ตอนที่ 10 คนฉวยโอกาส

“ไม่!! เจ้าต้องคุยกับข้าให้รู้เรื่องก่อน นี่มันเรื่องอะไรกัน”

“ข้าบอกให้เอาคืนมา”

“เจ้าอยากได้ก็เข้ามาเอาสิ”

ซินเหยาไม่รอเขาเชิญรอบที่สอง นางพุ่งตัวเข้าไปพร้อมกับยื่นผ้าที่เหลืออยู่ออกไปแย่งขลุ่ยมา แต่เขาก็หลบหลีกได้ วรยุทธเขานับว่าไม่ธรรมดา อย่างน้อยก็หลบการโจมตีของนางได้มากกว่าจินเย่ เขาไม่ใช้อาวุธลับอีกเลยเมื่อมองเห็นแผลของนาง เพียงแค่หลบนางจนนางเหนื่อยและเขาก็เริ่มจู่โจมนางอีกที

“เจ้าพลาดแล้วล่ะ”

“ปล่อยข้านะ”

นางพยายามจับขลุ่ยในมือของเขาก่อนที่จะหมุนรอบตัวเขา แต่เขาก็ดึงกลับได้ นางจึงออกแรงดึงแต่เขาไม่ยอมจังหวะที่นางกำลังจะดึง

 เขาเพียงกระตุกนิดเดียว นางก็ล้มเพราะบาดเจ็บและความเหนื่อยที่ออกแรงไปมากจนล้มลงลู่จื่อหยางพลิกตัวให้นางล้มลงที่พื้นหญ้า และกดนางลงที่พื้นไม่ให้นางขยับได้อีก

“ปล่อยข้านะ”

เขาค่อยๆ ใช้มือไปเช็ดเลือดที่แก้มนางออกอย่างเบามือ รอยนั้นไม่ได้ลึกมา แต่ก็ทำนางเป็นแผล เขารู้สึกว่ามีบางอย่างมากรีดที่หัวใจเขา ทำเอาเขาเจ็บไปด้วย

“เจ้าเจ็บหรือไม่ เหตุใดจึงไม่หลบ เหตุใดต้องปล่อยให้ตัวเองเจ็บ”

“เป็นท่านมิใช่หรือที่ซัดมีดนั่นมาทำร้ายข้า ตอนนี้จะมาพูดสิ่งใดอีก ปล่อยข้านะ"

“ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าเพียงแค่ตั้งใจจะตัดผ้า ไม่คิดว่าจะพลาดโดนเจ้า ซินเหยา บอกข้ามาได้หรือยังเหตุใดจึงบุกไปทำลายงานเลี้ยงนั่น”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน หลีกไปนะ ปล่อยข้า”

“แต่ข้าต้องยุ่ง เจ้ารู้หรือไม่ว่าชายารองท่านอ๋องกับบุตรสาวตอนนี้พวกเขาถูกค้างคาวพิษนั่นกัดเสียจนหน้าพังไปหมดแล้ว หากพวกเขาเอาเรื่องเจ้าขึ้นมา....”

“แล้วอย่างไรล่ะ ดีที่ข้ายังไว้ชีวิตพวกนาง ทำไม ท่านจะมาขอชีวิตให้พวกนางงั้นหรือ ไม่มีทาง!!”

“ซินเหยา!! เจ้าโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว เหตุใดต้องทำร้ายคน”

“แล้วเหตุใดท่านต้องไปปกป้องพวกนาง เพื่อพวกนางแล้วท่านเลือกจะทำร้ายข้า ข้าไม่มีอะไรจะพูดกับท่านปล่อยข้านะ คนชั่ว ปล่อย”

“ซินเหยา ข้าถามเจ้าดีๆ เจ้าไม่ยอมพูดเอง อย่าหาว่าข้าใจร้ายกับเจ้า”

เขาก้มลงประทับริมฝีปากกล้าที่เถียงกับเขาไม่หยุด เขาอยากจะรู้เหลือเกินว่านางจะกล้าดื้อกับเขาอีกหรือไม่ คนตัวเล็กพยายามดิ้นรนหนีจากอ้อมกอดของเขา ก่อนที่ที่เขาจะระดมจูบนางไม่หยุด และเริ่มใช้ลิ้นกับนางจนนางเริ่มดิ้นหนักขึ้น

เขาจึงจับแขนนางสองข้างตรึงเอาไว้ และจูบนางหนักหน่วงขึ้น มือน้อยๆ ค่อยๆ หมดแรงต้านทาน จึงปล่อยให้เขาทำตามใจก่อนที่เขาจะผละออกมา และตกใจกับภาพที่เห็น หยดน้ำตาที่ไหลออกมา เขาดึงนางขึ้นมากอด

“ซินเหยา ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ แต่เจ้าไม่ฟังข้าเลย ข้าจึงต้อง...”

