บทที่ 9 สาเหตุแห่งความเกลียดชัง (ตอนปลาย)

บทที่ 9 สาเหตุแห่งความเกลียดชัง

“นี่คือสมุดบัญชีที่ข้าและอาเหม่ย ลงบันทึกไว้ตลอดสิบห้าปีที่ผ่านมาขอรับ ส่วนเล่มนี้คือจำนวนเงินที่ข้าส่งกลับมาบ้าน ระหว่างทำงานอยู่ที่เมืองหลวงขอรับท่านลุงก่วงเทียน”

หัวหน้าหมู่บ้านรับสมุดบัญชีทั้งสองเล่มมาเปิดดูอย่างคร่าวๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็สามารถบอกได้ว่า เงินที่มู่ซานและหลัวอวี๋ได้รับจากมู่เฟิงไม่ใช่น้อยๆ ตนเองเป็นพ่อแม่แท้ๆ แต่กลับเอาเปรียบและประพฤติกับบุตรชายคนรองราวกับมู่เฟิงมิใช่บุตรของตน

หากพูดถึงเรื่องนี้ คงต้องย้อนไปตอนที่มู่เฟิงเกิด…

หลังคลอดบุตรชายคนรอง หลัวอวี๋ตกเลือดเป็นจำนวนมาก จนร่างกายอ่อนแออยู่ช่วงหนึ่ง และเมื่อหายดี นางกลับไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก ความวาดหวังว่าจะมีบุตรสาวสักคนจึงพังทลายลง

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หลัวซื่อจึงโทษว่าเป็นความผิดของมู่เฟิง ที่ทำให้นางกลายเป็นแม่ไก่ออกไข่ไม่ได้ จนมิสามารถมีบุตรสาวให้มู่ซานได้ชื่นชม!!

“ได้! ข้าจะออกหน้าให้เจ้าเองอาเฟิง ในฐานะหัวหน้าหมู่บ้าน ข้าจะไม่ยอมให้ลูกบ้านของข้าใช้คำว่า กตัญญูต่อบุพการีหรือผู้มีพระคุณ เป็นเครื่องมือในการเอารัดเอาเปรียบบุตรหลานอีกต่อไป ความกตัญญูเป็นสิ่งที่สมควรทำ ทว่าก็ต้องมีขอบเขต หาไม่แล้วบุตรหลานจะมีชีวิตต่อไปได้อย่างไร พรุ่งนี้ข้าจะไปพบมู่ซานเองเจ้าเตรียมตัวแยกบ้านเถอะ" ก่วงเทียนหยัดกายขึ้นยื่นมือมาตบบ่ามู่เฟิงเพื่อให้เขาวางใจ

คนฟังรู้สึกอุ่นวาบในอก ซาบซึ้งในความกรุณาของก่วงเทียนไปจนถึงก้นบึ้งของหัวใจ ชายหนุ่มขอบตารื้นน้ำประสานมือค้อมเอวเต็มพิธีการ

“ข้าขอขอบคุณท่านลุงก่วงเทียนมากขอรับ ที่ท่านเมตตาข้ากับลูกเมียเสมอมา หลายครั้งหากไม่ได้ท่านช่วยเหลือพวกข้าคงลำบากกันมากกว่านี้”

“ข้าก็ขอขอบคุณท่านปู่หัวหน้าหมู่บ้านด้วยคนเจ้าค่ะ ที่ท่านกรุณายอมออกหน้าให้พวกเรา” มู่หนิงชิงประสานมือไว้ที่อก ยอบกายงดงามขอบคุณเต็มพิธีการเช่นกัน นางจดจำความเมตตาของชายชราได้ขึ้นใจ ภายภาคหน้าต้องตอบแทนน้ำใจของเขาอย่างดีที่สุด!

