บทที่ 1

“เมื่อไรแกจะเลิกเล่นตัวสักทียัยนิล กับอีกแค่ไปกินข้าวสองสามชั่วโมงมันจะอะไรกันนักกันหนา”

เสียงแหลมเล็กของผู้จัดการส่วนตัวอย่างแววตาเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย หญิงวัยกลางคนตัวเล็กผมยาวหยิกใบหน้าบึ้งตึงเธอสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลเข้มกับกระโปรงยีนส์สีน้ำเงินเข้มตัวโปรด ทิ้งตัวลงนั่งลงตรงกันข้ามกับดาราสาว

“พี่ตานั่นแหละ เมื่อไรจะเลิกรับงานแบบนี้สักที นิลบอกแล้วไงว่านิลไม่ทำ ยังมาเซ้าซี้อีกทำไม”

ลินิน วิโรจน์ภักดี หรือ นิล นางร้ายประจำช่องดังที่ตอนนี้เป็นที่หมายปองของใครหลายๆ คน ด้วยความที่เธอตัวเล็ก หน้าเก๋ ดวงตาเฉี่ยว ผมยาวสลวยถึงกลางหลัง อีกทั้งเธอชอบแต่งตัวเซ็กซี่ จนกลายมาเป็นคาแรคเตอร์ของเธอที่ใครๆ ก็ติดภาพลักษณ์ว่าเธอเป็นคนแรงๆร้ายๆเหมือนบทที่เธอเล่นในละครหลังข่าว

เพราะแบบนี้ใครๆ ก็อยากลองนอนกับเธอดูสักครั้ง อย่างเช่น นักการเมืองชื่อดังยอมทุ่มทุนว่าจ้างผ่านผู้จัดการของเธอเพื่อนัดกินข้าวด้วยเม็ดเงินจำนวนถึงเจ็ดหลักด้วยกัน ทำให้แววตาที่เห็นว่าช่วงนี้ลินินอยู่ในช่วงขาลง ไม่ค่อยจะมีงานละครสักเท่าไหร่ พูดคะยั้นคะยอให้สาวเจ้ารับงานนี้ไว้ ถ้าลินินมีรายได้ เธอเองก็มีส่วนแบ่งด้วยเหมือนกัน

“ยัยนิล พี่ก็ต้องกินต้องใช้เหมือนกันนะ เล่นไม่รับงานละครเลยแบบนี้แล้วครอบครัวพี่จะกินอะไร อย่าเห็นแก่ตัวไปมากกว่านี้เลย”

แววตาพูดด้วยความเหลืออด เธอเองก็ลำบากใจ ครั้นจะปลุกปั้นดาราสักคนให้เฉิดฉายอยู่ในวงการไม่ใช่เรื่องง่าย ดาราที่รับดูแลอยู่ในตอนนี้ก็มีแต่พวกดาราปลายแถว ไม่ได้มีชื่อเสียงโด่งดัง ทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำเหมือนดั่งนางร้ายหน้าสวย อีกทั้งละครที่เด็กของเธอรับเล่นก็ไม่ใช่หนังฟอร์มใหญ่ ครั้นจะได้เงินก้อนโตที่พึ่งเดียวของเธอตอนนี้คงหนีไม่พ้นลินินที่เป็นนางร้ายเบอร์หนึ่งของช่อง

“อะไรกันพี่ตา เงินเดือนที่นิลจ่ายให้พี่ตาทุกเดือนยังไม่พออีกเหรอคะ”

ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย เพราะใช่ว่าแววตาจะไม่ได้รับเงินเดือนจากเธอเลย ทุกเดือนเธอต้องจ่ายเงินเดือนให้กับแววตาจำนวนสามหมื่นบาทต่อเดือน ยังไม่รวมกับเปอร์เซ็นต์จากงานละครและหนังบางเรื่องที่แววตารับมาก่อนหน้านี้อีก แค่เธอหยุดรับงานไม่ถึงเดือนเพื่อฟื้นฟูร่างกายตัวเองกับขออยู่ดูแลแม่ที่ป่วยหนักก็เท่านั้น เพราะทำเงินไม่ได้อีกฝ่ายก็มาคะยั้นคะยอให้เธอรับงานกินข้าว ซึ่งลินินเคยบอกกับแววตาไปแล้วว่าต่อให้เธอลำบากเพียงใดเธอก็จะไม่รับงานนี้เด็ดขาด