“ปล่อยข้านะ”

“ซินเหยา เรื่องนี้เราต้องคุยกันก่อนนะ ข้าจะปล่อยเจ้าไปแบบนี้ไม่ได้ ”

“ข้าบอกให้ปล่อยข้า!!”

นางใช้กำลังที่เหลือทั้งหมดผลักเขาออกไป และวิ่งหนีไปในความมืด เขาจับขลุ่ยของนางมา นางคงโกรธเขามาก แม้กระทั่งขลุ่ยก็ยังไม่เอาไป เขาต้องยอมปล่อยนางไปก่อน และตามสืบดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่

“คนชั่ว คนฉวยโอกาส ข้าจะฆ่าท่าน”

ก่อนนางจะคิดได้ว่าลืมเอาขลุ่ยโลกันตร์คืน นางจึงได้แต่โมโหอีกรอบ

“เจ็บใจนัก ลู่จื่อหยาง”

นางเช็ดแผลที่หน้าและแขน และนั่งทำแผลที่ถูกมีดบินของลู่จื่อหยางบาดเข้าไป แผลนั้นไม่ลึกมาก เพราะนางหลบทัน และดูเหมือนว่าเขาเองก็จะไม่ได้ตั้งใจจะให้โดนนางด้วยซ้ำไป…

“เจ้าว่าอย่างไรนะ ที่นางบุกไปจวนอ๋องเพราะเรื่องนี้หรือ”

“ขอรับ”

“สืบแน่ชัดแล้วหรือ ชายารองกล้าทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ ข้าจะไปจวนอ๋อง สอบสวนให้รู้เรื่อง แล้วตอนนี้พวกนางเป็นอย่างไรบ้าง”

“แม่นางไป๋สั่งให้ท่านหมอมาดูอาการอยู่ขอรับ ทราบว่าฮูหยินไป๋ถูกฟันที่ท้อง แม่บ้านและบ่าวไพร่ถูกทำร้ายไม่น้อยเลยขอรับ”

“เจ้าออกไปก่อน”

“แล้วเรื่องที่จะย้ายไปที่จวนใหม่องค์ไท่จื่อ”

“สั่งย้ายได้เลย”

“ขอรับ”

เขาค่อยๆ นั่งลงบนเตียง ที่แท้ นางออกจากบ้านมาไม่เท่าไหร่ก็มีคนลอบไปฆ่าแม่ของนาง หากนางไม่กลับไป มารดาของนางคงตายไปแล้ว มิน่าล่ะ นางถึงโกรธขนาดนั้น บุกไปแก้แค้นถึงที่ก็ไม่แปลก เพียงแค่นางจะบอกเขาสักคำ เขาคงไม่ทำร้ายนางจนบาดเจ็บขนาดนั้น

“ซินเหยา เหตุใดเจ้าจึงไม่บอกข้า หากข้ารู้ จะไม่ปล่อยพวกนางไปแม้แต่คนเดียว เจ้ามีความลับอีกมากมายเท่าใดกันนะ”

เขามองขลุ่ยของนางก่อนจะจุมพิตลงไปที่ขลุ่ยนั้นอย่างแผ่วเบา พร้อมกับนึกไปถึงจูบเมื่อครู่ที่เนินเขา หากเพียงนิดเดียว เขาก็คงทนที่จะเข้าครอบครองนางไม่ไหวเป็นแน่ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาไม่อาจจะปล่อยนางไปได้

เมื่อลู่จื่อหยางสืบรู้ มีหรือที่จวนอ๋องจะสืบไม่รู้ หลิวอ๋องจึงได้ยื่นคำขาด ให้หลิวจูเม่ยไปสารภาพผิดกับไป๋ฮูหยินและไปซินเหยา

“ท่านพ่อ ข้ากับท่านแม่ถูกนางเล่นงานขนาดนี้ ท่านยังจะให้พวกเราไปขอโทษพวกนางอีกงั้นหรือเจ้าคะ”

"พวกเจ้ามันแส่หาเรื่องไม่หยุดหย่อน เจ้าคิดว่าคนอย่างอาเหยาจัดการง่ายงั้นหรือ นางไม่ได้โง่เหมือนพวกเจ้า แผนการโง่ๆ นั่นทำอะไรนางไม่ได้หรอก ข้าจะบอกให้นะ หากนางหาพยานได้ อย่าว่าแต่ข้าเลย ต่อให้ฝ่าบาทมาเองก็ช่วยพวกเจ้าพ้นผิดไม่ได้"

