บทที่ 10 จังหวะหัวใจที่เริ่มเปลี่ยน โดยไม่มีใครพูดคำว่า "รัก"

ค่ำคืนนั้น พระราชวังว่างเปล่า แสงเทียนในโถงหอวินิจฉัยดับไปทีละเล่มแต่ภายในห้องประชุมลับใต้ตำหนักตะวันตกไฟ ยังสว่าง เขายืนเงียบอยู่หัวโต๊ะเสื้อคลุมถูกถอด เหลือเพียงเสื้อบางที่เปื้อนคราบหมึกกับเลือดใบหน้าเขานิ่งสนิท บนโต๊ะไม้ดำกลางห้องแผนที่แคว้นถูกกางออกเต็มผืน หมุดทอง หมุดแดงปักไว้ตามจุดยุทธศาสตร์ จุดสำคัญใต้จุดหนึ่งมีชื่อคนตาย… ชื่อที่ถูกพบเป็นศพถูกเชือดลิ้นทิ้งไว้ใต้ประตูเมือง

ทว่าที่ใต้จุดหนึ่ง...มีชื่อของ “ผู้ตาย” ถูกเขียนด้วยหมึกดำแห้งกรัง ชายผู้นั้นถูกพบเป็นศพใต้ประตูเมือง ลิ้นถูกเชือด ดวงตาถูกควัก และข้างศพมีเพียงเศษกระดาษเขียนคำว่า “ห้ามสอดรู้”

ดวงตาของเขา...สงบนิ่งเหมือนหินแกะในวัดร้าง แต่นัยน์ตาคู่นั้นเยือกเย็นพอจะฆ่าคนให้ตายทั้งยืน

“สำนักสายลับหอชิงหลี่ที่ตายไปเป็นคนของข้า” เสียงเขากระทบผนังหินแข็งราวกับคำพิพากษาก่อนตาย พวกมันเข้าแฝงตัวในราชสำนัก แต่คนของเราจัดการมันก่อนจะส่งข่าวสำคัญ”

ขุนนางเงาด้านข้างทั้งสาม ต่างสะดุ้ง ลมหายใจสะท้อนพร้อมกัน ใต้ผ้าคลุมสีดำต่างหันมามองกันอย่างลังเลก่อนจะมีเสียงหนึ่งกระซิบ...เบา แต่คม

“ใต้เท้า...นั่นหมายถึง ‘องค์ชายเฉิง’ ใช่หรือไม่?”

เขายังไม่ตอบ แต่สายตาของเขา เลื่อนไปยังหมุดทอง ที่ปักตรงเขตวังองค์ชายมือเขาแตะหมุดนั้นเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเรียบเย็น

“เขา...คือผู้อยู่เบื้องหลัง” เป็นผู้ให้ที่พักพิงกับเหล่าเสนา ผู้ไม่พอใจอำนาจขององค์จักรพรรดิ”

เขาหยิบจอกสุราขึ้นมา แต่แทนที่จะดื่ม เขากลับเทลงบนแผนที่ตรงจุดของศัตรู สุรารดลงแผ่นกระดาษ…ตามด้วยหมึกดำ ที่เขาป้าย แผนที่เปื้อนเละ… “เละเหมือนความศรัทธาที่ถูกทรยศ”

เขาแสยะยิ้มอย่างเยียบเย็น “ข้าจะให้พวกมันรู้...ว่าข้าเห็นทุกการเคลื่อนไหว” “และข้าไม่รอให้มันโค่นบัลลังก์ก่อนหรอก… ข้าจะชิงลงดาบก่อน”

ทันใดนั้น เขาเดินไปยังผนังหินด้านหนึ่ง มือกดกระเบื้องแผ่นลับ เสียงกลไก ขยับกำแพงเปิดออก เผยห้องลับอีกชั้นหนึ่ง เต็มไปด้วยม้วนบันทึก รายชื่อขุนนาง บ่าว พ่อค้าและ…ชื่อของพวกที่คิดหักหลังราชวงศ์

