เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 4 เข้าจวนอ๋อง...
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-15 03:03:20“หึ น่าสนใจ”
“คุณชายขอรับ”
“เสี่ยวหลุน เจ้าหาชุดใหม่ให้ข้าทีข้าจะกลับแล้ว”
“เอ่อ แต่ว่า...”
“เจ้าไม่เข้าใจงั้นหรือ...”
“ขอรับ”
เขาจัดหาชุดใหม่มาให้เว่ยจื่อหยางก่อนที่เขาจะสวมชุดให้คุณชายเรียบร้อยและออกจากหอนางโลม เสี่ยวหลุนอดที่จะถามไม่ได้
“คุณชาย ชุดของท่านเล่าขอรับ”
“โดนเอาไปน่ะ”
“เป็นไปได้อย่างไรกัน ชุดนั่นอยู่ในห้องอาบน้ำนะขอรับ”
“เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ”
“แต่ว่าคุณชาย แล้วตอนนี้ร่างกายของท่าน…”
“ข้าสบายดี สบายมาก ๆเลยล่ะ ไม่เคยรู้สึกตัวเบาแบบนี้มาก่อนเลย”
“นี่มันแปลกเกินไปนะขอรับ หรือว่าสระน้ำเย็นที่หอหงอี้นั่น จะสามารถช่วยท่านจากโรคนี้ได้”
“หึ ไม่ใช่สระนั่นหรอกแต่เป็นอย่างอื่น ไปกันเถิด”
“อย่างอื่น ….”
“บ้าจริง เสียรู้จนได้”
ไป๋ซินเหยาเดินไปตามทางที่นัดหมายเอาไว้ ก่อนที่จะไปเคาะรถม้า
“นี่ของของท่าน”
นางรับเข้าไปในรถม้า และยื่นตั๋วเงินห้าพันตำลึงที่ตกลงเอาไว้ให้ออกมาให้ไป๋ซินเหยา
“นี่เงินของเจ้า ขอบใจเจ้ามาก”
“ไม่เป็นไร ข้าขอตัวก่อน”
“ออกรถ”
สตรีในรถม้าสั่งให้รถม้าวิ่งออกจากที่นั่นทันที ก่อนที่ซินเหยาจะเดินทางกลับบ้าน พร้อมกับถอดชุดบุรุษที่ตัวหลวมมากสำหรับนางทิ้งในถัง ก่อนจะดึงขึ้นมา
“เก็บเอาไว้ก่อนก็แล้วกันเผื่อจะได้ใช้ ชุดนี่ราคาสูงไม่น้อย ทิ้งไปเสียดายแย่”
“เหยาเหยาเจ้ากลับมาแล้วเหรอ”
“ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ ท่านเดินออกมาได้แล้วหรือเจ้าคะ ไม่ไอแล้ว”
“แม่ดีขึ้นแล้ว แค่เป็นหวัดสองสามวัน ไม่ต้องห่วงหรอก ว่าแต่เจ้าไปไหนมาล่ะวันนี้”
“ไปช่วยคนมาเจ้าค่ะ รายได้งามเหมือนเดิม”
“เจ้าก็เพลาๆบ้าง งานที่มันเสี่ยงอันตรายแบบนี้ไม่ควรทำบ่อย”
“เจ้าค่ะๆ ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะท่านแม่”
“ฮูหยินเจ้าคะ คุณหนู ท่านอ๋องส่งเทียบเชิญนี้มาให้ กำชับว่าคุณหนูต้องไปร่วมให้ได้เจ้าค่ะ”
“งานอะไรกันน่ะป้าฝู”
“เห็นว่าเป็นงานประกาศคัดเลือกพระสนมให้องค์ไท่จื่อเจ้าค่ะ ให้สาวงามทั้งเจียงหยางไปร่วมทุกคน ท่านอ๋องให้พ่อบ้านเจ้ามาส่งเจ้าค่ะฮูหยิน”
“อืม ข้าทราบแล้ว เหยาเหยา งานนั้นเราหลีกเลี่ยงมิได้ อย่างไรเจ้าก็เป็น...”
