ตอนที่ 9 บุกล้างแค้น

 

นางจงใจพูดเสียงดังให้คนทั้งงานสนใจมาที่นาง ซินเหยาหันไปมองที่ประตู นางเห็นสัญญาณของคนขับรถม้าพยักหน้าให้แล้ว ด้วยความแปลกใจของลู่จื่อหยางที่เดินเข้ามาหานาง

“ซินเหยา เรื่องภายในครอบครัวเอาไว้คุยทีหลัง เจ้าอย่าทำลายงานนี้เชียว”

“ท่านหลีกไป ข้าขอเตือนท่าน อย่ามายุ่งเรื่องนี้”

สายตานางทำให้เขานึกกลัว เขาไม่เพียงไม่หลีก แต่ยังจับแขนนางแน่น ราวกับจะสั่งว่าอย่าทำอะไรที่บังคับให้เขาต้องทำร้ายนาง

“คุณชายลู่แน่ใจนะว่าท่านจะไม่หลีก”

“ซินเหยา มีอะไรก็ค่อยๆ พูดกัน...”

“หลีกไป”

ปลายผ้าพุ่งไปที่แขนของหลิวจูเม่ยก่อนที่แขนนางจะถูกกระชากอย่างแรง กำไลทองติดมากับปลายผ้านั้นใส่มือนาง

“ไป๋ซินเหยา เจ้าหยาบคายเกินไปแล้วนะ เอากำไลแม่ข้าคืนมานะ นังสารเลว เด็ก ๆ จับมันออกไป”

“ใครไม่กลัวตายก็เข้ามา”

“อาเหยา หยุดนะ!!”

“ท่านเป็นใครท่านอ๋อง มีสิทธิ์อะไรมาสั่งข้าให้หยุด หากท่านคิดว่าข้าจำไม่ได้ละก็ ท่านดูให้เต็มสองตาว่านี่มันเป็นของผู้ใด”

ซินเหยาขว้างกำไลทองนั้นใส่หน้าผากผู้เป็นพ่อ เขาไม่ทันระวังไม่คิดว่านางจะรวดเร็ว ทำให้หน้าผากเขาเป็นแผลเลือดออก ก่อนที่กำไลทองนั้นจะหล่นมาที่มือของเขา ด้านในสลักคำว่าไป๋ชัดเจน เขาหันมาโมโหผู้ที่ใส่มันมา

“นี่เจ้าเลอะเลือนหรือโง่เง่า กล้าขโมยของของพระชายาเอกมาสวม เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นผู้ใดกัน”

“ท่านพี่เจ้านะ นั่นมันเป็นของตกทอดของตระกูลข้านะเจ้าคะ นางใส่ร้ายข้า นังสารเลวนั่นโกหก”

“ของตกทอดของตระกูล ข้าใส่ร้ายเจ้างั้นหรือ ก่อนใส่ เจ้ามิได้ตรวจดูเลยหรือ ว่ามันมีสลักชื่อสกุลไว้ชัดเจน แล้วคนต่ำทรามอย่างเจ้า มาใช้ตระกูลไป๋ของท่านแม่ข้าเมื่อไหร่กันนังสารเลว”

“เพี๊ยะ”

สิ่งที่ส่งออกไปมิใช่ผ้า แต่เป็นแส้ม้าที่นางเอามาด้วย ชายารองถูกฟาดจนหน้าเป็นรอยพร้อมล้มลงไปส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้ทั้งงานเลี้ยงหยุดลงแล้ว ก่อนที่จะหันมาดูเหตุการณ์ตรงหน้า จินเย่วิ่งมาอยู่ข้างๆ ซินเหยา เขาจับมือนางอีกข้างหนึ่งไว้ลู่จื่อ หยางเองก็ไม่ยอมปล่อยมือนางเช่นกัน

“ซินเหยา ใจเย็นๆ ก่อน อย่าวู่วาม นี่งานเลี้ยงพระราชทาน”

“ศิษย์พี่ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับท่าน ข้ากับสำนักเพ่ยเฉิงมิได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ถ้าไม่กลัวตายก็ถอยไป”

“ซินเหยา เชื่อข้า อย่าพึ่งคุยที่นี่ ตอนนี้ เจ้าตามข้ามา”

ลู่จื่อหยางดึงตัวนางจากจินเย่ และพานางออกไป นางจะสลัดทิ้งแต่เขาไม่ยอม ก่อนที่หลิวเฟยจูจะวิ่งมาและตบหน้านางอย่างแรงทำให้ลู่จื่อหยางถึงกับตกใจเพราะคิดไม่ถึงว่าหลิวเฟยจูจะกล้า

“เพี๊ยะ”

“คุณหนูรอง นี่ท่าน!!”

