นาสูร - 3 - ลมหึงของนาสูร 1

         สุดท้ายหมูกระทะก็ไม่ได้กิน เพราะฝนไม่ยอมหยุดเลยจนต้องได้วิ่งตากฝนและลมกลับมายังห้องพัก ตอนนี้สภาพของพุดซ้อนเปียกปอนดูแทบไม่ได้ พอเข้ามาในห้องปิดล็อกประตูก็รีบจัดการถอดเสื้อผ้าที่เปียกโยนทิ้งในตะกร้าผ้าที่วางตั้งไว้หน้าห้องน้ำทันที เธอมัวแต่สนใจตัวเองจนไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้มีใครบางคนนั่งพิงหัวเตียงตัวเองอยู่ พอจัดการเปลื้องผ้าเสร็จถึงได้มองเห็นผู้บุกรุก

         ว้าย!

         “คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไงคุณนาสูร”

เธอกอดตัวเองพร้อมกับคว้าหยิบผ้าที่เปียกขึ้นมากอดห่มตัวเองไว้ให้พ้นสายตาเกรี้ยวโกรธของอีกฝ่าย เธอกลัวสายตาของเขาในตอนนี้ มันดูมีพลังอำนาจลี้ลับ และยิ่งไปกว่านั้นสันกรามที่ปูดโปนของเขาอีกบ่งบอกได้ชัดว่าเขากำลังโกรธอยู่ แล้วโกรธอะไรล่ะ โกรธใครกัน

         เปรี้ยง! ปร้าง! เปรี้ยง!

         เสียงลมพายุฝนฟ้ายังคงดังให้ได้ยินตลอดตั้งแต่บ่ายจนตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดได้เลย และยิ่งได้มองหน้าราวรูปปั้นหลุดมาจากเทพนิยายของนาสูร ร่างน้อยเปลือยเปล่าที่กอดตัวเองกับเสื้อผ้าเปียกหนาวสั่น ตอนนี้ได้แต่ถอยตัวเองหายไปในห้องน้ำเพื่อจะหลบสายตาดุดันที่จ้องมองมาทางตัวเอง แล้วก็ต้องร้องกรี๊ดตกใจอีกครั้ง เมื่อเขาเคลื่อนตัวราวกับลมกรดมาหยุดนิ่งตรงหน้าตัวเองพร้อมกระชากเสื้อผ้าที่กอดอยู่โยนทิ้งกลับไปในตะกร้า

         ว้าย!

         “คุณเป็นตัวอะไรกันแน่คุณนาสูร”

เธอเริ่มหวาดกลัวแล้วในตอนนี้ ก่อนหน้านี้คิดว่าตัวเองคิดไปเอง แต่เมื่อนึกย้อนไปเรื่องราวตอนกลางวันที่เกิดขึ้นกับตัวเองแล้วมันไม่ใช่แล้ว เขาไม่ใช่มนุษย์แล้วแบบนี้

         “แล้วอยากให้ฉันเป็นอะไรเด็กน้อย”

น้ำเสียงแหบพร่าทุ้มต่ำเอ่ยรดใบหน้างามที่เขาเชยคางมนให้แหงนเงยหน้าขึ้นสบตาในตอนนี้ นาสูรรู้และอ่านความคิดของเจ้าหล่อนออกว่าตอนนี้กำลังหวาดกลัวและสงสัยในตัวของเขา และตัวเขาเองก็อยากให้เธอรู้ตัวตนที่แท้จริง อยากให้ยอมรับและรู้ว่ามันคือความจริงไม่ใช่เทพนิยายที่หล่อนนึกมโน

“ฉันไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ คุณไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอนคุณนาสูร”

เท้าเล็กก้าวถอยไปหนึ่งก้าว แต่เขาก็ก้าวตามพร้อมตวัดแขนโอบเอวเล็กแล้วกอดรั้งเข้ามาปะทะอกของเขา สองมือน้อยดันหน้าอกเขาไว้เพื่อไม่ให้สองเต้าอวบอูมตัวเองเบียดสีไปกับหน้าอกของบุรุษแข็งแรง

“ฉันบอกไปแล้วว่าฉันเป็นยักษ์”

น้ำเสียงหนักแน่นพร้อมสายตาที่เธอจ้องสบนั้นหาได้มีแววตลกหรือแกล้งแน่นอน เขาจริงจัง เธอมองสำรวจใบหน้าหล่อราวรูปปั้นของนาสูร เลื่อนมองมายังริมฝีปากหนาที่จูบคลึงปากเธอ และมันคือจูบแรกของเธอ แล้วเลื่อนต่ำมายังลูกกระเดือกที่กำลังเคลื่อนไหวตามเจ้าของร่างยามหายใจและกลืนน้ำลาย

“อย่ามาล้อฉันเล่นแบบนี้คุณนาสูร ฉันไม่ตลกด้วยนะ”

เธอบอกเขาพร้อมเบือนหน้าหนีไปด้านข้างเมื่อรู้สึกว่าสายตาของเขาช่างมีมนต์ขลังเหลือเกิน มองแล้วหลงระทวยและอยากโอบกอด อยากให้เขากอดแนบแน่นเหมือนค่ำคืนที่เร่าร้อนกับตอนเช้าที่เร่าร้อนในห้องน้ำเล็กๆ ของห้องนี้

หึหึ

นาสูรรู้ว่าหล่อนเป็นคนฉลาด และคนฉลาดหัวไวอย่างพุดซ้อนมีหรือจะไม่คิดตามและประกอบกับที่เขาทำกับเธอตั้งแต่รู้จักกัน มือใหญ่เคลื่อนผละจากเอวลูบไล้มากอบกุมก้นกลมกลึงของเธอพร้อมบีบเคล้นหนักหน่วง

“อ่ะ...อื้อ ยะ...อย่าเพิ่งทำแบบนี้ถ้ายังไม่พูดกันให้รู้เรื่อง คุณไม่ใช่คนได้ยังไง ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่ยักษ์ที่กินคนหรอก คุณเล่นของใช่ไหมคุณนาสูร? ใช่...ต้องใช่แน่ๆ คุณต้องเป็นคนเล่นของแน่นอนถึงทำเรื่องประหลาดได้มากมายแบบนี้”

เปรี้ยง! ปร้าง! เปรี้ยง!

