมพวกข้าจะไม่มีสิทธิ์! ในเมื่อคนที่ลำบาก และถูกใช้งานเยี่ยงทาสคือพวกข้า ไม่ใช่คนบ้านใหญ่!" มู่หนิงชิงไม่ยอมแพ้ ประกาศจุดยืนแทนทุกคนในบ้านชัดเจน ดวงตาของนางทอประกายกล้าจ้องตามู่ซานอย่างไม่หวาดหวั่น

‘ชิ เรื่องบทร้ายๆ เนี่ยข้าถนัดนักเชียว อาชีพบังหน้าจากมิติเดิม มาซิปู่ ต่อบทมา มารดากำลังอินกับเนื้อเรื่อง!’ เลือดนักแสดงของมู่หนิงชิงกำลังพุ่งพล่าน นางเตรียมพร้อมต่อบทเต็มที่

มู่ซานที่โดนหลานสาวยอกย้อน จนไปต่อไม่เป็นถึงกับหน้าม้าน เขาหันมาชี้หน้าตวาดใส่ซูซื่อ ที่ยืนอยู่ข้างมู่หนิงชิงเพื่อระบายโทสะแทน

"ซูเหม่ย! เจ้าสั่งสอนบุตรสาวอย่างไร ถึงได้มีนิสัยต่ำช้าเช่นนี้! ส่วนเรื่องแยกบ้าน เจ้าเลิกล้มความคิดเสียเถอะมู่เฟิง ข้าไม่ยินยอมเด็ดขาด!" ชายชรากล่าวกับบุตรชายทิ้งท้าย ก่อนสะบัดแขนเสื้อก้าวออกไปจากบ้านหลังนั้น

บรรยากาศตึงเครียดภายในบ้านผ่อนคลายลงทันที เมื่อแผ่นหลังของมู่ซานพ้นไปจากสายตา

มู่เฟิงทอดถอนใจให้กับนิสัยเห็นแก่ตัวของบิดา และก็เป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้จริงๆ โชคดีที่มู่หนิงชิงเอ่ยขอให้เขา ไปเจรจากับหัวหน้าหมู่บ้าน เรื่องการขอแยกบ้านไว้ตั้งแต่เมื่อวานนี้

รายละเอียดเรื่องรายรับรายจ่ายทุกอย่าง ถูกบันทึกไว้ในสมุดบัญชีของสกุลมู่บ้านรอง ตั้งแต่ย้ายกลับมาจากเมืองหลวง กอปรกับสมุดบัญชีส่วนตัวของมู่เฟิง สมัยที่ยังทำงานอยู่ในจวนเสนาบดีคลัง ว่าตัวเขาส่งเงินทองกลับมาบ้านทั้งหมดเท่าไหร่ ในตลอดระยะเวลาเกือบสิบปี โชคดีที่พวกโจรไม่สนใจสมุดบัญชีเล่มนี้ สนใจเพียงเงินทองและของมีค่าที่พวกเขาพกติดตัวมาเท่านั้น

การได้เคยทำงานอยู่ในจวนขุนนางใหญ่ ปลูกฝังให้เขาและภรรยา ติดนิสัยเรื่องการทำบัญชีรายจับรายจ่ายมาจากที่นั่น

ในเวลานี้ สมุดบัญชีเหล่านั้นกลายเป็นตัวแปรสำคัญสำหรับการขอแยกบ้าน มิฉะนั้นเรื่องราวอาจยุ่งยากกว่าที่คิด

“ท่านพ่อเจ้าคะ ฟังจากคำพูดทิ้งท้ายของท่านปู่ ข้าคิดว่าพวกเราต้องรีบไปพบหัวหน้าหมู่บ้าน ภายในวันนี้อีกรอบเจ้าค่ะ แต่คราวนี้ข้าจะไปกับท่านด้วย” มู่หนิงชิงเริ่มหมดความอดทนกับคนสกุลมู่บ้านใหญ่ จนเกิดอาการคันไม้คันมือขึ้นมาตะหงิดๆ

เพียงแค่ระยะเวลาเกือบสิบวันที่นางทะลุมิติมา กลับได้ประสบพบเจอ นิสัยเห็นแก่ตัวจนน่ารังเกียจของคนบ้านใหญ่ถึงสองครั้งสองครา ถึงแม้ตัวนางในภพก่อนจะเป็นเด็กกำพร้า ทว่ากลับเกลียดความอยุติธรรมในครอบครัวเป็นที่สุด

คำกล่าวที่ว่า ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ คงใช้ได้กับทุกภพทุกมิติสินะ

บ้านหัวหน้าหมู่บ้านเต๋อถัง

ก่วงเทียน หัวหน้าหมู่บ้านเต๋อถัง นั่งฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับมู่เฟิงและลูกเมียด้วยความเห็นใจ

เมื่อวานชายหนุ่มมาพบเขา เพื่อแจ้งเรื่องขอแยกบ้าน ทว่ามิได้บอกเล่าถึงสาเหตุ ที่ทำให้ตัดสินใจเช่นนั้น ครั้นได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากปากของชายหนุ่มเอง ตัวเขาพลันเห็นด้วยกับมู่เฟิงเรื่องการแยกบ้านอย่างไม่ต้องสงสัย

ชายชราเหลือบตามองมู่หนิงชิง ที่นั่งนิ่งน้ำตาคลอเบ้า สีหน้าเศร้าสลดด้วยสายตาเวทนา โชคดีแค่ไหนที่นางรอดชีวิต มาจากอุบัติเหตุร้ายแรงเมื่อไม่นานมานี้ แม้แต่หลัวซื่อผู้เป็นย่าแท้ๆ นอกจากจะไม่เคยโผล่หน้าไปเยี่ยมเยียน กลับคิดลงไม้ลงมือกับหลานสาว ที่พึ่งอาการดีขึ้นเพียงเพราะไม่พอใจอีกฝ่ายเท่านั้น ช่างน่ารังเกียจจริงๆ …