ตอนที่ 12 ให้เล่อเล่อเป็นคนตัดสิน

ตอนที่ 12 ให้เล่อเล่อเป็นคนตัดสิน

2 เดือนต่อมา

เล่อเล่อฟื้นขึ้นมาหลังจากที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงนานถึงสองอาทิตย์ แต่เพราะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของเธอ จากที่นอนนิ่งอยู่โรงพยาบาลได้หนึ่งอาทิตย์ก็ต้องรีบย้ายออกตามคำสั่งอย่างเร่งด่วน

ตอนนี้สภาพร่างกายของเธอหายเป็นปกติแล้ว แต่สภาพจิตใจกลับสวนทางกับร่างกาย เธอยังคงคิดถึงพ่อ คิดถึงพี่ถิงถิง คิดถึงป้านม คิดถึงพี่เลี้ยงที่คอยดูแล

ในตอนแรกไม่มีใครบอกอะไรเธอเลย แต่พอเธอได้พบลุงที่บอกว่าเป็นพี่ชายของพ่อ ถึงได้รู้ว่าทุกคนถูกฆ่าตายจนหมด แต่พ่อของเธอเป็นคนเดียวที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย

"กินก่อน... อย่านั่งเหม่อ" เฟยเทียนสะกิดเจ้าตัวเล็กที่นั่งเขี่ยข้าวไปมาไม่ยอมกินสักที

"พี่สาวเล่าให้ฟังได้ไหม เรารอดมาได้ยังไง" เล่อเล่อจำเหตุการณ์นั้นไม่ได้ จำได้เพียงตัวเองเข้าไปในห้องและถูกตบตีเท่านั้น แต่ออกมายังไงไม่รู้เลย

"ลุงของซือเล่อเข้าไปช่วยพวกเราและจับคนพวกนั้นไว้ทั้งหมด" เฟยเทียนถอนหายใจก่อนที่จะพูดออกไป

เฟยเทียนไม่ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เจ้าตัวเล็กฟัง เพราะบางอย่างเด็กไม่ควรรู้ อย่างเรื่องเกี่ยวกับตัวเฟยเทียนเอง เธอก็ไม่ได้เล่าให้เด็กน้อยฟัง 

ในวันที่เกิดเหตุ หลังจากที่ซือเล่อถูกพาตัวออกไป เธอก็พยายามช่วยให้ตัวเองหลุดพ้นเช่นเดียวกัน แต่เพียงไม่นาน คนที่เป็นคนสั่งการก็เข้ามาหา คนคนนั้นคือหัวหน้าของเธอเอง คนที่เธอเคารพเหมือนญาติผู้ใหญ่ คนที่เธอเชื่อใจ คนที่เธอตั้งฉายาให้เขาว่าเป็นนายใหญ่ คนที่คอยช่วยเหลือเธอทุกอย่าง ใจดีกับเธอ ทำเหมือนเธอเป็นญาติคนหนึ่ง แต่ทุกอย่างนั้นเป็นเพียงการแสดงละครตบตาเท่านั้นเอง

คนพวกนี้เป็นคนของเกาหาน เจ้าพ่อที่มีอิทธิพลในแถบนี้ ชีวิตของเธอถูกจับตามองตลอด ที่เขายังเก็บเธอไว้ เพราะว่าต้องการรู้ที่ซ่อนของคนกลุ่มหนึ่ง เกาหานรอดูว่าจะมีใครติดต่อมาหาเธอบ้างไหม เขาถึงได้ปล่อยให้เธอมีชีวิตรอด ซึ่งเธอไม่รู้เรื่องนี้เลยสักนิดเดียว ครอบครัวของซือเล่อกับครอบครัวของเธอเจอเหตุการณ์คล้ายกัน พวกเขากำลังตามหาคนคนหนึ่ง...

คนที่เขาตามหาคือลุงของซือเล่อ นั่นก็คือ เฉินเจิ้งหมิง

คนที่เกาหานปักใจเชื่อว่าเป็นคนกุมบังเหียนกลุ่มคนใต้ดิน หากอยากขึ้นเป็นใหญ่ต้องเข้าหาคนคนนี้ แล้วพามาเป็นพวก หากพามาไม่ได้ก็ต้องกำจัดทิ้ง เกาหานคงสืบรู้ว่าพ่อของซือเล่อเป็นน้องชายแท้ ๆ ของเฉินเจิ้งหมิง แต่น่าจะใช้เวลานานพอสมควรถึงเพิ่งมาลงมือตอนนี้