“นังสารเลว กล้าทำร้ายแม่ข้า วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้า ตายเสียเถอะนังตัวกาลกิณี”

“คุณหนูรอง อย่า!!”

ซินเหยาสลัดทุกคนออก ก่อนที่นางจะถีบเฟยจูออกไปอย่างแรงที่พื้น และเริ่มใช้แส้ฟาดนาง

“เพี๊ยะ”

“กล้าตบข้างั้นหรือ เจ้าเป็นใคร เจ้าอยากรู้ว่าทำไมข้าถึงได้ตีนาง ก็ไปถามแม่ชั่วของเจ้าสิ ว่านางทำเลวอะไรไว้”

“เพี๊ยะ”

“โอ๊ย ช่วยด้วยเจ้าค่ะ”

“ซินเหยา หยุด”

จื่อหยางดึงแส้นางมาได้ ก่อนที่นางจะเริ่มใช้วิหคภูษาสู้กับเขาเพื่อจะเอาแส้คืน เขาจึงตัดสินใจใช้มีดบินตัดผ้านั้นออก ซินเหยาโมโหที่เขาใช้อาวุธลับ นางจึงสู้ด้วยมือเปล่า วรยุทธนางก็มิได้ด้อยไปกว่าเขา จนจินเย่ต้องเข้ามาช่วยลู่จื่อหยางอีกแรง

“ซินเหยา หยุดก่อน ใจเย็นๆ อย่าบังคับข้านะ”

“ไม่ต้องพูดมาก วันนี้หากข้าไม่ฆ่านาง ข้าไม่ขอมีชีวิตอยู่”

“ซินเหยา อย่าบังคับข้านะ”

“คุณชายลู่ เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น เรื่องนี้มิใช่ธุระของท่าน หลีกไป!!”

“ไม่ ตราบใดที่มีข้าอยู่ เจ้าอย่าหวังว่าจะทำร้ายใครที่นี่ได้”

“ข้าช่วยพวกท่านเอง ซินเหยา เจ้ารนหาที่เองนะ”

ฟางหรูได้ทีเข้ามาช่วยพวกเขารุมนาง แต่ด้วยความโกรธ ซินเหยาจึงออกกระบวนท่าไม่ยั้ง ก่อนจะรัวลูกถีบใส่หน้าอกฟางหรูให้พ้นทาง จนนางกระอักเลือกแล้วพุ่งล้มไป ซินเหยายังเดินหน้าเพื่อเข้าไปหาหลิวจูเม่ยอย่างไม่ลดละ ก่อนที่จินเย่จะมาห้าม นางก็สู้กลับ แต่เป็นวิชาสำนักลึกลับ และผลักไปที่อกเขาจนเขากระเด็น

“ซินเหยา นี่เจ้า …”

“ข้าเตือนพวกเจ้าแล้ว อย่ามายุ่ง!!”

นางพุ่งผ้าเข้าไปหมายจะพันคอหลิวจูเม่ย แต่ถูกมีดบินของจื่อหยางตัดผ้าขาดอีกรอบ ก่อนที่นางจะพุ่งตัวไปเอง มีดบินนั้นจึงลอยมาถูกที่แขนและแก้มของนาง ทำให้นางเสียหลักและล้มลง นางหันมามองผู้ที่ซัดอาวุธใส่นาง เขาเองเมื่อเห็นว่าแขนนางบาดเจ็บและแก้มขาวนวลนั้นมีแผล ก็ใจหล่นวูบไปที่ท้องทันที เขาเพียงจะสกัดนาง ไม่คิดว่านางจะว่องไวจนมีดของเขาทำนางบาดเจ็บได้

“ซินเหยา ข้า…”