“มันจะพอได้ยังไง รู้ไหมว่าพี่ทุ่มทุนส่งแกไปถึงฝันแล้วนะยัยนิล พี่ต้องกู้หนี้ยืมสินเสียเท่าไหร่ ลำพังใช้แต่ดอกเบี้ยทุกเดือน ต้นก็ยังไม่จ่าย ใช่สิ...แกไม่ได้เดือดร้อนอะไร มีแต่พี่เท่านั้นแหละที่โง่เอง ฮึก”

แววตาพูดตัดพ้อพร้อมกับเค้นน้ำตาให้ไหลออกมา ส่วนลินินเองที่เห็นว่าแววตาร้องไห้ก็รู้สึกสงสาร เธอรู้ว่าแววตาทุ่มกับงานนี้ขนาดไปกู้หนี้ยืมสินเป็นจำนวนหลายล้านเพราะมาดูแลเด็กในสังกัด แต่เธอไม่รู้เลยว่าแท้ที่จริงแล้วแววตานั้นติดการพนันออนไลน์อย่างหนักและเป็นหนี้จำนวนหลายสิบล้านบาท

“งั้นนิลรับงานละครก็ได้ค่ะพี่ พี่ตาอย่าร้องไห้เลยนะ”

ร่างบางพูดบอกอย่างเห็นใจ ถ้าการรับงานละครมันจะช่วยให้แววตามีรายได้เพิ่มขึ้นมาเธอก็จะกลับไปรับงานละครเหมือนเดิม

“แต่งานที่ติดต่อมาพี่ยกเลิกตามที่นิลขอไว้หมดแล้ว อีกอย่างตอนนี้ก็มีดาราหน้าใหม่เข้ามาเรื่อยๆ นิลไม่ได้ดูละครเรื่องรักร้ายที่กำลังฉายอยู่เหรอ น้องมิ้นที่เป็นนางร้ายแทนเราเล่นดีมากจนผู้กำกับดังจองคิวยาวจนถึงปีหน้าเลยรู้ไหม”

แววตาพยายามพูดบอกให้ลินินเกิดความอิจฉา แม้นว่าลินินจะเล่นบทนางร้ายแตกแต่ใช่ว่าเธอจะเป็นคนขี้อิจฉาตามบทที่เล่น นิสัยส่วนตัวลินินเป็นคนยอมรับกับความเป็นจริง เธอรู้อยู่ว่างานที่เธอทำนั้นไม่ได้จีรังยั่งยืน ในทุกๆ วันก็จะมีเด็กใหม่ๆ เข้ามาอยู่ตลอดเวลา เพราะฉะนั้นการที่แววตาพูดเป่าหูให้เธออิจฉารุ่นน้องจึงไม่เป็นผล

“พี่ตาจะให้นิลทำยังไงคะ พี่บอกมาเลยดีกว่า”

ลินินถอนหายใจยาวก่อนจะถามจุดประสงค์ของผู้จัดการ

“แค่วันนี้นะนิล ไปกินข้าวกับคุณอิทธิพลแค่ชั่วโมงเดียวก็พอ แต่เราไม่ต้องห่วงนะ พี่จะไปเป็นเพื่อนเราด้วย”

แววตาคว้ามือลินินมาจับไว้แน่น ร้องขอให้หญิงสาวรับงานนี้ เสี่ยอิทธิพลสัญญาว่าถ้าหากเธอหลอกล่อให้ลินินนอนกับเขาได้ เงินก้อนโตก็จะโอนเงินเข้าบัญชีเธอทันที

“นิลยอมไปก็ได้ค่ะ แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะคะ”

หญิงสาวถอนหายใจแรงก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ครั้งนี้ลินินหลงเชื่อคนที่เธอไว้ใจ ส่วนหนึ่งเพราะเธอเห็นใจแววตาที่อ้างว่าต้องเอาเงินไปใช้หนี้ อีกอย่างหญิงสาวเห็นว่าครั้งหนึ่งแววตาเคยช่วยเธอไว้เหมือนกัน กระนั้นเธอจึงยอมกลืนคำพูดของตัวเอง

“กินที่ร้านอาหารก็ได้นะพี่ ไม่เห็นต้องกินโรงแรมด้วยเลย”

ลินินหันไปเอ่ยถามขณะที่แววตากำลังง่วนกับการหาที่จอดรถ เมื่อเอารถเข้าจอดเรียบร้อยผู้จัดการวัยกลางคนหันมาพูดกับดาราสาวด้วยสีหน้ารำคาญหน่อยๆ