“ไม่เจ้าค่ะ ข้าจะไป แต่ข้าไม่ไปในฐานะอื่น นอกจากลูกสาวสกุลไป๋”
“เหยาเหยา เจ้าก็อย่าดื้อนักเลย อย่างไรท่านอ๋องก็เป็น...”
“ท่านแม่ ข้ายังมีธุระอื่น ลูกขอตัวก่อนนะเจ้าคะ ป้าฝู ข้าไปเดินเล่น เดี๋ยวจะกลับมานะเจ้าคะ”
นางพูดแล้วก็เดินออกไป ก่อนที่ป้าฝูจะหันมามองฮูหยินที่ทำหน้าเศร้าอยู่
“ฮูหยิน เรื่องนี้คงต้องให้นายท่านใหญ่เป็นผู้ออกหน้าช่วยเจ้าค่ะ”
“ท่านหมายถึง…ถ้าเช่นนั้น”
“ปล่อยเป็นหน้าที่ข้าเองเจ้าค่ะ”
“คุณหนูขอรับ นายท่านเชิญขอรับ”
“ท่านปู่งั้นหรือ เหตุใดมาเชิญข้า เกิดอะไรขึ้น”
“ไม่มีขอรับ เพียงแค่อยากเจอท่านและเชิญทานอาหารเย็นขอรับ”
“ได้ เดี๋ยวข้าไป”
จวนหลิวอ๋อง
“ท่านปู่ หลานมาแล้วเจ้าค่ะ”
“เจ้าตัวแสบ มานี่เร็วๆมากอดหน่อย มาๆ”
“ท่านปู่ คิดถึงเหลือเกินเจ้าค่ะ”
“เฮอะ คิดถึงแต่ไม่เคยมาหาข้า ยังมีหน้ามาพูด”
“ท่านอ๋องเสด็จ...”
“ท่านปู่ เหตุใดเขาจึง…”
“ปู่ก็ไม่รู้ ปู่ไม่ได้บอกนะ”
“คารวะท่านพ่อขอรับ”
“นั่งก่อนสิเป่าเฉิง อาเหยามากินข้าวกับข้าน่ะ”
“คารวะท่านอ๋องเจ้าค่ะ”
“อาเหยา เหตุใดเจ้ามิเรียกข้าว่าท่านพ่อ”
“ข้ามิบังอาจ”
“แหมๆๆ ออกไปนอกจวนเสียนาน ก็ถูกแล้วเจ้าค่ะท่านพี่ ที่นางจะเรียกท่านเช่นนั้น เพราะถึงอย่างไร นางก็เป็นลูก...”
“เจ้าหุบปาก”
“ท่านพ่อ ท่านเรียกนางมาทำไมหรือเจ้าคะ เดี๋ยวคุณชายลู่จะมาอยู่แล้ว”
หลิวจูเม่ย ชายารองมาพร้อมกับบุตรสาวของนาง หลิวเฟยจู
“ท่านปู่ เหตุใดจึงเรียกหลานมาเจ้าคะ ท่านมีธุระอะไรกันแน่”
“อาเหยาพ่อเพียงอยาก...”