นางลอยขึ้นไป และหายไปจากที่นั่น โดยที่ไม่มีใครทันมองว่าไปไหน ก่อนที่จะมีเสียงขลุ่ยลอยมาแต่ไกล แต่หาที่มาของเสียงไม่ได้

“แย่แล้ว ต้องรีบหาตัวนางให้พบ”

จื่อหยางมองหานางแต่ก็ไม่พบ ฝูงค้างคาวเลือด เริ่มพุ่งตรงมาที่หลิวจู่เม่ยและหลิวเฟยจู พวกมันพุ่งเข้าไปและกัดพวกนางอย่างโหดเหี้ยม

“แย่แล้วคุณชายซ่ง เร็วเข้า”

เขาและซ่งจินเย่รีบกำจัดค้างคาวเลือดนั่น ก่อนที่จะมีคนเห็นผู้ที่เป็นคนเรียกสัตว์ร้ายนี้มา

“นั่น นางอยู่นั่นเจ้าค่ะ ทีปลายหลังคาเรือนตะวันออก”

จื่อหยางก็เห็นเช่นกัน ชุดขาวและผมดำที่ปลิวไสวอยู่ยอดหลังคาจวนหลิวอ๋อง ด้านหลังเป็นพระจันทร์เต็มดวง หากเป็นภาวะปกติภาพนี้คงงดงามราวกับฝันสำหรับผู้ที่ได้พบเห็น หากแต่ว่าวันนี้นางทำเพื่อจะฆ่าคน ก่อนที่ค้างคาวเลือดจะพุ่งตัวกลับออกไป และนางที่หยุดเป่าขลุ่ย

“ครั้งนี้แค่ใบหน้าของพวกเจ้า แต่ครั้งต่อไป หากกล้ามายุ่งกับคนในครอบครัวข้า ข้าไม่มีทางปล่อยพวกเจ้า”

“กรี๊ด พวกนางง ว๊ายยย”

ใบหน้าของหลิวจู่เม่ยและเฟยจูถูกค้างคาวเลือดกัดจนแทบมองไม่เห็นเนื้อดี ก่อนที่พวกนางจะถูกหามออกไป ท่ามกลางความสยดสยองของคนในงานเลี้ยง และลู่จื่อหยางจึงได้รีบสั่งหยุดงานเลี้ยงทันที และรีบตามนางไป และเขาก็ตามนางทันก่อนที่นางจะถึงบ้าน

“ซินเหยา หยุดนะ มาคุยกับข้าก่อน”

“นางวิ่งหนีไปทางอื่นไม่กลับบ้าน นางวิ่งไปที่เนินเขา ที่ประจำของนาง แต่นางลืมไปว่าเขาเองก็เคยมาที่นี่ และก่อนที่นางจะออกแรงสู้กับเขาอีกรอบ”

“ซินเหยา หยุดก่อน มาคุยกันก่อน”

“หุบปาก ข้าไม่รู้จักท่าน อย่ามาเรียกชื่อข้า หลีกไป”

“ไม่ วันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”

“ท่านบังคับข้าเองนะ”

นางพุ่งตัวขึ้นและเริ่มจะเป่าขลุ่ย เขาจึงใช้มีดบินพุ่งไปปัดขลุ่ยนางจะกระเด็น ก่อนจะเอี้ยวตัวมารับขลุ่ยนั้น และนางจึงลงมายืนตรงข้ามเขา แผลที่ถูกมีดบินของเขาบาดที่ใบหน้าบัดนี้เลือดออกจนเห็นรอย และแขนของนางก็มีรอยแผลเพิ่มจากมีดเมื่อครู่อีกเช่นกัน

“ซินเหยา มาให้ข้าดูแผลก่อน ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเจ้า”

“อย่าก้าวขาท่านเข้ามา”

“ซินเหยา เราคุยกันดีๆ ได้หรือไม่เหตุใดจู่ๆ เจ้าก็บุกไปทำร้ายคนเช่นนั้น ข้าก็แค่....”

“ช่วยพวกนาง ปกป้องนาง และหันมาทำร้ายข้า ลู่จื่อ หยาง วันนี้ข้ากับท่าน เป็นเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น เอาขลุ่ยโลกันตร์ข้าคืนมา!!”