“ท่านพี่เจ้าคะ ไม่นะเจ้าคะ ข้ารู้ผิดแล้วเจ้าค่ะ อย่าให้นางมาเอาเรื่องข้านะเจ้าคะ”

“หึ รู้ผิด เจ้าพูดคำนี้มากี่รอบแล้ว หากเจ้ารู้จริงจะทำเรื่องนี้ซ้ำๆ งั้นหรือ จูเม่ย ข้าทนเจ้ามานานแล้วครั้งนี้เป็นฟางเส้นสุดท้าย เจ้าจะทำอะไรข้าไม่เคยว่า ไม่เคยสนใจ แต่นี่เจ้ากลับกล้านำกำไลของชายาไป๋มาสวม แล้วยังโง่แอบอ้างว่าเป็นของตกทอดอีก อับอายไปทั้งเมือง พฤติกรรมของเจ้าในครั้งนี้แม้แต่แม่ทัพหลิงก็ช่วยเจ้าไม่ได้แล้วล่ะ แล้วเจ้าคิดหรือ เรื่องนี้คุณชายลู่เองก็คงสืบรู้ได้อีกไม่นาน พวกเจ้าเตรียมตัวรับโทษเถอะ”

“ท่านพี่ ไม่นะ ข้าไม่ยอม ท่านจะทำอะไร”

“จูเม่ย ข้าไม่สามารถอยู่กับคนเช่นเจ้าได้อีกต่อไปแล้ว ข้าจะเขียนหนังสือหย่า เหตุผลของข้า มีมากพอที่พี่เจ้าจะยอมรับได้ ข้าคิดว่าเขาต้องเข้าใจบ้าง”

“ท่านจะหย่ากับข้าเพียงเพราะนังเมียเก่านั่น ข้าแตะต้องมันไม่ได้เลยใช่หรือไม่ แล้วแผลบนหน้าข้ากับลูกท่านล่ะ เฟยจูมิใช่บุตรสาวท่านหรืออย่างไร เหตุใดจึงไม่ปกป้องนางบ้าง”

“เจ้าน่าจะย้อนถามตัวเองมากกว่า ว่าเจ้าเลี้ยงนางมาแบบไหน เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ข้าหย่ากับเจ้า ไม่ได้หมายความว่าข้าจะทิ้งลูก เฟยจูจะอยู่ที่นี่กับข้า เรื่องนี้เป็นเจ้าที่ทำผิดข้อตกลงที่ทำเอาไว้เจ้าจะโทษใครได้”

“ไม่นะ ท่านอ๋อง ไม่ ข้าไม่ยอม”

หลิวอ๋องเดินออกไปจากห้องของชายารองโดยไม่หันกลับไปอีก เขาส่งยาอย่างดีและท่านหมอที่ดีที่สุดในเมืองไปรักษาไป๋ชิงอีและคนบ้านสกุลไป๋ แต่ทั้งคนทั้งของล้วนถูกปฏิเสธจากจวนไป๋ออกมาทั้งหมด

“ข้ามาพบแม่นางไป๋”

“เอ่อคุณชายลู่ คุณหนูไม่อยู่ขอรับ”

“นางไปไหน”

“เอ่อ คือว่านาง บอกว่าจะไปทำธุระขอรับ กลับเย็นๆ”

“ขอบคุณ”

พวกเขากำลังจะเดินออกมา ก่อนที่เสี่ยวหลุนจะกระซิบคุยกับเขา

“คุณชาย คุณหนูไป๋จงใจหลบหน้าท่าน”

“หึ ไม่นานหรอก”

“ท่านพ่อบ้าน ขอโทษที ข้าจะฝากบอกคุณหนูของท่านหน่อยว่าข้าจะกลับเมืองหลวงแล้ว ถ้าอย่างไร ให้นางมารับขลุ่ยคืนที่ข้าได้ พอดีข้ารีบออกมา จึงมิได้นำขลุ่ยของนางมาด้วย นี่ที่อยู่ของข้า”

“ออ ขอรับ ข้าจะแจ้งคุณหนูให้ขอรับคุณชาย”

พวกเขาเดินออกมา ก่อนที่พ่อบ้านจะรีบวิ่งเข้าไปและปิดประตู

“คุณชาย ท่านโกหกไปแบบนั้นจะดีหรือขอรับ หากนางไม่มาพบท่านล่ะ”

“นางมาแน่...”