“เป่าเฉิง เจ้าพาพวกนางไปรอที่ห้องอาหารก่อน เดี๋ยวข้าจะตามไป”
หลิวอ๋องโบกมือให้ชายารองและบุตรสาวของเขาเดินออกไป ก่อนจะหันมามองบุตรสาวและเดินตามออกไป
“ท่านปู่ ที่ท่านเรียกข้ามา เพราะเรื่องงานเลี้ยงพรุ่งนี้หรือเจ้าคะ หลานไม่มาได้หรือไม่”
“อาเหยา หากเจ้าไม่มา นั่นเท่ากับขัดราชโองการ”
“แต่ว่า…”
“เจ้าไม่คิดถึงปู่”
“คิดถึงเจ้าค่ะ เพียงแต่ เรื่องคลุมถุงชนแบบนี้ หลานไม่ชอบ ไม่ถนัด และคิดว่าไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับหลานเจ้าค่ะ”
“แต่เจ้าก็ยังคงเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนหลิวอ๋องอยู่ ฐานะนี้เจ้าใช่ว่าอยากจะทิ้งก็ทิ้งได้นะ เจ้าต้องนึกถึงพ่อเจ้า นึกถึงข้า หรืออย่างน้อยก็แม่เจ้า จะได้ไม่เดือดร้อนกับเรื่องนี้ หากมีฝั่งราชวงศ์หรือตัวแทนพระองค์ถามถึงขึ้นมา”
“อย่างไรข้าก็เลี่ยงงานนี้มิได้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”
“ไม่ได้ อย่างน้อยหากเจ้าไม่ประสงค์เข้าร่วม เจ้าก็แค่มานั่งเป็นเพื่อนปู่ เจ้าว่าอย่างไรล่ะ”
“ก็ได้เจ้าค่ะ ข้ามาก็ได้เจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นวันนี้”
“เจ้าไปกินข้าวกับปู่ก่อน วันนี้มีเฉพาะพวกเรา เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าไม่ให้พวกนางรังแกเจ้าได้หรอก”
“ข้าหาได้กลัวไม่”
“เอาเถอะๆ ไปด้วยกัน”
ห้องอาหาร
“ท่านพ่อ ท่านนี้คือ…คุณชายลู่ขอรับ ผู้แทนพระองค์ที่จะมาร่วมในงานวันพรุ่งนี้แทนองค์ไท่จื่อขอรับ”
“คารวะผู้อาวุโสหลิว”
“เชิญตามสบายเถิดคุณชาย มา อาเหยา มานั่งก่อน”
ซินเหยามองหน้าคุณชายลู่ ก่อนที่นางจะตกใจจนยืนตัวแข็งทื่อ นี่เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน เจ้าหน้าขาวนี่เป็นถึงตัวแทนพระองค์ไท่จื่อเชียวหรือ แย่แล้วๆๆ
นางเป็นอะไรกับหลิวอ๋องถึงได้มาอยู่ที่นี่ หรือว่าจะเป็น…
“อ่อ คุณชายลู่ นี่หลิวซินเหยา บุตรสาวคนโตของข้าขอรับ”
“ข้า ไป๋ซินเหยาเจ้าค่ะ"
“เชอะ คิดว่าใครอยากจะร่วมสกุลกับเจ้ากัน”
“เฟยจู อย่าเสียมารยาทสิลูก ถึงแม้นางจะเคยเป็นลูกของพระชายาเอก อย่างไรก็ต้องให้เกียรตินางด้วย”
“ก็แค่ลูกชู้มิใช่หรือไงเจ้าคะ”
“หลิวเฟยจู เจ้ากล้าลองพูดอีกทีสิ ข้าจะได้สั่งให้แส้ลงหลังเจ้า บังอาจมาดูหมิ่นซินเหยาต่อหน้าข้า เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นผู้ใด ชายารอง เจ้าน่ะ มิเคยสั่งสอนบุตรสาวเจ้าเลยหรืออย่างไรถึงได้ไร้มารยาทแบบนี้”
“ท่านพ่อ ขออภัยเจ้าค่ะ เฟยจูยังเด็กนัก ยังไม่รู้ประสา”
“ทุเรศสิ้นดี ไม่รู้ประสา นางโตพอที่จะออกเรือนได้แล้ว เป็นแม่ภาษาอะไรกัน เชื้อไม่ทิ้งแถว น่าอับอาย”
“ท่านปู่ ท่านลำเอียงรักแต่นางลูกชู้นั่น...”
