บทที่ 8 เมื่อบ้านใหญ่ร้อนใจ (ตอนปลาย)

บทที่ 8 เมื่อบ้านใหญ่ร้อนใจ

มู่อวี๋โหรวสีหน้าบึ้งตึงดวงตาฉายแววขุ่นเคือง ยามได้ยินวาจาประกาศิตของผู้เป็นปู่ ภายในใจรู้สึกไม่ยินยอมเป็นเท่าทวีคูณ มู่หนิงชิงมีดีอะไร เถ้าแก่ลิ่วเหอถึงอยากได้ไปเป็นสะใภ้ให้บุตรชายคนเล็ก!

หญิงสาวแอบมีใจให้ลิ่วห่าวซิน ครั้นได้ยินเรื่องการแต่งงานของเขา ในใจพลันรุ่มร้อนเหมือนมีไฟสุม

ผู้เป็นมารดามองบุตรสาวด้วยสายตาเห็นใจ นางพอรู้ว่ามู่อวี๋โหรวมีใจให้ฝ่ายชายอยู่

ผิดกับมู่อวี๋ฉิงที่ลอบเหยียดยิ้มเย้ยหยันอย่างสาแก่ใจ พี่สาวของนางมักชอบยกตน ข่มหญิงสาวในหมู่บ้านคนอื่นๆ ว่านางต้องได้สามีเป็นบัณฑิตซิ่วไฉอย่างแน่นอน

เมื่อมู่ซานลุกจากไป คนอื่นๆต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน

ภายในห้องของมู่อวี๋โหรว เวลานี้ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่ว ใบหน้าหญิงสาวบิดเบี้ยวน่าเกลียดจากโทสะจนดูไม่ได้ ดวงตาแดงก่ำน้ำตารินไหลอาบแก้ม ยกหมอนปิดหน้ายามกรีดร้อง เพราะไม่ต้องการให้ผู้เป็นปู่ได้ยินเสียง

ราวสองเค่อต่อมาฉวนซื่อก็รุดมาหาบุตรสาว

“ท่านแม่ ฮืออออ ท่านต้องช่วยข้านะเจ้าคะ ท่านปู่จะให้นังตัวขาดทุนนั่นแต่งกับพี่ห่าวซิน ฮึก ข้าไม่ยอมนะเจ้าคะท่านแม่ ข้ามีใจให้พี่ห่าวซินมาก่อน ข้าต่างหากที่คู่ควรกับเขา ท่านแม่ต้องช่วยข้านะเจ้าคะ” มู่อวี๋โหรวโผเข้าหาอ้อมอกมารดาทันทีที่ประตูห้องปิดลง

ฉวนซื่อยกมือขึ้นมาลูบผมของบุตรสาวเพื่อปลอบประโลม พยายามหาถ้อยคำปลอบใจอีกฝ่าย

“โหรวเอ๋อร์ ท่านปู่ก็แค่บอกว่า เถ้าแก่ลิ่วเหอเคยเปรยกับท่าน ไม่ได้พูดว่ายืนยันเสียหน่อย หากลูกมีใจให้คุณชายสามจริง ก็ต้องพยายามให้มากขึ้น เพื่อแสดงให้เถ้าแก่ลิ่วเห็นว่า โหรวเอ๋อร์ต่างหากคือหญิงสาวที่เหมาะสมกับบุตรชายของเขา“

”แล้วข้าต้องทำอย่างไรเจ้าคะท่านแม่ ฮึก“ สีหน้าของมู่อวี๋โหรวแลดูมีความหวังขึ้น เมื่อได้ยินคำปลอบใจการมารดา ฉวนซื่อคลี่ยิ้มบางกระซิบบอกบางอย่างกับบุตรสาว…

ปลายยามเว่ย (13:00-14:59) ครอบครัวสกุลมู่บ้านรองก็กลับมาจากตัวเมืองอี้เฉิง พวกเขาสะพายตะกร้าบรรจุข้าวสารอาหารแห้งตามปกติ โดยมีข้าวสารและธัญพืชเนื้อหยาบวางอยู่ด้านบน เหมือนยังใช้ชีวิตอัตคัดขัดสนดังเช่นที่ผ่านมา

เพียงแต่มีผ้าพับหนึ่งเพิ่มมาด้วยในคราวนี้ แต่เป็นเพียงผ้าฝ้ายเนื้อหยาบราคาไม่แพง ชาวบ้านที่นั่งเกวียนกลับมาด้วยกันจึงมิได้สงสัยสิ่งใด

ในขณะที่กำลังช่วยกันเอาของออกจากตะกร้าอยู่นั้น เสียงของมู่ซานก็ดังขึ้นที่หน้าบ้าน

“เจ้ารองอยู่บ้านหรือเปล่า พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย“

เมื่อได้ยินคำกล่าวของมู่ซาน มู่เฟิงคาดเดาได้ทันทีว่าเป็นเรื่องใด หากไม่ใช่เรื่องสำคัญ บิดาของเขาก็ไม่เคยคิดจะมาเหยียบที่นี่

