บทที่9

คิวเบิกตากว้าง หัวใจเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทิ้มเมื่อลมหายใจร้อนของพายุรินรดลงบนต้นคอ มือหนาของอีกฝ่ายยังคงจับแขนของเขาไว้แน่น ไม่ให้ขยับหนี

"ปล่อย..." คิวพยายามดิ้น แต่กลับถูกแรงบีบจากพายุรั้งเอาไว้

 

พายุหัวเราะในลำคอ "ทำไม? หวงตัวไปได้"

 

คิวพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนนั้น "อือ... อย่า! คุณพายุ ปล่อยผม!"

 

พายุโน้มตัวลงมาใกล้ กระซิบข้างหูของคิว"ฉันมีข้อเสนอให้นาย..."

 

คิวตัวเกร็ง รู้สึกได้ถึงอันตรายที่แผ่ซ่านออกมาจากบุคคลตรงหน้า

 

"ถ้านายยอมเป็นเมียฉัน... ไม่สิ เป็น นายบำเรอ ให้ฉัน" พายุยิ้ม นิ้วเรียวยกขึ้นแตะริมฝีปากของคิวเบาๆ "ฉันจะปล่อยศิลาไป"

 

"..." คิวกำหมัดแน่น หัวใจแทบหยุดเต้น

 

"แต่ถ้านายปฏิเสธ..." พายุหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "มันตาย"

 

"ไม่นะ!" คิวอุทานออกมาทันที ดวงตาสั่นระริก

พายุไหวไหล่เล็กน้อยราวกับเรื่องที่เขาพูดไม่ใช่เรื่องใหญ่โต "เลือกเอาสิ นายจะช่วยชีวิตมัน หรือจะให้มันตายเพราะความดื้อของนาย?"

คิวกัดริมฝีปากจนห้อเลือด ก่อนจะรวบรวมสติเอ่ยออกมาเสียงสั่น "แล้วคุณวายุล่ะครับ..."

พายุเลิกคิ้วเล็กน้อย ราวกับพอใจที่คิวยังมีสติพอจะคิดถึงคนอื่น "วายุเหรอ? นายไม่ต้องห่วงมันหรอก..."

พายุหัวเราะในลำคอเบาๆ "มันเป็นน้องฉัน ฉันไม่ใจร้ายทำน้องตัวเองได้ลงคอหรอก"

พูดจบ พายุก็ถอยหลังไปนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะสั่งเสียงเข้ม

"ถอดเสื้อผ้าของนายออก"

"อะไรนะครับ!?" คิวเบิกตากว้าง ตัวสั่นเทา

พายุเอนหลังพิงโซฟา กอดอกมองด้วยแววตากดดัน "ไม่ได้ยินหรือไง?"

เสียงของเขาดุดัน และไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ...

"ไม่!" คิวหอบหายใจเสียงดัง เขาไม่สามารถทำตามคำสั่งนั้นได้

 

พายุเลิกคิ้วขึ้นและยิ้มมุมปาก "อย่าดื้อน่าคิว..." น้ำเสียงเขาผ่อนลงแต่เต็มไปด้วยความดุดัน

 

"อย่านะครับ คุณพายุ..." คิวยังคงพยายามขัดขืน น้ำเสียงสั่นเครือและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

 

พายุก้าวเข้ามาใกล้ชิดจนแทบจะสัมผัสกัน เขายังคงยิ้ม แต่ท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความข่มขู่ "ยอมฉันแล้วแฟนนายจะปลอดภัย..."

 

คิวรู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังจะพังทลาย น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอย่างไม่สามารถยับยั้งได้ "อย่าทำอะไรพี่ศิลานะ..." เขาพูดเสียงอ่อนแอ แต่เสียงนั้นกลับยังสะท้อนความเจ็บปวดจากหัวใจที่แตกสลาย

 

พายุหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดตอบกลับเสียงเรียบ "ก็ยอมฉันสิ... ศิลาจะปลอดภัยหรือไม่ปลอดภัยมันก็ขึ้นอยู่กับนายน่ะ"

 

เขาก้มมองคิวที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขารู้ดีว่าคิวไม่มีทางเลือก แต่ในเวลาเดียวกัน เขาก็ยินดีที่จะทำให้คิวต้องตัดสินใจเลือกทางที่จะรักษาชีวิตของคนที่เขารัก...

ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับคิว...

พายุยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาคมจ้องมองคิวอย่างเฉยเมย ราวกับไม่รับรู้ถึงคำด่าทอที่ถูกกล่าวออกมา เขาหยุดยิ้มและเริ่มขยับเข้าใกล้คิวมากขึ้น ขยับมือไปที่ปกเสื้อของคิวอย่างช้า ๆ พยายามถอดเสื้อออกโดยที่คิวไม่สามารถขัดขืนได้

"ถอดยากนัก ฉันถอดให้..." พายุพูดเสียงต่ำ ดวงตาคมยังคงจับจ้องไปที่คิว

คิวกระชับตัวแน่นจนกล้ามเนื้อเกร็งไปหมด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากการต้องเผชิญกับสิ่งที่ไม่อยากจะเป็นจริงๆ คำพูดของพายุทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกเหยียบย่ำ ทุกการกระทำของพายุยิ่งทำให้เขารู้สึกต่ำต้อยและไร้ค่า

"คุณพายุ... คุณมันเลว... เลวที่สุด..." คิวกัดฟันพูดออกไป น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเกลียดชังและความเจ็บปวดที่กลบไม่มิด

พายุหยุดมือที่กำลังจะถอดเสื้อออก ดวงตาของเขาจับจ้องที่คิวอีกครั้ง ราวกับมองดูว่าคำพูดนั้นส่งผลให้คิวเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ได้หยุดการกระทำของตัวเอง