คนที่ใช้แซ่เฉินมีจำนวนเยอะมาก มีทั้งสายหลักและสายรอง แตกแยกย่อยออกไปหลายสาย ไม่รู้ว่าตระกูลเฉินไหนคือต้นขั้ว หากจะบอกว่าเพราะพ่อซือเล่อใช้แซ่เฉิน ทำให้คนพวกนี้สงสัย ก็อาจจะไม่ใช่เสียทีเดียว อาจจะรู้มาจากเรื่องอื่นมากกว่า เพราะคนในเมืองที่ใช้แซ่เฉินมีเกือบครึ่งค่อนเมือง และยังมีคนที่น่าสงสัยมากกว่า คนที่ร่ำรวยมากกว่า พ่อของซือเล่อแทบไม่ใช่บุคคลต้องสงสัยเลยก็ว่าได้

ในตอนนั้นที่เธอยังไม่ถูกทรมานก็มีคนบุกเข้ามาช่วยไว้ก่อน ต้องบอกว่ากลุ่มคนของเกาหานก็มีหนอนบ่อนไส้เหมือนกัน คนพวกนี้แฝงตัวมานานเท่าไหร่ สิ่งนี้เธอก็ไม่อาจรู้ได้

ถึงเฟยเทียนจะยังไม่ถูกทรมาน... แต่เล่อเล่อกลับสะบักสะบอม ใครเห็นก็ต่างรับไม่ได้ที่เด็กวัยนี้ถูกกระทำอย่างโหดร้าย เพราะอาการและสภาพของเล่อเล่อ จึงทำให้นายใหญ่เฉินสั่งฆ่าลูกน้องปลายแถวของเกาหานทิ้งทั้งหมด เหลือไว้แต่ตัวใหญ่ ๆ ซึ่งตอนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่ ไม่รู้ว่านายใหญ่เฉินสั่งการแบบไหน เธอก็ไม่สามารถรู้ได้ด้วยเช่นเดียวกัน

เฟยเทียนไม่รู้เลยว่า เฉินเจิ้งหมิง คือนายใหญ่ของกลุ่มคนใต้ดินจริง ๆ ไหม แต่เท่าที่ดู ทุกคนให้ความเคารพเขามากพอสมควร เธอไม่ได้รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก หากคนพวกนี้ไม่ได้ทำผิด ก็ไม่จำเป็นต้องจับตามอง หรืออาจเพราะเธอสนใจแต่คดีที่เกี่ยวกับเกาหาน เลยไม่ได้สนใจกลุ่มคนใต้ดินเหมือนคนอื่น ๆ 

"ลุงเกายังไม่ตายใช่ไหมคะ" เล่อเล่อถามเพื่อความมั่นใจ

"เท่าที่รู้ ตอนนั้นยังไม่ตาย..." แต่ตอนนี้ไม่รู้ เฟยเทียนต่อประโยคนี้ในใจ ไม่อยากเดาอะไรกับคนแซ่เฉินทั้งนั้น

"หนูอยากไปหาคุณลุง" เล่อเล่อไม่ค่อยได้เจอลุงของตัวเองสักเท่าไหร่ เธอต้องอยู่บ้านกับพี่สาวเฟยเทียนตลอด

"เราไปหาเขาได้ที่ไหน... มีแต่เขาเท่านั้นที่จะมาหาเรา" คนคนนี้คิดจะไปก็ไป คิดจะมาก็มา ไม่เคยรู้ล่วงหน้าด้วยซ้ำ

"เลือกเอาว่าจะกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม หรือจะอยู่กับพวกเรา"

"คุณจะให้ฉันเข้าร่วมกลุ่มด้วยอย่างนั้นเหรอ คุณไม่กลัวเหรอ ฉันเคยเป็นตำรวจมาก่อน"

"คุณไม่มีอะไรที่น่ากลัว ทำไมต้องกลัว หากอยู่... ผมจะให้คุณดูแลหลานสาวของผม"

"ฉันต้องการเอาคืนคนพวกนั้น ฉันไม่ได้อยากเป็นพี่เลี้ยงเด็ก!! "

"คุณอยู่กับพวกนั้นมาตั้งหลายปี ยังไม่รู้ตัวเลยว่าพวกนั้นเป็นคนยังไง คุณไม่เหมาะกับงานแบบนั้นแน่นอน แต่หากต้องการเอาคืนคนที่ทำร้ายครอบครัวคุณ... ผมจะยกให้ แต่ขอให้เบามือ อย่าเพิ่งให้มันตาย เพราะผมยังต้องใช้งานมันอีก" 