“อยากเป็นข่าวหรือไง รู้ไหมว่าคุณอิทธิพลเขามีภรรยาแล้ว ถ้าเกิดเรื่องที่เขาชวนแกมากินข้าวแล้วเกิดความแตกขึ้นมาจะเป็นยังไง”

“ถ้าเป็นความลับแล้วจะมาขอกินข้าวกับนิลทำไมล่ะ แคนเซิลก็ได้นะ”

ลินินเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเอามือกอดอกไม่ชอบใจเท่าไรนัก แค่กินข้าวกันแต่นัดกันที่โรงแรมถ้ามีใครเห็นเข้ามันน่าอายกว่าที่นัดเจอกันที่ร้านอาหารเสียอีก

“ได้ไงล่ะ พี่รับเงินเขามาแล้ว”

แววตาพูดบอกพร้อมกับเอื้อมมาปลดเข็มขัดนิรภัยของลินิน แม้นในใจจะเดือดดาลแต่ก็ต้องอดทนหลอกล่อให้ลินินขึ้นไปที่ห้องก่อน

“เดี๋ยวเราขึ้นลิฟต์ตัวหลังกันนะ ไม่ต้องเป็นห่วง คนของคุณอิทธิพลจะกันไม่ให้ใครผ่านทางนั้นไว้หมดแล้ว ถ้าหากพวกเรายังไม่ขึ้นไป” แววตาพูดบอกก่อนจะที่จะเปิดประตูรถเดินนำออกไป

วันนี้ลินินอยู่ในชุดเดรสรัดรูปกระโปรงยาวสีชมพูอ่อน ใบหน้าของนางร้ายแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนเช่นเดียวกัน เธอสวมแมสก่อนจะรีบเดินตามผู้จัดการร่างเล็กไปยังลิฟต์ที่ล็อกไว้สำหรับพวกเธอ หน้าลิฟต์มีบอดี้การ์ดใส่สูทผูกเนกไทเหมือนในหนังยืนรอพวกเธออยู่

ในใจของหญิงสาวรู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อย ทว่าเธอก็ยังเชื่อมั่นในผู้จัดการของเธอว่าจะไม่มีวันหักหลังเธออย่างแน่นอน แค่มากินข้าวสักชั่วโมงแล้วเธอจะได้กลับไปดูซีรี่ย์ที่ดูค้างไว้ต่อแล้ว พูดปลอบตัวเองพลางเอามือลูบแขนของตัวเอง

เมื่อมาถึงห้องสวีทสุดหรู หญิงสาวลังเลที่จะเข้าไปในห้องที่เป็นเหมือนห้องนอนเสียมากกว่าห้องอาหาร โดยที่ข้างนอกห้องมีบอดี้การ์ดตัวสูงใหญ่ยืนคุมอยู่สองคน สมองประมวลผลว่ามันไม่ชอบมาพากลและเธอไม่ควรจะก้าวเข้าไปในนั้น

“เข้ามาสินิล”

แววตาหันไปพูดกับเจ้าของผมยาวสลวยเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมเดินเข้าไป

“นิลขอไม่เข้าไปได้ไหมพี่ตา”

ลินินต่อรองก่อนจะเตรียมหันหลังหนี ทว่ากลับถูกแววตาจับต้นแขนเอาไว้ แรงบีบมันทำให้เธอรู้สึกเจ็บจนเธอร้องออกมาเบาๆ

“อย่ามาสำออย รีบไปกันเถอะ เสี่ยรออยู่”

แววตาเผลอพูดคำว่าเสี่ยออกมา ทำให้คิ้วสวยขมวดคิ้วมุ่นในทันที เสี่ยอะไรกัน...

“ไหนพี่บอกว่าคุณอิทธิพลคือนักธุรกิจไงพี่”

หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยความตกใจก่อนจะพยายามสะบัดแขนจนหลุด

“อย่ามาทำตัวใสหน่อยเลย แค่แป๊บเดียวเสี่ยก็โอนเงินล้านมาให้เธอแล้ว” แววตาเหลืออดกับความใส่ซื่อของแม่ดาราตกกระป๋องนี่เสียเหลือเกิน

“พี่ตาหมายความว่าไงคะ นี่มันเรื่องอะไรกัน”

ลินินถามย้ำ ก่อนที่แววตาจะเหลือบตามองบนพร้อมกับเบะปากคว่ำ

“แก่คิดว่ามันแค่กินข้าวจริงๆ หรือยัยนิล ฉันถามจริง เล่นบทนางร้ายมาตั้งมาก ยังไม่รู้อีกเหรอว่าที่ฉันเรียกแกมากินข้าวกับเสี่ยมันหมายความว่ายังไง”