เขาหยิบม้วนรายชื่อขึ้นมากวาดตามองราวกับตัดสินความผิดด้วยแววตาเพียงครั้งเดียวนิ้วเขาหยุดที่ชื่อหนึ่ง “ไป๋หลิน”

เสียงรายงานแผ่วเบา แต่ทุกถ้อยคำคล้ายคมเข็มแทงผ่านกระแสอากาศในห้องโถง ไม่มีใครในราชสำนักรู้ว่านางคือหลานสาวเพียงคนเดียวของแม่ทัพแคว้นเหนือ ความเงียบพลันปกคลุมทุกหัวใจ แววลังเลวูบผ่านดวงตาเขาเพียงเสี้ยววินาทีเดียว ก่อนจะถูกกลบด้วยเพลิงแห่งความแข็งกร้าวและความเงียบงันที่อัดแน่น

หญิงผู้นั้น...อยู่ในจวนของเขา บุตรสาวของอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายภรรยาที่เขาถูกบังคับให้แต่งด้วยเหตุผลทางการเมือง แต่ในห้วงเวลาที่ไม่อาจอธิบายได้ หัวใจของเขากลับเริ่มตกหลุมรักนางโดยไม่รู้ตัว...

แต่หยางเซวียนไม่เคยปล่อยให้ความรู้สึกมาบดบังแผนการ “ฆ่าพวกปลายแถวก่อน...ดึงสายหายใจของพวกมันออกทีละเส้น” เสียงชักดาบดังสะท้อนในห้องลับปลายดาบเย็นจัดจน ไอน้ำขึ้นข้างใบมีด...และแววตาเขาเต็มไปด้วยเพลิงของคน ที่พร้อม ‘ลงมือก่อนถูกหักหลัง’

แสงเช้าอบอุ่นรอดม่านบางเข้ามาแม้เรือนของเขา จะกว้างขวาง แข็งเรียบด้วยเสาหินและพื้นไม้แต่ห้องพักของเธอ… กลับมีเพียงกลิ่นดอกไม้กับแจกันใบเล็กที่เธอจัดเองในทุกเช้า

ไป๋หลินนั่งอยู่ข้างหน้าต่างผ้าคลุมบางคลุมไหล่ ผมถูกรวบหลวมเธอจิบชาช้า ๆ ขณะทอดสายตาลงสู่แปลงดินที่เธอปลูกไว้ริมลานซุ้มองุ่นเริ่มมีเถาอ่อนสีเขียว ต้นดอกไม้ที่ไม่รู้จักชื่อเริ่มออกกลีบบาง ๆ

มันเป็นเช้าที่เงียบ…แต่ไม่เหงา

ในมือของเธอคือจดหมายสั้นฉบับหนึ่งจากเขาเมื่อคืน หมึกจางเลือนเล็กน้อยตามเวลา แต่ลายมือของเขายังคงเรียบตรง สงบนิ่งดั่งจิตที่ฝึกฝน กระนั้น...จังหวะปลายอักษรกลับสั่นไหวเล็กน้อย ราวกับรีบร้อน ราวกับคนที่ห่วงใยใครบางคน มากกว่า ที่ห่วงคมดาบในมือของตนเอง

"เจ้าควรพัก ไม่ต้องรอ"

เขียนแค่นั้นแต่ไป๋หลินกลับอ่านข้อความสั้นๆ นี้หลายรอบ และเธอรู้สึกว่า มีบางอย่างในอกเธอ "เปลี่ยน"

