50

หนิงเยียนนอนที่เตียงพลันหายเหนื่อย นางคลอดลูกชาย นางดีใจทั้งน้ำตา

จ้าวเชียนดีใจไม่ต่างจากนางที่ได้โอรสทั้งสองพระองค์

จ้าวเทียน จ้าวตี้ จ้าวเชียนตั้งชื่อโอรสของเขาเรียบร้อยเเล้ว

โอรสทั้งสองช่างมีใบหน้าคล้ายเขาเจ็ดส่วน ชายหนุ่มดีใจมาก 

"ให้ข้าดูหน้าเขาหน่อย" หนิงเยียนมองแฝดชายทั้งสอง ช่างคล้ายพระบิดานัก

"เจ้าพักผ่อนเถอะ"

"ข้าคลอดโอรสให้ท่าน ท่านรับปากข้าเเล้วว่าจะไม่รับสนมทั้งสิ้น"

"แน่นอนเรารับปากเจ้าเเล้ว" จ้าวเชียนจุมพิตที่หน้าผากคนงาม ขุนนางน้อยใหญ่เสนอบุตรีมาเป็นสนม เขาจะพักงานขุนนางในราชสำนักทันที

ในใจฮ่องเต้มีเพียงหนิงฮองเฮาคนเดียว ชั่วนิรันดร์กาล

เสิ่นฮัวในยามนี้ได้เป็นชายารัชทายาทแคว้นหนานเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว ในยามนี้เซียวหยางดีกับนางมาก 

"พี่หญิงเยียนส่งข่าวมาเเล้ว นางคลอดแฝดชายทั้งสองคนอย่างปลอดภัย ท่านพาข้ากลับไปเยี่ยมนางได้รึไม่"

เซียวหยางมองหน้าชายารัก เหตุใดจะมิได้

"ได้สิ หากชายารักต้องการ"

"ท่านลืมนางได้เเล้วใช่รึไม่"

เสิ่นฮัวสบตากับรัชทายาทเซียวหยาง ในอดีตเซียวหยางรักหนิงเยียนมาก แม้นางจะเป็นชายาอ๋องก็ตาม

"ข้ามีแต่มิตรภาพดี ๆ ให้นาง ยามนี้นางเป็นหนิงฮองเฮาเเล้ว"

"ข้ารักท่านมากนะ เซียวหยาง"

"ข้าก็รักเจ้าเช่นกัน แม้ตอนแรกไม่ชอบที่เจ้าวุ่นวายกับข้า"

"ก็ท่านสนใจแต่พี่หญิงเยียน ไม่สนใจข้า"

"เอาละ อย่าพูดถึงคนอื่นเลย เจ้ายังไม่ตั้งครรภ์เสียที เจ้าขึ้นดีรึไม่"

เสิ่นฮัวพลันหน้าแดงก่ำ นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วรึ

"นี่ท่านบ้าไปแล้ว" เสิ่นฮัวพลันตีที่เเขนเขาอย่างแรง รัชทายาทเซียวหยางพาชายาคนงามเข้าไปในมุ้ง เสียงครวญครางพลันดังขึ้นเป็นระยะ

องครักษ์เฝ้าหน้าตำหนักพลันหน้าแดงก่ำ มิคิดว่ารัชทายาทจะใจร้อนถึงเพียงนี้

ใต้โต๊ะทรงอักษรหนิงฮองเฮาทรงก้ม ๆ เงย ๆ ฮ่องเต้พลันส่งเสียงออกมาเป็นระยะ ๆ

"พอรึไม่" ปากของนางชาไปหมดแล้ว เพราะเจ้าคนบ้าราคะนี่คนเดียว

"ฮองเฮาทรงทำให้เราสำราญอีกไม่ได้รึ" จ้าวเชียนเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ มองใบหน้างามฮองเฮาเต็มไปด้วยน้ำขาวขุ่น 

"ท่านนี่มัน"

"เอาละฮองเฮาลุกขึ้นนั่งตักเราดีกว่า" หนิงฮองเฮามุดออกมาจากใต้โต๊ะ นั่งทับตักจ้าวเชียนเป็นเวลาครึ่งชั่วยาม 

"เสด็จพ่อ เสด็จแม่" จ้าวเทียนกับจ้าวตี้ เข้ามาในห้องทรงอักษร 

"พวกท่านทำอันใดกัน" สองแฝดในวัยหกขวบ เห็นพระบิดาพระมารดานั่งทับกันในอาภรณ์ที่ยับยู่ยี่

ก็พลันสงสัย

ใบหน้าฝ่าบาทยามนี้ประเดี๋ยวคล้ำ ประเดี๋ยวเขียว

"องค์ชายใหญ่ องค์ชายรอง" เสียงขันทีโหกงกงสาวเท้าเข้ามา

"เหตุใดเจ้าไม่ดูแลพวกเขาให้ดี" น้ำเสียงเย็นเฉียบตำหนิโหกงกง

"ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะพาองค์ชายรอง องค์ชายใหญ่ออกไปประเดี๋ยวนี้”

สองแฝดออกไปแล้วหนิงเยียนเหงื่อตก ในตอนที่ทั้งสองเปิดประตูเข้ามานางสวมอาภรณ์อย่างลวก ๆ

"มาต่อเถอะคนงาม" จ้าวเชียนหอมที่ทรวงอกงาม

"ประเดี๋ยวสองคนนั้นมากวนอีกเพคะ หม่อมฉันว่าพระองค์เสด็จมาหาหม่อมฉันดีกว่าคืนนี้"

"คืนนี้เราจะไปหาเจ้าแน่ ฮองเฮาที่รัก"