“พี่ทำแบบนี้กับนิลได้ไง นิลเป็นน้องพี่นะ”

หญิงสาวตะโกนบอกด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน เธอไม่คิดว่าแววตาจะกล้าขายเธอจริงๆ ดวงตาสวยฉายแววผิดหวังกับคนตรงหน้า ทั้งที่เธอรักแววตาดุจพี่สาวคนหนึ่งมาตลอด แต่กลับมาถูกคนที่เธอไว้ใจหักหลังเข้าให้

“น้องบ้าน้องบออะไรกัน ฉันเห็นแกเป็นแค่ตัวทำเงินต่างหากล่ะ พวกมึงยืนบื้ออยู่ทำไหม มาจับมันไปให้เสี่ยเร็วๆ สิ”

หญิงวัยกลางคนไม่มีท่าทีสำนึกผิด ก่อนจะหันไปบอกให้ลูกน้องของเสี่ยอิทธิพลมาจับตัวลินินไป

ลินินที่ตอนนี้กำลังถูกต้อนให้จนมุม เธอก้าวถอยหลังอย่างช้าๆ ก่อนจะพยายามหาทางรอด

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”

หญิงสาวตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างน่าสงสาร

“อย่าพยายามหาทางหนีเลยนะ ชั้นนี้ทั้งชั้น เสี่ยเหมาไว้หมดแล้ว จะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือก็ไม่มีใครได้ยินเธอหรอก หึหึ”

แววตาหัวเราะในลำคอ ก่อนที่ลินินจะตัดสินใจวิ่งหนี ทว่าชุดที่เธอใส่มาวันนี้ช่างไม่เป็นใจเอาเสียเลย เมื่อหญิงสาววิ่งมาถึงหน้าประตูลิฟต์ได้ บอดี้การ์ดที่วิ่งตามเธอมาก็คว้าตัวเธอไว้

“อ๊ากกกกกก”

เสียงร้องของร่างใหญ่ดังขึ้นเมื่อลินินเร็วกว่าควักเครื่องช็อตไฟฟ้าจี้เข้าไปที่ท้องของบอดี้การ์ดจนเขาหมดสติ

“อย่าเข้ามานะ กูช็อตมึงจริงๆ ด้วย”

ลินินเอาเครื่องช็อตไฟฟ้าชี้หน้าของบอดี้การ์ดอีกคน ก่อนที่เธอจะถอดส้นสูงแล้ววิ่งไปที่บันไดหนีไฟ

“จับมัน อย่าให้มันหนีไปได้”

แววตาตะโกนลั่นตามหลังของหญิงสาว ลินินรีบวิ่งลงมาอย่างไม่คิดชีวิตก่อนที่เธอจะเงยหน้ามองบอดี้การ์ดที่กำลังตามหลังมา

เธอตัดสินใจเปิดประตูเหล็กเข้าไปในอีกชั้นหนึ่ง ขาเรียวรีบสาวอย่างไม่คิดชีวิตจนกระทั่งเธอเห็นว่ามีห้องๆหนึ่งเปิดอยู่เธอจึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปหลบในห้องนั้นพร้อมกับปิดประตูรอให้บอดี้การ์ดสองคนนั้นวิ่งผ่านไป

ทว่าหญิงสาวไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังหนีเสือปะจระเข้ เมื่อเจ้าของร่างสูง ใบหน้าคมสัน ร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้าม กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำโดยนุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเดียว

“หึ ไม่ยักรู้ว่าโรงแรมมีบริการเด็ดๆ แบบนี้ด้วยแฮะ”

ชายหนุ่มยกยิ้มก่อนจะก้าวเข้าไปประชิดตัวหญิงสาวที่เข้ามาโดยที่ลินินยังไม่ได้ทันตั้งตัว

“คะ อื้อ”

ยังไม่ทันที่ลินินได้เอ่ยอธิบายเธอก็ถูกร่างหนาประกบปากเข้าให้ สติของหญิงสาวหลุดลอยเมื่อได้ลิ้มรสสัมผัสที่ไม่เคยลองรุกล้ำเข้ามาดูดดุนความหวานจากลิ้นเล็กก่อนจะค่อยๆ คว้านลึกเข้าไปจนเธอหายใจไม่ออก

“แค่กๆๆๆ”

เมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระหญิงสาวรีบโกยอาการเข้าเต็มปอด ก่อนที่ร่างสูงจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

“นี่พึ่งเริ่มนะเด็กน้อย”