“ฟิ้วว…..เพี๊ยะ”
สายผ้ายาวของซินเหยาพุ่งเข้าใส่หน้าหลิวเฟยจูผู้เป็นน้องสาวพร้อมกับแรงตบที่ทำให้นางเลือดออกมุมปากได้ ก่อนที่ซินเหยาจะเก็บผ้านั้นเข้ามาเหมือนเดิม เว่ยจื่อหยางมองตามอย่างนึกทึ่งกับสิ่งที่เห็น
“นี่เจ้า นังแพศยา เจ้ากล้าตบข้า”
“เฟยจู ปากเจ้านี่มันไม่พัฒนาเลยจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโต ไร้มารยาทไม่มีกาลเทศะเหมือนแม่เจ้ามิมีผิด ข้าแค่ใช้ผ้าตบปากเจ้า มิได้ใช้มือ เพราะมือข้าสะอาดเกินไป ไม่อยากโดนสิ่งโสโครกเช่นปากเจ้า”
“ท่านพ่อ ดูนางสิเจ้าคะ นางทำร้ายข้า”
“พวกเจ้าหุบปาก เรามีแขกพวกเจ้าเห็นหรือไม่ จะทำให้จวนอ๋องอับอายหรืออย่างไร”
“เฮอะ เป่าเฉิง เมียของเจ้าน่ะ ไปแต่งมาจากที่ใดหรือ สู้พระชายาเอกของเจ้าไม่ได้เลยแม่แต่เสี้ยวเล็บ ยังมีหน้าอยากเชิดหน้าเป็นชายาอ๋อง ทุเรศสิ้นดี”
“ท่านพ่อ!!"
บทล่าสุด
นางโจรขโมยใจองค์ไท่จื่อ ตอนพิเศษที่ 4
ใบหน้าของเขาตกใจระคนดีใจเมื่อมองไปที่ใบหน้าอันงดงามของพระชายาที่บอกเขาเรื่องนี้ มิน่าเล่านางจึงไม่ยอมให้เขาทำ เพราะต้องการบอกข่าวดีนี้ก่อนที่จะเข้าหอ“จริงหรือ เหยาเหยา เจ้าจะบอกว่า ในท้องเจ้าตอนนี้…มีลูกของเราอยู่เช่นนั้นหรือ”“เพคะ เพราะฉะนั้น พระองค์จะทำอะไร…ก็ จะหักโหมเช่นเดิมมิได้นะเพคะ”“ข้าดีใจยิ่งนัก ข้าดีใจที่สุดเลย เหยาเหยา นี่มันเรื่องดีมากจริงๆ เหตุใดเจ้าไม่บอกข้าก่อนหน้านี้ พิธีการทั้งหลายนั่น ข้าจะได้สั่งลดเพื่อไม่ให้เจ้าและลูกต้องเหนื่อยมากขนาดนี้”“ข้าปรึกษาแม่นมแล้วเพคะ แม่นมก็จัดการทุกอย่างให้รวบรัดแล้ว ก่อนหน้านี้หม่อมฉันมีอาการแพ้ท้องหนัก ทั้งจวนเลยวุ่นวายเกรงว่าข้าจะทนไม่ไหว ทั้งเครื่องประดับและชุดหนักๆ นี่ก็ถูกถอดออกไปหลายชิ้นเหลือเพียงสิ่งที่สำคัญๆ ไว้เท่านั้นเพคะ”“นี่ขนาดเจ้าเอาออกไปบ้างแล้ว แต่เหตุใดมันยังดูเยอะและหนักอยู่เล่า ตอนนี้เจ้ารู้สึกเช่นไรบ้าง อยากกินอะไรหรือไม่ เจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้านี่นา ข้าจะไปสั่งให้คนยกอาหารมาให้นะ”ว่าแล้วเขาก็รีบเดินไปเปิดประตู แม่สื่อถึงกับตกใจที่เจ้าบ่าวจู่ ๆ ก็เปิดประตูออกมา แต่เขาเพียงสั่งอาหารเพื่อให้เจ้าสาวเ
นางโจรขโมยใจองค์ไท่จื่อ ตอนพิเศษที่ 3