เมื่อเขากลับมา… ยามสายเสียงฝีเท้าของเขายัง คงหนักแน่นทุกย่างก้าว ทว่าเดินช้าลงอย่างผิดสังเกต ใบหน้าของหยางเซวียนซีดจางเล็กน้อยจากการไม่ได้นอนตลอดคืนใต้ตาคล้ำบาง ๆ อย่างไม่อาจปิดบังได้ แม้จะแสร้งทำเป็นสงบนิ่งมือที่เคยจับดาบไม่เคยปล่อย วันนี้กลับแนบแน่นอยู่กับถุงสมุนไพรจากหอโอสถหอม กลิ่นจาง ๆ ของซานจา เฉินผี และเปลือกหวงเหลียน ลอยแทรกอยู่ในอากาศ เขาเดินผ่านเรือนโดยไม่พูดตรงเข้าห้องเธอเปิดประตูช้า ๆ แล้วพบเธอกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวข้างกายมีชาสมุนไพรอุ่น ๆ “เจ้าตื่นแล้ว…” เขาพูดเสียงเบาเธอหันมาเล็กน้อย ยิ้มมุมปากอย่างขี้เกียจ

“ข้ารอท่านอยู่ตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น”

เขาวางถุงสมุนไพรลงบนโต๊ะหยิบขึ้นมาห่อหนึ่ง แล้วนั่งลงตรงข้ามเธอ

“ดื่มชานี่แทน มันช่วยเรื่องกระเพาะเจ้า”

เธอเลิกคิ้ว หยิบซองสมุนไพรขึ้นดู

"ท่านไปสืบคดี ทรมานคน… แล้วยังมีเวลาคิดเรื่องกระเพาะของข้า?"

เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตายังเย็น แต่มีบางอย่างสั่นอยู่ในนั้น

“…เจ้าจะต้องอยู่ในเรือนนี้อีกนาน ข้าไม่อยากให้เจ้าทรมาน”

“แม้ฟังดูเป็นคำสั่ง... แต่น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยแบบเงียบงัน ความรู้สึกของคนที่ไม่เก่งคำพูด จึงเลือกใช้ความแข็งกร้าวแทนความอ่อนโยน”

เธอหัวเราะเบา ๆ แล้วลุกขึ้น เดินไปหยุดตรงหน้าเขา

เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งแต่ไม่ทันจะพูดอะไร เธอกลับยื่นมือออกมา ขอมือเจ้ามา "ข้าเห็นรอยเลือดตรงข้อนิ้ว" เขาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยอมยื่นมือออกไป นิ้วเรียวยาวของเธอรับมือเขาไว้เบา ๆ อย่างไม่เร่งเร้า น้ำชาที่อุ่นกำลังดี… 

จากนั้นผ้าเช็ดหน้า ถูกหยิบขึ้นมาซับเบา ๆ ถูรอยแผลอย่างประณีตบาดแผลไม่ลึก ไม่มีเลือด ไม่มีความเจ็บให้ต้องกัดฟัน แต่เขากลับนิ่งเงียบ ไม่ใช่เพราะเจ็บหากเพราะไม่คุ้นกับสัมผัสแบบนี้ สัมผัสที่อ่อนโยน เงียบไม่มีไฟ ไม่เร่งเร้าแต่กลับอบอุ่น…อบอุ่นกว่า ทุกอย่างที่เขาเคยจับต้อง เขาเอ่ยเสียงเบาราวกับกลัวจะทำลายความเงียบที่สวยงามเกินจะหาคำมาแทน

“…คืนนี้ ข้าจะไม่ประชุม”

“อืม?” เธอเงยหน้าขึ้น

“…ข้าจะอยู่ในจวน กินข้าวกับเจ้า”

คำพูดนั้นทำให้เธอยิ้มบาง ๆ หัวใจเธอเต้นแปลก ๆ โดยไม่มีเหตุผล ทั้งคู่ไม่เคยเอ่ยคำว่า “รัก” ไม่จับมือแน่น ไม่ได้จุมพิต แต่ในความเงียบของแสงรุ่งเช้า พวกเขาต่างเริ่มตกหลุมรักกันในแบบของตัวเอง โดยไม่รู้ตัว และไม่อาจหยุดยั้งหัวใจได้

กลิ่นอาหารยามสาย… และหญิงสาวที่เริ่มดูแลชายคนหนึ่งด้วยใจ ไม่ใช่หน้าที่….