เฟยเทียนนึกถึงบทสนทนาของเธอกับคุณเฉิน ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่สนใจใคร เขาต้องการเพียงหลานสาวตัวเองเท่านั้น หากเธอจะอยู่ก็อยู่ได้ แต่จะได้เป็นพี่เลี้ยงเด็กเท่านั้น ไม่ให้เข้าไปรับรู้เกี่ยวกับงานของพวกเขาอย่างแน่นอน 

แล้วเธอจะกลับไปได้อย่างไร คนที่ตัวเองไว้ใจ คิดว่าเป็นพี่เป็นน้องยังหักหลังเธอมาตลอด แบบนี้จะไปไว้ใจใครได้ เธอไม่ใช่คนโลกสวยที่ต้องทำงานรับใช้ประชาชนเพื่อผดุงความยุติธรรม ตำรวจเลวมีให้เห็นมากมาย

เฟยเทียนไม่ได้ยึดมั่นในอุดมการณ์ขนาดนั้น ถูกพรรคพวกหักหลัง อุดมการณ์พวกนั้นเธอก็โยนทิ้งทันที เธออยู่เพื่อเอาคืนคนที่ทำร้ายครอบครัวของเธอ ซึ่งคนที่จะช่วยเธอได้ก็คือลุงของซือเล่อ กลุ่มคนพวกนี้ไม่เคยทำร้ายครอบครัวเธอ และแน่นอนว่าเธอไม่สนใจว่าพวกเขาจะทำอะไร ขอแค่ตัวเองได้เอาคืนเท่านั้นก็พอ

"ตำรวจเลวตายหมดหรือยังคะ" ซือเล่อยังคงถามต่อ

"อยากรู้ไปทำไม มันไม่น่าฟังสักเท่าไหร่" เฟยเทียนบอกปัดเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว เธอไม่อยากให้ซือเล่อต้องรับรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เด็กคนนี้เพิ่งจะ 6 ขวบเอง ยังใสซื่อไร้เดียงสา อย่ารู้จักโลกที่โหดร้ายแบบนั้นเลย

"คิดถึงพ่อจัง... " เล่อเล่อพึมพำเบา ๆ พร้อมกับเขี่ยข้าวในชาม เธอไม่หิว เธออยากเจอพ่อ หรือไม่ก็เจอลุงก็ได้ อยู่กับพี่สาวแล้วไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถามอะไรพี่สาวก็ไม่อยากจะตอบสักเท่าไหร่

"ทำไมไม่กินข้าว" เฉินเจิ้งหมิง

เดินเข้ามาหาหลานสาวตัวน้อยที่ไม่ยอมตักข้าวกิน มัวแต่ถามถึงเรื่องต่าง ๆ

"ลุงใหญ่!! เล่อเล่อกำลังอยากเจอ!! " เล่อเล่อพูดเสียงดัง พร้อมทั้งโผเข้ากอดคนเป็นลุงทันที 

ถึงแม้จะไม่เคยเจอกัน แต่เธอมั่นใจว่าคนคนนี้คือลุงของเธอ เพราะว่าลุงใหญ่มีหน้าตาเหมือนกันกับพ่อ!! และยังมีภาพถ่ายที่ถ่ายด้วยกันทั้งสามคนตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ ลุงใหญ่บอกว่าตอนนั้นเธออยู่ในท้องของแม่ และยังมีรูปภาพตอนที่เธอยังเด็กที่ถ่ายคู่กันอีกมากมายหลายภาพ ซึ่งเป็นเครื่องยืนยันว่าเขารู้จักกับเธออย่างแน่นอน

"ทำไมถึงอยากเจอลุง" เจิ้งหมิงก้มดูหลานสาวพร้อมกับสำรวจว่าร่างกายของหลานหายดีแล้วหรือยัง ถึงแม้จะผ่านมาสองเดือนแล้ว แต่เขายังสำรวจร่างกายของหลานทุกครั้งที่เจอกัน

"หนูอยากแก้แค้นค่ะ คนพวกนั้นทำร้ายพ่อของหนู ทำร้ายคนของหนู ต้องเอาคืนค่ะ" หากมีลุงใหญ่คอยช่วย เธอสามารถแก้แค้นได้อยู่แล้ว

"ผ่านมาสองเดือนแล้ว... ทำไมไม่คิดว่าลุงอาจจะแก้แค้นให้หมดแล้ว" เจิ้งหมิงยังถามต่อ