พระราชพิธีผ่านไปด้วยความราบรื่นและโล่งอกของทั้งแม่นมหวงและพระชายาหลิวอ๋องที่มีความกังวลเกี่ยวกับอาการแพ้ท้องของเจ้าสาวซึ่งไม่ต้องการแจ้งข่าวนี้ให้กับผู้อื่นทราบเจ้าบ่าวเองก็แทบจะไม่อยากรับแขกอีกต่อไป เขาอยากจะเร่งให้จบงานเลี้ยงที่ท้องพระโรงเร็วๆ เสียเหลือเกินเพราะคิดถึงเจ้าสาวที่เฝ้ารอมาหลายสิบวันเต็มที่แล้วตำหนักบูรพา ห้องส่งตัวเจ้าสาว“พระชายา อีกประเดี๋ยวเมื่อองค์ไท่จื่อเข้ามา จะเปิดหน้าเจ้าสาวก่อน และดื่มสุรามงคล คืนนี้จะมีแม่สื่อเฝ้าอยู่หน้าห้องจนกว่าไฟในห้องจะดับลงเพื่อส่งตัวพวกท่านเข้าหอ พิธีเข้าหอ ห้ามมิให้คู่บ่าวสาวออกจากห้องหอจนกว่าจะรุ่งสาง”“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะแม่นม”“เอาล่ะ ตอนนี้ข้าจะออกไปแล้วนะเพคะ องค์ไท่จื่อน่าจะกำลังมาแล้ว”“ขอบคุณแม่นมเจ้าค่ะ”เป็นดังคาด องค์ไท่จื่อ เว่ยจื่อหยางเสด็จมาถึงห้องส่งตัวก่อนเวลาถึงสองเค่อ เขาไม่อาจรอได้อีกต่อไปแล้ว เขาทิ้งให้องค์ชายห้า เจ้าบ่าวอีกคนทำหน้าที่รับแขกแทนเขา แล้วเขาก็มาที่ห้องส่งตัวก่อน องค์ชายห้าเข้าใจความรู้สึกของจื่อหยางดี เขาจึงรับหน้าที่ดูแลแขกในงานแทนน้องชายประตูห้องส่งตัวถูกเปิดออก เว่ยจื่อหยางเดินเข้ามา ตอนแรกเขารี
นางโจรขโมยใจองค์ไท่จื่อ ตอนพิเศษที่ 2
ท่านหมอวิ่งเข้าไปยังห้องที่ซินเหยานอนพักอยู่ ตอนนี้นางหยุดอาเจียนแล้ว เขาเริ่มจับชีพจรของนางก่อนและก็หันมามองที่แม่นมหวงและพระชายาที่มองไปที่คนป่วยอย่างนึกเป็นห่วง ท่านหมอลุกขึ้นมาพร้อมกับความตกใจของทั้งคู่“ท่านหมอ เหตุใดตรวจเพียงนิดเดียว นางเป็นหนักถึงเพียงนี้ ท่านจะรีบลุกไปไหนกัน”“ยินดีกับพระชายาด้วย คุณหนูตั้งครรภ์แล้วขอรับ”ทั้งสองที่รอฟังเบิกตากว้างด้วยความตกใจระคนดีใจ พร้อมกับแม่นมที่คอยตบแขนพระชายาหลิวอ๋อง“พระชายา ท่านได้ยินหรือไม่ ข่าวดีเช่นนี้ พระชายา”“มีครรภ์ เหยาเหยามีครรภ์ แม่นม ข้ามิได้ฟังผิดไป”“ไม่ผิดเจ้าค่ะ เร็วเข้า พวกเจ้ารีบไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้คุณหนู ท่านน่ะ รีบไปเตรียมอาหารบำรุง ข้าจะรีบจดให้ว่าต้องซื้อสิ่งใดบ้าง พระชายา ท่านอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูก่อน ข้าจะรีบไปช่วยท่านป้าฝูเตรียมของบำรุง”“ท่านหมอ แล้วช่วงนี้ต้องระวังสิ่งใดบ้างเจ้าคะ”“พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วงไป ไม่มีอะไรหนัก ช่วงนี้ให้นางพักผ่อนมาก ๆ อย่ายกของหนัก ห้ามวิ่ง ระวังเรื่องอาหารรสจัด ส่วนเรื่องอื่น ไม่น่าต้องเป็นห่วง ช่วงครรภ์อ่อนๆ การพักผ่อนเป็นเรื่องสำคัญ”“ขอบคุณท่านหมอเจ้าค่ะ”“ยินดีด้วยๆ พระช