แม้แต่ตอนที่มู่หนิงชิงได้รับบาดเจ็บ มู่ซานทำเพียงถามไถ่อาการของหลานสาว กับท่านหมอหูอยู่หน้าบ้าน แต่กลับไม่คิดจะเข้ามาเยี่ยมนางแม้แต่น้อย ยังดีที่มีน้ำใจช่วยออกค่ายาไปสองร้อยอีแปะ แต่หากเทียบกันกับจำนวนเงิน ที่บ้านใหญ่ฉกฉวยไปจากมู่เฟิงในระยะเวลาหลายปีนี้…เงินเพียงสองร้อยอีแปะนั้นเทียบกันไม่ได้เลย

“ท่านพี่ ไปเปิดประตูให้ท่านพ่อเถิดเจ้าค่ะ ข้ากับลูกช่วยกันเก็บของเอง” ซูซื่อเอ่ยกับสามีที่ยืนนิ่งคล้ายคนเหม่อลอย

มู่เฟิงสูดหายใจลึกก่อนพยักหน้ารับ ก้าวขาไปเปิดประตูให้บิดา สีหน้าของเขาเย็นชาเรียบนิ่งราวผืนน้ำแข็ง

“ท่านมาหาข้าที่นี่ มีอะไรให้ข้ารับใช้หรือขอรับ”

ชายชราชะงักเล็กน้อยยามได้ยินวาจาจากปากบุตรชาย ที่ช่างฟังดูห่างเหินราวกับไม่ใช่พ่อลูก

“ขอข้าเข้าไปข้างในได้หรือไม่ เรื่องที่จะคุยเป็นเรื่องสำคัญ ยืนคุยกันแบบนี้ไม่ค่อยสะดวก” มู่ซานมองหน้าบุตรชายที่ละม้ายคล้ายตนเองอยู่ถึงเจ็ดส่วน

“เชิญขอรับ อย่างไรเสียบ้านหลังนี้ก็เป็นของท่าน” ถ้อยคำคล้ายประชดประชันหลุดออกจากปากของมู่เฟิง

บุรษทั้งสองพากันไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว ด้วยว่าบ้านหลังนี้ไม่มีโถงพักผ่อน

“ท่านพ่อคงมาเพราะเรื่องที่ข้าบอกกับท่านแม่ ว่าจะขอแยกบ้านสินะขอรับ หากเป็นเรื่องนี้ข้าขอยืนกรานคำพูดเดิม

ลูกเมียข้าลำบากมามากพอแล้ว ท่านมองดูพวกเขาสิขอรับ ว่าอยู่ในสภาพไหน แตกต่างจากคนบ้านใหญ่อย่างไร

ทั้งที่ข้ากับเฉิงเอ๋อร์ทำงานในไร่หนักกว่าพี่ใหญ่ หรือแม้กระทั่งตัวท่านพ่อเองหลายเท่า แต่พวกเรากลับอดอยาก ไม่เคยได้กินเต็มอิ่มสักมื้อ

ในขณะที่พวกท่านกินอิ่มนอนอุ่น มีเงินส่งมู่อวิ๋นเทาเข้าสถานศึกษาในเมืองอี้เฉิง แต่เฉิงเอ๋อร์ของข้า กลับไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือด้วยซ้ำ” มู่เฟิงเอ่ยความอัดอั้นตันใจมานานหลายปี ให้บิดาฟังด้วยเสียงสั่นเครือ

มู่ซานถอนหายใจยาว มิใช่ว่าเขาไม่เห็นสภาพลูกเมียของมู่เฟิง ทว่าความเห็นแก่ตัวในส่วนลึกของจิตใจ ที่อยากให้มู่อวิ๋นเทาได้เป็นขุนนางในอนาคต เขาจึงปิดหูปิดตาปล่อยให้หลัวซื่อทำตามใจมาตลอด

“อาเฟิง ที่ผ่านมาพ่อละเลยเจ้ากับลูกเมียมากเกินไป แต่ต่อไปข้าและคนบ้านใหญ่จะชดใช้ และจะดีกับครอบครัวของเจ้าให้มากขึ้น อย่าแยกบ้านเลย อย่างไรเสียพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน สายเลือดเดียวกัน เป็นคนสกุลมู่เหมือนกัน”

คำกล่าวที่ฟังดูคล้ายการขอโทษจากปากของมู่ซาน สะท้อนไปถึงจิตใจของผู้เป็นลูกอย่างมู่เฟิง

เฮ้อ…บิดาของเขาช่างเห็นแก่ตัวโดยแท้

ชายชราหารู้ไม่ว่า ถ้อยคำหว่านล้อมที่ตนเพิ่งกล่าวกับบุตรชาย กลับสร้างความขบขันให้กับอีกคนที่ได้ยิน