พุดซ้อนถามเองตอบเอง ก็ตอนนี้ในหัวเธอมันวุ่นวายไปหมด สับสนไปหมดว่าอันไหนจริงอันไหนฝัน อันไหนภาพที่มโนของเธอที่วาดขึ้นมาเอง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าคือของจริง

“งั้นมองฉัน มองตาฉันและมองหน้าฉันเด็กน้อย”

มือใหญ่ผละจากก้นกลมกลึงมาจับคางเล็กพร้อมบังคับให้หันมามองสบตาตัวเอง ส่วนพุดซ้อนก็ทำตามแม้จะไม่อยากสบตามีพลังงานของเขาก็ตาม เธอรับรู้ได้ถึงความขลังของดวงตาของเขาแล้วก็ต้องเบิกตาโตกว้างเมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของใบหน้าราวเทพบุตรของนาสูรที่มันเปลี่ยนไป มันมีคิ้วแบบยักษ์ในนิทานพื้นบ้าน มีเขี้ยวยักษ์ และที่สำคัญดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีไฟลุกสลับกับสีเขียวมรกต

“กรี๊ด! ผียักษ์!” หล่อนร้องกรี๊ดออกมาสุดเสียงพร้อมกับสติที่ดับวูบไป โชคดีที่นาสูรโอบประคองไว้อยู่จึงไม่ร่วงหล่นไปกองกับพื้น

“สุดท้ายเธอก็กลัวฉันน้อง เธอกลัวฉัน”

นาสูรพึมพำกับตัวเองพร้อมอุ้มร่างเปลือยของเธอไปยังเตียงแล้วก็จัดการจัดท่านอนและห่มผ้าให้เธอ ก่อนจะหายวับไปจากตรงนี้

เปรี้ยง! ปร้าง! เปรี้ยง!

เพล้ง!

เสียงลมพายุยังคงดังอยู่ด้านนอก และอารมณ์ของเจ้าของคฤหาสน์ก็เช่นกันเหมือนลมพายุ พอกลับมาห้องก็จัดการปัดข้าวของทุกอย่างที่ตกแต่งในห้องทิ้งจนระเนระนาดเต็มห้องไปหมด ทำให้พาทีที่โผล่มาหลังจากรับรู้ได้ถึงอารมณ์คุกรุ่นของนาย

“นายครับ ใจเย็นๆ ก่อนครับ ทำลายข้าวของไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น”

พาทีเอ่ยแทรกขึ้นแล้วนายก็ตวัดสายตาเอาเรื่องมาทางมันทันทีพร้อมกับพุ่งตัวเข้าหาผลักมันกระเด็นกระแทกกับผนังห้องจนผนังห้องร้าว

ตุ้บ!

โอ๊ย!

พาทีขยับตัวลุกขึ้นจากพื้นพร้อมจับหน้าตัวเองและคอตัวเองที่เหมือนจะเคล็ดให้เข้าที่พร้อมกับเดินเข้าไปหานายอีกครั้ง ด้วยรู้ดีว่าตอนนี้นายโกรธอยู่ แต่แล้วโกรธเรื่องอะไรล่ะ หรือเรื่องเกี่ยวกับสัตวแพทย์คนนั้นอีกแล้ว

โอ๊ย!

ตุ้บ!

พาทีโดนหมัดหนักๆ ของนายตนเองกระแทกใส่หน้าจนเลือดกบปากเลยตอนนี้ มันเจ็บแต่มันต้องทน เพราะมันคือลูกน้องและไม่มีสิทธิ์บ่นแม้จะเจ็บมากแค่ไหนตอนนี้

“อ่า...นายครับ ผมว่า...”

“มึงอย่าพูดพาที ผู้หญิงคนนั้นรู้แล้วว่ากูคือยักษ์ รู้แล้วว่ากูไม่ใช่มนุษย์เหมือนหล่อน” เขาพูดพร้อมกำหมัดแน่นแล้วเดินสาวเท้ายาวๆ ตรงไปกระชากคอเสื้อเชิ้ตของพาทียกขึ้นจนร่างใหญ่ของพาทีลอยเหนือพื้น และตัวของนาสูรเองก็เปลี่ยนจากที่ใหญ่อยู่แล้วยืดตัวขยายใหญ่กว่าที่เป็นอยู่จนหัวแตะเพดานห้องนอน

“แค่กๆ ผะ...ผมหายใจไม่ออกครับท่าน แค่กๆ” พาทีจับมือที่บีบคอตัวเองให้ปล่อยคลายออก แต่เหมือนยิ่งพยายามนายยิ่งบีบแรงขึ้น

“แม่งเอ้ย! ตุ้บ!” แล้วร่างของพาทีก็ถูกเหวี่ยงไปกระแทกผนังห้องที่แตกร้าวอีกครั้งและครั้งนี้ทะลุไปจนไปอยู่อีกห้อง