นางโจรขโมยใจองค์ไท่จื่อ ตอนพิเศษที่ 1
พระราชพิธีแต่งตั้งองค์ไท่จื่ออย่างเป็นทางการได้ผ่านไปสองวันแล้ว เหลืออีกเพียงสิบวันก็จะถึงวันพระราชพิธีสมรสและแต่งตั้งพระชายาองค์ไท่จื่อจวนสกุลหลิวต่างเร่งตกแต่งจวนและส่วนหนึ่งก็รีบจัดเตรียมสถานที่เพื่อรอรับงานใหญ่ ไม่คิดว่าการกลับมาเมืองหลวงในครั้งนี้จะเกิดเรื่องมากมายถึงเพียงนี้“พวกเขามากันแล้ว อาจารย์ ศิษย์จะไปต้อนรับพวกเขาเอง”“ไปเถอะๆ แล้วพาพวกเขาไปห้องพักด้วย”“ขอรับอาจารย์”เซียวจุนวิ่งออกไปหน้าจวน รถม้าสองคันที่จอดต่อกันอยู่เพื่อมาร่วมงานสำคัญที่จะเกิดขึ้นในอีกสิบวันข้างหน้า เซียวจุนวิ่งออกมารอรับพวกเขา ประตูรถม้าคันแรกเปิดออกมาแล้ว สิงอี้หานเดินนำหน้าออกมาพร้อมกับพยุงอันถงถงลงมาจากรถม้า ก่อนจะลงมาทักทายเซียวจุนที่รออยู่หน้าจวน“คุณชายสิง แม่นางอัน ยินดีต้อนรับ การเดินทางเป็นอย่างไรบ้าง”""คุณชายเซียว""พวกเขาเอ่ยทักขึ้นพร้อมกัน ไป๋ซินเหยาเล่าเรื่องเซียวจุนในจดหมายให้พวกเขาฟังแล้วก่อนเดินทางมาที่นี่ พวกเขาพบเซียวจุนอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้ เซียวจุนจะดูเป็นมิตรมากกว่าที่เจอตอนอยู่เขาเซียนซี“พี่เซียว พวกข้าปลอดภัยดี ระยะทางค่อนข้างไกลแต่เดินทางสะดวก ได้ข่าวว่าท่านบาดเจ
นางโจรขโมยใจองค์ไท่จื่อ ตอนที่ 82 รักเดียวในดวงใจ (ตอนจบ)
จื่อหยางรีบลุกขึ้นจากตักของซินเหยาที่เขากำลังนอนหนุนอย่างสบาย และหันมากอดนางแทน“ข้าก็ไม่ได้อยากโกหกเจ้านะ เพียงแต่เหตุการณ์บางอย่างทำให้ข้าบอกเจ้าไม่ได้ หากบอกเจ้าไป เรื่องบางเรื่องอาจจะไม่เป็นเช่นนี้ ไหนเจ้าบอกว่าไม่โกรธข้าแล้วอย่างไรเล่า”“ข้าก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ เป็นท่านที่ร้อนตัวออกมาเอง”“ก็ได้ๆ ข้าผิดเองๆ ทุกเรื่องเลย ข้าผิดแต่เพียงผู้เดียว”“แล้วหลังจากนั้นเล่าเพคะ”“จากนั้น เซว่านชิงก็เอาขวดยานั่นมาให้ข้ากับเสด็จพี่ตรวจดู พบว่ามันเป็นยาพิษ พวกเราเลยสลับขวดใหม่และซ้อนแผนนาง ทำให้เซว่านชิงทำเหมือนทำตามแผนของนาง ข้ารู้ว่านางกำนัลนั่นเป็นคนของหยุนเซียน นางต้องฟ้องแน่ และก็อย่างที่เจ้าเห็นนั่นแหละ”“มีเพียงข้าคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องแผนการนี้”“นั่นเพราะพวกเราไม่มีเวลาบอกกับเจ้า