ตอนที่๑๘(จบตอน)

สาวงามห้านางนอนกระจัดกระจายบนพื้นพรม ร่างบอบบางสั่นระริก บ้างก้มหน้าอย่างสิ้นหวัง บ้างกล้ำกลืนอดสูและน้ำตาบางนางยังแสร้งส่งสายตายั่วยวน หวังชะตาดีขึ้นแต่ทุกคนล้วนรู้ตัวดีสำหรับองค์ชายสาม ไม่มีใครสำคัญ ไม่มีใคร มีค่า มากไปกว่าสุราถ้วยหนึ่ง

บรรยากาศทั้งห้องยังคงขุ่นมัวด้วยกลิ่นกำยานและราคะเงียบงัน รันทด เยียบเย็นจับใจของสตรี และความพึงใจอันว่างเปล่าของไป๋อี้เฉิน เขารู้สึกว่าตนเองยังขาด แต่มิอาจทราบได้ว่าคือสิ่งใด

ขณะนั้นเองเสียงฝีเท้าแผ่วเบาเดินเข้ามาใกล้ห้องอุ่น ก่อนประตูบานหนักจะเปิดออกอย่างระมัดระวัง เป็นซูเหวินจิ้งในอาภรณ์สีเข้มก้าวย่างเข้ามา สายตากวาดมองบรรยากาศตรงหน้าแล้วก็เพียงเลิกคิ้ว ไม่ได้มีแววประหลาดใจแม้แต่น้อยเขาแสร้งไอเบา ๆ สั่งด้วยเสียงเรียบเย็น

“ทุกคนออกไปได้แล้ว”

สาวงามทั้งห้าสะดุ้งโหยง รีบประสานมือคำนับอย่างลนลานแต่ละนางคว้าอาภรณ์บางเบามาคลุมกาย ก้มหน้างุดออกไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นเครื่องหอมกับร่องรอยร้อนแรงบนหมอนอิง ไม่กี่อึดใจ ห้องอุ่นก็เหลือเพียงความเงียบและความว่างเปล่า

เมื่อทุกอย่างสงบซูเหวินจิ้งจึงก้าวเข้ามาใกล้สายตาคมมององค์ชายสามซึ่งทอดกายนิ่งบนหมอนอิง ใบหน้าว่างเ