"ลุงใหญ่จัดการพวกเลว ๆ แล้วเหรอคะ ตำรวจเลวต้องให้พี่สาวเป็นคนจัดการค่ะ ส่วนคนที่ทำร้ายหนู... หนูจะเป็นคนจัดการเองค่ะ" เล่อเล่อไม่รู้หรอกว่าคนพวกนั้นยังอยู่ไหม เพราะได้ยินคนพูดว่าตำรวจตายหลายคน แต่ก่อนหน้านี้พี่สาวเฟยเทียนบอกยังมีชีวิตรอด

"วันนี้หมดหน้าที่คุณแล้ว หากอยากไปจัดการเองก็ไปได้เลย" เขารับปากตำรวจหญิงคนนี้ไว้แล้ว หากต้องการจัดการหัวหน้าตัวเองก็จัดไปได้เลย

"คุณให้ฉันจัดการใคร... ทุกคนหรือไม่" เพราะไม่รู้ว่ามีใครรอดบ้างเลยต้องถามออกไป

"ถูกขังรวมกัน คุณเลือกได้เลย" 

"คนที่ทำร้ายซือเล่อ... ฉันสามารถแตะต้องได้หรือไม่" ที่ต้องถามเพราะเขาอาจเป็นคนจัดการเอง

"คนนั้นคงไม่ได้ เพราะคนที่แตะหลานผม... ผมจะให้เล่อเล่อเป็นคนตัดสินชะตากรรมของพวกเขาด้วยตัวเอง" เจิ้งหมิงตอบไปตามตรง หากหลานสาวอยากให้อยู่ พวกมันก็จะรอด หากหลานสาวต้องการให้ตาย พวกมันก็จะไม่มีลมหายใจอีกต่อไปเท่านั้นเอง

“คุณเฉินคะ... ซือเล่อยังเด็กเกินไป อย่าทำแบบนั้นเลยนะคะ ให้ฉันเป็นคนจัดการเองดีกว่า" ถึงอย่างไรซือเล่อก็ยังเด็ก หลีกเลี่ยงได้ควรหลีกเลี่ยง

"หลานผมถูกกระทำ คุณไม่มีสิทธิ์ห้ามหรือเสนอ... หลานผมคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ตัดสินใจเรื่องนี้" หลานสาวของเขาโดนกระทำ สิ่งนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าอะไรเสียอีก

ต่อจากนี้เขาจะให้หลานชี้นิ้วออกคำสั่ง อย่าสนใจเรื่องอื่นเลย ในโลกนี้หากไม่ทำแบบนี้ก็มีแต่ตายกับตาย คนพวกนี้ยังไม่คิดที่จะละเว้นเด็กตัวเล็ก ๆ แล้วทำไมเด็กจะไม่มีโอกาสตัดสินชะตากรรมของผู้ใหญ่ชั่ว ๆ บ้าง

คนอื่นคิดแบบไหน เขาไม่สนใจ... แต่เขาจะให้หลานสาวเป็นคนตัดสินใจในเรื่องนี้เอง!!

"เล่อเล่อ... หลานต้องการแก้แค้นแบบไหน บอกลุงมาได้เลย" เจิ้งหมิงอุ้มหลานสาวขึ้นพร้อมกับพาเดินออกไปนอกห้องอาหารทันที

"เขาทำกับเราแบบไหน เราก็จะทำแบบเดียวกันกับเขาค่ะ" เล่อเล่อตอบกลับไปด้วยความมั่นใจ

พ่อสอนเสมอว่าอย่ารังแกคนอื่น... เขาดีมา เราต้องดีตอบ...

ช่วยเหลือคนที่เขาดีกับเรา.. แบ่งปันและมีน้ำใจกับคนผู้อื่นเสมอ

แต่หากมีน้ำใจไปแล้วเขาใจร้ายกลับมา... เราก็หยุด!! และเลิกยุ่งเกี่ยวกับคนคนนั้นทันที!!

พี่ชายหยางบอกว่าอย่ายอมให้คนอื่นมารังแก...

ลุงใหญ่บอกว่าใครทำเราเจ็บ.. เราต้องทำกลับคืนให้เขาเจ็บกว่าเราร้อยเท่าพันเท่า!!

ตบมาตบกลับ! เตะมาเตะกลับ!

พวกเขาเผาบ้านของเธอ... เธอก็จะไปเผาบ้านของพวกเขาเช่นกัน!!

ต่อไปคนพวกนั้นจะได้ไม่กล้ามารังแกครอบครัวของเธออีก!!