เซว่านชิงเองก็บอกเจ้าไม่ได้เพราะนางกำนัลสองคนนั้นจับตาดูพวกเจ้าอยู่ นางจึงทำได้เพียงทำตามแผนเท่านั้น”“ท่านไม่เชื่อว่าข้าจะเป็นคนทำตั้งแต่แรก”“ข้าไม่มีทางเชื่ออยู่แล้ว เจ้าไม่ใช่คนแบบนั้น และคงไม่โง่ขนาดที่จะวางยาพิษอย่างโจ่งแจ้งแบบนั้น ดูก็รู้ว่าเรื่องนี้ต้องมีคนใส่ร้ายเจ้าแน่ ๆ”“ขอเพียงพระองค์เชื่อ หม่อม
นางโจรขโมยใจองค์ไท่จื่อ ตอนที่ 81 นางโจรขโมยใจ
“ข้ากลัวว่าเจ้าจะปฏิเสธข้า ไม่ยอมรับข้า เจ้าเป็นคนรักอิสระดั่งนกที่โบยบินอยู่บนท้องนภาที่ยิ่งใหญ่ แต่ตัวข้าคือพญาอินทรีที่ต้องคอยเฝ้ามองสรรพสิ่ง คอยจัดการกับสิ่งที่ไม่ถูกต้องและกำจัดเหยื่อที่มารุกราน ข้ากลัวว่าหากเจ้าไม่รักข้าก่อน ข้าจะไม่สามารถกุมหัวใจเจ้าได้ เจ้าจะโบยบินจากข้าไป นั่นคงทำให้ข้าไม่มีแรงที่จะมีชีวิตอยู่ได้อีกต่อไป”“แต่อย่างไรพระองค์ก็ต้องเลือก และสิ่งที่เลือกก็ช่างยิ่งใหญ่ แม้จะไม่มีหม่อมฉัน พระองค์ก็ยืนหยัดเพื่อราษฎรได้นะเพคะ”“เมื่อก่อนได้ แต่ตอนนี้ข้าไม่แน่ใจ เหยาเหยา เจ้าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตข้า ตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้ที่หัวใจข้าถูกเจ้าขโมยมันไปจนหมดสิ้น ข้าไม่เป็นตัวของตัวเอง ข้าผู้ไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใด กลับกลัวว่าเจ้าจะไม่พอใจ อารมณ์เจ้าขึ้นๆ ลงๆ ก็ทำให้ข้ากลัวจนทำอะไรน่าอับอายมากมาย ข้ามักจะทำตัวไม่ถูกเวลาที่อยู่ต่อหน้าเจ้า นึกๆ ไปแล้ว พอเป็นเรื่องของเจ้า ข้ารู้สึกว่าข้าเป็นเพียงแค่ลูกนกหัดบินเท่านั้น และไม่รู้ตัวว่าเมื่อไหร่ ที่ขาดเจ้าไม่ได้ รู้แต่ว่าตอนนี้ อีกครึ่งชีวิตที่เหลือของข้า อยากจะอยู่กับเจ้าตลอดไป”“พระองค์พูดเช่นนี้ ต้องการให้หม่อมฉันยกโทษให้งั
บางทีคุณอาจจะชอบ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี
โม่เสียวชี่305.3K viewsท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน
สายธารสะท้อนเงา468.2K viewsลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ24.3K viewsเมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง
หย่งเอ๋อร์9.7K viewsตื๊อรักวาณิช
lianlian536 views1960s เปลี่ยนชะตานางเอก
จินเหมยเทียน1.4K viewsตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ
จินเหมยเทียน878 viewsองค์ชายหลีกับชายาลี้รัก
ชาผลไม้130.7K views