สองพ่อลูกก้าวออกจากบ้านของก่วงเทียนหลังเสร็จธุระ ระหว่างเดินกลับบ้าน มู่หนิงชิงหรี่ตามองบุรุษร่างสูง อายุราวสามสิบ ซึ่งกำลังยืนสนทนากับสหายของเขา อยู่ข้างต้นหูกวางด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ เพราะในช่วงเวลาที่มู่เฟิงกำลังสนทนากับก่วงเทียนอยู่นั้น บุรุษผู้นี้ได้มาด้อมๆมองๆอยู่นอกรั้วจนผิดสังเกต คล้ายต้องการรู้ว่า มู่เฟิงและบุตรสาว มาพบหัวหน้าหมู่บ้านด้วยเรื่องอันใด

ครั้นเมื่อเห็นว่านางกับบิดา กำลังจะเดินออกมาจากบ้านของก่วงเทียน เขาก็รีบรุดกลับมาหาสหายที่รออยู่ทันที อีกทั้งสายตาที่เหลียวมองนางก็ไม่ปกติ ความรู้สึกที่มู่หนิงชิงอ่านได้จากสายตาของเขาคือ ความสงสัยระคนมาดร้ายอยู่ในครา

’เจ้าของร่างนี้ ไปทำอะไรให้ผู้ชายคนนั้นไม่พอใจเข้าหรืออย่างไรนะ แต่ว่าในความทรงจำที่ได้รับมา ก็ไม่เห็นมีชายผู้นี้อยู่นั้นด้วยซ้ำ มีเรื่องอะไรแอบแฝงกันแน่’

ในเมื่อนางไม่รู้ว่าบุรุษผู้นั้นเป็นใคร ก็ไม่ได้หมายความว่ามู่เฟิงจะไม่รู้

“ท่านพ่อเจ้าคะ ผู้ชายตัวสูงๆใส่ชุดสีน้ำตาล ยืนคุยกับสหายที่ใต้ต้นหูกวาง ตอนพวกเราเดินผ่านมาเป็นใครหรือเจ้าคะ ข้าจำไม่ได้เพียงแต่รู้สึกคุ้นๆหน้า” มู่หนิงชิงเอ่ยถามมู่เฟิงหน้าซื่อตาใส

“อ๋อ คนผู้นั้นชื่อ เผยปิน ทำงานอยู่กับเถ้าแก่ลิ่ว ซึ่งเป็นเจ้าของที่ดินในหมู่บ้านน่ะ ลูกคงเคยเห็นเขา เวลาที่เถ้าแก่ลิ่วมารับซื้อพืชผลที่ไร่กระมัง”

“อืม คงเป็นอย่างที่ท่านพ่อว่า” ถึงแม้จะตอบรับบิดาเช่นนั้น ทว่านางเชื่อสายตาของตนเองมากกว่า

คนที่ไม่รู้จักกัน ไยถึงมองอีกฝ่ายด้วยสายตาประหนึ่งมองคู่อริ เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลังเป็นแน่ แต่จะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เจ้าของร่างถูกลอบทำร้ายหรือไม่นั้น นางยังมิอาจตัดประเด็นนี้ออกไปได้

’มู่หนิงชิงเอ๋ย เจ้าไปทำอะไรให้ใครโกรธแค้น จนถึงขั้นต้องลงมือสังหารเจ้า…หรือทำเพื่อปิดปาก' ดวงตาเมล็ดซิ่งของมู่หนิงชิงเบิกกว้างยามคำว่า ฆ่าปิดปาก ผุดขึ้นมาในความคิด ใช่แล้วประเด็นนี้มีความเป็นไปได้สูง!!

ร่างบางหยุดอยู่กับที่ ไม่ได้ก้าวเดินต่อ มู่เฟิงจึงหันมาถามบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง

“ชิงเอ๋อร์ ไยถึงหยุดเดินเล่า รู้สึกไม่ดีหรือเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

“ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะท่านพ่อ แค่เมื่อยขานิดหน่อยเลยหยุดพักน่ะเจ้าค่ะ สงสัยวันนี้เดินเยอะไปหน่อย” เสียงสดใสของหญิงสาวดังขึ้น ก้าวเท้าไปหาบิดาเพื่อตรงกลับบ้าน…